Moeilijke babytijd

Begrijp het niet verkeerd, maar ik denk dat je professionele hulp kunt proberen. Soms zitten we zo vol met van alles en nog wat, dat we ons overal aan gaan ergeren. Het doet dan goed om met iemand te praten. En wat je sws niet moet doen, is vergelijken.. ieder kind ontwikkeld zich op zijn/haar eigen manier. Probeer daar de ruimte voor te geven, laat haar d'r gang gaan. We zien steeds overal 'het perfecte (voor)beeld', waardoor we steeds maar twijffelen aan ons zelf. Hoe oud is je dochtertje? Heb je geprobeerd om de oorzaak te vinden van het slechte slapen? Of weet je deze al? Mijn dochter is 10 maanden nu en ik merk dat ze 'eenkennig' word en 'verlatingsangst' ontwikkeld ofzo. Ik weet dat het een fase is, dus nog even doorbijte.. dan komt weer de volgende fase waarschijnlijk en zo gaan we maar door. Hoe lastig het soms ook is, onthoud dat ze het niet doet om jou te ergeren/irriteren. Zij is er nog niet eens bewust van, dat ze iets 'slechts' doet.

Wat goed dat je dit zo deelt. Klinkt alsof je er even echt doorheen zit. Misschien kan je je man een keer een nacht laten doen en een keer goed bijslapen? Ik zou ook de huisarts even bellen en deze gevoelens delen. Het klinkt een klein beetje alsof je een post partum depressie zou kunnen ontwikkelen.

Wat goed dat je dit deelt en wat naar dat het zo gaat. Je bent er niet mee geholpen, maar weet dat je niet de enige bent. Als je zo weinig slaap krijgt, dan wordt je daar geen leuker mens van, heb je tijd voor jezelf nodig (zeg maar gewoon de hele dag slapen) en heb je geen lontje meer. Wat mij erg helpt en waar ik noodgedwongen achter kwam (partner en ik beide al dagen koorts, anders had ik het waarschijnlijk nooit gedaan) is om onze kleine 3 nachten bij opa en oma te laten slapen. Hij bleef daar dan overdag ook (dus 4 hele dagen). Ik vond dat ontzettend lang, maar het heeft me zo goed gedaan. 1 nachtje uit logeren was niet genoeg geweest, maar van 3 nachten door kunnen slapen ben ik weer erg opgeknapt. Dan zie je het leven weer wat rooskleuriger en ben je even uit die frustratie. En onze kleine vond het geweldig. Daarnaast doet mijn partner nu de nachten, omdat hij een makkelijke slaper is en meteen weer in slaap valt als de kleine wakker is geworden. Ik slaap soms zelfs op het logeerbed zodat ik ook niks hoor. Ik weet niet of het een optie voor jullie is om de nachten te delen, maar het is een idee. Een vriendin doet met haar partner elke nacht doormidden: zij gaat om 20.30 slapen tot ongeveer 01.00, dan heeft haar man de “shift”. Vanaf 01.00 doet zij het dan en kan haar man slapen. Als haar man wakker wordt voor werk rond 06.30/07.00, neemt hij de kleine mee naar beneden zodat zij nog een uurtje kan liggen. En als laatste tip: bedenken dat je baby het niet expres of bewust doet. Ze wil graag bij je zijn en is gek op mama. Ze heeft in de gaten dat mama niet aan haar vast zit en dat is heel spannend. Bij mij helpt het om dat op momenten van frustratie te bedenken, dan verzacht ik en komt er ruimte. Ook met andere moeders of idd een psycholoog kan enorm verlichten. Blijf er niet mee in je hoofd zitten. Succes sterke mama 💪🏻

Als je zo over je kindje denkt is het echt meer dan tijd om hulp in te schakelen. Mama zijn is gaat niet altijd over rozen maar ***baby??! Lijkt mij geen gezonde gedachte, hopelijk ben je ondanks de negatieve gedachtes toch lief en geduldig met haar 😣

Goed dat je het even van je afschrijft. Maar ik denk inderdaad zoals in de andere reacties dat je misschien professionele hulp kan inschakelen? Dit lijkt me niet ok als je je baby omschrijft als een ***baby. Onze dochter sliep eigenlijk ook altijd heel goed door, maar de laatste 2/3 maanden gaat dat hier ook met ups en downs. Deze week is ze iedere nacht zeker 2 keer schreeuwend wakker geworden. En ja dat is zeker vermoeiend, maar ik vind mijn baby hierdoor helemaal geen ***baby.

Inderdaad met spoed professionele hulp inschakelen want ik wil niet weten hoe dit uit de hand kan lopen als je er niks aan gaat doen. En dat ze op je man lijkt heeft er toch niks mee te maken? Vind je haar mede daarom een ***baby?

Iedereen komt hier met professionele hulp. Ik snap je hoor meid. ❤️ Het kan soms voelen alsof je baby echt een pokke hekel aan je heeft, je alles fout doet, je baby totaal niet van je houdt terwijl je zo je best doet. Probeer te onthouden dat je baby een baby is die aan het ontwikkelen is. Ze zal nooit express je haten of vervelend doen. Dat kunnen baby's nog niet. Al kan het soms wel zo voelen 😅 Het is helemaal niet erg om een moment in te storten en klaar te zijn met moeder zijn en je baby. ZOLANG dit een eenmalig gevoel is. Als je je vaker zo voelt en wellicht uit frustratie je baby zeer zou hunnen doen omdat je iets te snel wilt of geïrriteerd bent is het wel tijd om dit te bespreken zowel met je partner als met een professioneel hoe je dit kan aanpakken. Mijn tips: probeer je te verdiepen in de ontwikkeling van je baby per maand of week. Wellicht kan je je baby dan meer begrijpen waarom ze bepaale dingen doet. En het kruipen, tijgeren en lopen komt echt vanzelf wel. Elke baby is anders. Probeer te genieten van de momenten die je nu nog zo hebt. Ze zijn zo voorbij en ze komen nooit meer terug. Dat knuffelen op de baby. Je baby die alleen maar ligt te liggen in de box. Veel succes en plezier ermee 💚❤️💙

Dank allemaal voor de reacties. Ik loop bij de geestelijk werker (volgens mij heet zij zo?) van de huisarts 1x in de 2 maanden en die gaf aan dat ik geen depressie heb maar zal het nog eens aankaarten. En dat ze niet op mij lijkt is geen reden, maar meer dat ik me daardoor soms meer afstand voel? Alsof ze niet van mij is. Helpt ook niet mee dat ik niet bij bewustzijn was toen ze was geboren, maar goed. En mijn man vragen heeft niet zo veel zin want die is druk met werk en snapt het probleem niet, hoe vermoeiend kan het nou helemaal zijn? En dan voel ik me helemaal zo’n falende moeder. Of hij zegt dan dat hij dr even overneemt en gaat dan op z’n telefoon met d’r of tv kijken. Niet even spelen. Ik denk niet dat ik dr echt wat aan zou doen, maar als ik dat ook maar een beetje aan voel komen loop ik altijd weg. Ik weet dat ik dat niet wil

Ik vind het heel knap dat je zo goed reflecteert! Hechting kan echt moeilijk zijn als je niet bij bewustzijn was bij de geboorte. En mannen zijn soms echt lastpakken. Moeder zijn is echt niet makkelijk! Je faalt niet als moeder je doet het juist heel goed door hier je gevoel te delen. Een goede psycholoog kan echt heel fijn zijn, even ongegeneerd klagen kan al heel veel helpen. Hou vol!

Wat goed dat je dit zo durft te zeggen! Ik weet zeker dat we allemaal inderdaad wel eens denken nog even en ik gooi je er uit. Dat doen we niet, maar het scheelt niet veel 😅🙈 Vervelend dat je man niet ziet hoe veel je eigenlijk bezig bent met je kindje. Het lijkt ook zo makkelijk als jij het allemaal doet dat kan ik me goed voorstellen. Hier in huis hadden we dat ook. Tot dat ik weer aan het werk ging en mijn man 3 uur (😅) alleen was met de baby en direct zei ik snap dat je verder niks gedaan krijgt 😂 Eindelijk erkenning! Wellicht kun je met hem regelen dat hij bijvoorbeeld een vrije ochtend/middag met je kindje is en jij lekker even de deur uit gaat. Even iets voor jezelf doen en geen mama zijn. Lekker met vriendinnen afspreken, terrasje pakken, winkelen, gewoon even iets leuks. Ik hoop dat je voor jullie een manier vinden want ik gun het wel dat je een leuke band opbouwt met je kindje ❤

Jeetje wat heftig dat je je eigen kind een KUTBABY noemt, waarom nog sterretjes 🫤 Iedereen snapt toch wat er staat. Vind dit voor haar heel erg om te lezen. Natuurlijk is dit voor jou ook heel zwaar maar om je kind echt zo te benoemen IS NIET GEZOND en alleen maar reacties ‘wat goed dat je dit deelt’ daar krijg ik jeuk van. Ik zou per direct hulp zoeken helemaal ook omdat je ‘denkt’ haar niks aan te doen. Begrijp me niet verkeerd ik wens je echt veel succes en sterkte maar vind het ook heel heftig om te lezen en zo ontzettend sneu voor je kleine. Kinderen voelen nl alles aan…..

Ik denk dat je toch meer hulp nodig heb ipv 1x in de 2 maanden dat is echt veel te weinig als ik je bericht zo lees en hoe je je dochter noemt. Ik was ook niet bij bewustzijn toen mijn dochter geboren werd en daar had ik het ook heel moeilijk mee in het begin, maar heb redelijk snel emdr therapie gehad om alles een plekje te kunnen geven. En nu is de hechting hartstikke goed tussen mij en m'n dochter. Tuurlijk is ze soms vervelend maar zal d'r nooit zo noemen zoals jij je dochter noemt. Ik hoop dat je snel de juiste hulp vind

Mama zijn is het mooiste wat er is, maar oh wat kan het soms lastig zijn he? Je bent echt niet de enige! Ik heb ook zeker momenten dat ik het even niet kan hendelen. Zodra haar papa dan thuis is neemt hij het over zodat ik weer even tot mezelf kan komen. Wel is het denk ik goed om inderdaad nog een keer hierover in gesprek te gaan en misschien een second opinion te vragen. En misschien als je denkt dat de kleine lichaamelijk misschien ergens last van heeft een bezoekje aan een osteopaat. Echt een goede osteopaat kan wonderen verichten wat dat betreft!

En dat je zegt dat je denkt dat je haar niks aan zal doen.. vind ik heel eng en zorgwekkend. Het feit dat het namelijk wel door je hoofd heen gaat is al erg genoeg

Als toevoeging hierop nog: ook de kleine kan moeite hebben met hechting door de traumatische bevalling. Dus hulp voor beide lijkt me sowieso een goede keuze.

Hoezo krijg je jeuk van 'wat goed dat je dit deelt'? Als deze mama de dingen opkropt kan de huidige situatie alleen maar erger worden. Dus sorry maar het is hartstikke goed dat ze dit deelt, ze reflecteerd en ze al hulp heeft via de ha (al mag deze hulp wel wat opgeschroefd worden).

Nou sorry maar 1x in 2 maanden is een gesprekje noem ik niet echt hulp. Als zij daadwerkelijk zou zeggen wat ze hier zou zeggen dan neem ik aan dat ze toch wel al veel meer hulp had gekregen. Zulke dingen nemen ze echt wel serieus.

Ik zeg niet dat het niet goed is dat ze dit deelt maar als iedereen alleen maar reageert met wat goed dit en wat goed dat terwijl ze het duidelijk afreageert op een onschuldige baby, dáár krijg ik dan jeuk van. Die kleine kan er niks aan doen en die wordt wel even kutbaby genoemd en krijgt ook nog een verwijt dat de moeder niks voelt omdat ze niet op haar lijkt, er klaar mee is en dat die kleine ook nog eens niks kan….. Het klopt gewoon niet er hulp moet zsm worden opgeschaald. En ik vind het erg sneu dat TS er zo doorheen zit, gebroken nachten èn niet bij bewustzijn zijn geweest bij de geboorte lijken mij zeer traumatisch, miss is emdr idd ook een toevoeging…..

Ik weet zeker dat ik haar niks aan doe, maar kunnen we niet ook gewoon mensen zijn en nooit de 100% garantie hebben dat je nooit iets doet? Als ik er aan “denk” is dat in de zin van “het wordt me te veel, ik loop nu weg want anders ga ik misschien dingen denken of doen waar ik spijt van krijg”. Betekent niet dat ik haar op dat moment al tegen de muur gooi ofzo? Kan ook stem verheffen of in huilen uitbarsten zijn…

Ik reageer het niet af op haar. Alles wat ik opkrop uit ik naar mezelf en naar anderen. Of niet. En ik dacht hier op het topic misschien erkenning te vinden en medegenoten die misschien tips hebben. Juist om te proberen uit deze hele situatie te komen.. die kleine kan er niks aan doen, ik kan er niks aan doen. Jij kan er niks aan doen. Niemand kan hier wat aan doen. maar het is wel hoe ik me voel