Zoontje wilt niks van papa weten

Ik heb geen tips, behalve: het is een fase. Ik heb ook 3 weken gehad dat onze kleine zo hard huilde als ik het avondritueel met hem deed. En zodra hij papa zag was het goed. Hij wilde graag dat papa hem naar bed deed en ik niet. Dat vond ik toen heel erg. Maar na een paar weken was het weer goed. Ik denk niet dat de stem of baard ermee te maken heeft. Voor je zoontje hoort dat bij z’n papa (kent hem niet anders). Ik denk idd dat het forceren ermee te maken heeft. Ik zou daarmee stoppen en de vraag stellen: wil je papa een knuffel geven? Als hij dat niet wil, zou ik tegen hem zeggen: helemaal goed, als je wel een knuffel wil ben ik er voor je. Vanzelf zal je zoontje weer naar z’n papa trekken, natuurlijk houdt jullie zoontje ook veel van papa. Probeer het niet aan te trekken: gaat weer over.

Bedankt jouw reactie helpt al enorm 🙏🏼 ik zal hem adviseren om het niet meer te forceren en het even te laten, en hopelijk komt het dan vanzelf weer.

Allereerst, inderdaad sneu voor papa en jou!! Ik denk dat kinderen feilloos aanvoelen wanneer ergens druk achter zit. Als je maar een beetje forcerend over komt gaat mijn dochter volledig in de ankers en wil niet. Misschien dat zoiets mee kan spelen. Misschien dat papa eventjes wat meer afstand kan nemen en wacht tot je zoon naar hem toekomt. Is heel moeilijk, maar wie weet levert het wat op. Dat betekend natuurlijk niet negeren als je zoontje zorg nodig heeft.

Geen tips maar wel herkenning. Dit is precies hoe het bij ons ook gaat. Ik vind het ook vervelend voor mijn vriend als ons zoontje weer weg wilt bij hem. Ik heb tegen mijn vriend gezegd dat het een fase is en weer voorbij gaat. Verder lees ik even mee voor andere tips!

Herkenbaar, maar dan vooral andersom. Zoontje heeft geen moeite met mij of met papa, tot we er allebei zijn. Dan ben ik niet goed genoeg en is het papa voor en na… tijdens het spelen mag ik mee doen, maar oh wee als ik teveel in de buurt kom of ook even wil stoeien. Hij kan ook rustig zitten spelen als we met z’n 2 zijn en zodra papa dan binnenkort gelijk piepstemmetje en jammeren alsof het weet niet hoe ernstig was 😉 Ik vind het vooral onpraktisch en ook lastig voor mn man. Want die moet nadenken als ie binnenkomt, dan kan ie niet zomaar weer weg (want dan is het dra-ma!) en als we samen zijn komt er nu dus veel op hem terecht. We proberen soms wel gewoon dat ik dingen doe. Het is immers niet altijd mogelijk dat papa alles doet. Hopelijk ook hier een fase, want hoewel ie altijd al gek was op papa, is dit wel extreem (onhandig) 😊