Concentratie problemen

Ow zo blij met je post en heel herkenbaar. Ik heb precies hetzelfde, met nog meer klachten ernaast, ben veel prikkelbaarder/kort lontje, ontzettend moe (raak maar niet bijgeslapen, ga moe naar bed en sta moe op, al 2 jaar libido loos (wat vooral heel veel frustratie en verdriet bij mijn man brengt, en wat heel begrijpelijk is), ook vergeet ik ontzettend veel waarbij ik vroeger alles onthield. Werken kost me nu heel veel moeite, kan geen volle dag meer bij de les blijven, met daarnaast nog het huishouden, verzorging kind en proberen ook nog af en toe te sporten ben ik savonds echt kapot. Heb na heftig gesprek met mijn man een gesprek aangevraagd bij de huisarts en nu doorverwezen naar psycholoog ook (wat helaas flinke wachttijden heeft nu dus duurt nog wel even 😞), om idd te kijken waar het allemaal vandaan komt.... maar ook om er iets aan te doen, anders ben ik heel erg bang dat mijn man en ik teveel uit elkaar groeien door alles 😓 Maar heel heftig en vooral ook frustrerend, ik herken mezelf soms helemaal niet meer, terwijl ik een leuke partner en mama wil zijn 😓

Bedankt voor je reactie, dat libidoloos, kort lontje en moe herken ik ook

Zoals jij het omschrijft voelde ik me ook tot en met het eerste jaar na de bevalling. Ik was echt een schim van mezelf geworden. Geen concentratie, geen mogelijkheid om op te laden, geen energie meer etc etc. Ik huilde bijna iedere dag, ging compleet ten onder aan het moederschap. Het ging bij mij beter toen ik buitenshuis ging werken. Ik doe nu werk wat ik leuk vind. Verdien de helft minder, maar ik voel veel minder druk en stress. De relatie met mijn man is daardoor ook verbeterd. Het lag bij mij echt bij het opladen, tijd voor mezelf (ik versta daar ook leuk werk onder), even geen moeder zijn. Heb echt nog wel moeilijke momenten hoor, maar niet meer zo erg als een jaar geleden. Heel veel succes en sterkte ook 💖🍀

Wat naar dat je je al zo lang niet jezelf voelt. En wat moedig dat je je verhaal zo deelt. Moederschap is soms pittig en heftig, maar deze klachten zijn niet de bedoeling. En je bent zeker niet de enige. Ik ben psycholoog en kan misschien wat toelichten. Het kan zijn dat je een (post natale) depressie hebt, maar een burn out of een bore out, of een ander labeltje. Hoe het genoemd wordt is minder belangrijk dan het feit dat jij klachten hebt waar je last van hebt. Heb je nog contact met de psycholoog? Wil je er iets mee? Of ben je vooral op zoek naar herkenning? De klachten die je hebt zijn goed te behandelen. Welke behandeling het best past (therapie, medicatie, training) moet je bespreken met je zorgverlener. Een eerste stap is een gesprek met de huisarts. Die kan je verwijzen. Een vrijgevestigde psycholoog heeft vaak kortere wachtlijsten, maar dan moet je even goed naar je verzekering kijken of en wat je vergoed krijgt. Als mama is voor jezelf zorgen soms een grote uitdaging. Maar als je jezelf zo in de weg zit, wordt het er ook niet leuker op. Het zou fijn zijn als je jezelf 2.0 weer kunt vinden.

Ik wil er wel iets mee idd, want het is geen fijn gevoel. Via mijn huisarts heb ik een gesprek gehad met de POH, maar dat beviel me niet goed omdat ipv de oorzaak te onderzoeken, ze meteen erg richtte op mijn relatie en taakverdeling, termijl daar het probleem niet zit. Ook kreeg ik allerlei huiswerk en taken mee, waar ik echt geen ruimte voor had. Toen later toch nog de huisarts gebeld voor nogmaals een poging voor een psycholoog buiten de praktijk, maar dit kreeg ik niet want ik moest eerst maar terug naar de POH. Toen via mijn werk aan de bel getrokken en via de bedrijfsarts bij een psycholoog terecht gekomen waar ik wat fijne gesprekken heb gehad (CGT) maar niet dit onderwerp heb behandeld. Bij de huisarts durf ik niet meer aan te kloppen en via mijn werk ook niet. Vind het ook lastig om de vinger op de zere plek te leggen.. Van DIT is het probleem en daar wil ik aan werken. Ik was een hoopje ellende en nu gaat het beter maar is het concentratieprobleem het voornaamste. Maar dat weet ik nu, eerder zag ik dat nog niet.

Och dat is lastig. Vervelend dat je je zo niet gehoord en gezien voelt door de huisarts en de POH. Een verwijzing van de huisarts voor een psycholoog heb je wel echt nodig om het vergoed te krijgen. Het klinkt alsof je positieve ervaringen hebt met CGT en dat is heel fijn. Ik denk dat het wel belangrijk is dat je met iemand gaat praten die je kan helpen. CGT is daar een heel passende methode voor. Ik (of iemand anders) kan je niet via een forum helpen om de vinger op de zere plek te leggen. Daar is het ook veel te persoonlijk voor. En het is niet de juiste plek voor een behandelrelatie. Mijn advies zou toch echt zijn om het met de POH en/of huisarts te bespreken. Neem desnoods iemand mee (partner, vriendin, zus, moeder). Vertel tegen de POH dat je het vorige gesprek niet prettig vond en dat je je niet gehoord voelde omdat ze meteen in de actiestand ging. Vertel waar je behoefte aan hebt. Het zal niet haar bedoeling zijn dat je dit gevoel aan een gesprek overhoudt. Mocht ze dan nog niet begrijpend zijn, geef aan dat het niet klikt en dat je graag een verwijzing wil. Die kan zij ook via de huisarts regelen. Mocht het dat nog vast lopen, ga in gesprek met de huisarts. Hou in gedachten dat je altijd een seconde opinion aan kan vragen bij een andere huisarts. Als je milde klachten hebt, kunt je ook eens naar Mindler kijken. Dat is online basis GGZ en wordt volledig vergoed. Het zijn allemaal goed opgeleide professionals, het is flexibel en hele korte wachtlijsten. Nogmaals heb je wel een verwijzing nodig. Dat is heel jammer, maar helaas op het moment nog niet anders. Zonder verwijzing kan het aardig prijzig worden.

Herkenbaar.. Ik denk dat de meeste moeders dit in het begin herkennen.. Ik heb er nu al bijna 2 jaar last van maar ben ook echt burned out en depressief.. het wordt langzaam beter

Wat naar dat je dit ook hebt.. Wat zijn je klachten precies en heb je er hulp bij?

Ik kwam met moeite mijn bed uit en had veel negatieve gedachten.. Ik durfde niet meer naar buiten en voelde me waardeloos.. Ik was door de bv compleet uitgeput en slapen ging slecht omdat ik alleen aan negatieve scenario's kon denken... Ook vergat ik van alles en kon zelfs geen tv meer kijken.. het lukte mij gewoon niet meer om te volgen.. Na mate mijn zoontje ouder werd ging het langzaam aan beter. De gesprekken met mijn psycholoog en praktijk ondersteuner hebben mij hier ook bij geholpen