Somber

Ik voel me vooral somber op de dagen dat mijn vriend werkt. Het komt vooral doordat ik dan niks anders doe dan flesjes, poepluiers, aandacht geven aan de peuter en het huishouden. Geen tijd voor mezelf en te veel tijd om na te denken. Het helpt mij om iets compleet anders te doen, dat gaat dan meestal ten koste van het huishouden, maar jammer dan. Koekjes bakken met de peuter, 30 jaar oude Lego schoonmaken in de achtertuin en laatst hebben we kaarten gemaakt voor zijn vriendjes en rondgebracht. Ook even wandelen zonder de peuter helpt. Die zit dan maar even achter de tablet bij zijn vader op het kantoor op zolder. Het klinkt alsof je last hebt van een postnatale depressie. Dat heb ik niet, moet ik zeggen. Ik ben gewoon geen thuisblijfmoeder en door Corona moet dat nu wel. Heb je wel iemand bij wie je je gevoelens kwijt kunt? Dat kan ik, telefonisch dan, bij twee vriendinnen en ook dat helpt.

Wat vervelend dat je je zo voelt. Je kunt er niets aan doen dat je je zo voelt. Dat kan iedereen overkomen. Ik vind het wel heftig dat je huisarts direct antidepressiva wil voorschrijven. Heb je aangegeven dat je dit niet wil en of er ook een alternatieve behandeling is? Ik zou eerst aanraden er met een psycholoog over te praten. Het liefst een die gespecialiseerd is in 'IMH (infant mental health)'. Gaat dan om moeder en kind samen. Ik denk dat je daar sneller en beter op je plek zit dan in de volwassen GGZ i.v.m. wachtlijsten ende meer psychiatrische benadering. Of misschien kun je nog contact zoeken met een consultatiebureau. Zij hebben vast wel goede connecties in je regio.

En om nog wat praktische dingen te opperen, die ik zou doen als ik somber ben... Bedenk waar je ook alweer blij van wordt, en maak daar elke dag tijd voor vrij, door je partner te vragen om je te ondersteunen (ja ook op een werkdag). Naar buiten, muziek luisteren, even bewegen, een kopje thee drinken, mediteren, etc.

Hoi hoi, Vervelend he.. hier precies het zelfde.. ik ben blij dat door de corona mijn vriend veel thuis is. Ookal is het heel naar dat je niks kunt en mag .. en geen bezoek .. Dit is bij mij vooral de trigger denk ik.. en ook het moeder zijn vind ik een hele verandering.. ik schaam me er niet voor vind het juist belangrijk dat dit soort gevoelens na een bevalling ook aan het licht komen. ik ga er veel op uit met de hond.. lekker naar buiten of een boodschap.. Dit helpt mij.. ook meer slapen helpt bij mij..daarom doet mijn vriend enorm veel snachts. Dit kan omdat ik inmiddels over ben op kv... ook mede door de sombere gevoelens. Probeer sociale contacten op te zoeken..ook al is het alleen via de telefoon.

Ik voel mij met vlagen ook somber. Vooral als ik voor de zoveelste keer alles alleen kan doen als mn vriend is werken. Geen visite kan ontvangen en geen hulp kan krijgen. Maar mn kleine moppie is een lachebekkie dus als die weer bezig is smelt ik weer en dan is het samen lekker knuffelen en lachen tot ze slaapt. En dan probeer ik toch iets leuks voor mijzelf te doen om niet in te kakken. Al is het onkruid trekken in de tuin zodat deze er steeds frisser uit ziet. Maar het is inderdaad een klote tijd. Heb zelf al regelmatig ook huilbuien gehad met : waarom nu. Het breekt ook op als ik voor de zoveelste keer mn rug, nek of schouders voel juist vanwege het missen van hulp

Het somber zijn in relatie tot de corona situatie herken ik wel erg. Toen op 16 maart de kinderopvang van onze eerste dichtging en de school waar ze vanaf de 23e zou gaan wennen, dacht ik wel even "GVD! Daar gaat mijn kraamtijd". Wij waren juist blij met het wat groter dan gemiddelde leeftijdsverschil van bijna 4 jaar, dat ik ook veel 1-op-1 tijd met onze jongste zou hebben. Na twee dagen heb ik met tranen en snot tot in mijn decolleté aan mijn man duidelijk gemaakt dat ik dit niet meer vol ging houden. Hij werkte thuis en ging er dus maar vanuit dat ik alles alleen zou doen "want ik was immers toch vrij". Vrij? Ik heb verlof! Dat betekende niet automatisch dat ik het huishouden en onze oudste er ook wel bij zou doen. We hebben daarop besloten dat mijn moeder (59, gezond, woont alleen en haar werk was ook dicht door corona, dus zag niemand binnen 1,5 meter) gewoon weer op zou mogen passen. Mijn man heeft ook tijdelijk een dag minder gewerkt (3 dagen ipv 4). Hierdoor voelde ik me weer gezien en gehoord en kon ik het een stuk beter aan. Na een week ofzo had ik wel vrede met de situatie. Maar nog steeds merk ik dat ik soms voor mezelf op moet komen. Want juist als alles goed gaat, kan mijn man ook extra op me gaan leunen, omdat ik toch alles onder controle lijk te hebben. Dus iets wat ik een ieder zou willen meegeven: probeer op te komen voor je eigen grenzen en hulp in te schakelen van je partner of toch van een (schoon)moeder als hun gezondheid en de manier waarop zij zich binnen de coronacrisis bewegen dat toelaat. Als scholen open kunnen, kunnen gezonde jonge opa's en oma's naar mijn inzicht ook hun kleinkinderen zien. Maar dit blijft natuurlijk een heel persoonlijke keuze. Voor ons was het een risicoafweging waarin mijn mentale welbevinden gelukkig heeft gewonnen.

Dat makkelijk denken van de partner herken ik. Alleen werkt die in de productie en werkt de helft van de tijd. En dan verwachten dat ik het huishouden alleen draai terwijl hij gamed met vrienden. Ben een keer zo geflipt dat ik een bord naar buiten heb gegooid toen die zeurde over vieze vaat. Schreeuwde huilend: vuile vaat! Hier nu helemaal geen vaat lamme klootz.. Toen ging er eindelijk in zn kop iets werken. Ik weet dat t voor hem ook lastig is in combinatie met autisme en medicatie maar met zn gezond verstand is niks mis mee

Ik herken dat over de partner ook heel erg. Mijn vriend is ook autistisch en vind t zeker nu ik al niet lekker in m’n vel zit moeilijk om met hem om te gaan. Hij kan ontzettend lief en begripvol zijn maar er zijn een hoop dagen bij.... Zijn structuur en de rust die hij nodig heeft voelt dan ontzettend egoïstisch. Maakt t er niet makkelijker op. Ik probeer ook wel zoveel mogelijk te doen en zodra t kan naar buiten te gaan, even bezig zijn. Mijn baan ben k ook kwijt, dus dat is ook even uitzichtloos, denk dat dat ook in m’n achterhoofd speelt. Maar wat je ook zegt, als die kleine man lacht, dan smelt ik gelukkig ook en komt er ook een lach op m’n gezicht.