Samen maar toch alleen..

Ik herken het gelukkig niet. Zou het een goed idee kunnen zijn om wat meer een verdeling van zorgtaken te maken? Bij ons is dit vanzelf gegaan (mijn man verschoond bijv altijd s ochtends, kleed hem aan en geeft hem ontbijt). Je zou ook zoiets kunnen afspreken zodat jullie weten wat je van elkaar kan verwachten. Anders heb je toch al snel dat de moeder het grootste gedeelte over gaat nemen, zit ook een beetje in ons denk ik.

Wel herkenbaar sommige dingen.. Gelukkig snachts niet zo stel de onze kleine wel eens huilt. Maar wel de overige verzorging komt vaak wel grotendeels op mij aan. En dan het huishouden nog.. Ik heb het echt vaak het idee dat mannen altijd wat achterover leunen en ze denken altijd nog vaak dat wij, mijn vriendin/moeder doet het wek even. Die weet immers toch beter met de kleine om te gaan. Zit deels ook wel een beetje in het DNA van een man ben ik bang haha! Ik zeg er vaak wel wat over en geef hem een schup onder zijn reet. Maar vaak doet dat helemaal niet zoveel

Misschien even Eva's wereld kijken en iig voor jezelf reflecteren wat je eigen aandeel is in de verhoudingen binnen je gezin. Ben je gate keeper of niet? Krijgt je man/partner wel echt de ruimte om het op zijn manier te doen of sta je er dan direct bij uit te leggen hoe hij het moet doen? Daarnaast; ga meer werken, dan kan dat geen excuus meer zijn. Want even serieus; als hij 40 uur werkt en jij 24 uur, spreekt het voor zich dat jij iig tot 40 uur per week extra thuis taken hebt en daarna pas 50/50 aan de orde komt. Je kunt niet verwachten dat het 50/50 is als jij maar een halve baan hebt. Betekent dit dan dat je dus alle nachten er uit moet? Nee, maar heb je überhaupt als eens geprobeerd om niet er uit te gaan? Je kind krijgt er heus niet gelijk een trauma was als je er komende nacht eens op aan laat komen om je vriend een kans te geven.

Is je vriend dan een harteloos zak of een onbenul met een laag iq dat je niet weg kan gaan? Of denk jij dat je niet weg kan gaan? Heb je het wel eens gedaan?

Zolang wij vrouwen roepen dat het in het DNA van een man zit dat ze geen huis kunnen schoonhouden en voor een kind kunnen zorgen, hebben we nog een heel heel heel lange weg te gaan. Stop ajb met zoiets te zeggen en te denken. Een man kan schoonmaken, kan zorgen voor een kind, heeft gevoel en vindt zn kind ook belangrijker dan een baan. Vrouwen houden de ongelijkheid vaak ook zelf in stand omdat veel vrouwen er wel degelijk vanuit gaan dat zij beter zorgen voor hun kind (al dan niet onbewust). Ik ben na de scheiding van mn ouders opgevoed door mijn vader omdat ik bij hem bleef wonen en mijn vader heeft iig vanaf toen veel beter voor me gezorgd dan mn moeder.

Maar dit is toch geen leuke relatie? Commanderen, laten voelen? Wat heeft dit met volwassenheid te maken? Zo ga je binnen nu en een paar jaar toch regelrecht een relatiecrisis in? Kijk als je man zegt ik wil gecommandeerd worden want dat werkt voor mij, prima maar over het algemeen luistert een mens juist veel minder goed als er gecommandeerd wordt. Ik zou toch een therapeut op zoeken om samen over de problemen te praten want dit is geen lange termijn oplossing (zou het voor mij niet zijn)

ja je hebt ergens wel gelijk inderdaad.. Maar niet alle mannen zijn zo.. Veel mannen die leunen achterover vinden het wel prima. Hoevaak je er ook tegen zegt: schat doe dat of dat even... Dat krijg je er gewoon niet uit hoor. Tenminste, ik niet....

Geen leuke relatie? We hebben degelijk een goede huwelijk, je moet niet uit mijn reactie proberen te halen dat ik een ongezellige huwelijk heb omdat hij mij niet helpt zoals ik dat wil. Als je tegen iemand iets terug hetzelfde doet of zegt als wat degene tegen jou doet zonder dat ie beseft wat het doet met iemand, beseffen ze vaak hoe het voelt. Vaak gebeurt het ook niet nog een keer. Tis meer wakkerschudden. Dit heeft bij mij altijd geholpen. Wat je geeft krijg je terug. Hier luistert hij beter als hij gecommandeerd wordt. Weet zelf hoe onze relatie was voor onze kind. Dat dit voor jou geen lange termijn oplossing kan zijn, prima. Als het hier nu bijna een jaar verder helemaal niet gewerkt had, waren we al uit elkaar hoor.

Maar dan is het toch goed als het voor jullie werkt.

Dankjewel voor je lieve woorden en je goede advies😊

Dankjewel ik ga het zeker proberen😊

Uhm dan werken wordt door mannen wel vaker aangegeven merk ik nu.. Dat van het slapen komt mij dus echt heel bekend voor. Bij ons gaat het precies hetzelfde! Hij zegt ook dat hij dat niet wilt omdat hij hem dan mist terwijl ik er snachts uitgaat en hij niet.. dus eigenlijk maakt het qua zien niet uit of ons kindje thuis slaapt of niet… Daar heb je ook een goed punt. Ik wil ook niet vertrekken. Het is ook mijn huis. Ik hoop alleen dat hij een keer wat meer gaat helpen.

Wat ontzettend knap van je! Ik ben dit ook aan het proberen omdat dit voor mij ook zo voelt. Dankjewel voor je reactie!

Ja dat is zeker een goed idee, dankjewel ik ga het eens met hem bespreken. Dat klopt ik doe nu alles en hij vind het ook echt vanzelfsprekend.

Gelukkig dat jullie kleine niet zo vaak komt in de nacht. Ik krijg inderdaad ook steeds meer de indruk dat mannen daar maar vanuit gaan. Omdat het zo ‘hoort’ dat vind ik niet. Ik geef hem af en toe ook een schop onder zijn kont maar helpen doet het niet..

Waar kan ik dat op kijken? Hij krijgt alle ruimte, ik help alleen als hij daarom vraagt. Meer werken gaat helaas niet. Ik heb enorm veel pijn en zit daarom deels in de ziektewet. Mijn lichaam trekt het niet om nog meer te gaan werken. Daarnaast doe ik nog een hbo studie die 20 uur in de week van mij vraagt en daarnaast ook nog het huishouden wat erbij komt. Door mijn studie kom ik op meer uren uit dan mijn vriend per week. Terwijl ik daarnaast de gehele verzorging van ons kind doe en daarnaast ook nog het huishouden terwijl mijn lichaam rust nodig heeft om te herstellen maar dit niet krijgt. Ja dat heb ik wel geprobeerd maar mijn vriend blijft gewoon liggen en vind dat ik er maar uit moet gaan ook als dat lichamelijk niet gaat…

Ik ben nog nooit weg gegaan omdat ik dit lichamelijk niet kan. En ook eigenlijk nergens heen kan. Ik heb er weleens mee gedreigd. Maar er zijn ook hele goede momenten. Het zou al heel veel schelen als ik af en toe ook eens een goede nacht zou kunnen maken

Ik denk dat het belangrijk is dat je even bijkomt. Ik las dat je nu thuis bent en hij werkt. Neem rust wanneer het nodig is, en laat de huishouding even zitten. Zoek desnoods even extra hulp via bekenden of huur iemand in. Of, maak de afspraak met je man dat jullie de taken verdelen en houdt elkaar verantwoordelijk. Als hij dus dingen niet doet, gewoon je kind bij hem droppen en weggaan. Ik weet dat dat moeilijk is, ik zat ook in de eerste 5 maanden in zo’n periode dat hij het niet begreep. En het was alleen maar jij dit jij dat.. Tot ik knapte en heel duidelijk mijn grenzen trok. Ik ben toen eens gewoon weggelopen en na een uur terug gekomen. En hem een paar keer in het weekend alleen met onze dochter gelaten zodat hij ook weet hoe het is. Natuurlijk is het gevoel van verantwoordelijkheid tussen man en vrouw verschillend. We zijn in die zin niet gelijkwaardig omdat we vanuit de natuur verschillende rollen hebben. (Vrouw verzorgend en man beschermend) Maar in deze maatschappij is het vaak anders, dan moet je bij jezelf nagaan wat jou de beste moeder maakt. In mijn geval koos ik om te stoppen met werken en fulltime moeder en vrouw te zijn. Ik besloot ook minder te zeuren en te focussen op wat wel goed gaat, en mijn taken te doen met plezier, als het niet lukt dan helpt hij me (of iemand anders). Daardoor kreeg hij meer respect voor mij en pikt hij het nu steeds beter op als het even niet gaat, en het gebeurd tegenwoordig ook wel dat hij dat eerder dan ik doorheeft en dat is echt heel fijn! We zijn nu echt een team, waar het voorheen ik vs hem was.