Papa wil geen onderzoek, mama wel

Zoontje ook 3 in juli en sinds een maand bij de logopedie. Zij heeft ook al aangegeven dat we over paar weken wellicht verder moeten kijken met onderzoek enz. Nu is gelukkig dat mijn man wel dezelfde mening heeft in "ieder kind is anders" en "het komt vast wel goed" maar idd zo dicht op de basisschool al wil ik alles proberen en is hij er nu nog erg open in. Wat zie hij als nadeel van dat onderzoek dan? Tijd of gewoon onzin?

Hij vindt het onzin, geldklopperij tijdverspilling, enzovoort. Hij stelt steeds de vraag" wie heeft bepaald wat normaal is?" En "omdat hij daar niet aan voldoet moet er maar gelijk een stempel op. " mijn zoon is precies een kopie van zijn vader ( die heeft zwaar ADHD ) en daarom maakt hij zich geen zorgen over zijn ontwikkeling. Iedereen uit de zorgen die ik ook uit maar keer op keer van een professional horen wat ik ook al zeg is schijnbaar nog niet genoeg voor actie.

Ik ben het deels wel met hem eens, ik geloof hier ook echt dat het vanzelf ook wel goed zou komen. Het is dat ik niet wil dat hij meteen "apart" is zodra hij basisschool start maar wil dat hij daar gewoon "normaal" mee kan doen. Dus als zij aangeven hij moet wel beetje kunnen praten dan doen we dat. Voor mijn gevoel is het juist een stempel als hij daardoor niet met de rest mee kan

Snap ik, helemaal met je eens. Alleen heeft het hier wel veel hulp nodig voordat het vanzelf goed komt. Daarom wil ik die stappen ook zo graag door.

Lastig zeg. Belangrijkste is dat jullie in gesprek blijven. Kan me voorstell3n dat je al allerlei uitgangspunten hebt geprobeerd maar wellicht; Snap wel dat hij jou zoontje tijd wil geven en geen stempel wil geven. Maar die tijd heeft hij ook nog als hij ook de ondersteuning krijgt. Het is geen straf of falen als er soms ondersteuning nodig is. Dat is toch juist fijn om je zoontje te kunnen helpen zodat hij zich kan ontwikkelen, kan uiten en makkelijker kan communiceren met leeftijdgenootjes etc. Wellicht de hulp een paar keer proberen. Dan kan je man ook zien of het effect heeft, stel het werkt niet dan is stoppen en de tijd geven ook nog een optie.. 🍀

Ja heel lastig.. Wat is jou gevoel erbij? Heel eerlijk.. Een moeder gevoel klopt altijd🙏 Heb jij zelf het gevoel dat die extra hulp nodig heeft? Misschien helpt het om vanuit dat gevoel een keuze te maken en er samen over te hebben..

Ik heb zeker het gevoel dat hij extra hulp nodig heeft en ik niet alleen elke professional die we gezien hebben hebben dat gevoel ook. Ik heb mijn gevoelens en gedachten hier al over gedeeld maar helaas heeft mijn man zijn besluit vast staan. Hij zegt dan dat ons zoontje gewoon zware ADHD heeft net als hem, maar dat mag hij van mij dan ook niet meer zeggen omdat hij er dan toch een label aan hangt. Iets wat hij wil dat met verder testen ( denkt hij ) wordt gedaan en absoluut niet wil. Ik heb morgen een gesprek op de peuterspeelzaal en ben wel benieuwd wat hun te zeggen hebben.

Mag ik vragen waarom jullie ‘zo laat’ gestart zijn met logopedie? Wij hebben sinds dat ze 2 jaar en 3 maand al een doorverwijzing.

Wij waren juist al heel vroeg bij de logopedie. Met 18 maanden kreeg ik de doorverwijzing en vanaf Town zijn we ook elke week geweest en we gaan nog steeds.

De logopedist heeft ons ook doorverwezen naar dat testcentrum omdat zij na bijna anderhalf jaar met inmens veel moeite weinig vooruitgang ziet.

Het klinkt heel erg alsof je partner in de ontkenning zit. Ik vind het wel zorgwekkend dat hij hier niet voor jullie zoontje kiest. Als je er vroeg bij bent heeft dat later in zijn leven een hoop voordelen. is je partner misschien bang dat er iets ernstigers mis is/ het niet meer goed komt? Als hij doet alsof er geen probleem is is er geen probleem=> struisvogelpolitiek? Voor jullie zoon is het juist nu belangrijk dat alles wat gedaan kan worden gedaan wordt. Zou het helpen als iemand anders in de omgeving van je partner waar hij goed mee omgaat met hem praat? Zijn ouders, broer/ zus, goede vriend(in)?

Mijn partner zit inderdaad in de ontkenning en houdt het ook stug vol, hij wil niet te vroeg labelen en zo ( in zijn hoofd ) levenskansen vergooien... Hellaas is er niemand in onze omgeving die er met hem over kan praten om hem eventueel te kunnen overtuigen. Ze vinden zo jong al zulke onderzoeken en diagnoses en intensieve aangepaste hulp veel te vroeg en zou er hulp nodig zijn denken ze dat wij daarin nu niet tot staat zijn te bieden ( hoe ons gezinsleven en de planning in de week er nu uit ziet). De logopedist ziet mij hier ook mee worstelen en heeft ons een extra plekje in de week aangeboden om zo de therapie al wat op te hogen. Dit vindt ik erg fijn en heb ik natuurlijk ook met beide handen aangepakt. Op de peuterspeelzaal gaan we na de zomervakantie ook nog werken met een orthopedagoog en al snel zullen gesprekken volgen met de basisschool die daaraan verbonden zit om zijn ontwikkeling te bespreken en te kijken wat er eventueel mogelijk is daar.