Van 1 naar 2

Hier t zelfde… ik wordt over anderhalf weekje ingeleid en me kleine van 3 afzetten bij oma, en daarna gaat ze logeren bij der nichtje en der tante/ oom. als ik er nu al aan denk wil ik huilen. Maar het moet helaas…

Jaa, ik ook! Mag er niet aan denken of moet ook huilen, terwijl ik ook heel graag mijn baby'tje wil ontmoeten en leren kennen, het is zooo dubbel

Ik herken wat je zegt. Onze kleine man is net anderhalf als de baby geboren wordt. Voel me nu al schuldig dat hij dan niet meer alle aandacht van papa en mama krijgt en deze moet delen. Daarentegen lijkt het me ook heel mooi om te zien hoe hij als grote broer is! Het is namelijk een ontzettend lief en sociaal mannetje. Op de opvang geven ze aan dat hij vaak de babies aan het lachen probeert te maken en hij heel lief voor de babies is! Gevoel is heel dubbel. Vandaag over 3 weken is het zo ver! Dan moet ik hem smorgens of op de opvang achterlaten waar opa en oma hem ophalen, of thuis waar opa en oma hem wegbrengen naar de opvang afhankelijk van hoelaat we ons moeten melden voor de ks. Als ik hem weer zie is mijn kleine mannetje grote broer 🥹

Ja same here.. Zijn gewoon emoties.. En mijn meisje is al 3 jaar alleen.. ze kan zelf niet wachten tot ze haar kan ontmoeten.. Maar om haar niet om me heen te hebben bij deze nieuwe stap doet me heel veel wat.. 🥲🥲🥲

Jaa, daar heb je ook een punt inderdaad! Ik ben ook benieuwd, hier toont hij niet veel interesse in baby'tjes, dus ben benieuwd wat dat zal geven inderdaad. Ooh, wat spannend dat je nu al weet wanneer het juist zal zijn. Geeft je natuurlijk ook wel wat extra tijd om er aan te denken. Zal echt raar doen pff! Mijn moeder komt ook als het zover is, ze zal dag en nacht beschikbaar zijn, vind ik wel lief! Bij ons is het ook nog ff spannend, want de opvang gaat dicht eind juli, dus aan de ene kant hoop ik dat de baby er dan al is, zodat we met ons gezinnetje kunne samen zijn, maar aan de andere kant zou ik ook wel eerst nog een paar dagen willen genieten van ons gezinnetje zoals het nu is. Maar het lijkt me wel "gemakkelijker" te regelen als de opvang nog open is, zo kan hij zijn namiddagdutje daar doen en kan papa hem daar ophalen na zijn dutje, zodat hij zijn dutje niet in het ziekenhuis moet doen. Lijkt me lastiger voor hem.

Lastig zeg dat je dat gevoel hebt. Het achterlaten voelt voor mij nog niet heel spannend. Maar mijn man slaapt gewoon met de kleine thuis na de geboorte. Ik 2 dagen in het zieken ivm ks. Moet ik er wel bij zeggen dat mijn zoontje van 22 maanden heel erg aan papa hangt. Alles is papa. Het aandacht verdelen vind ik wel lastig. Heb nu met mijn man afgesproken dat hij straks met onze oudste lekker naar ouder kind zwemmen gaat zodat hij ook zijn aandacht krijgt. Daarnaast wil ik hem er zoveel mogelijk bij betrekken. Dus helpen met flesjes geven, naast mij op de bank zitten als ik met de kleine zit. Hopelijk stelt dit je een beetje gerust. 😊

Pfff heel herkenbaar! Hier is ze 2 en we zijn zo hecht. Moet er niet aan denken haar achter te laten terwijl mama moet bevallen. Nooit een nacht zonder haar geslapen dus ik hoop dat het allemaal overdag mag gebeuren. En het idee van haar die merkt dat er wat met mama is en dat ik dan weg moet breekt m’n hart. Dus hoop dat het eventueel zo snel mag gaan dat ik het wel alsnog thuis kan doen. Of dat het wel in de nacht gebeurt dat mijn moeder bij haar in bed kruipt zodat ze niks merkt hoop ik! Maar oh heb gisteren avond nog zo hard zitten janken. Ben echt klaar voor de kleine man. Maar m’n hart doet echt zeer voor m’n dochter😭 ben bijna 40 weken

Zooo herkenbaar! Inmiddels 38+6 en de gedachte om m’n dochtertje (net 2) dan achter te moeten laten (waarschijnlijk voor een paar dagen ivm keizersnede) vind ik echt moeilijk! Ga elke nacht naar bed met ‘het zou zomaar vannacht kunnen beginnen en dan zie ik haar pas weer als ze grote zus is… Mijn moeder komt haar halen, maar heeft zeker 1,5u nodig om hier te komen, dus vind het allemaal heel spannend ook!

Heel herkenbaar. Ik kreeg gisteravond ineens weeën, waardoor we naar het ziekenhuis moesten voor een ctg. Schoonvader kwam naar ons, zodat ons zoontje gewoon door kon slapen thuis. We waren er om half 12 en om 3 uur mochten we naar huis, omdat er geen vooruitgang in zat en de weeën weg zakte. Voelde mij zo slecht tegenover ons zoontje

Ja, klopt inderdaad! Denk dat de voormiddagen en nachten lastig worden in het ziekenhuis, aangezien hij dan niet de hele tijd bij me kan zijn. 't Zit allemaal in ons hooft denk ik, want 's nachts slaapt hij en overdag naar opvang, maar toch! Het voelt zo vreemd aan

hoofd* dus hehehe ;)

Ja, nu je het zegt, het stelt me inderdaad wel een beetje meer gerust omdat mijn zoontje ook écht een papa's kindje is! Ik heb wel gezegd dat ik gewoon mijn termijn ziekenhuis uitdoe. Ik ga niet vroeger naar huis gaan, want ik vind de opvolging en verzorging wel nodig om zo te zeggen. Ik zou ook poliklinisch kunnen bevallen, maar dat zie ik écht niet zitten, eerlijk gezegd. Ik ben iemand die me snel zorgen maakt, dus denk niet dat ik dat mentaal zou kunnen, om met een baby van 1 dag oud al naar huis te gaan.

Amai, ja inderdaad heel spannend! Ook moeilijk om te weten wanneer het effectief begint, want als je moeder anderhalf uur moet rijden, is het niet zomaar even bellen, zelfs wanneer het oefenweeën zijn, zo spannend!

Oooh, snap ik! Gelukkig moest hij niet uit zijn bed en kon je schoonvader langskomen. Hij zal er wel niets van gemerkt hebben dat jullie weg waren, maar ik snap dat je je schuldig voelt hoor, zou ik ook hebben, pff! Lastig allemaal

Fijn dit topic en alle herkenbaarheid! Sinds onze dochter geboren is(ze is nu2.5 jaar), heeft ze maar 1 nachtje zonder ons geslapen... Dus ik denk dat als we moeten overnachten, ik ook heel erg verdrietig zal zijn. Ik sluit ook niet uit dat ik ergens tijdens de bevalling zal roepen dat ik naar haar toe wil. Ons kleine meisje... Idd de keer erna dat we haar zien is ze ineens grote zus 😭🤍 Ze zal gewoon thuis zijn als ik ga bevallen, savonds zullen we haar voorbereiden dat als zij sochtends wakker wordt, papa en mama bij de dokter zijn om baby Broertje op te halen (we morten ons 7.00/7.30 melden en dan slaapt ze nog hahaha). Opa en oma en haar oom(die nu al bij ons verblijft) zullen dan met haar spelen tot we er weer zijn. Maar ik weet niet wie het moeilijker gaat vinden, zij of ik 🤣 Toen ik net zwanger was, had ik ook vooral heel veel schuldgevoelens, maar als ik haar nu zo hoor praten over haar broertje... Ach, dan smelt ik helemaal 🤍 Of ze er klaar voor is en hoeveel ze ervan beseft weet ik niet, maar ze is dól op baby's en als ze mijn blote buik ziet, komt ze aan rennen; Aaaaahhh baby broertjeeee!! En dan knuffelt ze mijn buik 🥹🤍 Zo te lezen ben jij Belgisch en bij jullie is het gebruikelijk meerdere dagen in het ziekenhuis te blijven. In NL ga je na 3 uur al naar huis🤣 Dus wat dat betreft snel weer bij onze meid. Tenzij we dus moeten overnachten ivm koorts of andere complicaties, waar we natuurlijj niet op hopen. Maar onze dochter werd geboren met 38.5 graden (zelfde temperatuur als ik had tijdens het persen), dus het kan zomaar. Maar voor ons gelukkig niet meerdere dagen😮‍💨

Heel erg herkenbaar en dit hangt eigenlijk de hele zwangerschap al als een donkere wolk boven mijn hoofd. Mijn oudste en jongste zullen straks 1,5 jaar schelen en ik voel me nu al zo ontzettend schuldig dat ze straks alle aandacht moeten gaan delen. Ook hoor je vaak dat de jongste ouders favoriet zijn (of zo wordt dat door de oudere kids iig ervaren) en mijn hart zou echt breken als mijn oudste dat zou denken 🥺

Hey! Zo fijn om te horen dat ze er erg naar uitkijkt! Jaa, ik ben er zeker van dat ik terug een huilbui krijg in het ziekenhuis omdat ik hem mis op dat moment! Toen ik hem kreeg, huilde ik ook omdat ik niet bij onze hond kon zijn, hehe! Iets totaal anders natuurlijk en niet te vergelijken, maar toch dezelfde denkwijze, zal niet anders zijn als ik terug aan het afzien ben. Wel leuk dat je haar al zo goed kan voorbereiden en dat ze het weet als jullie weg zijn, waar jullie naartoe zijn en om welke reden inderdaad. Bij ons ligt dat net iets moeilijker, omdat hij amper 14 maanden zal zijn, hij beseft het echt nog helemaal niet. Ik wil ook niet dat hij denk dat ik hem verlaten heb, dusja, het voelt nog heel onwennig op dit moment. Klopt inderdaad, ik ben Belgisch, ik vind het gek dat er zo veel verschil is, uiteindelijk wonen we zo ver niet uit elkaar en toch is er zoveel verschil, zo gek! Ik weet niet als ik dat zou kunnen. Ik zou het fijn vinden, maar zo beangstigend! :) Ik vond de tijd in het ziekenhuis met ons zoontje wel een kostbare tijd wat betreft het krijgen van een band, want thuis heb je zoveel dat je kan doen, terwijl je daar enkel je gezinnetje hebt en een bepaalde periode per dag bezoek, en hulp als iets niet lukt, en veel begeleiding, wat ik wel goed vind, daarom wil ik niet poliklinisch bevallen, maar dan heb je natuurlijk wel het feit dat ik ons zoontje wel wat minder zal zien uiteraard. Daar voel ik me dan ook heel schuldig over, maar ik denk dat dat uiteindelijk de beste keuze is voor iedereen uit ons gezin, we zullen zien, spannend allemaal :)

Heel herkenbaar. Mijn oudste (heel gek om dit te zeggen) is 15 maanden en mijn jongste is gisteren geboren. Helaas duurde de inleiding lang (verder absoluut prima bevalling en inleiding gehad) waardoor ik 3 nachten 4 dagen in het ziekenhuis moest blijven. De oudste sliep bij opa en oma. Mijn hart brak echt met regelmaat zo erg miste ik om gewoon volledig bij hem te zijn. Terwijl hij het overigens prima naar z'n zin had. Maar vandaag bij thuiskomst. Dat was zo'n mooi moment. Het elkaar weer zien vastpakken en knuffelen. Maar ook zo prachtig om hem als grote broer te zien. En ja. In vergelijking is hij nu echt geen baby meer. Maar hij blijft m'n lekkere kleine vent. En we hebben er nu eentje bij. En we gaan heerlijk genieten en bekijken hoe het allemaal gaat zo met z'n 4tjes ineens. Weet wel dat voorlopig we lekker met z'n allen de ochtenden in bed opstarten 🥰 want ik heb een hoop knuffels in te halen

Klopt, inderdaad! Ik merk ook dat dat inderdaad gevoeld of gezegd wordt, dus kan ik wel inkomen. Daar hebben wij nu wel het voordeel bij dat het leeftijdsverschil niet zo groot zal zijn en tegen dat ze dan zouden kunnen beseffen dat het zo zou zijn, zijn we het misschien wel gewoon om aandacht te verdelen, waardoor het niet echt meer een issue is? Denk dat dat voor jou ook geldt, aangezien er anderhalf jaar verschil is. Tegen de tijd dat je oudste het beseft, is je jongste ook al wat zelfstandiger. Mijn vroedvrouw zegt wel dat ze het zo niet ervaren. Als je er bent wanneer ze je nodig hebben, gaan ze nooit een gevoel hebben dat je meer voor de ene doet dan voor de andere, dus daar trek ik mij wel aan op, maar anderzijds denk ik dat ik er mentaal altijd mee ga bezig zijn over hoe mijn tijd eerlijk te verdelen.

Ik hoop dat dit ook ergens een beetje geruststelling geeft. Want ja het is echt even zwaar om je eerste achter te laten (klinkt zwaar maar zo voelde het voor mij ook) hoe goed ze het ook hebben. Maar het gaat daarna ook zo mooi zijn. 🥰