Trauma babygehuil

Hier ook opeens, na 8 maanden niet huilen. Volgens mij doordat ze steeds meer snappen ook… als ik nu Nee! zeg als hij bijvoorbeeld aan het gordijn trekt zet die het al op een krijsen 😵‍💫

Hier een zoon en het is ook heel hard huilen en een temperamentje! Maar toch een teken van veilige hechting, dat ze zichzelf zo durven te uiten. Dus desondanks dat het zo zwaar is, doe je het super goed mama!

Dit vind ik wel een bijzondere uitleg. Je baby schreeuwt alle dagen alles bij elkaar en daarmee complimenten voor de moeder? Is er geen oorzaak, pijn of angst? Vrij uiten als een teken van veilige hechting zie ik toch meer in schreeuwen en roepen van plezier bijvoorbeeld.

Ze geeft aan dat het enkel bij slapen is, dat ze temperamentvol lijkt. Dan past het eerder bij slaapregressie. Ik ga ervan uit als je op dit forum post dat de medische piste al is uitgezocht (lijkt me vrij logisch, ze gaf ook aan dat ze reflux had,…). Ik heb zelf de hele medische piste bewandeld en dit werd mij gezegd door zowel de kinderpsycholoog, pediater als kinderpsychiater. Soms moeten emoties er gewoon uit en het enige wat jij als ouder dan kan bieden is geborgenheid, veiligheid om dit toe te laten.

Nee is geen 'meisjesding' ik heb twee dochters en herken het niet

Lieve mama, you got this! Snap dat het een trigger kan zijn als je er zo veel mee te kampen hebt gehad. Hier een jongetje van 9 maanden. Temperamentvol ook. Als alle medische indicaties zijn uitgesloten (waar ik ook vanuit ga omdat het gehuil alleen met wakker worden en slapen is, zoals hier ook het geval) dan is dat soms zoals het is. Ik heb een heel tevreden jongetje: slaapt goed, eet goed, ontwikkeld goed, maar zodra ik nee zeg of iets rustig wegleg omdat het gevaarlijk is = KRIJSEN. geef ik het terug = meteen stil. Hetzelfde met naar bed gaan. Rustig rustig tot ik hem neerleg en slaapzak aandoe. Zodra ik hem flesje/borst geef meteen stil en slapen. Wakker worden idem: als die wakker is huilen en zodra we bij hem zijn stil. Mijn man was vroeger als baby ook zo volgens mijn schoonmoeder. Ik daarentegen een hele stille baby. Je geeft aan dat het lang duurt voordat ze gekalmeerd is. Dat herken ik zelf niet. Toevallig al de chiropractor of osteopaat geprobeerd? Misschien is iets onderliggends de oorzaak. Veel succes mama, het wordt steeds makkelijker naarmate ze ouder worden ❤️

Ik snap de trigger helemaal. Ons meisje heeft de eerste 3-4 maand heel veel gehuild (gaat nu veel beter). Maar elke keer als ze een paar dagen even niet in haar hum is, of verkouden is en dus wat meer huilt ben ik gelijk bang dat het weer weken gaat duren zoals in het begin... Mij helpt het wel om erover te praten, vaak is het dan weer makkelijk te relativeren. Voor jou nu: dikke knuffel en you got this!!

Ik wist dat hier veel mensen iets van zouden vinden. Ja alle medische kanten zijn uitgesloten. We zijn bezig met een slaapcoach om haar zelfstandig te leren slapen, dus het stuit op wat verzet. En we doen t liefdevol dus blijven bij haar en stellen haar gerust. Maar t is gewoon het fenomeen baby gehuil. Ik merk als ik hier weken van heb, dat ik t gewoon slecht verdraag. Thats it

Lekker laten lullen! Ik heb het ook met z’n grommen, word van binnen echt eng gewoon op die momenten. Sommigen laten hun kindje huilen omdat ze schema’s aanhouden, “hij mag pas over 30 min een fles”, ik heb dit nooit begrepen. Wat doe je jezelf, je kind en je omgeving aan 😵‍💫

Dat is het belangrijkste!! Ik herken het ook. Hoe veel je ook om je kind geeft, dat gehuil is alles behalve fijn en soms gewoon te veel. En dat mag gewoon.

Herkenbaar.. bij mij gaat het ook door merg en been. Als hij snachts huilt krijg ik bijna een hartaanval, zo'n achtbaan gevoel. Heel vervelend

Ik herken het helaas. Zij huilt echt alsof ze in elkaar wordt geslagen terwijl zij gewoon ff wakker wordt. Of als ik haar niet meteen kan oppakken als ze naar mij kruipt is ze zo overstuur, gaat ook met haar hoofd op de grond bonken 😵‍💫

Ik heb precies hetzelfde! Ons kleintje had ook verborgen reflux en als ik gehuil hoor, dan krijg ik soms al echt kippenvel. Moet zelfs af en toe nog meehuilen. Klinkt misschien een beetje raar of heftig, maar ik heb door hele andere oorzaken PTSD gehad en de lichamelijke reactie die ik toen had op triggers is wel een beetje vergelijkbaar. Bij mij helpt er bewust van zijn en erover te praten (met de juiste mensen anders krijg je weer allerlei meningen en advies). En als hij huilt wil ik hem dus het liefst meteen tegen me aan en er voor mijn gevoel “wat aan doen”. Dat helpt mij ook. Maar besef me dat iedereen daar anders in is (mijn man wil juist dan eigenlijk weg). Heel veel succes! 🍀🤞🏻

Mijn man heeft dit ook heel erg, ik herken het in mindere mate. Onze tweede dochter heeft door kma en reflux ook zóveel gehuild de eerste maanden dat we veel sneller dan bij de eerste nu gelijk in stressmodus schieten als ze een paar dagen niet lekker is. Echt een soort allergie opgebouwd voor huilen, merk het ook dat ik al wat spanning in mn schouders voel als ik andermans baby luid hoor huilen. Mijn man heeft dit extremer, is sowieso gevoeliger op geluid, die zie ik echt verkrampen van “oh nee gaan we weer”. Daarbij moet ik wel zeggen dat ze ook nu in goede doen echt wel een heftige huil/schreeuw heeft, aanzienlijk luider dan dr zus. Helaas geen tips, ik neem aan dat de tijd gaat slijten en het toch een kwestie is van doormaken en jezelf voorhouden dat het er bij hoort, ze er niks aan kunnen doen en alles ooit weer overgaat. Schrale troost, I know. De enige troost is dus dat je niet de enige bent ;). Helaas voor mij heeft deze periode wel voor mijn man definitief de deur van “mogelijk een derde kind” dicht gedaan, uiteraard houdt ie heel veel van onze dochter maar hij vond dat eerste half jaar wel dusdanig intens dat ie écht niet de kans wil hebben dat we nogmaals zo’n periode door moeten.

Wat een mooi antwoord en heel eerlijk. Dank je wel

Wat ontzettend naar voor jullie. Mijn situatie is iets anders (jeugd-ding), maar huilen was ook een enorme trigger voor mezelf. Het heeft mij echt geholpen om het te reframen in mijn hoofd: 'ja, hij huilt. Dat mag gewoon, want dat is zijn manier om te communiceren dat er iets mis is. Dat betekent niet dat ik iets verkeerds heb gedaan, of dat er iets ergs aan de hand is. Hij heeft mij nu gewoon nodig etc etc.' En ik zeg het dan ook hardop, juist ook als ik merk dat ik extra geprikkeld raakte. Zat ik net lekker op de bank, begon hij te huilen, dan zei ik: 'ik heb jou ook heel erg gemist', of 'wat goed dat je mij roept als er wat aan de hand is'. Dat zorgde ervoor dat ik zelf veel kalmer was, waardoor ik zijn gehuil niet op mezelf betrok maar kon zien voor wat het is: een uiting van ongemak. Plus, een baby reguleert zijn emoties op basis van die van jezelf (co-regulatie), dus zelf kalm kunnen blijven hielp mij weer hem te kalmeren.

Dat klinkt heel mooi. Knap ook dat je dat kon. Goeie reminder; ik ga daar ook proberen eens anders naar te kijken

Ik hoop dat het voor jullie ook werkt ♥️

Heel herkenbaar, onze oudste dochter van juni 2019 was een huilbaby. De meeste zware periode ooit, zoveel verdriet en zo machteloos voor je kindje. Uiteindelijk is het allemaal beter geworden en is ze nu een super sociaal, lief en verbinden meisje. Nog steeds af en toe een Error van overprikkeling met als gevolg een meltdown maat dat is allemaal oke. Ze heeft geleerd heel goed aan te geven wat ze denkt, voelt en nodig heeft. Ze kan er erg goed voor zichzelf zorgen. Daar kan ik als persoon die altijd maar door wilt gaan echt iets van leren. Na 2,5 jaar ging ik op kraamvisite bij een vriendin en haar dochtertje huilde precies als Isabel.. ik kreeg een paniek aanval en heel veel emotie kwam eruit, ik heb toen tijd en ruimte van mijn werk gekregen om de huilbaby periode met Isabel te verwerken. Ze was al lang niet meer de huilbaby maar voor mij stond ik nog steeds in stand overleven en kon ik, bleek toen onvoldoende genieten. Door veel therapie en verwerking van waar het verdriet lag en wat dit in mij triggerde werd ik een bewust genietende moeder en durfde we het ook aan om nog een kindje te krijgen. Haar broertje is nu bijna 10 maanden en de meest vrolijke baby ooit. Door het verwerken weet ik dat ik toen geen slechte moeder was en nu bijvoorbeeld goed.. het zelfde recept maar een ander resultaat. Beide zo geliefd en welkom om wie ze als individu zijn. Lang verhaal kort, gun jezelf wat gesprekken met een goede psycholoog om dit te verwerken het heeft mij zoveel gebracht.

Hee Leonie, de mijne van 10 maanden heeft ook reflux gehad (door kma) en ik herken je gevoel dat je krijgt bij het huilen. Mijn kleine heeft ook flink wat temperament en zodra iets niet naar het zin is is het krijsen. Savonds wordt hij half wakker in zn bedje en huilt dan. Ik wieg tot het na paar keer niet stopt en dan slaapt hij verder naast ons (en dan geen gehuil meer dus). Ik kan ook niet zo goed meer tegen het huilen. Ik lees hier ook al dat mensen het ook hebben als je een ander kindje hoort huilen. Nou ik dus ook! Krijg kippenvel ervan op een nare manier. Ik doe er dus niks mee maar weet wel waar het door komt. Mss tzt eens een psycholoog bezoekje mocht ik een tweede willen ;)