Driftbuien en hoe er mee om te gaan

Hoi hoi, Heel bekend wat je nu zegt. Ons dochtertje van 20 maanden heeft hetzelfde . Altijd zo lief en grappig. Maar ontzettend heftige driftbuien. Ik blijf vooral heel kalm en laat haar uitrazen, soms pak ik haar vast en geef ik een knuffel. Ik negeer het eigenlijk en dat helpt hier goed. Kwaad worden maakt t bij haar erger. Met verschonen heeft zij dit ook. Hier probeer ik altijd afleiding te zoeken en net doen of ik gek ben. K pak vanalles dr bij of ga gekke gezichten trekken zodat ze de driftbui vergeet. Dus zoveel mogelijk kalm blijven. Ik weet dat het soms heel zwaar is en pittig. Maar ze kunnen zich nog niet goed uiten dus doen ze dit op deze manier. Kalmte en liefde helpen. Hopelijk heb je hier wat aan.

Wat hier goed helpt is haar gevoel verwoorden en nabijheid bieden. Dus niet boos of verdrietig worden, maar haar gevoelens erkennen. Bijv. ‘Ik snap dat je geen nieuwe luier aan wilt, want je was net zo lekker aan het spelen. Nu ben je even verdrietig. Als we klaar zijn mag je weer verder spelen’. Soms moet ik haar ook eerst knuffelen en rustig krijgen, voor we verder kunnen. Consequent zijn hoeft niet direct in het moment; je kunt haar best eerst knuffelen, zeggen dat je snapt dat ze liever wil lopen, maar dat ze [om bepaalde reden] nu toch in de wagen moet. Als ze dan weer rustig is, zet je haar erin. Dan geef je niet toe, maar heb je wel aandacht voor haar gevoel. Op deze manier leert ze ook haar emoties reguleren ipv dat ze er niet mogen zijn. In onze ogen is er vaak niks aan de hand, maar voor die kleintjes is het allemaal heel veel! Het helpt om dat in gedachten te houden. Maar vooral niet pushen, dat werkt vaak averechts. Hier duren de buien hierdoor maximaal 1 a 2 minuten ☺️

Heel fijn dat het niet alleen hier voorkomt! Alleen daar heb ik al veel aan. En hele goede opmerking dat consequent niet direct op dat moment hoeft. Zo had ik er nog niet eerder over nagedacht en ga ik zeker inzetten. Alleen vooral met de luier weet ik niet zo goed hoe ik dat moet doen. Dan is namelijk nog niet schoon en heeft ze net haar poepluier uit 😅 wat ik dan probeer is uitleggen, aangeven dat je het begrijpt en rustig blijven, maar het enige dat ze wil is opgepakt worden. Verder rustig blijven, uitleggen en afleiding bieden probeer ik wel vaker zonder veel effect. Ze is ook wel een doorzetter. Een echt drifitige bui duurt 10-15 minuten en gaat ze op een bepaald moment dramatisch op de grond liggen om te krijsen. Negeren doen we ook wel, bijvoorbeeld als we moeten koken en ze het daar niet mee eens is. Maar dan kan ze met gemak 45 min/zolang het koken duurt aan onze benen blijven jengelen (niet per se driftig)

Ik herken je verhaal helemaal! Hier een heel temperamentvolle zoon 😅 vind ik meestal juist echt heel erg leuk, maar heeft ook zo zijn uitdagingen wat betreft driftbuien inderdaad. Hoe oud is jouw dochter? Bij mijn zoon was het zo dat de enorme strijd met het verschonen een signaal was dat hij er aan toe was om zindelijk te worden. Zou dat bij jouw dochter misschien ook het geval kunnen zijn? Wij hebben overigens eerst nog een tijd hem staand verschoond ipv liggend (en dan luierbroekjes ipv gewone luiers). Het zat hem er bij hem ook wel in dat hij het heel vervelend vond om echt als baby neergelegd te moeten worden, dus wellicht dat daar ook wat zit? Verder herken ik ook wat je zegt over het lang volhouden van de driftbuien, dat hadden (en soms hebben) wij ook. Helaas hielp rustig benoemen en wachten tot hij rustig was om dan bv in buggy te zetten niet, hij werd niet rustig of simpelweg opnieuw wild wanneer hij dan uiteindelijk toch die buggy in moest 😉 Wat bij ons echt goed hielp is het gedrag echt negeren. We benoemden het wel eerst: als je gaat schreeuwen/roepen/slaan dan kunnen wij niet met jouw praten. Wanneer je weer rustig bent dan mag je naar me toekomen. Dat ging dan vaak wel redelijk snel. Met dingen die echt moesten gingen we uiteindelijk (en dat doen we nu nog steeds) toch maar voor de strenge/harde aanpak. Wil je niet meewerken? Je krijgt 1 kans om ‘gewoon’ mee te werken en anders dan gaat het maar met strijd. Dan praten we echt niet, desnoods zetten we hem met z’n tweetjes vast, maar dan heeft hij pech. Eerder vielen we wel eens in de valkuil van eindeloos praten, proberen te kalmeren, onderhandelen. Gevolg: hij wist dat wij geen strijd wilden en alles probeerden om dat te voorkomen dus meneer haalde alles uit de kast😅. Toen we het op deze manier deden was het echt heel snel veel beter en hadden we véél minder strijd! Inmiddels hebben we het echt gezelliger thuis en is er zeker nog wel sprake van een incidentele driftbui, maar is hij hierin veel beter stuurbaar. We benoemen nu dat hij niet direct boos hoeft te worden, hij mag ons gewoon vertellen wat hem dwars zit en dan zoeken we samen naar een oplossing (zoon is bijna 4). Dit lukt bijna altijd😊 Hopelijk heb je hier wat aan! Het is écht een fase! (Ik heb me destijds wel eens afgevraagd wat ik fout deed dat mijn kind zo tekeer kon gaan😔 maar zoals iedereen zegt dat het een fase is, blijkt dat gelukkig wel ook écht zo te zijn!)

Herkenning is al zo fijn! Ik zie het niet vaak bij andere kinderen onze dochter doet dit 99% van de tijd thuis alleen met ons) en dan twijfel je toch wat je verkeerd doet.. Onze dochter is nu ongeveer 20 maanden. Misschien wat vroeg met zindelijkheid, maar ze heeft zelf interesse voor het potje en daarop plassen dus misschien eens kijken. Ze wil inderdaad niet op haar rug soms, misschien dan eens kijken naar de broekjes. Op dit moment doen we dus de wat hardere aanpak, ik ga wel weer meer uitproberen maar deze blijft in mijn achterhoofd. Vanaf welke leeftijd begon dit bij jullie en wanneer werd het beter?

Was bij ons ook zo hoor, dat het alleen bij ons was. Op den duur trouwens ook wel bijvoorbeeld in de winkel of op de markt ofzo, maar dan wel dus bij ons. Ik denk dat het bij ons ook rond die leeftijd wel begon, ik was toen ook zwanger en vermoeider en dat hielp ook niet. Denk dat kleintjes ook echt voelen dat er iets anders is en er nog meer gaat veranderen straks, dus extra veel quality time helpt misschien ook nog wel😊 (ik ging halverwege mijn zwangerschap elke week met hem naar peuterdans, dat was echt even een heel leuk momentje elke keer). Wij hadden rond die leeftijd ook vooral strijd over in de buggy en autostoel enz. Ik merkte dat ik eerder vaak ruimte over liet voor ruis, dan zei ik bijvoorbeeld: “we gaan zo in de auto/buggy, oké?” Dan kan hij natuurlijk “neeeee” roepen en boos worden. Dus het werd: “we gaan zo in de auto, je mag wat leuks pakken om mee te spelen onderweg”. Dat hielp een beetje. Eerste 10-15x nog wel strijd (en dan dus in de auto ‘duwen’ en vastzetten, als hij niks te spelen had gepakt dus zonder iets leuks. Daarna snapte hij het vrij snel en pakte hij wat leuks om mee te nemen. Bleef vrij lang een strijd, totdat hij zelf een beetje de auto in kon klimmen, dat was namelijk wel leuk😅 Om heel eerlijk te zijn ging het bij ons heel erg met ups en downs. Als we even weer wat duidelijker en strenger waren ging het weer een tijdje beter en dan lieten we het soms weer wat los en dan werd het op den duur weer erger 😅 hij is nu 3,5 en in zijn emoties al veel beter zelf reguleren, maar temperamentvolle kindjes hebben daar gewoon wel echt meer hulp bij nodig dan sommige andere kindjes💖 Probeer het vooral niet teveel bij jezelf te zoeken! 😘

Ja precies dit!! Mijn zoontje is ook zo’n heethoofd. Echt precies z’n vader (dus ooit komt het goed denk ik dan maar, hij was een voorbeeldige puber😋) Wat slim om in de badkuip te verschonen. Bij ons zit de poep soms overal. Op de opvang stonden ze er ook van te kijken want daar doet hij het ook. Alles zelf willen doen, uit de triptrap klimmen, poort open maken en de straat op rennen… we hebben geen minuut rust. Wat hier begint te werken is alles benoemen en dan vooral wat komen gaat. We gaan zo schoenen aantrekken en naar juf, je gaat zo lekker slapen, we gaan zo eten, je mag mee naar huis in de wagen. Duurde even hoor maar hij begint het echt te snappen. Dat neemt de driftbuien helaas niet altijd weg want hij is soms ook gewoon stout (alle lampen aan- en uit doen). Succes ermee en denk maar zo: wat we nu allemaal al hebben gehad komt vast later niet meer terug😜

Wij benoemen het. Erkennen het. En geven uitleg waarom hij toch even in zijn autostoel moet. Want anders komen we niet veilig naar huis. Of dat hij toch in zijn stoel aan tafel moet eten. Want anders word alles vies moet mama poetsen en kunnen we daarna niet spelen. Dat hij toch een schone luier moet omdat zijn billen anders au gaan doen en zijn broek helemaal nat word maar dat hij anders ook op het potje mag elke keer (wil hij soms wel soms niet). Knuffelen hem daarna. Vertellen dan dat boos zijn altijd even mag. Maar dat het natuurlijk veel gezelliger is om vrolijk te zijn allemaal en leuke dingen te doen.

Dit geeft nog wel hoop hoor! En inderdaad merk ik wel dat ik soms vraag zullen we nu met de wandelwagen maar buiten? En je dan nee terugkrijgt. Dat is natuurlijk ook niet handig, zeker als ik het gewoon wel wil.. Goede tip om haar dan iets anders te laten kiezen!

Worden geke makkelijke pubers dan ja! 😅 ik was volgens mij als kind ook weleens driftig. Maar ik zie nu pas dat aan mijn mans kant dat de neefjes en nichtjes misschien ook wel wat driftig zijn/waren. We proberen nu dat aankondigen in ieder geval uit. Gisteren had ik nog een driftbui van haar omdat ze met de hond wilde lopen maar ik die op het losloopveld los deed. Vanochtend vertelde mijn man 3x onderweg dat de hond zo los mocht en op het moment datzebij het veld waren wilde ze het zelf ook. Meteen daarna had ik hetzelfde. Aa gekondigd dat ik de luier ging verschonen, haar de trap op laten klimmen. Nog een keer verteld en nog even spelen en daarna stond ze zelf bij de commode zo ongeveer te wachten tot ik haar nou eindelijk ging verschonen. Ok het is pas een nieuw probeersel en niet zo tijdsefficient, maar het biedt hoop 😉

Een goed idee. Ik probeer dit ook wel eens, maar is je zoontje dan ook rustig tijdens de uitleg? Ik heb het idee dat mijn dochter dit helemaal niet hoort omdat ze er flink overheen schreeuwt. (Naast haar driftbuien heeft ze namelijk ook een flink volume). En wordt hij dan altijd rustig of is het dan toch nog een worsteling (in het begin) bij bijvoorbeeld de autostoel? Ik vind alle reacties erg fijn en geeft weer wat goede moed/inspiratie voor nieuwe pogingen!

We nemen bij een bui hem op de arm. Lopen even weg van hetgeen wat hij niet wil. Daar word hij zo ie zo al rustiger van. We troosten en beginnen dan langzaam met het benoemen dat hij boos mag zijn. En dat hij verdrietig is. Zeggen dat het niet erg is. Het ergste huilen en schreeuwen is er dan wel af en hij is dan wel op een punt dat hij hoort wat we zeggen.

Als het 8 van de 10 keer werkt is het al mooi meegenomen! Karakter kunnen we niet veranderen maar proberen om ermee om te gaan is al winst😃

Dit voor mij echt heeeel herkenbaar!! De kinderwagen was bij 1 jaar al een drama, kinderstoel wil hij inmiddels ook niet meer in, verschonen op de commode ho maar (voelde echt alsof ik hem in een houdgreep moest houden en dat was gewoon onaangenaam).. op een gegeven moment dacht ik gewoon van “oké hij wil blijkbaar iets anders, of iig DIT niet”.. dus heb van die broekjes luiers gekocht en verschoon hem nu staand - vind ie geweeeldig-, kinderwagen dus met 1 jaar al op de vliering en gewoon lopen of bij mama op de arm of nek, eten niet in kinderstoel? Prima, dan op een “normale” stoel of aan zijn kinder tafeltje en stoeltje waar hij normaal aan tekent.. ik probeer maar een beetje mee te gaan in zijn “tantrums” want realiseerde mij dat hij gewoon iets anders wil dan ik hem aanbied, en dat werkt eigenlijk heel goed. Gewoon beetje flexibel zijn en je aanpassen totdat we op een leeftijd komen waar je gewoon een gesprek kan voeren met ze en de regels wat harder kunnen worden aangetrokken waar nodig