Hoe gaat jullie partner met jullie om tijdens zwangerschapsklachten

Wat ben ik dan blij met mijn vriend die zegt gewoon schat ga lekker op de bank liggen wil je kopje thee en ik doe het hier wel voor je ben dat totaal niet gewend omdat wij uit cultuur komen waar vrouw alles hoort te doen in huis en hij komt ook van die cultuur maar mannen sommige begrijpen niet hoop dat beetje bij trekt bij jou vriend 🙂

Hier iemand die me in alle staten en wegen support.. Deze zwangerschap valt het mee behalve ontzettend moe maar dan is hij de gene die zegt "Leg jij je even neer ik zal hier even poetsen".. vorige zwangerschap was een hel kon niet koken van de misselijkheid.. Hij nam alles van me over zonder het te vragen, hij bood het zelf aan.. zelfs als hij tot 20u moest werken kookte hij nog voor ons & zo kan ik nog zo veel dingen opnoemen..

Mijn man zou nooit commentaar geven op mijn klachten of extra nood gerelateerd aan zwangerschap. Maar helpen valt hem zwaarder. 😅 Hij helpt waar hij kan, maar is van nature nogal op zichzelf gesteld. Ik moet er dus wel achter zitten en hem duidelijk maken hoe het zit. De intenties zijn wel goed dus het stoort me niet zo. Neemt de jouwe correct van je over? Zonder zeuren zou natuurlijk veel fijner zijn! Heb je het er al serieus over gehad, hoe je je voelt en wat de zwangerschap van je vraagt? (Ik betrek mijn man altijd heel erg in veranderingen voor baby en mezelf en dat helpt hem heel goed in het begrijpen hoeveel er wel niet tegelijk speelt! Vooral met de eerste baby was dat denk ik cruciaal voor zijn begrip en empathie, omdat hij er eigenlijk bitter weinig van wist!)

Mijn vriend kan ook echt zo zijn.. het gaat zo stroef op momenten en krijg dan echt een zucht als ik aangeef dat ik echt even moet gaan liggen. We hebben een dochter van 11 maanden en ben nu in verwachting van een tweeling. Vind het ook heel vervelend dat het zo gaat maar heb er met hem over gepraat en wat hij dan verwacht en wat hem dwars zit en sindsdien laat ie mij meer rusten. 🥰

Mijn vriend het vreselijk me zo te zien zegt hij, hij doet dan ook veel om me te ontlasten, erg fijn en lief ...alleen ik voel mezelf zo schuldig en opgelaten als een ander dingen voor me doet....

Mijn vriend is sinds ik zwanger ben een stuk meer naar mij gaan omzien omdat hij snel in de gaten kreeg dat mij veel op dit moment niet lukt zoals eerst. Wij hebben geen kind maar een hond waar hij nu bijna dagelijks mee gaat wandelen omdat dat mij niet lukt vanwege extreme vermoeidheid. Vraagt vaak aan me hoe het gaat, zet theetjes etc. Het huishouden laten we iets meer de boel de boel.

Moet ik die van mij toch maar inwisselen als ik het zo hoor

Ik moet zeggen dat die van mij echt wel rekening met me houdt. Ik ben dan zwanger van ons eerste kindje (na 2 miskramen) en ik merk echt dat ik nu meer 'last' heb van kwaaltjes (misselijk, vermoeidheid) en dat betekend dat hij dan inderdaad wat vaker dan normaal de honden een rondje moet doen, en dingen over moet nemen. Maar dat doet tie uit zichzelf al. Heel fijn moet ik zeggen! Ik hoop dat jou vriend nog wat bij trekt. Denk dat het voor een man moeilijk te begrijpen is wat ons lichaam allemaal moet doorstaan

Ik wil er niet mee pronken maar de mijne doet echt alles zonder pardon. Koken wassen het huishouden. Lekkere snackies en bloemen meenemen🥹. Ben blij dat zulke mannen nog bestaan

Same here❤️ boodschappen en koken doet hij sws altijd al. Maar als ie nu weg gaat en ik alleen ben met de 2 andere kindjes zorgt hij dat er zo veel mogelijk gedaan is in huis en er eten klaar staat. Overdag kan ik altijd even gaan liggen. Hij stofzuigt elke dag etc. 🤩 Ik ken overigens ook de andere kant want de 2 eerste kindjes zijn van m'n ex. Toen ik bij hem zwanger was van de 2e stond ik er ook helemaal alleen voor en kreeg ik zelfs opmerkingen als "jij wilde toch nog een kind".

Oh ik ben best een beetje jaloers maar ik ben blij om te lezen dat het ook zo kan ❤️ mijn vriend is er alleen in t weekend en we hebben al een peuter en hij begrijpt niet als het huis niet spik en span is en altijd wel geklaag als ik zeg dat ik moe ben ofzo😅

Hier mag ik ook echt niet klagen gelukkig! Koken en boodschappen doet hij eigenlijk altijd al. En nu ik soms zo moe ben dat er iets blijft liggen zegt hij joh komt vanzelf goed. Haalt lekkere snacks en vraagt bij misselijkheid altijd of hij nog iets voor mij kan doen. Heel erg blij mee🥰

Mijn man doet echt zn best. Gaat af en toe wel met wat gemopper soms voor de show en soms omdat hij dan ook moe is na een drukke dag op t werk, maar daar kijk ik gewoon door heen. Zo is hij. Maar hij is wel echt super lief. Als ik iets wil dan springt ie op om het te halen bij de supermarkt enzo. Ik doe wat ik kan, maar soms moet hij even een stapje harder lopen. En dat doet hij met liefde. Hoop wel dat ik snel zelf wat meer kan want vind t zelf gewoon irritant om niet veel te kunnen.

Dat is vervelend voor je, ik vind het niet zo lief en empathisch dat je vriend niet zo begripvol naar jou is. Ik hoop dat je ondanks dat je toch lekker gaat neergeven en alle rust pakt die je nodig hebt! Je lichaam geeft het aan dus pas goed op jezelf 🍀

In mijn ervaring is weerstand = onbegrip. Ik denk dat als je partner zeurt om het feit dat je rustiger aan moet doen, hij niet goed begrijpt wat een zwangerschap doet met het vrouwenlichaam. Lijkt mij zinvol om daar eens goed over in gesprek te gaan, hem informatie toe te sturen en via de verloskundige ook eventueel dat je aangeeft aan haar of zij bij het volgende gesprek het een en ander kan verduidelijken. Het is voor mannen echt een mysterie wat er allemaal gebeurt en ze zijn niet allemaal helderziend. Mijn eigen man was tijdens mijn eerste zwangerschap (ik had HG en meerdere ziekenhuisopnames) ook heel afstandelijk en liet de boel maar de boel. Hij checkte niet bij me in, hij liet me maar alleen en ik kwijnde echt weg want hij was gewoon aan het werk en moest sporten etc. Ik was te zwak om voor mezelf te zorgen en daar wat van te zeggen. Ik heb hem dat heel erg kwalijk genomen. Nu is onze zoon ruim 3 en ben ik weer zwanger, weer HG. Ik had van te voren een voorbereidingsplan gemaakt en veel met hem gepraat over hoe traumatisch de eerste zwangerschap was. Hoe hij mij in de steek heeft gelaten, niet naar mij en het groeiende wonder in mijn buik omkeek. Deze zwangerschap doet hij echt zijn best. Hij begrijpt mij beter, hij is meer betrokken, hij komt voor mij op en hij weet gewoon veel beter wat er in mijn lichaam gebeurt. Hij is echt een ander persoon geworden. Dus mijn advies: PRAAT. Geef aan hoe je je voelt. Geef aan waar je aan denkt, waar je mee zit. Mijn man legt nu ook telkens uit aan vrienden dat hij het eerst gewoon echt niet begreep allemaal en dat hij zich echt als een zak heeft gedragen. Hij heeft er veel spijt van nu hij het eenmaal inziet.

Mijn partner heeft het net zo. Als ik even wat minder energie heb en moe ben, of even erg verdrietig ben en gewoon alleen even een knuffel wil, dan krijg ik ook zulke opmerkingen. Maar ook dat ik niet zo moet huilen enz, en dat doet me juist nog meer verdriet en ook wel pijn. Denk ook dat hij totaal niet weet hoe hij hier mee om moet gaan, maar als je je als zwangere vrouw zo al voelt helpen zulke opmerkingen totaal niet. Maar dat hebben ze vaak niet door

Misschien niet zo’n populaire mening: ik denk dat, ondanks wij als zwangere vrouw veel veranderingen doormaken, er ook veel terecht komt op de partners. Zij voelen liefde door intimiteit en krijgen daar energie van, dat is iets wat veel mannen in zo’n periode helaas ook niet ontvangen. Waarnaast ook dus vaak meer taken op hun schouders komen. Probeer eens (hoe moeilijk dat ook soms kan zijn) ook begrip daarvoor te tonen en daarnaar te luisteren. Wie weet heeft hij daardoor ook motivatie en positieve energie om jou weer te ondersteunen ❤️ succes!

Mijn partner moedigt me juist aan om het rustiger aan te doen en neemt alles over wat hij maar van me over kan nemen. En ik ben ontzettend dankbaar met zo'n partner en dat laat ik hem ook altijd weten. Wat hij wel doet is grapjes maken over mijn klachten en kwaaltjes maar daar kan ik ook hard om lachen. Ik probeer wel zo veel mogelijk nog te doen maar hij neemt echt heel erg veel van me over zonder dat ik er om vraag en dat doet hij met heel veel liefde. En soms hoor ik hem wel eens klagen maar niks om me rot over te voelen.

Heel herkenbaar hoor! Heb weer een hg zwangerschap en hoge bloeddruk maar moet nog steeds alles zelf doen. Ook de zorg voor onze bijna 3 jarige (met extra zorg). Hij gaat juist alleen maar meer werken…

Ik heb 2 soorten mannen meegemaakt. 1. Man die helpt graag, denkt mee, overziet en neemt over. 2. De man die vind dat de vrouw alles moet doen. Dit vanuit huis meegekregen en hier nog steeds achter staan. Mijn ervaring.