Angst voor postnatale depressie

Och lieve mama to be.. Ik heb er geen ervaring mee, maar leef heel erg met je mee. Het lijkt me heel moeilijk om je zo te voelen. Als ik een advies mag geven: bewaak je eigen grenzen! Deze periode krijg je niet meer terug en het zou zo zonde zijn als je er niet van kunt genieten door een postnatale depressie die mogelijk getriggerd wordt door factoren van buitenaf. Het is jullie leven, jullie gezin en men heeft gewoon te accepteren wat jullie grenzen zijn (ook je schoonmoeder en oma!). Een hele dikke knuffel voor nu en hou je taai. Je kunt het! 🤍🍀

Vervelend dat je die angst heb. Wat zegt/vind je man er van? En ja zeker je grenzen bewaken, je baby loopt niet weg. Je kan ook met je Kraamzorg dat soort dingen bespreken en die helpt je daarbij.

Ik herken wat je zegt dat mensen meteen langs willen komen. Wij hebben samen heel duidelijk aangegeven dit niet te willen en dat mensen moeten bellen van te voren. Doen ze dat niet, blijft de deur dicht voor ze. Een depressie is mijzelf onbekend, maar ik zou hier met je man en zorgverleners open over communiceren. Jij kunt dit!😚😚

Hoe staat je man erin? Ik zou daar eens mee het gesprek aan gaan en je uiten wat je voelt. Wellicht staat hij er hetzelfde in en kunnen jullie samen de grenzen aangeven 😘

Wat vervelend dat je je zo voelt. Ik denk dat het sowieso goed is om niks te beloven wat betreft die kraamweek en het echt aan te kijken hoe het gaat en hoe je je voelt. Heel apart dat je wordt gezegd dat je schoonmoeder met oma dan langskomen. Hallo, jij bent dan net bevallen, dit moet sowieso in overleg met jou. Tenzij oma op haar sterfbed ligt, lijkt me toch best dat ze een week minimaal kan wachten. Wel lastig hoor om je grenzen te moeten aangeven. Misschien kan je man hierin ook helpen om de verwachtingen te temperen en aan te geven: we kijken hoe het dan gaat en de kans is groot dat we de eerste week rust willen. Het is ook een heel spannende tijd, maar het komt goed, mama. ❤

Grenzen sowieso bewaken! Zelf ben ik er ook bang voor en heb het hier heel uitgebreid over gehad met mijn man en met hem afspraken gemaakt over hoe we het gaan doen. Ook de kraamzorg organisatie hierover ingelicht met de intake en de verloskundige en het ziekenhuis weten ook overal van zodat ze je extra in de gaten kunnen houden de 1e weken. Kan je het er goed over hebben met je partner? Misschien dat hij bij zijn moeder kan aangeven dat een foto niet de 1e prio heeft😅

Absoluut hard zijn! Ik blijf er bij liever mensen beetje gekwetst of teleurgesteld dan zelf er aan onderuit gaan. Jij en de baby gaan voor en je man moet je daarin steunen. Wij zijn de eerste keer ook erg "egoïstisch" geweest door alleen ouders op de hoogte te brengen en die mochten de 2e dag langskomen. De rest kreeg wist het pas door het geboortekaartje in de brievenbus😇 Ook als er visite te lang blijf hangen zeggen we gewoon het is tijd om te gaan. En wat er inderdaad al is gezegd, zonder bericht is deur dicht😜

Misschien wel goed om aan te vullen dat mijn man echt onwijs lief is voor mij hierin. En ook echt wel achter mij staat en probeert zo begripvol mogelijk te zijn. Soms vind hij dat wat lastig zegt hij eerlijk, omdat hij zo lekker nuchter is en met zoveel vertrouwen uitkijkt naar alles wat komen gaat, dat ik bijna jaloers ben hoe hij dat doet 😅. Ook vertrouw ik er blind op dat hij echt achter mij staat en mijn belangen voorop heeft staan, ook naar zijn familie toe. Maar ergens proef ik ook wel beetje het gevoel bij hem dat hij bang is voor een beledigde reactie. Echter zal hij dat altijd verkiezen boven iets wat voor mij of ons niet goed voelt en zal hij daarin ook voor mij opkomen als ik dit zelf niet kan. Het zijn die kleine steekjes onder water als ook de opmerking van schoonmoeder dat zodra hij geboren is ze meteen langskomen. Dus heb wel fijn kunnen spreken met de gynaecoloog hierover dat we gewoon kunnen aangeven dat zij hanteren dat de eerste uren echt even tijd met de baby alleen zijn voor ons, dat hielp wel. Voor mijn rust hebben we er in ieder geval al voor gekozen niemand de datum van inleiding te gaan vertellen zodat we in die fase in ieder geval rust hebben. Maar me erbij neerleggen dat zo sterk als ik altijd ben geweest er nu even niet in zit is toch moeilijker dan verwacht 🙈

Ik denk dat het juist heel belangrijk is om je grens te trekken en hierin duidelijk te zijn. Daar doe je goed aan en je staat in je volste recht. Het is een bescherming voor jezelf maar ook zeker voor je eigen kindje. Toevallig zit ik zelf ook in een ingewikkeld schuitje met lastig contact met mijn eigen moeder en stiefvader. Nog steeds in dubio waar ik hierin de grens voor mijzelf trek. Het is onwijs pijnlijk om te moeten ervaren dat zelfs in deze situatie mijn eigen moeder mijn grenzen niet respecteert/niet aan kan horen en het verhaaltje steeds weer om draait. Want ja zij wordt oma zij krijgt een kleinkind hoe kan ik het haar aan doen om haar weg te duwen uit mijn leven. Ik gun mezelf dat ik om de situatie mag rouwen. Ik kan niets anders dan mijn grenzen bewaken en helaas wordt daar niet goed op gereageerd, dat is dan maar zo.

Zoals anderen ook hebben gezegd, hard zijn! Dan ben je trouwens niet per se 'hard' hoor. Kies voor jezelf en je baby. Ik vind het dan ook recht de taak van je man om je daarin te ondersteunen. Oma en grootoma kunnen heus later een foto maken, ik begrijp de haast niet. Maak je ook niet ongerust over of je baby je grenzen niet zal respecteren. Ook met je ma en stiefvader kun je je grenzen aangeven en doen ze vervelend dan is het even afstand nemen omwille van kezelf jezelf. Jouw herstel is belangrijk net als jouw momenten met je baby en je man samen als een gezin van drie. Veel sterkte en succes! Liefs

Heel fijn dat je man je hierin steunt en achter je staat. Ik zou dan ook zeker samen mrt je man voordat alles begint het gesprek aangaan en aangeven dat jullie de eerste dag / dagen ( wat jullie dan willen ) geen bezoek willen ontvangen. En zelf aangeven wanneer jullie daar klaar voor zijn. Dan kan je schoonmoeder zich daar ook op voorbereiden en zich daarbij neerleggen. Als je t op t moment zelf doet heb je kans dat jullie door alle emoties er toch in mee gaan en achteraf spijt krijgen. Succes!

Ik kan mij goed je angsten voorstellen en dat die hoop hormonen erbij die alles flink kunnen aanwakkeren. Ikzelf was vorige zwangerschap ook erg bang voor de kraamtijd. Ik had namelijk tijdens de zwangerschap ineens plots last van forse depressie met angstklachten. Ik hield rekening met postnatale, niet met prenataal. Desondanks heb ik mijn kraamtijd echt heel prettig ervaren. Tijdens de zwangerschap heb ik met behulp van de poppoli een preventieplan gemaakt (deze was ook bekend bij man, verloskundige en kraamzorg) en een kraamplan (nooit over nagedacht). Vooral die laatste was heel fijn: Wat wil ik doen als ik me even niet goed voel: alleen (douchen, slapen, even in de tuin zitten oid), samen met de baby (op bed liggen samen, baby massage, even een rondje wandelen) en wat kan de omgeving voor me doen (en wat vooral niet). Wanneer geen bezoek (1e dag thuis geen bezoek bijv, ook geen ouders in ons geval) 1e week alleen ons gezin (ouders/brussen) en pas vanaf de 2e week op afspraak anderen. De kraamzorg hield deze grenzen ook goed aan, stuurde mensen weg (als m'n partner het al niet deed) of mij naar boven als ze zag dat het teveel werd. Bespreek je angsten ook zeker met de verloskundige of eventueel laagdrempelig alvast met je huisarts, want er is echt hulp voor en bij twijfel gewoon aan de bel trekken! Jullie verdienen het om met jullie eerste kindje gewoon in een bubbel te mogen zitten, wennen, herstellen en hopelijk wat genieten. Het is allemaal al zwaar en heftig genoeg. De rest (ja ook ouders en opa's en oma's) moet maar even verdragen dat ze niet op nummer 1 staan.

Wat vervelend dat je je zo voelt. Je kan je melden je mij de pop-poli. Dit is speciaal voor psychiatrie en zwangerschap en is heel laag drempelig. Zij kunnen je helpen duidelijk te maken wat je grenzen zijn, waarom je ze hebt en hoe je ze kan bewaken. Ligt ook de kraamzorg in zodat zij goed in de gaten houden wanneer iets voor jou teveel is en dat ze bezoek naar huis kunnen sturen. Hopelijk heb je iets aan deze tips. Sterkte en succes!

Ze kan willen wat ze wil. Ik kan niet begrijpen hoe een andere vrouw,moeder die zelf ook een bevalling heeft meegemaakt zo kan reageren. Ik zou gewoon zeggen, we bellen wanneer je kan komen zodra wij daartoe in staat zijn en je eerst wil focussen op bijkomen - net als dat je arts dat ook heeft aangeven en zei dit ook vast wel.weet en nog herkent van na haar bevalling.

Onze ouders waren gelukkig heel begripvol en wij hebben ze bij de eerste na de bevalling pas gebeld toen we weer op de kraamkamer waren. Ze wisten niet dat ik werd ingeleid. Toen was het ondertussen 21u 's avonds (op donderdag) en hebben we gezegd dat we de eerste 24 uur even met elkaar willen zijn en dat ze zaterdag van harte welkom zijn om een uurtje in het ziekenhuis langs te komen om de baby te zien, maar dat ik ook nog veel moet rusten en herstellen. Dat vonden zij gelukkig meer dan logisch, maar anders hebben ze pech gehad. Nu zal het iets anders lopen, omdat mijn moeder op de oudste past bij ons thuis. Ze komen dezelfde middag even langs in het ziekenhuis en zijn ook bij ons thuis als we thuis komen. We wilden expres niet dat onze dochter bij hen ging logeren, omdat we wel wilden dat ze haar zusje snel kon ontmoeten en niet het gevoel had dat zij 'weg moest' voor de baby. Maar lang verhaal kort: zeker duidelijk aangeven wat je wensen zijn, het liefst van tevoren. En inderdaad niet tegen ze zeggen dat en wanneer je wordt ingeleid.

Jouw verhaal kon mijn verhaal wel zijn wat betreft moeder en stiefvader. Zo gaat het bij ons precies zo. Daar waar een grens wordt aangegeven meteen beledigd en het probleem bij mij leggen, want hoe durf ik wel niet mijn eigen leven te leiden. In die situatie kan ik makkelijk afstand nemen, zeker omdat mijn relatje met hun al jaren slecht is maar het is zeker een rouwproces ook zoals je zegt, zeker als die steken onder water maar aan blijven houden.

Ik zou de vier generatie foto ook liever thuis of buiten maken dan in een ziekenhuis trouwens. En zo'n net geboren baby ziet er nog niet heel fraai uit hoor, beter eerst even uit de kreukels laten komen. Misschien nog een extra reden om ze wat later te laten komen ;-)

Denk dat in dit geval het echt is dat, althans dst is wat mijn man en ik denken, zij zelf wellicht snel op de been was en meteen iedereen langs heeft laten komen. Wat oke is dat voor jou werkt denk ik dan, maar dat betekend niet dat wij dat hetzelfde kunnen en willen. Maar denk dat zij er een beetje vanuit gaat dat mijn man dat wel regelt (hij was vroeger echt een ja knikker naar haar toe om de lieve vrede te bewaren), maar soms vergeet ze dat hij ook ouder is en echt wel zijn mannetje staat nu, zeker in het belang van mij en straks de baby

Ooh wat naar dat je je zo voelt! Ik was mijn eerste zwangerschap ook erg bang voor het onbekende en bang om een postnatale depressie te krijgen. Uiteindelijk was dat dus echt het tegenovergestelde, ik had tijdens mijn zwangerschap een prenatale depressie, maar zodra m'n zoontje was geboren viel alle last van m'n schouders ❤️ was echt intens gelukkig (het was heus heel zwaar met een newborn, maar had me ook nog nooit zo gelukkig gevoeld). Hopelijk mag jij het ook zo ervaren 🥰 Qua familie zou ik echt even je vriend goed aanspreken en zorgen dat hij jouw grenzen bewaakt. Iets tegemoet komen is natuurlijk prima, maar niet jezelf voorbij lopen. Die rustige week verdien je na 9 maanden zwangerschap en een bevalling, dus zorg dat je de verwachtingen nu vast kan bijstellen, zodat er ze langs kunnen komen op een moment dat het voor jou ook oké is. Die generatie foto kan prima een dag of zelfs een week later 😅 weet dat dit altijd heel moeilijk voelt hoor, heb hier tijdens mijn eerste zwangerschap ook ruzie over gehad met m'n vriend 🙈 maar uiteindelijk heeft hij gelukkig toen wel naar me geluisterd en bleek z'n moeder super begripvol te reageren en de stress dus allemaal onnodig. 🤭

Snap zo goed dat je daar bang voor bent, heb het zelf ook. Probeer te onthouden dat ook juist het tegenovergestelde kan gebeuren 💛 en je hebt lieve mensen om je heen die je helpen en er voor je zijn. Het komt goed!!