Hou jij van je ongeboren kindje?

Hier hetzelfde.. deze zwangerschap is een hel en kan echt niet genieten zoals bij de eerste. Maar de enige liefde die je je ongeboren kind kan geven is je warme handen op je buik, verder zullen ze er vrij weinig van merken. Al die liefde compenseert zich na de geboorte ❤️

Er zijn een hoop moeders die niet direct "smoorverliefd" zijn op hun kindje en dit is ook niet raar. Ik geloof niet dat iedereen hier eerlijk voor uitkomt. Ik had verwacht direct smoorverliefd te zijn op mijn 1e kindje. Ik was super blij, maar die roze wolk waar sommige vrouwen het over hadden voelde ik niet direct. Je moet je kindje ook leren kennen. Ik had een zware zwangerschap en een vlotte bevalling. Ik vond het heel raar toen hij net geboren was, ik had een heel beeld van hoe hij eruit zou zien en een verwachting van hoe het zou voelen, dit was gewoon niet de realiteit en dat is oké. Ik hou zielsveel van mijn zoon en hij is het beste wat ons is overkomen en dat is het Het belangrijkste. Niet die roze wolk waar iedereen over praat.

Bij mijn eerste was ik bij de positieve test al verliefd. Tegen mijn buil praten, liefkozen, de hele rambam (en normaal ben ik erg nuchter). Eenmaal geboren: kraamtranen geen roze wolk, zo'n onbekend hummeltje. Ik moest echt wennen en dat kostte wat weken. Nu: leuke peuter die soms zijn armpjes om me heen zwengelt, een natte kus geeft en zegt: je bent de allerliefste. De tweede zwangerschap nu vind ik ook zwaarder, en een beetje: been there, done that? Maak je geen zorgen. Zelfs bij 1 moeder kan het per fase en keer verschillen. Wees lief voor jezelf en eerlijk over het ontbreken van je roze wolk. Ik vind het zelfs best normaal dat die er niet (meteen) is, maar de maatschappij / sociale media doen ons wel eens anders willen geloven.

Bij mij is zwanger zijn echt overleven. Heb het lichamelijk erg zwaar waardoor het ook minder genieten is. Vorige week bij de groei echo vroeg ze of ik het gezichtje wilde zien en die kwam ineens als 3D echo in beeld en dat heeft mij heel goed gedaan. Heb nu echt een beeld van het kindje wat in mijn buik zit.

Zelf moet ik altijd behoorlijk wennen aan iets. Dit is mijn eerste zwangerschap en ondanks wat medische dingen rol ik er goed doorheen en geniet ik zeker. Maar toch maak ik een beeld in mijn hoofd van een kindje/situatie, wat straks niet blijkt te kloppen, ik denk dat ik hier erg in moet schakelen.. Net als dat ik een paar weken de tijd nodig had om écht te accepteren dat het een meisje zou worden. 😊 Iedereen doet en verwerkt op zijn eigen manier en ik denk niet dat iets snel verkeerd is. Je kindje komt straks in een warm huisje en hopelijk ben je de moeilijke zwangerschap snel vergeten als het kindje er is!

Ik heb het mentaal erg zwaar in mijn zwangerschap. Eerst kwam het echt door angst omdat ik hiervoor een miskraam had gehad, toen ik eindelijk ging ontspannen bleken er bij controles problemen met de kleine te zijn waardoor ik nu elke week in het ziekenhuis zit. Door al deze zorgen en al deze stress merk ik dat ik niet altijd even veel liefde geef aan de kleine in mijn buik. Ik probeer nu elke dag even een momentje te nemen om contact met de kleine te maken, vaak in de ochtend op bed beetje tikken op mijn buik en wachten op reactie en dat zo een tiental minuten. Ik ben zo blij met de kleine in mijn buik en kan niet wachten tot hij of zij er is maar het is soms echt moeilijk en lastig om te conecten.

mijn Zwangerschap was ongepland, zat in een ingewikkelde situatie met de vader van de baby en midden in een verhuizing die ik zelf moest doen. Bij de eerste echo voelde ik niets, dat maakte me onzeker en ik werd daarna ook heel erg ziek door de zwangerschap, veel ruzie met de vader en toen kreeg ik twijfels of dit allemaal wel een goed idee was. Het was alles behalve genieten, ik was zo bang dat ik straks geen liefde zou voelen voor me kindje en dat hij het allemaal zou voelen/merken. Nu zit ik in het laatste trimester en ik kan niet anders dan genieten. Dat heeft echt tijd gekost. En als dat moment nooit gekomen was dat ik kon genieten dan was dat ook geen probleem geweest. Zwanger zijn hoeft echt niet leuk te zijn en als het dan ook nog extreem zwaar is kan ik begrijpen dat je weinig ervan kan genieten. Dat maakt jou geen slechte mama en dat betekend ook niet dat jou kindje geen genoeg liefde voelt. Je kindje zit veilig en warm bij jou in de buik en echt het liefde geven en voelen zou pas beginnen wanneer de baby er is. Nu is de baby vooral bezig met lekker groeien en ontwikkelen.En zelfs dan als de baby er is, is het niet altijd een roze wolk en is het normaal dat een moeder even nodig heeft om te wennen aan het kindje en dat de band/liefde nog moet groeien. Heel normaal vooral als je het moeilijk hebt. Er gebeurd zo veel met ons lichaam en geest. Ik hoop dat je alsnog mag genieten van je zwangerschap en zo niet, ook goed😊. Maak je geen zorgen alles komt goed❤️

Ik snap je! Hier ook zwanger van de tweede en waar ik bij de eerste me super woman voelde en euforisch door t leven ging is het nu totaal anders 🙈 Ik ben nu 29 weken en besloten om te stoppen met werken... Ik ben op en wil niet meer, haha. Ik praat ook bijna niet tegen deze baby, wel elke dag/avond/ochtend zoek ik contact hoor en kan ik niet wachten tot ie er is, maar dat euforische van de eerste is er niet, helaas.

Ik heb dit ook niet. Nooit gehad ook. Ook bij de andere 2 niet. Bij de eerste de eerste 6 weken na de geboorte nog niet, daarna begon het pas. De 2e wel wat sneller maar ik heb het nu pas overtuigd. Ik ben niet zo'n baby-moeder. Als ik het eerste jaar maar door ben komt het wel goed. Ik ben ook niet zo'n moeder die het uit giert bij kleertjes of kamertje ofzo.🙈 Nou lijk ik net een persoon zonder gevoel ofzo, haha. Dat is dab ook weer niet zo hoor. Merk wel dat ik er deze zwangerschap anders in sta; met 17 weken een positieve test in handen, terwijl ik niet zwanger kon worden hakt er wel in wat dat betreft. Maar ik vind houden van ook een moeilijk gevoel. Die dingen voelen voor mij meer als "iets wat gewoon bij mij hoort". Lastig te omschrijven..

Zeker! Voor mijn relatie lang alleen geweest en heb wel 100x gedroomd dat ik zwanger was van een meisje, tranen met wakker worden als bleek dat het een droom was. Nu in verwachting van een meisje! En in het begin zo bang en onzeker geweest dat het fout zou gaan, angst om haar te verliezen! Ik hou echt oprecht al zo veel van haar! Zij en haar grote broer zijn nu al m'n alles🩷🩵

Wat een verhalen dames en wat een herkenning!! Dit doet mij enorm goed. Bedankt 🙏🏼❤️

Deze zwangerschap iets meer dan bij #2. Bij de jongste voelde ik me zo beroerd ik kon er niet van genieten, alles was me teveel en voelde echt een soort weerstand tegen het nog zwanger zijn. Heb ook heel vaak gezegd/getwijfeld of het geen fout was om aan een 2e te beginnen. Zodra hij er was was dit gevoel helemaal over. Mijn lichaam was weer van mij en ik was zoooo verliefd op mijn zoontje. De liefde voor het kindje en de zwangerschap is nu nog moeilijk los te zien. Maar komt echt goed

Bij mijn eerste heb ik veel op internet opgezocht en was ik veel op forums te vinden, omdat ik zelf geen moeder of schoonmoeder heb om vragen te kunnen stellen en om me heen waren de meeste vriendinnen nog kinderloos. Je leest dan, dat stress en je minder voelen niet goed is voor het kindje, dus eigenlijk wordt je dan verplicht om je juist goed te voelen en oweee als je je eens wat slechter voelt een paar dagen of weken 🥲 ik nam dit allemaal heel serieus en voelde me ook vaker heel schuldig tegenover mijn eerste zoontje, want nee, niet alles was altijd rozengeur en maneschijn. Ook na de bevalling voelde ik niet gelijk de liefde die ik me van te voren had voorgesteld te voelen. Ik was helemaal uitgeput, leeg, moest heel erg aan het kleine wezentje wennen. Ook hoe hij eruit zag, was toch wel heel anders dan hoe ik me hem in mijn dromen had voorgesteld, ik voelde eigenlijk niet zo heel veel. Ik heb me daar echt maanden later nog heel schuldig om gevoeld, want overal hoor en lees je over de 'roze wolk' en dat de moeders gelijk zo verliefd zijn na de bevalling. En oweee als je je anders voelt na de bevalling... Dat blijkt nog steeds wel een taboe te zijn of het wordt weggewuifd als je er wel eerlijk voor uitkomt of je gevoelens wilt delen. Been there, done that. Maar nu drie jaar later, ben ik echt stapelgek op mijn zoontje, mijn liefde voor hem is ZO groot dat het soms pijn doet 😂 en nee hoor, hij heeft absoluut geen schade opgelopen wat betreft mijn onzekere gevoelens tijdens mijn zwangerschap of dat mijn liefde moest groeien na de bevalling. Het hoort er allemaal bij meissie, maak je echt niet druk! Het komt goed 🥰

Vorig jaar een miskraam gehad en hier zat ik heel erg op mijn roze wolk. Nu ben ik opnieuw zwanger van een zoontje 29 weekjes. Maar het roze wolk gevoel heb ik niet. Ik besef het niet dat ik zwanger ben en dat er een baby gaat komen. Ik heb wel alles tot in de puntjes verzorgt thuis voor als hij komt. Het eerste trimester heb ik dag in dag uit in angst gezetten. Bang voor een tweede miskraam. Ik verloor met week 4-5 bloed en heb er nachtmerries van gehad. Vanaf week 6 tot 14 heb ik constant met bruine afscheiding rond gelopen. Want wij zouden eigenlijk een tweeling krijgen waarvan eentje is mogen blijven. Ondanks dat ik het niet besef, ben ik wel heel blij dat het ons gegund is en dat we een kindje in de armen mogen sluiten. Wie weet komt het verliefde gevoel nog wel. Geen idee.

Dit is alsof ik mijn verhaal lees, zo herkenbaar! Ook zeker na de bevalling. Wat heb ik mij rot gevoeld zeg, ik dacht echt dat er wat mis met mij was. Waarom zit ik niet op die roze wolk waar ie-de-reen het over had? Maar nu ruim 2 jaar later kan ik mijn geen leven zonder mijn kleine vriendje voorstellen… de liefde is idd zo groot dat het soms pijn doet😂 Gaat dus helemaal goed komen! Niet teveel zorgen maken.

Wat is dit toch een fijne groep dames!! Heerlijk om jullie mooie verhalen te lezen en te realiseren dat ik niet gek ben ❤️

Bij mijn eerste zwangerschap voelde ik niet perse liefde, ook na de geboorte niet direct. Mijn zoontje moest toen hij 4 dagen oud was naar de dokter, en daar merkte ik ineens dat ik het toch helemaal niet leuk vond dat hij het huis verliet. Vanaf toen groeide de liefde. Deze zwangerschap is anders. Door meerdere miskramen en een lange aanloop kan ik niet wachten tot ik mijn dochtertje kan vasthouden. Ik moet al huilen als ik eraan denk. Maar het is niet dat ik geniet van mijn buik en daaraan liefde geef, die dikke buik zit me aardig in de weg.

Bij mij precies idem dito! Heb me zo ongelofelijk schuldig gevoeld na de bevalling van mijn dochter: waar was de roze wolk en dat verliefde gevoel? Ik kende dit baby’tje helemaal niet. Het heeft echt enorm moeten groeien terwijl ik wel heel verliefd op haar was toen ze in me buik zat🤷‍♀️ ik voelde me zo gek, maar is helemaal goedgekomen idd haha. Ben blij te lezen dat meer vrouwen dit ervaren🙈 Ergens ben ik bang dit gevoel weer zo te gaan ervaren namelijk.