Mannen ☹️

Ooh wat super erg voor je!!! Dan kom je even van een koude kermis thuis. Helena niet hoe je het voor ogen had natuurlijk.

😖 Helemaal niet fijn dit.. Misschien een stomme vraag, maar heb je hem al eens een hele dag zelf voor de kids laten zorgen? Dan kan hij pas echt zien hoe zwaar dat is. Ik heb een aardig pittige, drukke baan en een makkelijk meisje van bijna 10 maanden. En ik heb echt respect voor fulltime mama’s en papa’s. Is gewoon niet te vergelijken met werk. Hoop echt dat je hem wakker kunt schudden op een of andere manier, daarvoor moet je idd wel echt op je strepen gaan staan en grenzen aangeven. En als praten niet goed gaat zelf: eventueel met hulp? Of een brief schrijven? Succes mama, ook dit kun je! Het is voor een goed doel. Voor hem wordt het allemaal toch ook veel leuker als hij een actievere rol gaat spelen in jullie gezinsleven? 🙏🏼🤞🏻

Oh ja dit! Voor mij is een werkdag 'even er tussenuit zijn en bijkomen'. Heerlijk omdat weer met goede moed de volgende dag te zorgen! Juist als je de hele dag op stand-by staat kan dat heel vermoeiend zijn!

Wat vervelend om te lezen! Lastig dat je het probeert aan te kaarten maar dat er geen echt reactie komt. Ik denk dat het wellicht goed is als jullie eens met iemand gaan praten, want dit is een situatie waar je niet zomaar uitkomt. En daarnaast moet je proberen die vicieuze cirkel te doorbreken. Ergens weet hij dat hij zo kan doen, omdat jij het toch wel oppakt als hij het niet doet. Laat hem niet terug in bed kruipen maar zet de baby weer bij hem neer en zeg nee als hij roept dat jij de fles moet maken. En dit alles is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan, want jullie zitten in een bepaald patroon waar jullie al heel lang in zitten. En laat hem gewoon eens een dagje voor de kinderen zorgen, dan piept hij wel anders! Heel veel succes 😘 hoop dat je situatie beter wordt!

Allereerst wil ik de mama’s die ondersteunend reageerde enorm bedanken 😘 Hij heeft al eens een ganse week (bijna 2) voor mijn oudste van toen anderhalf moeten zorgen want ik had een spoedkeizersnede bij de jongste. En die heeft daarna een week in coma gelegen. Zuurstofgebrek gehad. Ik ben er toen bijgebleven in het ziekenhuis (en zo ook herstellen van de keizersnede). Ik heb mijn dochter helemaal ontregeld teruggekregen en heeft me maanden gekost om de heftige luieruitslag onder controle te krijgen. Hij grijpt heel vaak terug als argument dat hij die periode prima gedaan heeft. Was heel moeilijk om ze de volle dag naar het kinderdagverblijf te sturen en zelf thuis te blijven/ziek te melden. Ik heb op week 4 van mijn keizersnede met stofzuiger en dweil rondgelopen omdat ik het huis te meer kon aanzien. Mijn jongste heeft (naast die ontzettende moeilijke start met zuurstofgebrek) koemelkallergie en heeft tot week 16 continu gehuild. Hij heeft me iedere avond alleen gelaten omdat hij het niet kon aanzien. Dat alles heeft er voor gezorgd dat ik aan mijn bevalling PTSS aan overgehouden heb. Wellicht ook omdat ik het met beide bevallingen alleen heb gedaan. Bij mijn eerste postnatale depressie, er nog niet helemaal bovenop zijn en dan door een spiraal heen zwanger worden. Na de heftige periode met mijn jongste (of liever gezegd, er nog middenin) toch gestart op mijn (nieuw) werk en toen helemaal gecrasht dus nu thuis. Hij draait en keert alles om dat het uiteindelijk mijn schuld is en/of ik niet moet zeuren. Tijdens een van mijn sollicitaties kreeg ik (wederom) negatief bericht en meldde dit. Kreeg een droge “oké” terug. Aangegeven met handen en voeten dat ik me daarbij niet gesteund voel. Kwam hij s avonds met de boodschap dat ik beter naar de psycholoog moest want dat was niet normaal dat als hij gewoon antwoord gaf ik een heel spel er van maakte. Ik faal op alle gebieden en wordt continu de grond in getrapt. Niet alleen door hem maar ook door mijn omgeving. “jij wou toch 2 kinderen, dan moet je er ook voor zorgen”. Ik moet eigenlijk een operatie ondergaan aan een navelbreuk (opgelopen tijdens de 2e zwangerschap). Heb de operatie geweigerd omdat ik geen opvang heb. Door Corona is mijn weinig resterend Belgische netwerk niet bereikbaar. Mijn eigen moeder heeft het contact de dag na de geboorte van mijn jongste het contact verbroken omdat ik haar niet op de hoogte hield en dat ze zelf moest bellen. Vond ze niet kunnen. Een netwerk hier in Nederland heb ik niet echt meer. Ik had 1 goeie vriendin maar moet ik mij altijd continu verdedigen en uitleggen. Bijvoorbeeld: zeg ik dat ik een telefonische afspraak had, dan antwoord zij “weet je wel zeker dat het die dag was”. Of tijdens mijn spoedopname van mijn navelbreuk heeft ze me meermaals duidelijk gemaakt dat ik zelf wel kon gegaan zijn naar hap/spoed. Ze hebben met zware morfine de pijn onder controle gekregen. Ik moet het even gewoon allemaal kwijt. Sorry voor mijn gezeur

Lieve lieve lieve schat. Ik krijg gewoon pijn in mijn buik voor je als ik dit lees. Dit is niet een situatie die normaal is of die je maar even vol moet houden of wat dan ook. Op de momenten in je leven waarin je op je kwetsbaarst bent laat niet alleen je partner maar ook je moeder je vallen. Heb je überhaupt wel de tijd genomen om hier eens heel lang en goed over te huilen? Dat je je nog staande houdt lijkt een enorme prestatie maar alsjeblieft laat jezelf even goed instorten meid. Ik moet aan dit gedichtje denken. Ik veeg echt een traan weg voor je nu. Sorry ik wil het niet erger maken maar de wanhoop en het compleet verloren zijn voel ik gewoon dwars door de telefoon heen. Als dit je helpt typ vooral van je af waar je kan. Ik hoop dat je iemand kan vinden die je kan steunen want de lasten die je nu draagt lijken me echt te veel voor één.

Als ik je bericht zo lees dan weet je heel goed dat dit geen gezonde relatie en samenwerking is. Misschien is zijn idee om naar psycholoog te gaan geen slecht idee. Maar met een ander doel dan hij denkt. Jullie zijn met alles wat je hebt meegemaakt en groot verschil van beleving (hij vindt zijn opvoedkunsten fantastisch en jij denkt daar anders over). Dat zet je niet zo maar recht even in een avondje praten. En wij hier op het forum verbazen ons over hoe lief je bent. Je bent als een moeder en dienstmeid voor je man terwijl je twee kinderen opvoedt. Petje af! Kom op, hij kan nog niet eens voor lunch zorgen? Lieve mama, zoek iemand om mee te praten die je kan helpen deze situatie te keren. Als ik je zo lees moet je het nu even niet hebben van je familie en vrienden, dus probeer vooral een pro als een psycholoog of je huisarts. Desnoods je verloskundige / gyn. Ze weten vast iemand voor je. Sterkte!

Lieve lieve lieve TO. Wat een rotsituatie (zacht uitgedrukt)! Wat heb je veel meegemaakt en wat heb je het zwaar zo. Niet gek dat je er doorheen zit. Dat mag! Dat is logisch met alles wat er is gebeurd, je hebt je zo sterk gehouden, probeer alle ballen in de lucht te houden zonder steun van anderen. Nu is het tijd dat andere mensen wat van je over gaan nemen, dat jij gesteund wordt, dat er voor jou gezorgd wordt. En dat jij voor jezelf gaat zorgen. Je gaat geheel aan jezelf voorbij. Je kan pas goed voor anderen zorgen als jij goed voor jezelf zorgt. Bel morgenochtend de huisarts en maak een dubbele afspraak (liefst ook nog morgen) en leg je verhaal op tafel. Er moet voor jou hulp komen. Heel erg dat dat niet van je man of moeder kan komen,maar er moet iets gebeuren als ik jou zo lees. Echt, TO gun jezelf dat.

Dit is geen gezeur. Volgens mij heb je het ontzettend zwaar en kan je geen steun vinden bij de mensen om je heen. Ik zou toch kijken of je het contact met je moeder kan herstellen en misschien helpt het als je met je man met iemand (een therapeut of psycholoog) kan praten. Bedenk goed waar je nu het meest behoefte aan hebt en kijk hoe je dat constructief kan bereiken (niet: wat heb ik niet, maar: hoe kan ik hulp vinden in wat er wel is). Het lijkt mij dat een weekendje rust je goed zou doen. Misschien een weekendje bij je moeder logeren met de kinderen? Even wat ruimte om na te denken over wat je nodig hebt en wat je wil in je leven (en wat niet). Heel veel liefde en sterkte toegewenst ❤

Jeetje ik vind dit echt heel heftig. Ik denk echt dat je hulp nodig hebt om met deze man om te gaan. Oke eigenlijk schreeuwt mijn hele gevoel, wegwezen daar!!

Ik heb diepe respect voor jou!! Maar je moet het echt niet allemaal in je eentje doen. Het makkelijkste is waarschijnlijk als je eens je consultatiebureau belt en alles vertelt. Het is hun taak om jou door te verwijzen naar de juiste hulp. Als je het moeilijk vindt om voor jezelf op te komen, denk dan aan je kinderen. Voor hen kan je het vast wel doen, want dat laat je elke dag zien, super mama 💪

Ik lees dit en ik vind het we heeeeel knap van je dat je nog bij zo iemand bent. Kijk, ik gun ieder kind beide ouders om hem/haar heen maar ik had dit zelf toch niet volgehouden meid. Denk vooral ook even aan jezelf. You deserve much better than this. 😘

Kan ik iets voor je doen op dit moment nog zo klein om je een beetje te kunnen helpen?

Same here. Ik zou je graag willen helpen. Hoe klein ook inderdaad. In ieder geval een hele dikke liefdevolle virtuele knuffel van mij aan jou.

Mama, er moet iets gebeuren om deze situatie te doorbreken. Als je niks doet, ga je er echt onderdoor. Je kunt niks aan je situatie nu doen, het enige punt waar je wel zelf iets kunt doen is hulp zoeken. En daarin blijven volhouden dat je het krijgt. Dus: morgen naar je huisarts, die een doorverwijzing maakt voor een psych. Daar zijn vaak wachttijden, dus ga in de tussentijd elke week naar de ha. En het wordt heel moeilijk, maar wellicht jezelf gaan voorbereiden op een leven met je kindjes zonder je man. Dat klinkt zwaar, maar nu heb je het nog zwaarder.. Ik ben bang dat die man van jou nooit gaat veranderen, dus wellicht kun je zelf het heft in handen nemen. Hou vol, zoek die hulp en als het je niet meteen brengt wat je ervan verwacht, zoek nog meer hulp en blijf erom vragen. Heel veel sterkte, je hebt meer kracht dan je denkt.

Sluit ik me bij aan, je kan me vinden op insta ineke2309

🤦🏼‍♀️...

Wat een sterke mama ben jij!

Hallo Tessafor2, Wat een situatie zeg... jeetje. Ik zou niet weten wat je kan doen. In iedergeval voet bij stuk houden en voor jezelf opkomen! Of Wellicht eens wat gezelligs gaan doen met zijn 2en misschien verliezen jullie elkaar langzaam. Wellicht kan je volgend weekeind eens een nachtje bij je vriendin logeren en een dagje uit gaan? Soms kan je beter niets zeggen, maar zegt een actie juist veel... Eens kijken hoe hij het er vanaf brengt als hij een nacht en dag de kids alleen heeft. Wellicht ontstaat er wederzijds respect. (Als het niet kan volgens hem, zou je bijvoorbeeld kunnen zeggen dat je vriendin je gaat helpen met solliciteren en oriënteren op een baan en dat je daar de rust niet voor vindt als je thuis bent? Maar goed ik weet ook niet of je graag weer wil gaan werken? Maar eigenlijk hoef je daar ook niet op te antwoorden een dagje weg kan en mag best! Hij had ook graag kinderen toch?)

Sorry, ik heb niet ver genoeg gelezen. Wat een verhaal meid. Heel veel sterkte voor jou🍀 en kracht gewenst in deze situatie