Paniek aanval

Mijn oudste dochter had dit vroeger ook en mijn jongste kan echt door het lint gaan als ze iets probeert en het niet lukt. Als het uit de hand liep en ik belandde in zo'n benarde situatie, dan ging ik bij de dochter in kwestie zitten. Ik raakte ze dan één of twee maal aan op de rug/schouder/... en dan zei ik: "Hey, mama is hier voor als je haar nodig hebt, hé." Daarna was het wachten. Het leek eeuwen, maar het ging vaak maar om minuten. Wanneer het hoogtepunt van de emotie bereikt was en het stilaan zakte, kwamen ze meestal om nabijheid zoeken en knuffelen we even. Nu probeer ik signalen op te vangen (lukt echt niet altijd, hoor) en benoem ik de situatie. Bijvoorbeeld "pfff, zeg, die pop aankleden is ZOOO lastig?!?!" en als ze die erkenning krijgen, vinden ze vaak rust in in mijn eigen kalmte en zoeken we naar een oplossing op hun maat. (Ik help dan of ik geef voorbeelden hoe het wel kan...) Zo'n lastig gedrag is eigenlijk gewoon een uiting van hoe lastig zij het hebben. Voor mij is de key erkenning geven, nabijheid aanbieden en zelf rustig zijn. Is een hele oefening geweest want soms was ik zelf getriggerd. Toen ik zag dat het werkte (voor ons) was rustig blijven wel gemakkelijker. Ik weet nu "deze gevoelens gaan voorbij". Veel succes 💛