Postpartum depressie signalen?

Ik herken sommige dingen die je noemt, ben je toevallig voor de eerste keer moeder? Ik wel, en ik kan ook slecht tegen het huilen, ik associeer dat ook met pijn/verdriet terwijl een baby niet anders kan. Ik denk geen PP maar idd door het slechte slapen, maar ook; je bent veranderd. Je bent niet meer 100% dezelfde als voordat je moeder werd. Althans dat merk ik heel erg aan mezelf. Ouderschap zet mijn wereld op zijn kop, icm hormonen, gebroken nachten, slecht in slaap komen na nachtvoeding (zoals nu) en de verantwoordelijkheid die je voelt en draagt zijn volgens mij de oorzaak dat ik mij zo voel. Je wil het goed doen, maar ik merk ook onzekerheid en twijfel of dat wat je voelt ook zo hoort. Ik kan slecht voor jou invullen, maar ik ervaar het op een vergelijkbare manier en dat is helemaal oke. Ik probeer het steeds meer los te laten, en de situatie en mijn gevoelens te accepteren zoals ze zijn. Hopelijk voel je je gesteund, je bent niet de enige.

Hoi! Veel van wat je schrijft is herkenbaar voor mij en ik ben ook voor de eerste keer moeder. Ik denk dat veel van wat je beschrijft erbij hoort en ook veel te maken heeft met hele erge vermoeidheid. Super begrijpelijk dat je met die vermoeidheid weinig energie hebt en snel overprikkeld bent. En als je zoveel van jezelf vraagt dan gaat je gevoel al snel naar de achtergrond (overlevingsstand) en dat is natuurlijk niet helemaal bevordelijk voor hoe je je richting je zoon voelt. Daarnaast vergeten veel mensen dat de band tussen moeder (en vader) en kind moet groeien. Het zijn in ieder geval echt geen dingen waardoor je aan jezelf moet twijfelen, want zo te lezen doe je het super goed! Een paar tips vanuit mijn kant: - slapen met oordopjes en slaapmasker (als hij huilt of hardere geluiden maakt dan hoor je dat wel) - eerder naar bed als je dat nog niet deed - om hulp vragen aan je partner, familie en vrienden. Mocht het in je budget passen dan is een hulp in de huishouding echt geweldig (hier zó welkom sinds de geboorte van Jip) - weet niet of je bv geeft of niet, maar zo wel: kolf een voeding en laat hem door je partner geven in de nacht na de laatste avondvoeding. Spreek af dat hij tot en met die voeding op jullie zoontje let en hem troost wanneer nodig. Zo krijg je een aantal uren ononderbroken slaap. En voel je niet schuldig omdat hij misschien werkt en jij nu verlof hebt, je bent keihard aan t bikkelen elke dag om voor je zoon te zorgen, je herstelt ook nog van de bevalling en zwangerschap én je bent aan het ontzwangeren. Da’s pas topsport! - loop earlplugs gedurende de dag om de harde geluiden wat te dempen - af en toe of elke dag een dutje meedoen met je kindje (al slaap je niet maar lig je alleen zonder telefoon / andere prikkels, hiervan rust je ook uit). Ademhalingsoefeningen helpen je lichaam ook om echt even goed te ontspannen. - denk niet te veel na over alle toekomstplannen. Die komen later wel. Leef in het nu, denk aan de kleine dingetjes in het huishouden die je vandaag wil doen, aan hoe je dag er vandaag uitziet, wat jou vandaag energie geeft en blij maakt etc. Dat verlaagt de druk hopelijk wat. Dikke knuffel

Ik herken het helemaal. Dit had ik ook bij mijn oudste dochter, die ook nog eens heel veel huilde in het begin. Het was gewoon echt niet leuk, maar het is gewoon ook superpittig want alles draait ineens om de baby en je staat altijd maar aan en je leven is gewoon anders en daar moet je ook aan wennen. ❤

En die roze wolk heb ik nooit gehad, de oudste is nu 4,5. Nu bij de tweede is het weer heel pittig en niet echt leuk, maar ben ik al gewend aan het ouderschap en gaat het makkelijker. Alles is een fase en alles wordt beter.

Ik zou zeker eens naar de huisarts gaan, daar kan je al veel aan hebben. Ik ben zelf voor de 2e keer moeder geworden en ben heel erg snel geïrriteerd en geprikkeld en dan vooral naar mijn vriend en oudste toe. Hier voel ik me heel rot en schuldig over. Ik heb zelf ook geen rust in m'n lijf en hoofd ook al weet ik dat ik echt moet rusten omdat ik doodop ben. Het lukt me gewoon niet. Verder geniet ik heel erg van de baby en knuffel ik het liefst de hele dag met hem. Helaas gaat dat niet altijd met een drukke peuter in huis haha. Hef valt me best zwaar de zorg van mijn peuter vooral. Hij vond het heel spannend om grote broer te worden en heeft zelf ook niet lekker in z'n vel gezeten daardoor en ja de peuterpubertijd is ook niet niks. Mijn bevalling was heel mooi, maar de baby ademde niet uit zichzelf toen hij geboren werd en daar hebben ze hem bij moeten helpen met een soort ademstootjes. Denk dat het allemaal bij elkaar toch teveel is geweest. Vorige week ben ik naar de huisarts gegaan om het te hebben over hoe ik me voel en waar ik tegenaan loop. We hebben nu een afspraak gemaakt met de praktijkondersteuner van de GGZ zodat ik met haar kan praten. Doordat ik deze stap heb genomen voel ik me al een kleine stukje beter....

Ik heb zelf een post partum depressie gehad bij mijn eerste. Veel van deze dingen herken ik, maar een aantal toch niet. Ik kon bijvoorbeeld niet van mijn baby houden, had het beschermde instinct niet, vond hem niet lief, grappig, perfect, mooi... Ik kon nergens meer van genieten. Ik vind dat je je symptomen serieus moet nemen zodat je niet daadwerkelijk depressief raakt. Het piekeren en slechte slapen maakt alles echt 10x erger. Als ik me heel slecht voelde, ging ik slapen. Daarna voelde ik me altijd een heel stuk beter en was de wereld iets minder zwart. En ik ben er dus ook achter gekomen dat ik geen newborn moeder ben en dat dat helemaal oke is. Nu ik dat heb geaccepteerd is er ook een last van mijn schouders afgevallen. Dus mijn tip, doe een dutje 🤭

Wat goed dat je dit deelt. Ik denk dat je hier zeker iets mee moet (dus zoals Sir1991 voorstelt). Niet per se omdat ik denk dat dit sowieso een ppd is, maar omdat wat je omschrijft niet leuk is voor jou, mogelijk ook niet voor je omgeving, en je je zorgen maakt. Wat ik erin lees, zou het 'gewoon' een pittige newborn periode kunnen zijn waarbij alles vanzelf goed komt (het is gewoon wennen, zo'n grote verandering. En dat terwijl je hormonen overhoop liggen, je lichaam nog moet herstellen en je niet slaapt. Ik bedoel, wie heeft die combi aan dingen bedacht🫠) Maar het kan ook heel goed dat dit waarschuwingssignalen zijn van een aankomende ppd. Daarnaast zijnner ook nog andere dingen die dit kunnen veroorzaken. Er zijn bijvoorbeeld veel vrouwen die na de geboorte van hun kind en/of de jonge jaren erachter komen dat ze autisme of ad(h)d hebben. Ik zou er dus zeker induiken. Je verdient het om je beter te voelen dan dit!

Ik herken dit helemaal.. alsof ik dit verhaal zelf heb geschreven. Vaak voel ik me ook schuldig dat ik me zo voel omdat ik vind dat ik eigenlijk niet mag klagen. Sommige moeders hebben het nóg zwaarder.. Helaas dus geen advies voor je maar wil je wel een virtuele knuffel geven. Weet dat je niet de enige bent..

Hoe is je hb? Want dat geïrriteerde, weinig prikkels kunnen hebben en korte lontje herken ik heel erg van mijn lage ijzer. Als bijvoorbeeld twee mensem tegelijk iets vroegen. Dan kon ik echt een error krijgen. Dat werd veel beter toen de ijzerpillen aansloegen.

Goed! Thanks voor de tip! Nee die is eigenlijk nooit laag geweest (en een korter lontje heb ik altijd al gehad, ik noem het liever temperamentvol 🤭) maar zó snel geïrriteerd herken ik niet..

Wat een fijne lieve reacties, dank jullie wel allemaal! Ik voel me er nu al beter onder. Zal het nog wel bespreken met m'n man, kijken wat die ervan zegt. Die merkt het ook wel aan me hoor, maar we schreven het inderdaad gewoon weg onder vermoeidheid. Alleen nu de baby wat meer slaapt, en ik daardoor dus ook, wordt het niet beter en dat baarde me toch zorgen.. Maar goed, je kunt ook geen 8 weken slaaptekort inhalen in een paar dagen natuurlijk 😅 Ik moet misschien gewoon niet teveel / te snel willen allemaal..

Ik herken je precies! Vooral in het stukje “roze/blauwe wolk” heb ik namelijk ook niet/nu niet, op gezeten! En dat is helemaal niet erg! Ik hou ook ontzettend veel van mn kleine maar ik vind het grotere wanneer je echt interactie hebt leuker. Maar dit hoort erbij, geen probleem. Daarvan maken we ook een feestje. Alles is nieuw! En wennen is het zeker! Komt allemaal vanzelf. Goed van je dat je dit hebt gedeeld! Mag je echt trots op zijn!😘

Hallo, het krijgen van een baby is zeker niet niks .. Vooral op social media lijkt het allemaal alleen maar leuk! Maar in werkelijk heid is dit niet altijd zo en is het ook echt wel pittig! Wij hebben nu 6 weken geleden de 2e gekregen. En ik moet zeggen dat ik dit tot nu toe wat makkelijk vind als bij de eerste. Natuurlijk zijn er momenten dat ik het pittig vind en met mijn handen in het haar zit. Maar ik weet uit ervaring dat het makkelijker wordt. De fases gaan voorbij , ze gaan een keer doorslapen waardoor je zelf ook meer rust krijg en daardoor waarschijnlijk ook meer kunt hebben. En ze worden steeds zelfstandiger waardoor je zelf ook steeds iets meer de handen vrij hebt. Bij de eerste heb ik ook een depressie gehad. Maar door nu meer dingen te blijven doen met en zonder kinderen voel ik me nu een stuk beter (tot nu toe). Ook omdat je makkelijker bent en wat meer ervaring hebt. Ik zou als tip mee willen geven: zorg dat je zelf ook leuke dingen blijft doen met je kinderen,maar ook af en toe zonder kinderen bijvoorbeeld met je vriend of vrienden. En zoek hulp van andere als het niet gaat, hoe moeilijk het soms ook is!

Hmmmm. Ik heb natuurlijk alleen mijn eigen ervaring. Maar 80 procent van wat je beschrijft heb ik ook. Dit is mijn derde baby. Bij alle 3 enorm veel last van geluidsprikkels. Heeeeeeel erg kort lontje. Slecht humeur. Het enige wat ik niet herken is geen zin hebben in dingen in de toekomst. Die heb ik wel enorm. Maar verder eigenlijk hetzelfde. Ik heb dat altijd toegeschreven aan hormoonspiegels en slaapgebrek. De geluidsorikkels zijn natuurlijk gedrag. Je oren zijn extreem gevoelig zodat je snel je baby hoort huilen. En de natuur zorgt ervoor dat je daar niet tegen kan zodat je gaat proberen het huilen te verhelpen…… En dat “oermoedergevoel” hebben volgens mij maar weinig mensen

Wat een goede verklaring, zo heb ik er nog nooit bij stilgestaan! Thanks voor de uitleg! Ja ik heb dus in bepaalde dingen wél zin, maar alleen in sociale activiteiten (BBQ, verjaardag, enz). Inderdaad niet in alle verplichtingen zoals werken, de vereniging, dat soort dingen. Ik zie er best tegenop om dat weer op te gaan pakken (maar qua werk is dat denk ik omdat ik m'n zoontje dan moet wegbrengen naar het kdv, dat lijkt me vreselijk)

Het klinkt voor mij (heb zelf wel een postnatale depressie gehad) als iets wat redelijk normaal is. Ik was doodsbang, kon niet alleen met hem zijn, durfde hem niet eens op bed te leggen. Was echt een schim van mijzelf. Moeder worden en zijn is gewoon echt wel heel pittig. Zeker de eerste is intens, omdat je hele rol verandert. Die roze wolk is iets wat je met een korrel zout moet nemen. Die mensen hebben ook rotmomenten, maar zie je niet. Net als veel mensen het wellicht niet aan jou zien, als jij zingt en lacht. Langs de huisarts kan geen kwaad natuurlijk. Sterkte hoor!

Het zou ook kunnen dat je daar geen zin in hebt omdat je je nog niet zo goed kan voorstellen hoe dat dan straks zal gaan. Die onzekerheid kan ook emoties met zich meebrengen. Het feit dat je opziet tegen de kinderopvang laat wel zien dat je van je zoontje houdt in ieder geval 🙂 Bij mijn oudste zag ik daar ook enorm tegenop. Inmiddels weet ik dat dat allemaal wel goed zal gaan en verheug ik me er zelfs een beetje op 🥴

Hier is het mijn 4e baby. Ik ben echt dol op mijn kinderen, maar dat eerste jaar vind ik afschuwelijk. Al die ongemakken , ze kunnen niet echt zonder je, je slaapt toch nog steeds matig en ik lever toch een hoop in (sporten lukt vrijwel niet). Het wordt wel echt beter, maar ik denk eerlijk dat er weinig vrouwen zijn die dansend van geluk deze periode doorgaan 🙈

Geen idee waarom, maar vond deze altijd helpen 🤷🏼‍♀️

Hoi lieve mama, ik herken heel erg je verhaal. Snap ook je gedachte of er iets anders aan de hand is. Het is gewoon allemaal heel erg pittig. Knuffel voor jou ❤️