Neerslachtig einde zwangerschap

Ik herken t volledig. Op dit moment 38+6. Ook al langer lichamelijk klachten, waardoor ik weinig kan. Maar de afgelopen 2 weken, is dit mentaal echt een ding geworden. Kan elke dag wel een mental break down hebben. En ga dus steeds meer opzien tegen de bevalling, omdat ik nu al uitgeput raak. Terwijl ik best een nuchter persoon ben.. ik heb nog een zoontje rondlopen van bijna 2, die gaat nu eigenlijk al elke dag naar oppas, zodat ik alleen mezelf heb…. Vandaag gesprek met gynaecoloog over eerder inleiden, dus ik ben benieuwd..

Ik herken dit heel erg, het wachten is echt een killer. Je krijgt zoveel ruimte om te denken, waardoor soms angst en onzekerheid het overneemt. Wat voor mij helpt is echt kleine activiteiten inplannen waar ik naar uit kan kijken, zoals: mijn moeder die een bakje koffie komt goed, even met mijn nichtjes spelen of ergens op het terras een taartje eten. Ook helpt het bij mij om mijn dagen te kaderen en wel echt een planning te maken. Dus maandag kwamen mijn zusje en moeder, dinsdag rusten en zomer tijdschrift uitlezen (speciaal voor die dag gekocht), vandaag werken in eigen bedrijf (yep zelfs met 38,5 week doe ik dit omdat het mij energie geeft), donderdag even zo min mogelijk en paar kleine taakjes in het huis en vrijdag verloskundige en dan ergens een taartje eten om te vieren. Ik geef echt extreem veel toe aan mijn emoties, ben ik moe of verdrietig? Dan mag ik huilen en dan mag ik in bed serie kijken. Ik deed mezelf eerst heel erg verzetten en hierdoor werd alles erger..

Dit had ik kunnen schrijven.. herken je volledig. En inderdaad, je weet waar de neerslachtigheid vandaan komt en dat is op zich ook logisch. Maar dat maakt het niet minder erg ofzo .. ik ben vandaag precies 40 weken en zie het allemaal ook niet meer zitten. Al best lang ook. Ik had zo gehoopt dat ze wat eerder zou komen maar helaas. We hebben wel volgende maandag een afspraak staan voor inleiden, want ja, ze zal toch moeten komen.. het wachten duurt eindeloos.

Ja dat plannen heeft mij tot een week geleden ook goed geholpen. Maar heb dus nu ook geen zin meer in mensen. Irriteer mij alleen maar en kost zoveel energie. Het is echt zo’n cirkel.. Ik kan wel moeilijk toegeven aan mijn emoties. Ben dan bang dat ik er niet meer uitkom 😅. Misschien moet ik maar even proberen ruimte te maken voor alles wat ik voel. Maar dat idee al is zo overweldigend

Hahahaha ja moet zeggen dat ik mijn cirkel HEEEL klein heb gemaakt en ik alleen afspreek met mensen waar ik energie van krijg. Ik geef heel eerlijk toe: emoties toelaten is overweldigend.. zeker omdat er soms gedachtes zijn waar je jezelf schuldig om kan voelen (zoals: heb ik hier wel goed aan gedaan)… maar het hielp mij echt, want daardoor kon ik gaan relativeren. Het is nou eenmaal gewoon een emotionele rollercoaster, waar ik de ene seconde sta te popelen om mijn kind in mijn armen te krijgen en het andere moment mezelf echt afvraag waar the f*ck ik aan begonnen ben en hoe ik deze weken überhaupt ga overleven.. 🥲🥲🥲

Oh ik herken dit zo erg. Momenteel 39+4 en het rommelt al wel 3 weken, al 2x gedacht ja nu gaat t doorzetten. Is heel demotiverend als t dan toch niet doorzet. Dus dat plus alles al gedaan hebben, geen energie meer, gelukkig 2 jongens thuis nu. Maar zo op. Kan niet wachten tot t zo ver is. Ik probeer veel te slapen, te hobbyen en te denken, kan nooit lang meer duren haha. Succes met de laatste loodjes 🥰