2e kindje...?

Wil je dit doen voor jouw kindje? Of wil je dit doen omdat jij er klaar voor bent? Onze kleine is iets ouder dan 14 maanden en bij mij kriebelt het nog steeds niet haha. Ik voel ook geen druk ofzo om het leeftijdsverschil zo klein mogelijk te houden. Ik zie vanzelf wel wanneer het weer gaat kriebelen. Of niet... Ik lees ook dat je bevalling traumatisch was. En krijg vanuit je verhaal een beetje het gevoel dat jij er zelf niet helemaal klaar voor bent. Maar je het meer wilt doen voor je kindje. Je moet doen wat goed voelt! Maar ik merk een lichte twijfel in je verhaal ofzo

Ik zei altijd als mijn zoontje 1 wordt begin ik aan een tweede. Hij is nu 14 maanden en denk er heel anders over. Heb totaal nog geen kriebels voor een tweede. Maar van de andere kant zou ik ook wel willen dat de tweede rond juni geboren wordt wanneer mijn zoontje bijna of net 2 jaar is. Maar wat later mag ook wel zodat we nog met zn drien op vakantie kunnen in de zomer😛

Als ik je een tip mag geven: ga aan de slag met het verwerken van je traumatische balling. Ik had ook geen prettige bevalling en heb een aantal gesprekken gehad met neen voormalig verloskundige die nu vrouwen coacht en begeleidt rondom het verwerken van traumatische bevallingen en ze helpt tevens bij het voorbereiden op een 2de bevalling. Wellicht even bij je verloskundige informeren wie er bij jullie in de regio zit en kan helpen.

Ik had een heel verhaal getypt maar m’n zoontje vond het nodig om mij als springkussen te gebruiken, waar m’n telefoon werd weggeschoten. Nog goed, ik begin dus opnieuw 🤪 Mijn zoontje is precies 14 maanden en ik ben 4,5 maand zwanger. Even mijn geschiedenis als moeder: prima 1e zwangerschap, goede bevalling en goede eerste 14 maanden. Ik was er eigenlijk na 6 maanden alweer helemaal klaar voor om opnieuw zwanger te worden. MAAR! Het valt me best zwaar. Een kleine drukke en enorm ondernemende dreumes. 32 uur werken en een nieuw kindje maken. Ik vind het niet niets. Daarnaast is mijn vriend heel veel van huis dus komt de zorg voor m’n zoontje vooral op mijn schouders terecht. Ik heb absoluut geen spijt dat ik alweer zwanger ben en ik geniet er ook enorm van. Maar ik denk dat het mentaal erg pittig is als je er zelf nog niet helemaal klaar voor bent. M’n nichtje en neefje schelen 4 jaar en is echt geweldig ook. Die maken het weer heel anders mee. Dus doe het echt pas als jij er fysiek en mentaal klaar voor bent. Niet omdat het “zo hoort” of omdat het “leuk is voor de kinderen”. Twee gelukkige en gezonde ouders is voor de kinderen het allerbelangrijkste. Dat is de basis!

Dank voor jullie lieve reacties. En bedankt voor het opnieuw typen @baby0621 :) Ik wil het inderdaad voor mijn kindje. En ik denk wel dat ik het zelf ook leuk ga vinden, maar denk ook dat ik het wel pittig ga vinden. Ik ben aan de slag gegaan met traumaverwerking en dat heeft wel geholpen. Misschien is het inderdaad gewoon een kwestie van tijd en ook een kwestie van accepteren dat ik er nu eigenlijk nog niet klaar voor ben.. En een goed idee om wellicht een coach in te schakelen als ik wel zwanger ben/ wil worden. Thnx!

Wij gaan nu voor een 2e kindje gaan. Maar ik herken wel een beetje wat je zegt. Ik vond daarbovenop zwanger zijn écht niet leuk, heb een zware bevalling gehad en vond dat eerste jaar ook heel erg vermoeiend. Ik ben eigenlijk niet zo'n baby-mens, ik vind het nu hij een jaar is veeeeeel leuker en kijk nog meer uit naar echt de ontwikkeling van hem als persoon te zien. Dus, eerlijk, wij beginnen er vooral nu aan omdat ik niet helemaal uit die kleintjes-periode wil zijn, want dan denk ik dat ik er niet nog eens aan begin. En we willen echt wel heel graag een gezin met meer dan 1 kindje. Ergens heb ik zo'n gevoel dat m'n gezin nog niet volledig is, ik weet niet of dat raar klinkt of niet.. Dus wij gaan er weer voor. Ik hoop oprecht nu terug elke maand zwanger te zijn. Maar dan starten voor mij persoonlijk wel even 1 à 2 jaren waar we weer even doorheen moeten. Ongetwijfeld gaat dat erg zwaar zijn met die kleine kindjes, maar we hebben een goeie basis, hebben elkaar en steun van buitenaf, dus ik heb er wel vertrouwen in dat dat weer goed komt. Ik merk wel dat de bevalling bij mij wel opnieuw een dingetje zal zijn, maar ik heb er met veel mensen al veel over gesproken en voor mij heeft het wel al een plaats gekregen. Denk inderdaad dat dat wel niet onbelangrijk is.

Heel herkenbaar.. ik denk dat je voor jezelf moet afwegen of het willen voor je kindje genoeg is als reden, of dat je zelf er ook klaar voor moet zijn/het zelf ook wilt, iets is wat meetelt. Ik zit n beetje in dezelfde situatie; in principe wilde ik geen 2e meer want ze is meer dan genoeg en ik vind de impact op ons leven, de bevalling, het 1e jaar en hoe slecht het met de wereld gaat redenen genoeg om het zo te houden. De zwangerschap was destijds heel fijn maar de bevalling echt een hel en ik voel me mentaal daar nog steeds niet van bijgekomen. Aan de andere kant zie ik hoe mega sociaal ons meisje is en ze altijd meteen naar andere onbekende kinderen toegaat, en zich soms ook wel lijkt te vervelen thuis met alleen ons. Ik ben nu 37 dus als ik deze twijfel wil omzetten dan voel ik daar wel tijdsdruk achter om niet te lang meer te kunnen wachten tot ik er zelf klaar voor ben..

Ja! Dit.. Wat fijn om zo’n gelijksoortige reactie te lezen. Wat ik tussen t schrijven van het topic en nu heb bedacht is om met een zwangerschaps/geboortecoach contact te zoeken en kijken of me dat helpt in de verwerking en evt met de keuze enof mentale voorbereiding op een evt volgende zwangerschap. Je zegt dat je nog last hebt van de bevalling, wat supernaar! 😔 hoe ga jij daarmee om dan?

Dat is echt het nadeel van 'ouder' zijn. Ik ben ook ouder en voel die druk ook. Anderzijds ben ik overtuigd dat je geen kind hoort te krijgen vanwege leeftijd terwijl je het niet voelt. Een kind krijgen is zeer heftig, zeker voor een vrouw en zeker als je slechte ervaringen hebt opgedaan met eerdere zwangerschappen of bevallingen. Het is mentaal weer een heftige periode. Mijn keuze is daarom om het leven, het leven te laten zijn. Als mijn oprechte wens zoals ik dat bij de 1e had niet meer op tijd komt, dan blijft het bij 1 kind. Die kans is groter omdat ik ouder ben. Je moet voor jezelf wel bepalen of je koudwatervrees hebt of er niet aan toe bent. Die 1e is wellicht iets om over heen te stappen. Leeftijdsverschil tussen kindjes vind ik trouwens totaal geen boeiende factor. Zowel weinig als veel verschil heeft voor en nadelen. Een kind krijgen voor je andere kind vind ik een hele lastige maar eigenlijk hoort dat geen factor te zijn. Een 2e kindje krijg je omdat je dat zelf wenst. Omdat je moeder wil zijn van je 2e kindje. Niet omdat je een broertje of zusje voor je kind wil.

Thnx! Das wel een goede gedachte.. En het haalt ook wat druk weg bij t maakbare van het leven. Sommige dingen zijn zoals ze zijn. En wat nu is, is er (nog) niet aan toe zijn.. k neem toch maar even de tijd om te voelen of t koudwatervrees is of niet. Natuurlijk zijn er momenten dat ik zelf wél wil. En momenten dat ik denk: k moet er niet aan denken! Tijd zal het leren…

Zelf heb ik 2 jarig fertiliteitstraject gehad voor ik zwanger bleef en dat maakt ook dat ik er niet aan toe ben. De newbornperiode hakte er behoorlijk in. Ik had een keizersnede gehad. Mn kindje moest een paar dagen in het ziekenhuis blijven. Nu zijn we alweer 1,5 jaar verder en pas sinds ca een half jaar voel ik me weer gewoon mezelf. Ik geniet daar nu enorm van. 2 jaar fertiliteit, een zwangerschap, borstvoeding is het zo fijn om weer van mij te zijn, de zorgen niet meer te dragen, de teleurstelling niet meer te voelen. Als je dan weer zwanger wilt worden, moet je er wel mentaal klaar voor zijn. Wie weet gaat het weer niet vanzelf. Ik heb net als jij dat ik er tegenop kijk. Soms lijkt het me fantastisch om 2 kinderen te hebben maar heel vaak zie ik ook wel enorme voordelen van lekker met z'n 3en blijven. Hoe staat jouw partner er in?

Jeetje, dat klinkt al veel pittige jaren, en wat superfijn 🙌 dat je je weer jezelf voelt nu. Dat is zoveel waard ook..! En met zo’n 2-jarig traject erbij als ervaring, kan ik me al helemaal indenken dat het nog een extra stap is om er evt weer voor te gaan. Ik ken een vertiliteitstraject niet uit ervaring maar ik weet wel hoe intens het je leven overneemt en bepaalt als je zwanger wilt worden.. dus eigenlijk wil ik daar verder niets mee zeggen, behalve een hart onder de riem. En nogmaals wat fijn dat ‘jij’ er weer bent! I feel ya! Mijn partner geeft echt alle ruimte. Omdat t voor mij heftig was en ook omdat hij er zelf ook nog niet echt aan toe is. Maar ergens hebben we altijd wel in ons hoofd gehad dat we ooit met zn 4en gaan zijn en ergens wil hij dat ook. Tegelijkertijd denk ik dat hij ook gelukkig is als we met zn 3en blijven..

Ik heb lang nagedacht om mijn verhaal hier te typen want ‘negatieve’ verhalen hoor je niet vaak. Mijn zoontjes verschillen 2 jaar en 3 maand. Tijdens de zwangerschap enorm pittig gehad want met een actieve dreumes bij de hand en een dikke buik. Dat gaat soms niet zo goed. Ook heel erg misselijk opnieuw wat roet in het eten gooide. Bloeddruk heel erg laag dus duizelig. Had moeite met de zorg voor m’n zoontje. Wat ik heel lastig vond. Ik vond dat ik hem tekort deed. Terwijl ik eigenlijk gewoon hartstikke mijn best deed om er te zijn voor hem. Ik heb constant grenzen verlegd en grenzen opgezocht. Mijn vriend is niet het type die overal in bijspringt en overneemt als jullie snappen wat ik bedoel. Ik wijt het nog altijd aan het feit dat ik wat teveel heb gedaan. Maar ben dus een maandje te vroeg bevallen. Bevalling ging als een sneltrein. Hooguit 4 u. Water gebroken nog zelf naar ziekenhuis gereden want vriend was gaan werken. Bij bevalling echter ietwat trauma opgelopen. Toen m’n tweede zoontje geboren was. Heeft hij een eenmalige schrei gedaan. Werd toen helemaal blauw en slap. Hebben hem moeten meenemen en even beademen. Na wat slijmpjes wegzuigen ademde hij helemaal zelfstandig en mocht hij zelfs mee op de kamer. Maar ik lag daar die 5 minuten helemaal alleen. Aan het denken wat er met die lieve schat kon zijn. Ik ben zelf verpleegkundige dus weet dat zo een dingen kunnen gebeuren. Maar is net wat anders als je het zelf allemaal meemaakt. Na de pittige bevalling dacht ik een droombaby te hebben. Net zoals m’n eerste zoontje. Slapen en eten slapen en eten. Echter in ziekenhuis begon hij al te wenen. Thuis gekomen was het hek van de dam. Huilen, krijsen, hoesten, niezen,… alles kregen we. Niet willen slapen. Uiteindelijk bloed in stoelgang en diagnose koemelkeiwitallergie. Sinds zijn 4 maand geleidelijk aan een happy kiddo waar ik nu niet meer zonder kan. Maar ik ben door de hel gegaan. Ik stond er vooraf ook in van. Leuk voor de kids dat ze niet veel schelen in leeftijd. Maar maak aub dat je er zelf klaar voor bent! Ik ben er bijna onderdoor gegaan. En een kind heeft een gelukkige mama nodig. 😉

Mooi dat je zo eerlijk bent, dankjewel daarvoor. Fijn dat je inmiddels je draai hebt gevonden!

Ik denk dat het wel een keer per week resulteert in emotioneel niet beschikbaar zijn voor mijn dochter; maar mijn man merkt dat snel genoeg en geeft me dan alle tijd en ruimte waardoor ik weer kan ademhalen. En dan weer goed kan connecten :) Ik denk er wel over om in het nieuwe jaar trauma therapie te doen, en er dan beter achter te kunnen komen of het koudwater vrees is voor een 2e of dat ik er echt niet klaar voor ben.

Ons zoontje is nu 15 maanden, en hebben een dochtertje van 2 maandjes. Het is hard werken met 2 hele kleine kindjes, maar ik geniet intens van ze. 🤍 5 maand na de bevalling bleek ik alweer zwanger. Ik heb gelukkig een hele makkelijke zwangerschap gehad, en bevalling was helemaal makkelijk. Scheelt ook enorm natuurlijk.

Na de eerste die nu 16 maanden is, dacht ik ook misschien laat ik het wel bij één. Ik vond het zo zwaar en heftig, terwijl ik helemaal geen moeilijke zwangerschap had en mijn dochter ook vrij makkelijk is. Toch wou ik niet maar één kind en aangezien het erg lang duurde voordat ik zwanger was, toch maar snel weer begonnen (ben ook al 34), nu 10 weken zwanger, deze keer ging het wel erg snel! En ookal zie ik er behoorlijk tegenop omdat ik één al zo zwaar vond, denk ik maar zo, liefde is oneindig en dan ga je makkelijk al je grenzen over (vermoeidheid, geduld, stress), en ik kijk toch met weemoed terug naar mijn kleine frummel en na het eerste jaar is het toch een stuk makkelijker. Dus ja makkelijk zal het vast niet worden, maar het komt heus goed en is het waard.

Je hebt ook wel gelijk. Alleen denk ik wel dat als je traumatherapie overweegt, het geen kwestie is van liefde is oneindig. Er zit een groot verschil tussen er tegenop kijken (dat heb ik ook soms op zondag omdat ik maandag weer moet werken) of traumatherapie overwegen dan wel (in mijn geval) hartkloppingen voelen op het moment dat je aan een 2e denkt. In die laatste gevallen zit het denk ik dieper dan het 1e jaar als zwaar hebben ervaren en daar lichtzinnig mee omgaan is niet in het belang van je zelf, je partner, je kind en je toekomstige kind. Zulke gevoelens kunnen ook triggers zijn voor oa postnatale depressie oid. Ik denk, al dan niet laagdrempelig, dat overleg met een professional dan ook een overweging kan zijn. Als is het maar om gedachtes te ordenen.

Ow zeker ik wil het ook niet bagatelliseren, ik ben er van overtuigd dat je er een trauma/ptss aan over kunt houden. En dan moet je ook professionele hulp zoeken, beter vooraf dan achteraf. Ik erken alleen dat het super zwaar en intens is, zelfs met een makkelijk kind. Maar ik ben erg nuchter van mijzelf en kan het makkelijk (achteraf) relativeren en soms is dat ook voldoende.

Hey Sunny85, Ik heb niet alle berichten gelezen maar ik lees dat je de bevalling als traumatisch hebt ervaren. Zou graag mijn ervaring met je willen delen in de hoop dat je er iets aan hebt, wie weet helpt het je om straks een beslissing te maken om wel of niet voor een 2e kindje te gaan. Mijn bevalling verliep alles behalve vlekkenloos, vond het vrij heftig en dacht dat ons zoontje het niet ging redden omdat zijn hartslag weg viel tijdens het persen. Gelukkig is het allemaal goed gekomen. Kort na de geboorte kwamen we erachter dat hij reflux had, hebben veel artsen gezien maar niemand die ons kon helpen. Uiteindelijk kwamen we bij een osteopaat terecht en vanaf dat moment ging het steeds beter. De osteopaat heeft er voor gezorgt dat de reflux verholpen is. Ons zoontje was toen 8 maanden. Vanaf dat moment ging het met ons zoontje super!! Er viel echt een zorg weg. Vanaf dat moment kon ik aan mezelf gaan denken en kwam ik erachter dat ik de bevalling nog geen plekje had kunnen geven. Het woord "bevalling" zorgde al voor totale paniek. Ook het zien van bloed of het denken aan de bevalling zorgde voor paniekaanvallen. Ik was de hele dag door duizelig van de spanning omdat ik bang was om weer een paniekaanval te krijgen. Toen kwam er een moment dat ik de vraag kreeg of ik een 2e kindje zou willen. Mijn antwoord was duidelijk: NEE NOOIT!! Ik ga NOOIT weer bevallen! Uiteindelijk ben ik naar de huisarts gegaan, ik was 'op' door alle nare gedachten die de hele dag door mijn hoofd spookten. Ik ben door gestuurd voor EMDR en ben daarmee begonnen toen ons zoontje 1 jaar werd. De therapie was heftig, maar wat heb ik er ook veel aan gehad. Ik had dit veel eerder moeten doen. Heb de bevalling een plekje kunnen geven en word weer mezelf... Of ik nu een 2e kindje zou willen? Ja zeker!! Mocht een 2e kindje ons gegeven zijn dan vind ik het bevallen wel erg spannend maar ik zou het wel nog een keer doen. Sorry voor het lange verhaal maar ik denk dat het voor jezelf goed is om hulp te zoeken bij het verwerken van de bevalling. Vanuit daar kun je dan ook kijken of er een wens voor een 2e kindje is. Hoop dat je er iets aan hebt, zo niet, dan kun je dit bericht negeren😆 Liefs...