Loslaten is moeilijk

He wat vervelend voor je ! Loslaten vindt ik niet moeilijk maar heb wel elke dag veel stress , hoge ademhaling, veel adrenaline enz

Ik heb precies hetzelfde, maar bij mij speelt het het alleenstaand moederschap en geen steun hebben mij het meest zwaar als we het hebben over stress, ontspanmomenten en ‘rust’. Ik ben zo al blij wanneer mn dochtertje slaapt of aan het spelen is. Ik herken het stressen op momenten dat dit niet of lastiger gaat dan normaal. In m’n hoofd moet het ook direct maar ze heeft geen uitknop voor wanneer ik ‘rust’ if stilte wil. Ik ben voor mezelf begonnen aan EMDR om bijv de zwaarste periode, de kraamtijd, te kunnen verwerken. Ik heb zo ook gesprekken met de POH zodat ik iig een uitlaatklep heb naast het moeder zijn. Ik leer daar ook beter te zorgen voor m’n zenuwstelsel. Heb je een partner? Helpt schrijven en kom je eraantoe om aan het einde van de dag op een blaadje of in een schrift alle stress en zorgen van je af te schrijven? Dat helpt mij bijv al. Kun je verwachtingen van een vakantie of tripje met je dochtertje erbij loslaten zodat je het over je heen kan laten komen? Dat werkte bij mij heel erg. Ik heb tijdens onze week vakantie ‘weer’ volledig mn dochtertje gevolgd een daarin momentjes kunnen pakken voor mezelf. Ik hoop dat je ergens toch het beste kan maken van momentjes die jullie samen hebben. Het is zeker niet niks. Ik herken ook echt waar je doorheen gaat. Kijk vooral wat werkt voor jou en volg je gevoel. Als je een dagje nergens zin in hebt dan komt het morgen. Knuffel💜

Ik herken dit eigenlijk wel, al is het bij mij met fases. Als het een tijdje niet zo lekker loopt, word ik ook helemaal gestresst. Ik ben hoogsensitief en heel gevoelig voor geluid. Het schreeuwen of huilen van m'n zoontje, daar kan ik gewoon heel slecht tegen. Ik ben ook de hele dag druk met hem, ik kan hem moeilijk loslaten en zijn ding laten doen. Bij mij is het een mengeling van hoogsensitief zijn en perfectionisme. Ik probeer alles onder controle te houden en het 100% perfect te doen. Als hij huilt, wil ik het probleem meteen oplossen. Ik wil hem alleen maar gezonde dingen geven, met veel afwisseling, ik wil hem helpen in z'n ontwikkeling dmv van spelletjes, speelgoed, boekjes lezen. Niet teveel tv, prikkels e.d. Elke dag naar buiten. De lat ligt ontzettend hoog en dit is uitputtend. Ik moet nog steeds elke dag een tijdje gaan slapen tijdens zijn dutje, anders red ik het niet tot het einde van de dag.. Geen tips hier, wel veel herkenning. Misschien goed om voor jezelf helder te hebben of je op dit moment niet teveel hooi op je vork hebt. Want ik herken dat 'bij elk geluidje rechtop zitten met een kloppend hart', dat was exact zo bij mij en ik bleek overbelast te zijn en kon o.a. ook mijn werk niet meer doen. Dus toch wel een tip: zorg voor jezelf, zodat het niet uit de hand loopt. Praat evt met de huisarts, of met een praktijkondersteuner. Zij kunnen ook inschatten of dit nog normaal is qua stress of niet. Bij mij was het dat dus niet😮😉

Ik heb precies hetzelfde. Ik ben ook heel stressgevoelig wel en merk met vooral het slapen dat ik snel gespannen raak. Als hij zijn dutje dan bijv niet doet dan weet ik vaak niet zo goed hoe daarmee om te gaan enz... Het komt altijd wel goed achteraf haha. Maar op dat moment vind ik het gewoon echt heel lastig. Ben ook HSP dus vraag veel van mezelf merk ik. Wil het zo perfect mogelijk doen.. Soms zo vermoeiend!

Dit had ik kunnen schrijven... Zo Herkenbaar en ik ben zelf ook HSP'er

Erg herkenbaar. Ik heb het minder met het loslaten, dat kan ik meestal best goed. Als ik even weg ben dan vind ik dat ook heerlijk en maak ik me niet druk over of het wel goed gaat. Ik kan er dan op vertrouwen dat mijn partner het wel goed doet. Bij mij zit het hem in de pittige periodes, die bij ons soms wel 3 weken achtereen zijn. En met pittig bedoel ik ‘s nachts amper slapen en overdag niets zelfstandig kunnen doen, hele dag in de draagzak moeten (want 1 tel neerzetten is krijsen), en gewoon om alles huilen. Ik krijg daar enorm veel stress van, ik denk ook door het harde geluid (ik kan sowieso slecht tegen geluiden). Bij mijzelf merk ik dat het een optelsom is van niet/erg weinig slaap + overdag een huilende, hangerige baby + geen tijd voor jezelf + plannen die je had kunnen niet doorgaan. Doordat ik zo oververmoeid ben op die momenten, kan ik alles ook weer slechter hebben. Misschien herken je ook dat je tijdens zijn dutje of gewoon ‘s nachts moeilijk inslaapt? Dat heb ik iig. Er ligt dan zoveel druk op dat ik even “moet” slapen omdat ik het anders niet volhoud, dat het slapen niet lukt. Zo irritant! Wat mij helpt is om af en toe een nachtje weg te zijn, helemaal in m’n eentje. Met anderen zijn heb ik dan ook helemaal geen zin in. Wij hebben de luxe dat we een camper hebben die ik zo even kan pakken. Na een nachtje goed slapen en even afstand, kan ik er vaak weer beter tegenaan. Verder geen tips of advies helaas 😩 die periodes moeten we (vrees ik en is mijn ervaring) echt “even” uitzitten. En dan voel ik mij daarna weer schuldig tegenover mijn kindje dat ik er zo over denk ;-), heeeel irritant! Sterkte en zet hem op! Goed en fijn dat je dit gedeeld hebt ❤️

Wauw, dit klinkt echt alsof je mij omschrijft. Ik heb ook kenmerken van HSP, had er niet bij stilgestaan dat dat meespeelt of een verklaring kan zijn waarom ik vb. veel feller reageer op haar gehuil of gezeur dan mijn man. Die laat haar vaak gewoon doen en kan dat aan 😊 Ik denk inderdaad dat het niet echt normaal is, hoe ik er mee omgaan en kan indd wel hulp gebruiken. Welke stappen heb jij ondernomen?

Bij ons is het precies zo, mijn man heeft veel minder moeite met gehuil e.d. Bij mij is het na de bevalling nog duidelijker geworden dat ik hooggevoelig ben (dat wist ik daarvoor ook wel, maar moeder worden is zo bijzonder en veranderend, dat bepaald je ook bij wie je zelf bent). Ik kan echt heel veel dingen nu beter plaatsen en weet dat het door HSP zijn komt. Niet dat het dat altijd makkelijk maakt, maar ik weet gewoon beter dat bepaalde dingen energie gaan slurpen, dat ik rustmomenten moet inbouwen etc. Hoe het verder bij mij is gegaan qua stappen: Ik merkte bij mezelf wel dat de spanning heel hoog zat thuis, maar eigenlijk ging het pas op het werk echt mis. Dat kon ik gewoon niet meer fatsoenlijk uitvoeren (sta voor de klas, dus ook veel prikkels). Ik ben toen eerst naar de huisarts geweest en die gaf aan dat het idd teveel stress was (aan de hand van de voorbeelden die ik gaf, hoe ik me voelde). Ik had bijv toen constant erge rugpijn en werd soms tijdens het werk duizelig. Via de huisarts is het balletje gaan rollen, eerst op advies werk geminderd (en dus ook in contact met de bedrijfsarts daardoor) en begonnen bij een praktijkondersteuner. We merkten al snel dat dat te weinig hielp en daarom ben ik doorgestuurd naar de psycholoog. Dat is voor mij wel heel fijn, het gaat een stuk dieper. Daar loop ik nu een paar maanden en ik heb al meer rust. Ik ben uiteindelijk ook helemaal gestopt met werken (tijdelijk) op advies van de bedrijfsarts. Maar ik heb ook nog wel even te gaan denk ik. Iig heb ik weinig fysieke klachten meer gelukkig.