Please tips voor driftbuien (1.5 jaar)

Vervelend voor je. Snap dat het heel vermoeiend is. Schaam je je ook voor de buitenwereld? Want dit voelt jouw kind aan, kan hierdoor extra zo reageren. Wanneer je schijt hebt en je focust op jouw kind, waar je ook bent, gaat het gedrag vaak sneller voorbij. Zoek voor jezelf uit waar het gedrag vandaan komt. Vaak is het een frustratie of een gemis: bijvoorbeeld willen uiten, maar nog niet kunnen praten, of te weinig slaap (maar je geeft al aan dat je zo super goed slaapt). Dit gedrag (net als huilbaby’s) komt ergens vandaan. Hij geeft jou een signaal die jij nog niet begrijpt. Wat logisch is, maar ik denk als jij de reden kan ontdekken, dat je heel snel dit gedrag kwijt raakt. Soms kan het ook zijn dat een kind niet weet hoe die met zijn emoties moet omgaan. Je kan zelf dit proberen, maar je kan er ook hulp bij zoeken via de huisarts die je door kan verwijzen naar een specialist ( sneller vergoed ) of je kan naar een kindercoach gaan. De kindercoach gaat dan op een spelende wijze ontdekken waar het gedrag vandaan komt en wat de achterliggende reden is. Want het gaat echt niet om het eten of dat ene speelgoed. Heel veel succes! Mooi hoe je over jouw zoon praat, duidelijk liefde ondanks dat het niet makkelijk is!

Volgens mij hoort het ook heel erg bij deze leeftijd. Ik herken het van onze dochter. Ook erg temperamentvol en nu extra! Ze hebben veel frustratie heb ik het idee. Op deze leeftijd gebeurt er mentaal van alles en ze kunnen niet verwoorden wat ze dwarszit. Ik hoop gewoon op betere tijden!

Hoe jij het beschrijft, is het niet veel anders dan met mijn kind. Ik kan lastig beoordelen of wat jij beschrijft afwijkt van de norm van een driftige dreumes. Misschien heeft jouw dreumes een meer zekere en uitgesproken karakter waardoor deze eigen wil nu ook beter naar voren komt. Mijn kind ligt ook de halve dag op de grond. Hij gilt zo hard dat mn oren pijn doen. Hij duwt andere kinderen die kleiner zijn. Hij pikt speelgoed af, verzameld alles om zich heen, beschermd zn bezit. Slaat ons weg. Ik heb me geen seconden zorgen gemaakt en ik schaam me ook niet als hij in de winkel alles bij elkaar schreeuwt. Ik zie zeker om de week een andere ouder met een krijsende dreumes rondlopen. Ik denk dat je om te beginnen bij jezelf te rade moet gaan waarom jij je precies schaamt? Tenzij jij je echt zorgen maakt, zou echt geen huisarts of kindercoach bezoeken omdat dreumesen en peuters bekend staan om driftigheid. Je kan miss eens je onzekerheid delen met het cb? En gaat hij naar de opvang? Dan daar eens vragen.

Dank voor je reactie! Eerst schaamde ik me idd, omdat ik hele nare blikken kreeg/krijg. Inmiddels kan ik daar beter mee omgaan, maar doet het geluid gewoon pijn aan m'n oren en daardoor word ik een beetje chagrijnig. Kan heel goed zijn dat het frustratie is omdat hij zich nog niet kan verwoorden... Dit zou betekenen dat we deze fase pas uitgaan als hij kan praten 🙈. Zwaar.. Maar we gaan ervoor!

Ik hoop het ook. Huilt/krijst ze ook wanneer jullie buiten de deur zijn/ boodschappen doen? Wat zeg je dan..? Ben heel erg op zoek naar hoe andere mensen het doen en wat werkt..

Ik denk dat het idd onzekerheid is. De angst dat ik iets verkeerd doe. Vooral omdat ik 3 andere kids van zijn leeftijd in mijn omgeving heb, bij wie ik dit gedrag niet zie. Moet zeggen dat het al wat beter voelt nu ik lees dat het voor sommigen toch herkenbaar is

Ik moet er vaak een beetje om lachen eerlijk gezegd. Het is ook niet niks he voor zo'n kleintje. Er gebeurt van alles. Je hebt er bijna niks over te zeggen. Jij wil dit en mama dat. Je kan niet goed vertellen wat je denkt ed. Dan word je boos. In de winkel is er soms wel een ander persoon die wat tegen hem zegt. Bijvoorbeeld wat zing je mooi. Dan kijkt hij ineens en is hij stil. Soms zeg ik dat hij niet zo moet gillen. Bijv hij moet knijpfruit in de AH en wil het eten terwijl ik het niet gekocht heb. Dan zeg ik; je kan huilen en gillen maar je gaat het pas buiten eten en laat ik hem.

Maar zie je die kinderen dan de hele dag?

Dit is een goed punt! Ik heb hier een 'voorbeeld-zoon' wanneer we ergens zijn. Is dan altijd een beetje op z'n hoede ofzo. Heel rustig, doet alles wat ik vraag. Iedereen zegt me altijd: 'wat een braaf en rustig kindje is dat'. Dus anderen zullen zeker denken dat wat jij beschrijft inderdaad niet herkenbaar is bij mijn kind. MAAR thuis komt altijd alles eruit. Bij de minste 'nee' enorme frustraties. Zich op de grond gooien, krijsen,... Ook periodes van mij dan te slaan of hij heeft zelfs enkele dagen als ik dan zijn handjes rustig vast nam om het slaan te verhinderen, mij proberen te bijten. Ik probeer (lukt niet altijd) altijd rustig te blijven. Bij mijn grens te blijven (nee blijft nee, hoe hard je ook krijst), maar wel erkenning te geven aan het gevoel ('ik snap dat je dit niet leuk vindt) en te troosten, want hij heeft echt nog een volwassene nodig om dan uit dat gevoel te geraken. Ik troost me met de gedachte 'hij vertrouwt ons genoeg om echt te laten zien hoe hij zich voelt' Hij maakt zich de laatste tijd veel beter duidelijk met woordjes en wijzen enzo en het gaat effectief wel beter. Op de opvang liet hij ook een deel van dit gedrag zien (slaan en bijten gelukkig nog niet, maar er zijn dagen geweest dat hij daar bijna niets anders deed dan krijsen). Ergens 'goed' dat hij ook daar zijn emoties durft te uiten. De onthaalouder communiceert nu heel duidelijk met hem, geeft hem keuzes wanneer het kan, legt uit waarom iets niet kan. En ook daar gaat het nu echt veel beter. Gewoon ons verhaal als hart onder de riem; het is een fase, het is een fase, het is een fase; en ga inderdaad niet altijd af op wat je bij andere kinderen in het 'openbaar' ziet!

Misschien een hele andere invalshoek, maar we hebben onze dochter een paar maanden geleden een paar babygebaren geleerd. Zoals : eten, drinken, nog meer, slapen. Hierdoor kan ze ons makkelijker zeggen wat ze wilt en is ze een stuk minder gefrustreerd. Het kost even paar weken van herhaling, maar ze pikte het snel op.

Ik zou kijken of je iets kan doen met baby en kindgebaren! Dat helpt hier enorm goed! Herken het gedrag in mindere mate, maar als ik het zo lees is het inderdaad wat velen zeggen frustratie en hoort erbij op deze leeftijd. Wij hebben van het CB een brief gekregen over peutergedrag met daarbij een video. Wellicht dat zij nog meer tips voor je hebben?

Ik lees mee, mijn prinses begint ook sinds 2 maanden nu met drama

Even een oud topic aanhalen.. maar hier nog een dreumes die in een moeilijke fase is beland. Hij is duidelijk grenzen aan het opzoeken. Bepaalde dingen waarvan hij weet dat hij het niet mag gaat hij expres doen, met een blik mijn kant op van ‘zie je wel wat ik aan het doen ben?’. Ik haal hem daar dan weg, maar hij gaat gelijk terug en moet lachen alsof het een spelletje is. Na een aantal keer zet ik hem uit de ruimte en dan is het brullen. Ook als we bijvoorbeeld naar buiten gaan is het een strijd om hem in de kinderwagen te krijgen. Als ik hem laat lopen dan wil hij alleen maar de stoeprand op en af stappen en niet de kant op die ik wil. Luier verschonen en aan- of uitkleden is een drama momenteel. Hij kan zichzelf ook heel dramatisch op de grond gooien en gaan huilen/krijsen om aandacht. Compleet negeren is wat hier tot nu toe het beste werkt. Je ziet hem dan op een gegeven moment denken ‘shit dit werkt niet’ en dan gaat hij weer spelen haha. Het is een lastige fase, zeker nu onze dochter van 4 maanden ook midden in een sprong en slaapregressie zit. Maar ik zie het maar als een goed teken dat hij zijn eigen wil en grenzen aan het ontdekken is.

Ik heb ook een pittig meisje en wat ook nog wel lijkt e helpen bij haar driftbuien is erom lachen. dan gaat ze vaak zelf ook weer lachen, en zegt dan daarna verbaasd 'huilen?' alsof ze zelf denkt: waarom deed ik dat? ik probeer me er maar aan vast te houden dat, hoe boos ze ook wordt, regels kinderen vooral een gevoel van veiligheid geven. Het is overigens erger als ze moe is, of te weinig buiten heeft kunnen rondrennen. Het is een fase!