25 versus 35

Hier 23 bij mijn eerste kindje en straks 25 bij mijn 2e (tevens laatste). De vermoeidheid is er soms niet minder om met de slapeloze nachten. Maar ik denk wel dat het wellicht iets verschil maakt. Wij hebben er wel bewust voor gekozen om 2 kindjes (gelukkig mogen we hiervoor gezegend zijn laten we dat niet vergeten) een beetje snel achter elkaar te hebben, zodat we de "tropenjaren" straks hebben gehad.

Hier op 25 jaar moeder geworden vond ik zowizo mooie leeftijd, we gingen ook nooit uit en hebben eigen huis en goede baan , hadden er geen moeite mee kwa zwaar ofz

Ik werd voor het eerst moeder op mijn 32e. Voor ons heel fijn want we hebben onze wilde haren echt wel even moeten verliezen daarvoor. Blij dat we niet veel jonger waren. De derde gekregen rond mijn 38e. Dat verschil merk ik echt. Veel minder energie. De jongste is ook een slechte slaper, dat werkt ook niet mee.

Hier nu 27 met zoontje van 1.5. Volgens mij net zo vermoeiend, echt uitgaan deden we al niet veel meer, dus daar us niet veel in veranderd. Mijn man had al tijdje eigen bedrijf wat erg goed gaat en ik werkte toen fulltime en hadden net ons 2e huis gekocht dus financieel gezien zaten we prima

Leuk topic! Mijn eerste kreeg ik op mijn 28e. Ik denk dat een kind krijgen alleen al vermoeiend is, ongeacht leeftijd, maar ik denk dat het op latere leeftijd pittiger is. Inmiddels ben ik 30, verwacht ik over een paar weken mijn tweede. Als ik nu zie hoe gesloopt ik ben na een slechte nacht, kon ik daar rond mijn 25e (zonder kinderen maar nog heel veel uitgaan en laat naar bed, vroeg op zonder problemen) veel beter tegen. Ik ben benieuwd naar andere reacties. Zeker omdat we misschien over een paar jaar voor een derde kindje willen gaan, mocht ik weer zwanger worden. Zelf zat ik te denken rond 33/34. Na deze wil ik eerst even mijn lichaam back in shape en voor mezelf. En dat lijkt me rond 35 ook wat lastiger.

Ik was 24 bij de eerste en nu 26. Over een paar weken komt de 2e. Ik wilde vroeg kinderen, omdat je dan ook ‘jong’ bent als ze ouder zijn. Bij mij thuis heeft iedereen jong kinderen gekregen, wel in het extreme (16,17,19) en dat wilde ik zelf niet. Dat resulteert wel erin dat mijn moeder pas 45 is en mijn oma zelfs 62. De moeder van mijn vriend is ook 62 en dat is echt een wereld van verschil kwa familie gevoel. Ik heb geen moment spijt gehad van jong kinderen krijgen. Ik ben zelf geen uitgaansmens dus dat mis ik zeker niet en ik kan natuurlijk de kindjes wat makkelijker wegbrengen.

Ik kon trouwens al heel slecht tegen weinig slaap naar avondjes uit, maar weinig slaap door me kindje kan ik gelukkig goed hendelen. Ik heb daar overdag geen last van. Nu ik 34 weken zwanger ben, voel ik dat wel iets meer.

Hier 25 toen m'n dochter geboren werd. Energie maakt volgens mijn niet heel veel uit want ik ben nu ook wel vaker gebroken. Uitgaan ofz doen we niet. Ik weet niet of het leven er anders uit had gezien als we ouder waren geweest, waarschijnlijk hadden we dan wel groter gewoond of een huis gekocht. Nu wonen we nog in een appartement met 2 slaapkamers, moeilijk dus als je nog een kind wilt. En op dit moment is het leven ook niet zo stabiel als ik graag zou willen, dat zag er trouwens toen ik we gingen proberen voor een kindje anders uit. Maar in de zwangerschap ben ik mijn baan verloren door corona en heb ik bekkeninstabiliteit gekregen waardoor ik dat werk ook niet meer kon doen. Nu is mijn dochter 1.5 en ga ik vanaf februari beginnen op een bso voor 3 middagen, ik kom uit de horeca. En vanaf september begin ik via hun een opleidingen pedagogisch medewerker, het duurd dus nog wel even voordat het leven weer zo stabiel is als voor corona maar hier wil ik ook wel mee zeggen of je nou 25 of 35 bent, je kunt je leven zo op orde hebben en er hoeft maar iets te gebeuren en het is niet meer dat wat je voor ogen had. Nu kunnen we weer richting de toekomst werken, alleen zal de 2e wel iets langer duren als dat ik graag zou willen.

Ik was 26 met onze (eerste) dochter, willen dit jaar voor #2 gaan! Mijn partner is 2 jaar jonger dan ik ben. We wilden beide vroeg kinderen, heb ik altijd al gedacht 😊. De feestjes en het uitgaat splitten we nu en de ene week kan hij eruit gaan als hij wil en ik de andere. Ik heb een bizar uitgaansleven gehad en heb vanaf mijn 18e bijna elke avond wel in een kroeg gestaan (lees: studententijd) dus ik was met 24 ook wel klaar met dat alles hahaha! Nu eens per maand lekker de stad in is voldoende 😜. Vooral omdat onze dochter een slechte slaper is (1,5 jaar en vannacht nog 4x wakker geweest) dus dat breekt lekker op. Contrastje is mijn mams die mij en mijn broer met 26/27 jarige leeftijd heeft gekregen en mijn twee broertjes met 38/39 jarige leeftijd kreeg. Veel lichamelijke klachten zowel voor mams als de kids (zorgenkindjes) en een hele andere vibe, mams gaat graag met ze wandelen etc maar zoals vroeger met ons ook écht rennen en auwehoeren zit er dan niet echt meer in… was voor mij ook een reden om vroeg kids te krijgen. Carrière heb ik nooit echt willen maken maar toch gaat werk echt lekker en maak ik stappen evenals mijn partner. Financieel kan het altijd beter maar daar ben je ook starter voor. We hebben in deze gekke tijd al wel een huis kunnen kopen en met veel hulp is het echt al een heerlijk thuis. Ieder zijn keuze en er is geen goed of fout 🤍💪🏼. We hebben allen het geluk gehad een kind te mogen krijgen en dat is al echt het mooiste wat er is ✨

Hier 24 bij de 1e. Woonde al paar jaar samen in koophuis + beide goede baan en financieel niks te klagen. Ik zie om mij heen dat de jonge moeders meer met hun kind ondernemen en minder snel moe zijn/ meer aan kunnen. Ik denk dat je leefsituatie meer uitmaakt dan je leeftijd!

+ gingen en gaan nog steeds uit maar wat minder vaak.

Ik ben nu 40 jaar en onze dochter anderhalf jaar. Precies wat jij zegt. Financieel en mentaal stabiel. We hebben het uitgaan helemaal achter de rug. Dat geeft veel rust in ons gezin. En natuurlijk zal ik wel wat minder fit zijn dan een jonge moeder, maar we ondernemen nog hartstikke veel. Mijn 25 jarige ik had echt dit leven met kind mentaal niet aangekund denk ik. Ik heb nu veel meer geduld en rust in mijn leven.

Wij zijn allebei 34 en ons zoontje is bijna 1.5. We hebben alles kunnen doen wat we graag wilden (zoals studeren en reizen, daarna mooi huis kopen) en waren toen klaar voor kinderen. We zijn allebei erg fit en ik was dat ook snel na de bevalling weer. Zoontje is een slechte slaper dus dat hakt er wel in maar niet meer dan toen ik jonger was voor mijn gevoel. Mijn vriendinnen hebben ook nu jonge kinderen dus we zitten ook allemaal in dezelfde fase.

Ik ben 32 en mijn dochter 1,5. Ik wilde altijd voor mijn 25e kinderen, maar ik ben nu blij dat dat niet zo gelopen is. Ik ben alleenstaand en sta er nu financieel veel beter voor dan toen. Wat ik wel jammer vind is dat mijn ouders ouder zijn (dik in de 60 en mijn pa bijna 70). Ze doen veel met mijn dochter, maar je merkt wel dat dat fysiek minder is dan 10 jaar terug. Toen waren namelijk de kinderen van mijn zus klein ☺️ Alles heeft zijn voor- en nadelen.

Hier beide 24 en 2 kindjes, in februari 11 jaar samen. 3 jaar geleden ons huis gekocht, en in het zelfde jaar als dat ook nog getrouwd. Heb dan wel 2 kinderen lekker dicht op elkaar, dat als ik zou zeggen dat ik 35 ben ook wel zou geloven. 😂

Ik was 25 toen ik moeder werd. En laat ik het zo zeggen, ik ben blij dat ik niet 10 jaar ouder was. De afgelopen 1,5 jaar waren zo intens, weet niet hoe ik dat had gedaan en of ik dan nog ooit aan een tweede zou beginnen.

Echt mooi om te lezen! Zoveel verschillen maar ieder ziet vooral de voordelen van hoe het bij hun was. Oftewel: het maakt niks uit. Je doet het toch wel met wat het op dat moment is😁.

Het is denk ik afhankelijk van veel factoren... Ik ben nu 26, dochter van 1,5 jaar. En mijn leven lang al zo moe als wat. Uiteindelijk hebben we allemaal hetzelfde doel 😊

Ik denk dat leeftijd niet veel zo veel verschil maakt maar meer hoe je zelf inhet leven staat. Mijn man en ik hebben de hele wereld rond gereisd, dat had ik voor geen goud willen missen en was er destijds ook echt niet aan toe om moeder te worden. Daarna pas in de 30 aan eerste kindje begonnen. Mijn schoonzusje en man zijn al vroeg aan kinderen begonnen, die hadden heel andere interesses en behoeften. Waren we onverwacht wel ouders geworden in de 20, dan hadden we daar weer de voordelen van ingezien en het niet anders gewild waarschijnlijkzx

Ik ben op m’n 32e moeder geworden, mijn vriend is 5 jaar ouder. Wij moesten ook echt onze wilde haren eerst kwijtraken. Iedere week 1 of 2 avonden uitgaan, in de zomer zoveel mogelijk festivals pakken en heel veel mooie reizen over de wereld gemaakt. Tegen de tijd dat we eraan toe waren (ik 30) ging het helaas niet makkelijk om zwanger te raken, toen baalde ik natuurlijk wel en vroeg ik me af of het niet makkelijker was geweest als we eerder waren begonnen. Maar na 1 IUI behandeling gelukkig zwanger. We hebben beide een goede baan, groot vrijstaand huis met een grote tuin, en mentaal op een goede plek. Ik heb altijd erg veel energie, ook al is het soms ver te zoeken met de slechte nachten, maar we doen evengoed veel leuke dingen met onze dochter. Ik denk wel dat we iets flexibeler waren geweest als we nog jonger waren, nu twijfelen we over een 2e omdat de nachten toch wel opbreken. Daarnaast wil ik liever ook niet te lang wachten aangezien m’n vriend bijna 40 is.