wanneer en hoe gaan samenwonen?

Ik zou zeggen, neem de tijd! Ik hoor in je verhaal dat er best nog wat spannende/lastige dingen zijn, ik zou kijken of jullie daar nu aan kunnen werken om samenwonen later goede kans van slagen te geven

Als je zijn huis en locatie niet fijn vind zou ik toch kijken naar een andere woning waar jullie samen een frisse start kunnen maken. Duidelijke afspraken over bijvoorbeeld het huishouden (letterlijk opschrijven, wie doet wat). Ondanks dat je vriend geen hulp wil kun jij eventueel navraag doen naar psycho educatie over autisme. Bij psycho-educatie wordt er informatie of voorlichting gegeven over het ziektebeeld en je daar mee om kan gaan, in dit geval dus autisme. Dit wordt vaak gegeven aan de patiënt zelf, maar ook aan familie en naasten. Wellicht staat je vriend daar wel voor open? Ik zij iig niets overhaast doen en stapje voor stapje.

Mee eens met de andere reacties. Geen haastige beslissingen ga je echt spijt van krijgen! Denk er echt goed over na voordat je die stap gaat nemen en echt goed aan je relatie werken dat je 100% weet dat jullie samen 1 kunnen zijn. anders val je echt weer in die oude gewoontes zoals ruzie etc. En is geen goede basis voor jullie dochter. Beter gescheiden ouders dan ouders die continue op elkaars lippen zitten. Soms gaat het gewoon niet en dat is ook goed, zo is het leven. Mijn advies ja echt neem je tijd en werk aan jullie relatie, jouw gezondheid gaat voor

Ik lees ook in je samenvatting dat je daar niet wilt wonen, simpel dan ga je daar niet wonen. Ookal is het makkelijker gezegd dan gedaan maar echt liever tijdelijk bij iemand anders verblijven of een andere huurwoning dan dat je daar zou gaan wonen, al helemaal omdat het zo klein is. Geef je grenzen goed aan. Wat betreft de huishouden, hij heeft zijn plichten als vader. Zijn taken om jouw te helpen als Partner. Zo niet is dat echt respectloos. Schrijf op wat hij moet doen in het huishouden waar hij je kan bij helpen bij. Maar hoe sta jij zelf hierin? Denk je dat het goed gaat komen met jullie beide? Omdat jullie al best wel veel hebben meegemaakt.. Het is genoeg drama geweest voor nu, kies voor jouw en je dochter wat de veiligste optie is. En dat ben jij als mama om te doen voor je kindje, ze heeft een veilige omgeving nodig om op te groeien. Ik vind het al bijzonder dat je nog een kans hebt gegeven na al die drama.. ik zelf zou dat nooit gekund hebben als ik lees wat je al hebt meegemaakt. Maar laat je hierdoor geen spijt krijgen van je 2e keuze. En voel je absoluut niet verplicht om daar perse te gaan wonen. Nooit dingen doen wat jij niet wilt!

Klopt. Ik twijfel daardoor ook aan mij zelf. Ik vind de beslissing maken heel moeilijk. Omdat ik eerlijk gezegd niet zo goed weet of het allemaal een gewenning geworden is om samen te zijn of omdat het ook mede doordat dit mijn eerste relatie is. Ik kan ook moeilijk inschatten of deze situatie weer gaat gebeuren. Ik ben bang om iemand los te laten waarmee ik een mooie toekomst kan hebben en samen van onze dochter genieten… maar tegelijkertijd ben ik ook bang dat ik iemand vast blijf houden die niet kan veranderen waardoor ik weer in een hel kom en dat dan samen met mijn dochter. Ik weet niet goed wat de beste keuze is. Ergens denk ik van ik ben veel eisend…. maar ergens denk ik ook weer van bepaalde dingen moeten nou eenmaal. Ik neem als voorbeeld dat mijn vriend opmerkingen kan maken die ik niet wil mee geven aan mijn dochter… zoals schelden achter het stuur, asociaal gedrag, de opmerking maken naar zijn andere dochter “ je moet nu wel minder snoepjes eten want je krijgt een dikke buik” Dit zijn dingen die ik absoluut niet wil dat dit gezegd word tegen onze dochter en natuurlijk ook niet naar zijn dochter. Hij bedoelt het niet fout maar hij weet niet wat voor impact het heeft… ik leg het hem vaak genoeg uit maar hij ziet het anders. Het is veder allemaal twijfel. Stel we latten en het werkt toch allemaal niet?? kijk nu gaat het prima in het weekend maarja je weet niet wat de toekomst brengt. Maar stel we gaan uit elkaar en Onze dochter moet bijv in het weekend naar hem. Ik zal dit niet aankunnen. Sinds de geboorte is ze altijd bij mij geweest. En ik zal dan geen zicht meer hebben op wat hij tegen haar zegt als ik er niet ben. Ik kan haar wel zo liefdevol opvoeden en proberen haar mee te geven hoe mooi ze is en dat ze er mag zijn maargoed als haar vader dan bijv in het weekend zegt van “je moet minder eten want je word dik” dan is er gefaald en ik ben bang dat ze beschadigd raakt. Ik denk heel ver maar dat komt omdat ik altijd van mijn vader heb gehoord dat ik te zwaar was en daardoor werd ik in de puberteit heel onzeker en was ik altijd bezig met diëten en maakte ik verkeerde keuzes.