Het bij één kindje laten …

Ik denk: praten, praten praten met elkaar hierover. En blijft ook praten over je gevoel: voelen we ons compleet zo? Het kan natuurlijk ook zo zijn dat dit gevoel nu wel aanwezig is maar dat dat over 2 jaar helemaal veranderd is. Klinkt misschien heel stom maar misschien een lijstje met voor en tegens te maken. Allebei apart van elkaar en daarna bespreken. Wij hebben hier dat mijn man er 2 wil want dat is praktisch en ik ben meer van gevoel en zou er wel 3 willen…

Herkenbaar. Hier ook een super goede zwangerschap/bevalling en een heel makkelijk kind. Dat geeft al twijfel, want ik kan niet zo goed tegen weinig slaap Daarnaast is er ook een kans op een tweeling en twee zou ik echt meer dan genoeg vinden. 😅 Maar ik ken niemand in mijn directe omgeving die enig kind is. Wat het lastig maakt is dat ze ook geen neefjes/nichtjes in de buurt heeft. Ik gun haar later een fijne familie waar ze op terug kan vallen mocht het nodig zijn, (al is dit natuurlijk nooit een garantie). Is dit bij jullie wel het geval? Onze leeftijd speelt ook mee, dus wij kunnen niet zo lang meer wachten met onze keuze (mocht het gegund zijn).

Ja het is inderdaad mooi als hij een familie zou hebben waar hij op terug kan vallen. Bij mij is die doordat ik en ook mijn ouders enig kind zijn dus erg klein. De enige neefjes en nichtjes hier wonen in Amerika, dus die afstand zal er altijd zijn helaas. Goeie inderdaad ook! Neem ik ook mee!

Mijn oudste zus heeft 7 jaar lang getwijfeld en de deur op een kier gehouden(maar bv altijd de box en kinderwagen gehouden ondanks 2 verhuizingen). Nu is ze zwanger van nr 2. Haar oudste is nu 7 en wordt in januari 8. Zelf heb ik er 3 en ondanks dat ik weet dat mijn gezin compleet is, blijft er altijd wel een soort verlangen naar nog een kindje bestaan. Meer omdat ik zo geniet van de babytijd en het heerlijk vind zo een klein mopje bij mij te hebben. Maar qua financieel en ruimte is het gewoon niet haalbaar. Mijn man staat hier precies hetzelfde in. Mochten we ooit de staatsloterij winnen zeggen wij altijd.

Mijn hart schreeuwt ook heel hard dat ik nu nog een kindje wil. Man wil het ook, maar liever nog 1 5 a 2 jaar wachten. Hier is situatie alleen andersom: pittige dame waar je een hele dag mee bezig bent en slecht slapen. Ik vraag me dan af wil of kan ik dit nog een keer 😅

Mijn middelste is ook een zeer intens kind. Hij ervaart alles zeer intens. Intense blijheid maar ook intens verdriet of intense boosheid. Het eerste jaar hebben we nauwelijks geslapen. Zo een 3 uur per nacht tot 8 maanden. Daarna werd het iets langer maar nog geen 6 uur per nacht in totaal en de 3e is een super makkelijk dametje. Dus kan prima heel anders zijn bij een volgende kindje.

Ik vond 1 kindje prima mijn man wilde graag nog een kindje. Hij heeft dit altijd eerlijk gezegd maar de keuze bij mij gelaten en als ik eruit was moest ik het eerlijk vertellen ook als ik het niet wilde zodat hij het dan kon verwerken dat het bij 1 kindje bleef. Toen mijn oom plots kwam te overlijden en ik heel veel steun van mijn broer en zus kreeg en mijn moeder van haar zussen ging bij mij de knop om dat ik toch nog een kindje wilde. Inmiddels zijn de meiden 5 en 1 en zou ik niet anders willen. Wel weten we dat we nu compleet zijn. De eerste was een heel makkelijk kindje de tweede een stuk moeilijker in het begin vanwege koemelkallergie waar we pas na 6 maanden gelijk in kregen dus dat was heftig. Nu dat eenmaal onder controle is twee hele makkelijke kinderen

Wij hadden dit voordat we zwanger waren ook, zagen ons voor ons met 1 kindje. Toen hij er eenmaal was zagen we ineens 3 kindjes voor ons. Toen hij 13 maanden begon het bij beide ineens heel erg te kriebelen en volgende maand zwanger dus nu 13 maand en 3 jaar. Maargoed nu die 3e? Ergens handen nu al vol genoeg maar in m'n hart zoveeeeel ruimte en nooit echt afgesloten nu ofzo? We laten het nu beide lekker even rusten en zien het over paar maanden weer.

Hier waren we er heel stellig in dat het bij 1 bleef. Nu 2 heerlijke jongens die dol zijn op elkaar, oudste 4 jaar en de jongste 14 maanden. Er zijn momenten dat ik echt denk aaaaaahhhhhhhh, maar ook momenten dat ik denk kom maar op met nummer 3 🤭.

Wij willen het heel bewust bij eentje laten. Om heel veel redenen eigenlijk. Ik vind het vooral zo fijn nu weer wat meer vrijheid te krijgen. Het proces van zwanger worden duurde bij ons ook ellenlang. Dus dat zien we sowieso niet nog een keer zitten.

Ik wil zsm wat meer eigen tijd en m’n lichaam terug en we laten het samen heel bewust bij 1!

Hier ook nog twijfels. Best wel een druk meisje die s’nachts wel slaapt maar overdag amper al vanaf dat ze geboren is haha. Het valt me ook allemaal wat zwaarder dan ik had verwacht dat je echt dus bijna geen tijd voor jezelf meer hebt. Ik denk zelf wel dat dit in de loop van de tijd alleen maar makkelijker gaat worden. Zelf zat ik te denken als onze dochter 4 is om dan voor een 2e gaan omdat zij dan ook weer naar school gaat. Verder denk ik niet dat het heel veel uit maakt of je wel of geen broers of zussen hebt ik heb 3 (veel oudere) zussen ik heb dus ook nooit met hun samengewoond en was ook eigenlijk altijd alleen. Begrijp me niet verkeerd vind het leuk dat ik ze heb hoor maar als je het niet beter weet mis je het ook niet denk ik. 😊 Lijkt mij ook gewoon heerlijk om van elk levensmoment/jaar van mijn dochtertje te kunnen genieten ipv mijn aandacht telkens te moeten verdelen en ik al van mezelf best druk in mijn hoofd ben denk dat ik nooit meer tot rust kom. 🤣 Plus dat ik nu superdankbaar ben dat ik al 1 gezond kindje mag hebben. ❤️ Het lijkt me wel heel bijzonder om weer zwanger te mogen zijn en nog een keer te bevallen van zon mooi wezentje. Maarja gewoon nog heel veel twijfels dus. 😁 Mijn man zou wel graag een 2e willen.

Ja het wordt inderdaad steeds makkelijker. Ik heb diep respect voor ouders waarbij de kinderen 1,5 jaar schelen 🫢 hoe dan!

Ik snap je gevoel heel goed. Hier hetzelfde verhaal. Mijn man vindt het wel prima zo, ik wil het nog niet helemaal uitsluiten. We hebben wel nog zoveel andere plannen (verhuizen, trouwen etc) en dit willen we niet vooruit blijven schuiven, omdat er weer een zwangerschap/baby tussendoor komt. Ik heb mezelf maar voorgenomen dat de tijd het leert. Misschien komen we op den duur op een punt dat het in ons leven past en misschien ook niet.

Wij hebben door mijn gezondheid de komst van een tweede een hele tijd uit moeten uitstellen. We merkten dat de oudste rond een jaar of 5 wel echt de wens kreeg om grote broer te worden en iemand te hebben om thuis samen mee te spelen. Toen hij 7 was kwam zijn eerste zusje en 1,5 jaar later de tweede en hier merken we dat het heeeeerlijk is dat ze elkaar kunnen vermaken als je bijvoorbeeld op pad bent.

Ik wou aanvankelijk ook een tweede kindje en nu twijfelen we beiden ook heel erg. Ons dochtertje doet het ook heel goed maar het leven is zo druk en ik heb echt schrik over hoe het allemaal zou verlopen met 2 kindjes. Moest er een 2e komen, zou het ook pas rond haar 2-2,5 jaar zijn denk ik. Momenteel heb ik zoiets van ‘we zien wel dan’. Het is allemaal zwaarder geweest dan ik zelf had verwacht ondanks dat we een heel flinke meid hebben die ook snel doorsliep etc. Dus tips heb ik niet echt maar ik herken je twijfels 200%!