7 Reacties
2 jaar geleden
Mijn zoontje is van juli 2020 en is ook vaker gefrustreerd hij kan wel al best goed praten maar vergeet dat ie dat kan en begint eerst te huilen en dan vraag ik hem te vertellen wat er is en dan is het meestal snel over
Ook hier is slapen momenteel beetje drama maar ik heb sinds 2 dagen zijn middag dut drastisch ingekort van 1.5 uur naar 30 min en moet zeggen hij haalt het tot 7 uur en is dan ook echt moe en vakt nu veel sneller in slaap van ongeveer 1.5 uur bezig zijn naar 15 a 20 min hij geeft ook aan niet meer te willen slapen en slaapt meestal even op de bank die korte slaap
Hopelijk heb je er wat aan 😁
2 jaar geleden
Hier herkenbaar! Alleen is dit nu al 2 maanden aan de gang 😔 Middagdut gaat altijd eigenlijk gepaard met huilen maar de avondslaap ging altijd probleemloos. Sinds 2 maanden dus bij beide slaapjes krijsen, huilen, blijven vragen om een extra knuffel, etc. En sinds 1.5 week ook weer ineens veeeel te vroeg wakker 🤷♀️ Ik word er ook moedeloos van, wil zó graag weer terug naar het rustig naar bed gaan (in elk geval savonds)... Het voelt ook zo machteloos, dat gekrijs en niet weten wat te doen. Er bij blijven haalt hier niets uit, dat vindt ze veel te gezellig. Als ze uiteindelijk in slaapt valt smiddags dan slaapt ze meestal wel zo'n 1.5 uur, dat is ook heel lang veel korter geweest. Inkorten van de middagslaap durf ik dus nog niet echt aan. Hier dus ook te weinig slaap bij ons allemaal en dat bevordert de sfeer niet echt. Dus sorry, geen tips, wel herkenning. We can do this, mama! 💪
2 jaar geleden
Hier al altijd een slechte slaper gehad 🙈al ging het een tijdje slechter en gaat het nu terug de goede richting uit.
Ik denk dat het weigeren wat hoort bij het "ik ben 2 en ik zeg nee" gebeuren. Wat hier helpt is wat vrijheid geven waar het kan. Wil je die of die pyjama. Wil je fles in de zetel of in bed,... Zo krijgt ze wat meer gevoel van autonomie en komt er iets minder weerstand bij de "moetjes", al blijft die er wel hoor 🙈.
Op het KDV gaat het trouwens prima en ook als ze eens naar haar oma gaat logeren.
Kinderen tonen hun emoties waar ze zich het meest veilig voelen en dit is dus thuis. Op een andere plaats gaan ze minder ruimte voelen om die te tonen en dus meer in de maat lopen. Daarom dat die weerstand dus een dingetje is van thuis en nergens anders.
2 jaar geleden
Oh! Ik maakte dit ook mee met mijn oudste dochter en what 🤯 In BE hebben we het CLB en die zeiden me dat ik mijn dochter haar hoofd maar tegen de muur moest laten bonken, maar dat vond ik geen oplossing.
Ik heb al mijn huishoudelijke taken aan de kant gezet en ben, telkens ze dit kreeg, nabij gaan zijn. Als ze huilde, hysterisch werd,..., dan ging ik naar haar toe. Ik raakte haar arm aan en zei: "Mama is hier als je me nodig hebt." De buien namen af en werden veel korter als ze nog wel voorkwamen.
Kinderen kunnen hun emoties nog niet plaatsen en hebben 'een veilige basis' of 'the calm in hun storm' nodig die hen vertelt: "je emoties mogen er zijn en ik hou nog steeds van je als je uit je dak gaat."
Waarom gebeurt het niet op de opvang? Ook al kunnen ze die mensen graag zien, toch is dat niet hun veilige haven en houden ze alles een hele dag op. (Is een beetje zoals we zelf na een zware dag alles beginnen afratelen tegen onze partner of iemand die dicht bij ons staat.) Wanneer ze bij hun veilige haven zijn (jij in dit geval), is het tijd om alles er uit te laten.
Mijn ervaring? De emoties die ze doorleven zijn van kortere duur als je (als je zelf kalm bent) oogcontact, huidcontact, etc hebt met je kleintje.
Ik ben er, heel toevallig, nu een boek over aan het lezen. Als je wil probeer ik straks een paar paragrafen te posten.
(Dit gaat vnl over de driftbuien, maar miss heeft hij veel opgekropte gevoelens/energie/... waardoor hij wakker ligt.)