Misschien maak ik mij er ook wel veel te druk om hoor maar het maakt mij ergens ook onzeker. Nee is uittesten, “nee! Niet op de trap” - dan zit ze mij vragend, uitdagend aan te kijken. Draai ik mij om, zit een een trede hoger en mij aan te grijnzen. Loop ik al mopperend naar haar toe.. klimt ze snel even naar boven. Allemaal geinig enzo en ik moet er stiekem ook wel om lachen maar ik voel me dan echt weer een waardeloze flutmoeder die niet eens een kleintje van 1,5 onder de duim heeft.
Zo gaat het met heel veel dingen. Naar Nee luistert ze niet. Als ik wat bozer word dan gaat ze lachen. Ik merk dat ze ook veel “nephuilt” om dingen voor elkaar te krijgen. Dan ✨flop✨ gaat de dramastand aan.
Doe ik nou iets verkeerd? Is dit de leeftijd of moet ik strenger zijn? Is dit een voorbode dat ik straks een kind heb die totaal niet naar mij luistert en puur haar eigen weg kiest? 😅