Thuisblijfmama

Ik blijf het eerste jaar thuis met mijn zoontje. Dacht gedurende de zwangerschap zelf nooit dat ik dat zou doen, omdat ik weer aan het werk wilde 3,5 maand na de bevalling (wel 1 dag minder werken dan voorheen), maar het is anders gelopen. Mijn zoontje is 2 maanden te vroeg geboren, waardoor ik tot half april in de ziektewet zit en daarna de keus had om langzaam aan weer te beginnen of ouderschapsverlof op te nemen. Kijkende naar mijn zoontje was het de beste keuze om ouderschapsverlof op te nemen. Hij is snel overprikkeld, heeft al 2 maanden enorme last van verlatingsangst wanneer hij bij mn moeder en stiefvader is (en die ziet hij al elke week sinds hij uit het ziekenhuis kwam). Daarnaast kan hij ook niet zelfstandig in slaap vallen, slaapt overdag nog bij mij en doe ik niet aan gecontroleerd huilen. Ik zie elke maand een stukje vooruitgang, dus hij zal het echt wel leren. Dit zal voor elk kind weer anders zijn, de ene is er eerder aan toe dan de andere om naar de opvang te gaan. Ik vind het echt super om hem te zien ontwikkelen, wat minder zal zijn als je werkt. Maar het vraagt wel veel van je, want je bent echt 24/7 bezig met hem en heb alleen savonds wat tijd voor mezelf. Maarja hij slaapt niet super snachts dus om half 10 lig ik er max zelf ook alweer in. Ik kijk er wel weer naar uit om tzt weer te kunnen gaan werken, maar op het moment vind ik hem mijn prioriteit.

Ik zelf ben nu ook thuisblijfmama, ook vanwege wat lichamelijke/mentale klachten nog in de ziektewet..maar daar wil ik wel uit natuurlijk! Ik heb hiervoor gewerkt als persoonlijk begeleider gehandicaptenzorg. En alhoewel ik het werken met die doelgroep geweldig vond en vind zal ik daar nu niet zo snel naar terug keren. Dit heeft ook te maken met mijn klachten en ik ben daar nu niet sterk genoeg voor ook heb ik toen op gemerkt dat simpeler werk mij beter ligt. Ik ben geen carrière dame en dat vind ik prima. Ik zal in de toekomst denk ik de thuiszorg in gaan en misschien als onze zoon naar school gaat misschien weer wat meer die richting op gaan in ieder geval begeleiden. Maar voor nu vind ik het prima en vind ik het fijn dat ik zo mijn grens hierin kan aangeven. Daarnaast zal ik ook niet meer dan 3 dagen gaan werken. Dit omdat ik zelf het fijn vind om ook mijn kind zelf een aantal dagen echt bij me te hebben. Maar ik moet wel zeggen dat voor mijn mentale ontwikkeling het beter is dat ik niet altijd thuisblijfmama ben. Het is echt heel pittig en vooral met een druk kind kan het echt slopend zijn, ook heb je weinig tijd voor jezelf. Ik heb gelukkig een vriend en dus een papa die ook veel zorgen op zich neemt ook nu het met mij wat minder gaat(ook pas een hand operatie gehad). Mijn vriend kan gelukkig thuiswerken tot dat ik hersteld ben van mijn hand. Maar doordat hij dus ook zorgen op zich neemt vooral in het weekend normaal gesproken en in de avond na zijn werk kan ik voor mezelf wat doen of lekker samen, koken en het huishouden. Uiteraard zorg ik er alleen zonder gedoe met die hand voor dat ik gestructureerd de dag doorbreng...en dus ook het huishouden en zorg voor onze zoon. Maar het is wel vervelend om zo 'saai" soms de dag door te brengen...elke keer hetzelfde. Op de vraag besparen: ik probeer nu wel echt te kijken naar wat echt nodig is en heb per week een budget (dit doe ik om wat meer bewustzijn te creëren). Ook meer met de pot mee eten bespaard veel geld (potjes zijn best duur!, En ja als je dan toch thuis bent...dan heb je wel wat meer tijd denk ik om zelf wat te maken, en koken vind ik ontspannen, maar dat moet mijn kindje het mij niet onmogelijk maken ahhaha 😂 👍🏻, aangezien hij best druk is). Verder geen echte bespaar tips. Misschien qua uitjes, gratis uitjes zoals kinderboerderij of een stuk wandelen, strand straks. Nadelen heb ik benoemd: weinig tijd voor jezelf, eenzamer, vermoeiend, constant hetzelfde. Voordelen: er zijn voor je kindje, ontwikkelen goed kunnen volgen en maken met je kindje. Meer quality time natuurlijk. Succes en geniet van je gezin 🍀

Ik zie bij ons zoontje ook heel fel dezelfde problemen, heb juist nog eens met de onthaalmoeder gebeld en ze zei me dat ze nog nooit zo iets gezien had dat mijn zoontje zo extreem angstig is als ik hem bij haar achterlaat. Ik weet dus niet zo goed is het normaal en worden ze het wel gewoon. Of is mijn kindje gewoon te gevoelig ofzo en heeft hij mij echt nodig. Een vreemde die erbij blijft maakt hem alleen heel erg ongelukkig en paniekerig echt zielig om hem dat aan te doen dan. Of ben ik gewoon te soft en is het even doorbijten en wennen 😟

Wat een mooie en eerlijke reacties allemaal. Zo verfrissend om te lezen welke beweegredenen iedereen heeft. En zo mooi dat er voor iedereen een eigen optimale situatie bestaat. Hoop dat je je hart kunt volgen en kunt doen wat voor nu het beste voelt. Ik denk ook dat geen een beslissing voor altijd is. Je kunt nu gaan werken en toch weer stoppen, je kunt nu stoppen en straks toch weer werken, alles kan!!

Ik weet ook niet goed wat het is en wanneer het over gaat. Mijn moeder kan hem niet eens beethouden of hij gaat al pruillippen en barst in huilen uit (en ik zit er dan letterlijk naast in ons huis!). Afgelopen week moest hij al bijna huilen terwijl ze naar hem keek 😵. En dat terwijl zij 1 dag in de week op moeten gaan passen.... Naast mij en mijn man zijn zij degene die hij regelmatig zag, dus als hij het bij hen al heeft, wat zal het wel niet zijn bij een gastouder 🤯. Het enige dat ik me kan bedenken is dat het bij mn zoontje met zijn vroeggeboorte te maken heeft. Hij is met een spoedkeizersnee geboren en meteen bij me weggehaald en met spoed naar een nicu in een umc gebracht. Ik bleef achter in het streekziekenhuis en kon hem pas 12h na de geboorte bij me nemen en kon de meeste tijd van zijn ziekenhuisperiode ook niet slapen bij hem. Ik moest hem dus elke keer achter laten... Maarja dat dit de oorzaak kan zijn is ook maar een gok. Wat de oorzaak ook is, ik ga hem niet overstuur laten zijn bij de gastouder. Als hij even moet huilen en daarna ok is, dan moet het maar. Maar als hij alleen maar blijft huilen, dan weet ik het ook niet meer. Ik zou bespreken met de onthaalmoeder wat zij denkt dat het beste is. Ik kijk nu al op tegen half juli wanneer hij naar de gastouder moet 🙈. Niet perse omdat ik hem dan achter moet laten, maar precies om dit verlatingsangst probleem...

PREACH. 🙌🏼

Ben ik een thuisblijfMama? Nee. Zou ik het voor altijd willen? Nope. Tijdelijk? Ja. Hoewel ik echt niet voor me zie om thuis te blijven 24/7 tot mijn kinder(en) 12 zijn en zelf dat eerste jaar echt al moeilijk intens is weet ik weet dat het in het beginsel wel ‘de beste optie’ zou zijn voor de kleine als je als ouder -moeder óf/en vader- het eerste jaar thuis kan zijn. Niet omdat ik het zo geweldig vind maar omdat die kleintjes door zoveel heen gaan het eerste jaar, mentaal gezien, dat het fijn is om er voor ze te zijn. Neemt niet weg dat in de huidige markt, hiermee bedoel ik huis/huur/voer/extra uitgaven/kapotte koelkast/ etc etc etc. Het voor zo’n ontzettend groot deel van onze bevolking onmogelijk is om dit op eigen kosten te realiseren. Dús werken wij 32/32 en zijn we beide doordeweeks 1 dag met onze liefde, 2 dagen gaat ze naar het kdv en 1 dag naar oma 🤍. Meerwaarde om thuis te blijven is in mijn ogen enkel ten behoeve van het kind, niet voor mij. Besparen kan dmv : vers eten kopen in grove stukken (dus geen zakjes gesneden groenten) maar hele knollen etc. Koop op de markt, kijk eens naar de energiecontract: heb je een dag/nacht voordeel dat als je s nachts wast het voordeliger is? Koop bij de toko grote zakken rijst/pasta/noodles etc. Blijft voor altijd goed. Houd alleen de verwarming aan in de woonkamer. Doe aan koopzegels dan spaar je indirect een mooi potje. Koop in de zomer je winterkleding en visa versa. Schrijf je in bij weggeefhoekjes voor gratis speelgoed voor je kleintje. Geloof dat de bibliotheek gratis is tot 12 jaar, voor het lenen van boekjes. .. naja.. haha en ga zo maar door. 🌸🌸🌸

Ik ben door omstandigheden pas afgelopen maand weer gaan werken, heb in de ziektewet gezeten. Ik werk nu nog maar 18 uur ipv 32 waarvan 8 vanuit huis. Mijn dochter heeft 1 papa dag en 1 oma dag. Op deze manier vind ik het prima. Ik zou mijn kindje namelijk nooit bij de opvang brengen, het past gewoon niet bij mij. (no offense voor de ouders die dit wel doen) Ik heb enorm genoten van de afgelopen 8 maanden met mijn dochter thuis, ik had het niet anders willen doen. Geluk bij een ongeluk zullen we dan maar zeggen. Werk maakt mij niet persee gelukkig als het morgen niet meer hoefde, zou ik ermee stoppen. De voordelen zelf vind ik dat je je kindje dooor en door leert kennen. Slaapsignalen, hongersignalen, je weet precies wat je kindje nodig heeft. Mijn kindje is ondanks dat ze altijd met mij is totaal niet eenkennig, ook geen verlatingsangst etc. Dus dat is wel fijn. Kan me voorstellen dat sommige babies dit wel hebben als ze altijd met moeder zijn. Het nadeel is dat het een flinke dagtaak is, elke dag opnieuw. Daardoor kan het voor sommige wellicht sneller ‘vervelen’ of het beu worden misschien. Iedereen moet zelf invullen wat ze als ouders met hun kindjes doen. Iedereen is daar vrij in en daar hoort niet op geoordeeld te worden.

😘

We zijn uiteindelijk toch naar een andere crèche gaan kijken en daar toch een beter gevoel bij. Zei hebben een plaatsje vrij vanaf 2 mei dus tot dan blijf ik nog zeker thuis. En daarna zal het wellicht toch 4/5de job worden. We proberen wel nog voor een volgende zwangerschap te gaan en zwanger mag ik niet werken in de schrijnwerkerij dus dat is nog wat afwachten wanneer het raak is.

Pff ik ben ondertussen zo'n 9 maanden terug aan het werken en het is eigenlijk echt een nachtmerrie... Waar ik allemaal bang voor had is eigenlijk ook zo uitgedraaid. Nico is bijna elke maand ziek sinds hij naar de crèche gaat ikzelf wordt dan ook kei dikwijls ziek. Het geeft zo ontzettend veel stress om mij continue ziek te moeten melden. Ik voel me de slechtste werknemer van het bedrijf ben super vaak afwezig ben continue uitgeput op het werk. Ik voel me er niet goed bij dat Nico zo'n lange dagen van huis is werkdag van 8u plus een uur reistijd en een half uur pauze... Na mijn werk heb ik amper nog energie om met Nico bezig te zijn en mijn huishouden te doen. Dus probeer wel nog mijn aandacht aan Nico te geven maar huishouden blijft liggen om dan op mijn vrije dagen daar mee bezig te zijn. Pff tis echt een lastige situatie het gevoel niets goed genoeg te doen. Ben nu net terug zwanger ben hier echt mega blij mee maar het werken is gewoon echt te veel voor me 4 dagen per week en ik kan het al niet aan

Ook zou ik normaal in werkverwijdering moeten gezet worden maar heb een slechte arbeidsgeneesheer gehad die zich niet aan de regels wil houden🥺

Ik ben niet bekend met de regels maar zou je een andere arts kunnen zoeken?

Jeetje wat jammer dat het zo tegenvalt zeg. Ik heb goede hoop dat het qua ziek zijn wel beter gaat worden richting het voorjaar. Maar voor nu dus nog even volhouden. Heeft Nico het wel naar z’n zin op de crèche? Waar precies voel je je rot over als je hem lange dagen op de crèche hebt? En hoe gaat het tussen jou en je partner? Zou hij nog iets meer kunnen doen in het huishouden of bijvoorbeeld Nico eerder kunnen ophalen?

Ja mijn huisarts is nu in bemiddeling maar ondertussen blijft het maar duren hoop dat ze er snel uitzijn. Ik ben net al een week zelf ziek geweest nu kan ik weer niet gaan werken omdat Nico ziek is pff als ze mij gewoon in werkverwijdering zetten hoef ik niet altijd af te bellen🙈

Opzich allemaal normal maar ik heb geen enkele collega met jonge kinderen dus weinig begrip... ook heb ik geen andere oppas behalve ik en mijn man die wat afwisselen. Eerste maand heeft hij waterpokken gehad. Dan nog 2 keer verkoudheid met koorts 2 keer buikgriepje met veel overgeven en nu hand voet mond ziekte en krentenbaard tegelijk met koorts. Zowel ik als mijn man hebben een fysieke job dus zijn best wel moe na een werkdag in combinatie met nog steeds bijna dagelijks gebroken nachten. Ook zijn we nog aan het verbouwen. Het is wel even goed gegaan maar nu met zwanger zijn ben ik echt doodop😪 Mijn man helpt ook wel in het huishouden gelukkig maar het is gewoon even te veel

Ik wil niet aanvallend overkomen, maar het eerste wat in me opkomt is de vraag; hoe ga je dit doen met 2 kinderen straks?

Dat lijkt mij alles bij elkaar ook best zwaar. Een fysieke baan is veel zwaarder met gebroken nachten en een zwangerschap natuurlijk. Ik zou voor nu zorgen dat je goede medische hulp krijgt om eventueel idd met werk te kunnen stoppen tot het beter gaat. Zou me ook gaan verdiepen in ander werk voor na je tweede bevalling. Want dan zal het de komende twee jaar vast nog niet snel minder zwaar worden met twee kleintjes. Sterkte!

Ik wilde sowieso 1 dag minder gaan werken. Heb dit een tijdje geleden met de baas overlegt en hij stelde toen voor 2dagen per week of 4 3dagen ging niet organisatorisch. Ik heb toen et mijn partner besloten toch de 4 dagen te behouden tot ik zwanger werd omdat ik normaal tijdens de zwangerschap meteen volledig verwijderd wordt inverband met heel veel blootstelling aan lawaai . Na de bevalling is het plan dan ook weer thuis te blijven met ouderschapsverlof tot 8 of 9 maanden ofzo en wilde hierna dan mijn contract veranderen naar 2 dagen of eventueel 3. Of een andere job zoeken. Ik heb voor de komst van Nico ook een tijd halftijds gewerkt 5 halve dagen en dit was eigenlijk ook waar ik daarna naar opzoek was voelde toen fijn aan. Maar vond hierin geen werk meer

En de verbouwingen zouden normaal voor de bevalling ook afgerond moeten zijn. Maar nu is het gewoon echt even doorbijten. Maar het vaak ziekmelden is echt een ding waar ik me vervelend bij voel. Maar hoop en denk wel dat dat niet 10 jaar lang zo blijft... dat is wellicht toch het ergste de eerste 2 jaartjes ofzo?