Af en toe paniek in m'n hoofd

Heel logisch! Heb precies hetzelfde hoor.

Misschien komt het ook wel door sommige topics hier, of kijk ik teveel Grey's Anatomy waar zieke kindjes met 25 weken al geboren worden. 😅 Maar soms als ik de kleine een dagje minder gevoeld heb (alsnog genoeg om niet aan de bel te trekken hoor, maar hij heeft ook relax-dagen denk ik 🤣 en morgen haalt hij alles weer in), dan denk ik "Zie je!" Slaat nergens op, alles wijst erop dat alles goed gaat.. Maar mijn hoofdddd soms 🫠

Logisch, ik heb dit ook. Kan me dan ook moeilijk ergens anders op focussen 😴 zo vervelend soms…

Is normaal helaas. En dit blijft helaas ook in de jaren na de bevalling. Maar dan weer met andere gezondheidsdingen/gedragsdingen. Maak je maar klaar voor een leven vol zorgen. Dat hoort bij ouder zijn vrees ik.

Heeel logisch. Hier zwanger van de 3e en ook ik ervaar dit weer. Inmiddels 36 weken zwanger en vind het opnieuw reuze spannend volgensmij nog ergers dan bij de eerste 2 😅.

Ja, ik heb me (vanwege een eerdere bbz) de eerste ca 20 weken van m'n zwangerschap alleen maar drum gemaakt om letterlijk ALLES. Pas sinds ik de kleine regelmatig voel bewegen heb ik wat rust in m'n hoofd. Ik zei nog tegen m'n moeder toen, "Het is voorbij met m'n zorgeloze bestaan, vanaf nu. Ook als hij straks geboren is zal ik nooit meer zonder zorgen zijn" 😅🤭

Druk* dus.

Ja zeker logisch, bovenste kan eigenlijk allemaal gebeuren. Niet dat de kans groot is, maar dan nog. Kwa ruzie etc; op dat moment ben jij in je complete jij er ook gewoon bij, oververmoeid of niet. Je mag best wel n beetje vertrouwen hebben in jezelf. En een baby is, zeker in het begin, niet makkelijk. Je mag er wel vanuit gaan dat je je best doet, ook dan, doom scenario's heb ik zelfs. Het is mijn 4e.. ik heb heel lang het gevoel gehad dat ik met het lot tartte. Ik heb 3 gezonde kinderen... dan voelt de kans dat er wat mis is met de 4e ineens heel groot. 🤔

Mijn man zei het gisteren nog, word je niet te bang gemaakt door al die verhalen op het forum? Ik heb daar niet zo'n last van en vind het fijn als ik anderen een steuntje in de rug kan geven. Maar kan mij ook voorstellen dat je enorm schrikt van de dingen die gepost worden. Misschien 2 weken voor de uitgerekende datum lekker op jezelf focussen. Zou nog wat eten in de vriezer leggen voor de kraamweek. Dan is, in mijn ervaring, de overweldigendste week en wil je je compleet kunnen focussen op je baby en je herstel. Aan de rest kun je weinig doen. Blijf iedere keer communiceren met elkaar. Je zult er wellicht anders mee om gaan allemaal. En al die risico's.. ja, dat heeft iedereen wel in bepaalde mate denk ik. Leer van elkaar en wees lief voor elkaar als je er even helemaal doorheen zit. Je kunt weinig doen aan dingen die je overkomen, maar wel enigszins controle over hoe je ergens op reageert. Liefs!

Ik snap je heel goed en denk ook dat de paniek die je voelt een logische reactie is hoor. Het is toch een eerste kindje en ook moeilijk te voorspellen hoe alles gaat zijn tijdens de bevalling en na de geboorte. Zo beleef ik het in ieder geval. Wat betreft je puntje over ruzie met je man door oververmoeidheid, daar heb ik me ook druk gemaakt. Nu heb ik momenteel begeleiding via de peri partum poli ivm angst voor psychische problematiek door depressies in het verleden. Zij heeft me een beetje bijgebracht dat er zeker wat irritatie kan ontstaan doordat je beide wellicht wat oververmoeid bent maar dat ook dat helemaal goed komt zolang je begrip voor elkaar hebt en blijft communiceren. Het is natuurlijk ook allemaal spannend zo’n eerste kindje. You can do this mama! 🫶🏼

Ja dit is logisch. Had ik ook met m’n eerste kindje. Praat er over met je vk en je partner en de Kraamzorg. Ik was bang dat ik mijn baby van de trap zou laten vallen. Sloeg helemaal nergens op maar praat erover en dan voel je je beter.

Volgens mij hebben heel veel vrouwen hier last van. Heeft denk ik te maken met hormonen icm het groeiende verantwoordelijkheidsbesef en de zenuwen die nu toch wel steeds meer opspelen. Ik heb zelf ook constant het opgejaagde gevoel dat ik nog van alles moet voorbereiden en regelen terwijl alles er in principe klaar voor is. Daarbij ook hele nare dromen bijna elke nacht. Dat mijn baby wordt afgepakt na de geboorte, dat z’n hartje ineens stop, dat ik hem laat verdrinken in bad… Etc 😣

Herken ik, enkel ik droom telkens dat het een jongen is terwijl ik een meisje krijg 😂

Ik herken het wel hoor, ik word soms misselijk van het idre dat er straks ineens weer een baby hebben. Soms voel ik me schuldig naar onze dochter, ondanks dat ze met haar 2 jaar echt interesse en liefde toont al voor haar broertje 🥹💙 Ik heb ook vaak hele heftige dromen, waar ik de hele tijd alleen maar aan het huilen en schreeuwen ben om iets. Vaak tegen mijn eigen moeder...😬 Dat zal ook een verwerking zijn van iets van die spanning ofzo. Het is een levensveranderend iets dit he, ongeacht hoeveel kindjes je al hebt denk ik. En het zorgen maken gaat idd nooit meer over 😂

https://howaboutmom.nl/na-de-bevalling/intrusies-instrusieve-gedachten/ Dit vond ik een interessant artikel. Had het zelf in de kraamperiode maar dan met dingen als "wat als nu de kinderwagen incl baby in de ijskoude sloot rolt" wat als, wat als... Terwijl er idd helemaal geen aanleiding voor was, maar daardoor lette ik wel extra scherp op 😅 Soort waakhond-modus. Volgens mij zijn het normale gedachtes die je omschrijft, die erbij horen. Vond het zelf echt dubbel, super mooie tijd (mooiste ooit) maar ook een tijd van zorgen maken en zwaar in het begin.

Is normaal hoor heb ik ook en dit is m'n 2e want "Wat als"

Heel herkenbaar. Ik heb dit ook maar dan vooral gerelateerd aan de barre nachten die ons te wachten staan. Ik ken mezelf en weet dat ik daar mentaal heel instabiel van word🙈. Die angst wint het de laatste tijd ook van de ‘excitement’ om ons jongetje te ontmoeten. Heel stom. En tegelijkertijd vond ik in het in het tweede trimester ook heel chill om me fysiek weer fit te voelen, waardoor ik de zwangerschap (en dus ook spanning) makkelijker los kon laten. Maar tegenwoordig ben ik fysiek zo niet mezelf dat ik het gros van de dag bezig ben met de zwangerschap en dus mijn zorgen. Soms verlang ik naar dit even los te kunnen laten en even ‘mezelf’ te voelen. Al is dat super krom, want vanaf de geboorte zal ook een nieuwe ik geboren worden. Het is wat allemaal .. 😮‍💨

Dank allemaal voor jullie lieve berichtjes! 🥰 Altijd een geruststelling dat je niet de enige bent. En fijn om te lezen dat ik niet naar een psychiatrische afdeling hoeft 🤣

Mijn dochter van 2,5 slaapt nu megaaa slecht.. komt er 4x per nacht uit en wil alleen maar weer inslapen als je naast haar op een stoel komt zitten. Zo niet dan krijst ze alles bij elkaar en wil niet terug dr bedje in. Dit i.c.m. dat ik dit laatste trimester sowieso slechter slaap maakt dat ik echt op ben. Ik word dan ook labieler en heb gedachten als: ‘kan ik een 2e kind wel aan?’, ‘hoe moet dit als we straks 2 kinderen hebben die snachts aandacht/zorg vragen?’. Maargoed, uiteindelijk zal het allemaal heus goedkomen, ondanks dat het pittig wordt 🙈

Ik denk ook weleens "Oh mijn God er komt een kind. Een kind voor altijd." Als in: Niet zomaar een logeetje, maar echt écht voor altijd. En die wordt groter, en moet naar school, en krijgt later wiskunde, en gaat drugs uitproberen.. Hoe ben je daar ooit klaar voor? 😅