14 Reacties
3 jaar geleden
Interessant! Ontzettend tof dat je eeb topic opent, want er ligt hier echt nog een taboe op.
Ik zelf ben ambulant begeleider met eigenlijk zo goed als dezelfde doelgroep(en). Ik kom dus ook echt thuis bij de gezinnen en ik begeleid moeders. De ene heeft een flinke burnout gehad en de andere heeft add, pdd nos of andere verwante stoornissen, maar ook kinderen die hiermee worstelen. Overigens ook veel vaders! Wellicht kan ik jou aanvullen of meedenken.
Ik heb zelf een zoontje van 18 maanden.
3 jaar geleden
Wat leuk en fijn dat je dit doet! Ik heb eventueel wel 2 vragen waar ik mee aan het tobben ben:
1. Lastige bevalling en moeilijke start. Heeft veel impact gehad, in het begin is veel gesproken over emdr, maar ik kan er goed over praten en heb er volgens mij niet iets aan over gehouden. Desondanks denk ik er nog steeds (18 mnd later) regelmatig aan en heb ik vooral moeite dat ik niet alles exact meer weet en m’n zoon pas 2 uur later vast heb kunnen houden, waardoor ik bang ben dat het impact heeft gehad op de hechting? (Merk ik niet, maar geen vergelijkingsmateriaal)
2. Zoon is best op zichzelf. Hij is rustig en zie hem bij kdv vaak alleen spelen. Zodra hij met 1 of 2 kindjes is, speelt hij meer samen, maar zodra het drukker wordt trekt hij zich wat meer terug. Moet ik me hier zorgen om maken?
3 jaar geleden
Reactie op sanne101291
Wat leuk en fijn dat je dit doet! Ik heb eventueel wel 2 vragen waar ik mee ...
Wat vervelend dat jullie zo'n lastige start hadden. EMDR kan helpen als je bijvoorbeeld nog last hebt van nachtmerries of herbelevingen. Traumatische ervaringen hebben tijd nodig en bij 90% van de mensen verdwijnen klachten binnen een maand. Zoals je het omschrijft, heb je geen klachten (meer). Er zijn wel methodes die je kunt gebruiken om te kijken of je wat meer van de gebeurtenis terug kunt krijgen. Maar de vraag is of dat iets toe zal voegen. Dat is aan jou.
Wat betreft de hechting is het heel onwaarschijnlijk dat die eerste 2 uur de hechting hebben aangetast. Heel vervelend, want natuurlijk wil je je kleintje zo snel mogelijk bij je hebben. Bij sommige kindjes zie je een valse start met de hechting als ze langdurig gescheiden zijn van beide ouders, door bijvoorbeeld een lang ziekenhuisverblijf en/of couveuse. Dan hebben we het vaak over maanden. De hechting speelt zich af in de eerste 4 jaar van het leven. De eerste 6 maanden leggen de basis en zijn 'het belangrijkst'. Als je het zo bekijkt, is die 2 uur maar een fractie.
Onderzoek laat zien dat introvert of extravert zijn grotendeels aangeboren is. De één wil omringd worden door anderen, de ander heeft meer tijd voor zichzelf nodig. De prikkelgevoeligheid verschilt ook per persoon. Dat hij meer op zichzelf is, is op zich geen reden voor zorg. Heel knap dat hij al door heeft wanneer het hem teveel is en daar iets mee kan doen. Ik zou me
3 jaar geleden
Hoi TS, Super dat je dit doet. Ik ben zelf bezig met persoonlijke ontwikkelijk en je werkveld is zeer interessant.
Het klinkt zwaar en er rust een taboe op, maar ik heb het gevoel alsof ik in mijn jeugd emotioneel verwaarloosd ben. Op het oog geen grote problemen (geen verslavingen, ziekte, armoede of mishandeling) maar ik ben wel een veel te vroeg geboren couveuse kind, had een strenge vader die snel boos werd (schreeuwen) en een moeder die het niet voor mij opnam en graag de lieve vrede bewaarde.
Daardoor heb ik nooit het gevoel gehad of mijn mening er toe deed of dat ik ergens keuze in had. Nooit geleerd mijn eigen grenzen aan te geven. Ik deed mijn best en hobbelde mee en dat ging zonder sociale problemen.
Toch heb ik hier op latere leeftijd last van. Veel pleasen en altijd op zoek naar bevestiging. Het feit dat ik zelf weet dat ik oke ben is blijkbaar niet genoeg.
Ik lees boeken over PRI en leer mezelf steeds beter kennen. De band met mijn ouders was altijd goed wordt gelukkig alleen steeds beter. Wat zijn ze trots!
Hoe kan ik er voor zorgen dat mijn zoontje van 18 maanden wél gehoord gaat worden? Hoe zorgen we er voor dat hij fouten mag maken, mag leren/ontdekken en dat zijn mening er toe doet? Ik merk dat ik heel beschermend ben maar ik denk dat ik hem daarmee juist beperk.
Ieder mens heeft een rugzakje. Mijn partner heeft een moeilijke jeugd gehad ivm adhd en heeft mogelijk ASS (onderzoek loopt) en vindt het tonen en interpreteren van emoties moeilijk. Hoe kan hij er voor zorgen dat hij emotioneel bereikbaar is voor onze zoon en zijn gevoelens serieus neemt?
Wellicht heb je wat algemene tips... Mijn zoontje is nog jong maar het duurt niet lang meer voordat het opvoeden echt gaat beginnen :)
3 jaar geleden
Reactie op Newbird
Hoi TS, Super dat je dit doet. Ik ben zelf bezig met persoonlijke ontwikkel ...
Hee, wat goed dat je je verhaal deelt! Ik herken het taboe, maar het komt zoveel vaker voor dan je denkt.
Als je wel in alle fysieke en praktische behoeftes wordt voorzien, wordt vaak gezegd dat je niet mag klagen. Maar dan wordt de mentale kant overgeslagen. Wat je omschrijft noemen we in vaktermen affectieve verwaarlozing. Dat betekent dat er door de primaire verzorgers onvoldoende wordt voorzien in de emotionele behoeftes van het kind, zoals geborgenheid, onvoorwaardelijke liefde en acceptatie, een knuffel etc. Bij hele strenge ouders ervaart het kind de liefde niet altijd als onvoorwaardelijk (namelijk dat je alleen liefde krijgt als je je 'goed' gedraagt). Bij veelvuldig schreeuwen, schelden of kleineren, is er sprake van verbale mishandeling. Beide kunnen zorgen voor een onveilige hechting. Of iemand hier ook echt klachten van krijgt in hun latere leeftijd ligt aan veel factoren. Maar het is heel begrijpelijk als iemand hier last van krijgt.
Fijn dat PRI je helpt om je jeugd een plekje te geven. Ik moet er wel bij vermelden dat het geen wetenschappelijk bewezen effectieve therapie is. Er zijn wel verschillende therapievormen die erg goed werken, mocht je interesse hebben.
Hoe je man kan zorgen dat hij er emotioneel is voor jullie zoon, kan ik zo niet zeggen. Tips hiervoor hangen namelijk af van of hij ASS (autisme spectrumstoornis) heeft of niet (of in welke mate). Als het voor hem moeilijk is emoties te lezen omdat zijn brein die signalen niet goed kan verwerken (ASS), dan moet hij bijvoorbeeld de signalen van jullie zoon bewust leren. Heeft hij moeite met emoties door een problematische jeugd, dan kan hij leren emoties weer toe te laten en te verwerken. Als het onderzoek duidelijkheid heeft gegeven, kun je hier verder naar kijken.
Het opvoeden is al 18 maanden bezig ;)
Het feit dat je er mee bezig bent dat je zelf een rugzakje hebt en dat je dit niet wil herhalen bij je zoontje, is al de helft.
Een paar eenvoudige tips:
- hou in je achterhoofd dat je zoontje zijn emoties zelf nog niet (zo goed) kan reguleren. Emoties zijn altijd ok, die zijn van jou en daar gaat niemand anders over. De manier waarop je ze uit, is niet altijd ok. Hij heeft nog hulp nodig om al die grote gevoelens te verwerken. Jij bent die hulp. Vaak hoef je niet meer te doen, dan er te zijn. Bij je zoontje gaan zitten, benoemen welke emotie je ziet en dat hij boos/verdrietig/bang mag zijn en dat jij er bent. Als hij bij je wil komen (en dat wil hij), dan kan dat. Veilig in mama's armen. Zo ben je beschikbaar en leert hij emoties verdragen en verwerken.
- bij ongewenst gedrag (slaan, schoppen etc) een grens stellen. Probeer niet boos te worden, hij snapt nog niet dat het niet mag (of wat 'mag niet' echt betekent). Verwacht ook niet dat hij daarna wel weet dat iets niet mag, omdat jij het gezegd hebt. Dat zal nog even duren. Dus heel veel geduld en herhalen. Wat mensen soms vergeten, is dat grenzen stellen ook veiligheid geeft. Stel je voor dat je ouders nooit grenzen hadden gesteld; niemand die je beschermt tegen jezelf, alsof niemand genoeg om je geeft om op te letten of je veilig te houden. Het is altijd een balans zoeken tussen autonomie en zelf doen en veilig houden, afgestemd op de leeftijd.
- bedenk je wat je je kind wil leren. Als hij een ander kindje slaat, wil je dat hij ongemeend, verpicht sorry zegt? Of wil je dat hij empathie ontwikkelt, door heeft dat het andere kindje pijn heeft en dat oprecht vervelend vindt?
Je schrijft dat je beschermend bent. Dat snap ik wel. Er niets of niemand op de wereld waar je zoveel van houdt als je kind(eren). En het is ook lastig om ondanks je behoefte om hem in een doosje te stoppen, hem toch zelf dingen te laten ondernemen. Waar ben je bang voor? Dat hij zichzelf pijn doet? De buitenwereld? Fysiek? Mentaal?
3 jaar geleden
Goedemorgen ts,
Wat een fijn topic. Helemaal omdat de ggz niet bepaald snel bereikbaar is tegenwoordig.
Ik heb zelf ook niet een goede start gehad in het leven. Lichamelijk wel gelukkig, de rest ging niet zo soepel ;-).
Daar heb ik een generale angststoornis aan overgehouden, waar ik al menig van jouw collega's over heb gezien en niet de beste ervaringen heb gehad. Werd continue richting cognitieve gedragstherapie geduwd en dan het liefst met medicatie. Beide hielpen niets. Pas na jaren ben ik bij een vrijstaande psycholoog act therapie gaan doen en heb ik echt stappen kunnen zetten. Wat geleid heeft naar een zoontje 😀.
Mijn bevalling was een drama, met 2 liter bloedverlies en spoedoperatie als toetje. De 1e paar maanden heb ik hierdoor niet echt kunnen genieten. Daar baal ik van, maar de act therapie kon ik hier goed toepassen.
Nu mijn probleem.
Mijn angststoornis is een deel van mij, dat heb ik geaccepteerd. Maar ik merk dat het soms wat heftiger opspeelt bij mijn zoontje. Vooral de angst dat hij covid krijgt of dat hij wellicht autistisch oid is. Dat nestelt zich dan echt in mijn hoofd.
Hoe zorg ik ervoor dat ik mijn angstige patronen niet aan hem doorgeef,zoals mijn moeder heeft gedaan?
3 jaar geleden
Wat fijn dat jij informatie wilt geven waar nodig. Wij wachten zelf nog steeds op een telefoontje maar dat duurt ons best lang.
Wij wilden namelijk heel graag goeie informatie over hoogbegaafdheid voor een kind van 3, maar ook informatie over hoogbegaafdheid in combinatie met autisme voor een kind van 19 maanden.
Bij onze beide kindjes hebben ze een vermoeden en ze zijn nog erg klein om met zekerheid te zeggen, maar wij willen ons goed voorbereiden zodat we ze goed kunnen helpen/begeleiden in alles.
Het zit overigens in de familie, dus de kans dat ze het hebben is zeker aanwezig.
2 jaar geleden
Mijn dochter is bijna 20 maanden en zo lang ik het mij kan herinneren heeft ze een soort van aanvallen? (Weet niet eens hoe ik het moet noemen) maar hierbij ligt ze op haar rug en duwt ze met twee armen ver in haar onderbuik/tegen vagina aan terwijl ze haar benen spreidt en met haar heupen op en neer bewegingen maakt. Verder lijkt ze op deze momenten in zichzelf gekeerd te zijn en mogen wij haar absoluut niet oppakken. Ze moet er hoe dan ook mee doorgaan. Wij hebben hier aankomende maandag een afspraak voor bij de neuroloog, maar ik zelf denk niet dat dit iets lichamelijks is. Enig idee wat het kan zijn? Reupen misschien?