Emoties, gedachten en overprikkeling

Heel herkenbaar lieve mama! Ik had ook amper kraamtranen, was 2,5 week euforisch en vol adrenaline. Daarna kwam de klap en sindsdien ook geregeld even emotioneel en overprikkeld. Maar ik merk dat mijn hormonen inmiddels weer wat stabiliseren, dus wees gerust! Onze zoon is 2 juli geboren, dus misschien merk jij ook over twee weken dat je je weer wat rustiger voelt en wat meer kunt verdragen. Over twee weken kennen jij en je kindje elkaar ook weer beter, dat helpt ook mee!

Hartstikke herkenbaar.. vergeet ook niet wat de korte nachtjes/slaaptekort doen. Ik merk dat ik nóg veel minder prikkels kan verdragen als ik moe ben. Neem het jezelf niet kwalijk, maar praat er wel over met je vriend. Daar hebben jullie beiden iets aan. Oja en klagen mag, of je nu een huilbaby hebt of een baby die heel tevreden is. Moeder worden is intens en ingrijpend. Geef jezelf de tijd om aan deze nieuwe situatie te wennen en een draai te vinden. You got this mama! Ik merk nu ook dat ik licht ontvlambaar ben. Met name als er meerdere dingen tegelijk gebeuren. Bijv. een onrustige baby en een peuter die van alles wil of juist niet 😅. En dan is er ook nog een manlief die iets van mij wil. Dan is mijn reactie echt niet altijd zoals ik zou willen. Maar ach... 99% van de tijd lukt het gewoon om rustig te zijn en er vallen geen gewonden (fysiek en verbaal).

💕 Ik herken het zeker! Vooral 's avonds wanneer de peuter loopt te schreeuwen, de baby loopt te huilen (clusteren) en mn man aan het koken is met de afzuigkap aan word ik helemaal gestoord! Het is ook niet niets wat ons overkomt nu, daarbij gieren de hormonen nog volop door ons lijf en hebben we allemaal slaapgebrek.... Maar het wordt beter. Echt! Geef het tijd en wees niet te streng voor jezelf, de rust keert echt weder 🍀

Oja die afzuigkap. Ik krijg moordneiging als mijn vriend met de stofzuiger aankomt. 😂 Begrijp mij niet verkeerd want ik ben dankbaar dat hij het doet, maar ik kan dat geluid soms niet verdragen. Alleen als ik zelf aan het stofzuigen ben.

Dat overprikkelde had ik tijdens m'n zwangerschap al, zeker tegen het einde, en dat heb ik nu nog. De tv staat aan, de hond blaft, de bel gaat, de baby huilt, wasmachine piept dat ie klaar is... Dan wil ik gewoon in bed gaan liggen met de gordijnen dicht en een kussen over m'n hoofd. Ik merk dat ik ook veel meer behoefte heb aan stiltes tussen mij en m'n man. Al die small talk hoeft gewoon eventjes niet. Dan zitten we heerlijk een serie te kijken, gaat ie er doorheen zitten kweppen (dat is hier normaal hoor, dat doen we allebei altijd) en nu denk ik pfff, die 5 minuten stilte waren zo heerlijk. Laat je emoties er gewoon zijn hè, als je merkt dat ze opkomen. Gewoon een potje janken, met of zonder oorzaak of reden. Zeker als je even alleen bent, maar ook gewoon als er anderen bij zitten. Een zwangerschap en bevalling zijn niet niks. Het is nogal wat waar ons lichaam mentaal en fysiek doorheen is gegaan de afgelopen maanden.

Ik herken het heel erg. Heb net mijn derde gekregen en in de momenten van chaos (bv avondeten) moet ik echt mijn best doen rustig te blijven. Helemaal als mijn man dan allerlei (in mijn ogen nutteloze) vragen aan me blijft stellen over wat wel en niet kruiden op de bbq en hoe dat te doen etc.🫠🤯. Ook als ik nu terugdenk aan de 5 dagen ziekenhuis rondom de geboorte voel ik echt een waas van emoties door elkaar, alsof het iemand anders was daar ofzo en toch weer niet; moet echt nog een plekje krijgen denk ik..