It takes a village.. maar die hebben wij niet echt

Ja, it takes a village. Maar niemand heeft ooit gezegd dat die village alleen uit familie mag bestaan. Mijn partner en ik voeden ons zoontje (15mnd) samen op, zonder opvang of oppas. Maar sociale contacten genoeg hoor (ja ook familie, maar vooral vriendinnen). Enne, die village is in het begin vooral belangrijk voor jou/jullie als ouders. Om mee te delen, te sparren, een luisterend oor.. En die heb ik toch echt hier gevonden, op dit forum. En geloof me, ik heb meer aan die meiden dan wie dan ook in mijn directe omgeving. Zij zijn mijn (digital) village! Dus wat niet is, kan echt nog wel komen. Ik denk dat het vooral belangrijk is dat jij en je partner gaan invullen wat jullie voor jullie kindje willen en hoe dit in te delen. Wat anderen doen en ervan vinden/zeggen heeft daar echt niks mee te maken. Het begint immers bij jullie en niemand anders. De rest komt later wel! Leidsters, leraren en (ouders van) vriendjes in de toekomst zijn ook onderdeel van de village. Volg je hart, dan komt het echt wel goed!

Oh en, mensen bieden geen hulp aan als daar echt geen ruimte voor is. En zo wel (als het alleen uit beleefdheid was) kom je daar snel genoeg achter. Het is niet aan jou (in dit geval) om te beslissen voor de ander of het wel of niet te veel voor ze is. Dan hadden ze niks moeten zeggen🤷🏻‍♀️

Hier ook helaas geen village, mijn vriend voeden ons kind samen op zonder groot/schoonouders, oppas of kinderopvang. Ja het is pittig, maar het is te doen. Ik hoor regelmatig ook wel minder leuke verhalen van grootouders en schoonouders die oppassen hoor, bijvoorbeeld dat ze heel anders in de opvoeding staan (bijvoorbeeld tegen de zin van ouders in super veel snoep geven) en in het meest extreme geval misbruik. Via internet en vrienden wel gelijkgestemde ouders gevonden om mee te kunnen sparren over de opvoeding, dat vind ik wel erg fijn.

Ik heb persoonlijk ook veel gehad aan mijn centering pregnancy groep van de verloskundige. Als je daar aan mee kan doen is het een aanrader! Qua oppas verder niet natuurlijk, maar wel heel fijn om contact met moeders te hebben in dezelfde fase. En die ook snachts wakker zijn in het begin 😅

Ohja en inderdaad, village kan iedereen zijn. Soms kun je als je in dezelfde fase met kinderen zit ook weer makkelijk vrienden maken. En qua oppas de ik juist andersom, als iemand al kinderen heeft zit die helemaal in het ritme en doe je het ‘erbij’, iemand zonder kinderen kan natuurlijk makkelijker tijd vrij maken maar het kost wel veel meer energie en andere planning.

Dank jullie wel allen dat jullie de tijd hebben genomen om op mijn topic te reageren en voor jullie inzichten. Het doet me goed te lezen dat jullie op verschillende manieren toch jullie gemeenschap hebben gevonden! Ik denk dat ik teveel aan het focussen was op hulp van (schoon)ouders omdat veel mensen in onze omgeving dat hebben. Ik moet dat leren loslaten en niet onze situatie vergelijken met die van hen. @MelanieBabyB je hebt gelijk! M'n partner en ik moeten het ook zelf gaan uitzoeken wat voor ons gaat werken als de kleine er eenmaal is. En ja, ik denk te snel voor de ander; dat is een voortdurend leerproces voor mij dat ik dat niet moet doen. Het geeft mij onnodig stress en onzeker gevoel. Ze zullen het wel niet zeggen als ze het niet aankunnen inderdaad. Ik zal mijn best doen om mijn hart te volgen ♡ @etos wat klinkt het zwaar maar respect voor jou en je partner dat jullie je kind opvoeden zonder hulp! En ja, dat is zeker waar dat het niet altijd rozengeur en maneschijn om kids bij (schoon)ouders achter te laten.. @veraleoni ik hoor veel verschillende verhalen over CP maar ik was al wel van plan om me aan te melden! Ben benieuwd :) Dat is ook een manier om naar te kijken dat iemand met kids al in het ritme zit.

Hier alleen (schoon) ouders op 1,5 uur of verder rijden. Soms is het heel erg lastig. We gingen bijvoorbeeld nieuwe keuken uitzoeken, niet te doen met een kind van anderhalf. Dan is het wel passen en meten. Nemen we bijvoorbeeld beide uur eerder vrij op een dag dat ze bij de opvang is. Daarnaast hebben we een oppas via onze kerk voor in de avond. Al moet ik zeggen dat we er maar weinig gebruik van maken. Verschillende vrienden willen ook altijd oppassen, maar wij hebben een vrij gevoelig meisje dus dat doen we maar weinig. We redden het prima, maar mis soms wel dat we haar even een uurtje bij bijvoorbeeld mijn ouders kunnen droppen. Of even een kop koffie drinken op een saaie, regenachtige dag. Maar het is wat het is, we hebben zelf gekozen verder weg te verhuizen. Hé, als mensen aanbieden je te willen helpen, zoals je zus. Zeker aannemen. Ze geven het zelf aan. Mijn ervaring is ook dat ze dan een extra kindje er vaak zo bij doen. Onze dochter gaat wel eens spelen bij vrienden met al 2 kids, zij vinden het heel makkelijk eigenlijk om er een derde bij te hebben.

Wij hebben ook geen groot netwerk. Qua familie heb ik alleen mijn moeder en zusje. Mijn moeder kan heel af en toe wel oppassen als het echt nodig is, maar verder heeft ze daar eigenlijk nooit zin in. Mijn zusje hetzelfde verhaal. Mijn schoonmoeder wil niet oppassen, die ziet zichzelf niet als oppasoma en mijn schoonvader respecteerd onze grenzen niet dus kiezen wij er zelf voor om onze kinderen daar niet achter te laten. Onze kindjes gaan dan ook 3 ochtenden in de week naar de opvang, waar ze het beide goed doen en mijn zoontje wil er zelfs heel graag heen steeds, om met zijn vriendjes te kunnen spelen. Mijn man en ik hebben dus eigenlijk sinds onze kinderen nooit echt meer iets samen kunnen doen door gebrek aan oppas. Dat is wel pittig, maar niet onmogelijk. Ik heb een beste vriendin die wel af en toe eens oppast en soms ook zelf vraagt of ze mijn oudste mag meenemen voor een dagje weg om mij te ontlasten. Dus dat is heel fijn! Maar zolang mensen het aanbieden om te helpen, maak daar dan ook gebruik van als je dat nodig hebt. Mensen bieden geen hulp aan als ze het niet willen of kunnen geven😊 Mijn band met mijn moeder is ook niet super en nooit geweest ook dus ga ook niet snel naar haar toe voor vragen, maar vraag dan juist tips en adviezen aan vriendinnen met kindjes of hier op het forum. Dan kom je al een heel eind!

Zelfde.. Mijn schoonouders zijn allebei overleden, Mijn eigen moeder heeft uitgezaaide kanker waar mijn vader uiteraard druk mee is en waarbij de vooruitzichten helaas ook niet positief zijn. Ik heb een zus waar ik weinig steun in kan vinden, Die heeft helaas zelf genoeg problemen en ik zou persoonlijk ook mijn kind niet naar haar toe willen brengen. Verder hebben we weinig familie en maar een select groepje vrienden. Vooral de wetenschap dat ons kindje niet een gezellige oma heeft om eens te logeren vind ik verschrikkelijk, Mijn moeder is echt zo'n oma die alles doet voor haar kleinkind en dat zal ons kindje hoogstwaarschijnlijk nooit kunnen ervaren. Wij praten hier samen veel over en wij hebben bewust gekozen voor een kindje en daarbij ook aanvaard dat door de kleine achterban we weinig qtime hebben samen straks.. Uiteindelijk komt alles op zn pootjes terecht denk ik dan maar..

Misschien idee om oma een boek in te laten vullen voor haar klein kind hoe ze over dingen denkt en hoe om te gaan met bepaalde dingen

Hai As, wil toch nog even reageren op je bericht. Hier ook zonder oppas kdv e.d. Mijn persoonlijke ervaring is dat het voor mijn zoontje ook niet fijn is om hem bij wie dan ook achter te laten als hij geen hechte band heeft met die mensen. Mijn ouders willen wel op hem passen. Mijn schoonouders ook. Maar voor hem zelf is het gewoon nog echt niet fijn om langer dan een klein uurtje zonder papa of mama te zijn. ( Hij is nu bijn anderhalf jaar oud). We hebben al snel na zijn komst besloten hem alleen weg te zullen brengen als het voor hem ook leuk en fijn is. Wat ons ook heeft tegen gehouden hierin is de andere aanpak van onze ouders dan wat wij zo ontzettend belangrijk voor hem vinden. Ik ben gestopt met werken na zijn geboorte en dat is de beste keuze die ik ooit heb gemaakt in mijn leven. Ik ben blij dat ik (en wij) er altijd voor hem zijn nu hij nog zo jong is en dat zo hard van ons nodig heeft. Ik heb in mijn vorige zwangerschap ook veel te horen gekregen dat het allemaal zo pittig gaat zijn. Dat ervaar ik totaal niet zo. Ik geniet werkelijk iedere dag van hem en met hem. Ik zou je graag willen zeggen: Maak je geen zorgen om hulp die je denkt nodig te gaan hebben. Alles wijst zichzelf, het is allemaal niet zo spannend als er veel gezegd word. Je moederinstinct wat je gaat ervaren is zo sterk en fantastisch. Daar mag je echt volledig op vertrouwen, als je daar naar luistert gaat alles heel makkelijk en echt vanzelf. Ik ben van mezelf geen heel onzeker persoon, maar vanaf zijn geboorte, voel ik me zekerder dan ooit tevoren. En kan ik dus oprecht enorm genieten van mijn ontzettend lieve kleine mannetje. Uitdagingen komen er zeker wel, maar die zijn allemaal tijdelijk en vrij simpel. Mijn partner is een fantastische vader voor hem. En samen redden we het makkelijk. En die "niet roze wolk" van dit moment... die hormonen van nu.. ..pffft.. die zijn naar mijn mening wel echt pittig 😬😉

Ah, dan zie je maar dat als je in zulke situaties komt te zitten, dat je dan creatief wordt met het vinden van oplossingen. Dat lijkt me moeilijk dat jullie niet die mogelijkheid hebben om even snel bij jullie ouders langs te gaan of om haar even te droppen.. En ja, daar zeg je wat. Met oppas hangt het er ook van af hoe je kind is. Als ons kind wat gevoeliger blijkt te zijn, denk ik ook dat we minder geneigd zijn om hem/haar bij iemand achter te laten. Je hebt gelijk, zoals MelanieBabyB ook al zei, als ze het niet aan konden dan hadden ze niets moeten zeggen.

Wat fijn te horen dat jullie kids het leuk vinden bij de opvang ondanks meerdere dagen! Klinkt alsof jullie een manier hebben gevonden voor jullie zelf om er toch doorheen te navigeren ondanks gebrek aan oppas. Super lief van je beste vriendin dat ze je af en toe helpt. Van je vriendinnen moet je het hebben ♡ Gelukkig heb ik genoeg vriendinnen om me heen die zelf kids hebben, dus ik moet mezelf aanleren om hen te vragen voor hulp/adviezen. Ik ben iemand die dat niet graag doet (mijn man kan het beamen haha).

He Samantha, wat spijtig te horen over je schoonouders en over je moeder die kanker heeft. Pff, lijkt me zwaar voor je vader, jou en je familie. Ik wil je/jullie heel veel sterkte wensen. Ik hoop dat jullie veel tijd met met je moeder kunnen delen om herinneringen te maken. En misschien wat filmpjes voor de kleine opnemen van je mama met haar wensen? Of wat Zazoesaartje zei.. Maar ik snap dat alles nu moeilijk is omdat ze zwak is. Ik leef met je mee! Als je erover wil luchten/praten, je kan me altijd berichten. Vervelend dat je niet bij je zus terecht kan voor steun.. Heb je het er met haar weleens over gehad? Ik wil zeggen dat alles uiteindelijk wel goed komt maar dat zal absoluut niet zonder slag of stoot gaan. En jullie zitten nu eenmaal in een emotionele achtbaan waar het dubbel is dat je in verwachting bent en in de situatie zit met je moeder. Volgens mij heb je wel veel steun aan je partner en dat is fijn.. En wellicht bouw je straks wel een gemernschap op waar je wel wat aan hebt ♡ Ik stuur heel veel liefde je kant op

Hi Kabr. Wat goed dat jullie dat besloten hebben. Ik snap dat je liever niet je kind bij iemand achterlaat die een heel ander kijk heeft qua opvoeding dan jullie zelf. Jullie weten immers wat het beste is voor jullie eigen kind. Fijn ook dat je de mogelijkheid hebt gehad om te kunnen stoppen met werken en leuk te horen dat je van de zorg voor je zoontje ook echt geniet. Je zoontje boft met zulke lieve ouders! Dank je wel voor je advies; ik hoop dat mijn moederinstinct mij ook zoveel vertrouwen zal geven als dat het aan jou gaf. Haha, ja, ik zit zeker niet op een roze wolk momenteel. Voel me ook opgeblazen en hele dag wel of niet misselijk. Hoop dat het gauw overwaait en ik me weer een beetje mens voel 😂

Ja dat vind ik zeker fijn! Mijn zoontje gaat al vanaf zijn 3 maanden naar de opvang. Vond ik in het begin heel moeilijk, omdat je daar de mensen niet kent en je laat dan toch je kind achter bij vreemde. Maar gaande weg leer je die mensen kennen en zie je ook dat je kindje het daar leuk heeft en nu staat tie in de ochtend altijd te poppelen om te gaan🤣 Mijn dochtertje gaat ook sinds ze 3 maanden is en vond ik een stuk makkelijker om haar achter te laten. Inmiddels ken ik die mensen allemaal en weet ik dat ze daar gewoon goed zitten😊 Het is jammer en bijzonder pittig dat we buiten de opvang dus vrijwel nooit oppas hebben voor leuke dingen samen zonder de kindjes. Maar we zitten eraan te denken om te kijken voor een betaalde oppas aan huis. Die laten we dan zoiezo de eerste keer komen als wij erbij zijn om kennis te maken en te kijken hoe de kindjes erop reageren enzo. Dus ik hoop dat dat goed gaat, zodat mijn man en ik samen wat meer ademruimte hebben om ook wat leuke dingen te kunnen gaan doen samen. Dat is ook nog steeds heel belangrijk natuurlijk. Ik ben ook nooit iemand geweest die snel om hulp vraagt en nog steeds niet echt haha. Maar ben het wel meer gaan doen. Het is soms nu eenmaal pittig met een kindje en soms zit je echt met je handen in het haar. Dan is het juist heel fijn dat je mensen om je heen hebt die kinderen hebben waar je dingen aan kan vragen en die kunnen bijspringen als het nodig is. Het is jammer dat jij dan net als ik niet echt bij je moeder terecht kan, maar je vriendinnen zullen er net zo goed voor je zijn😊

Ah ja, kan ik me voorstellen dat het heel spannend is als je voor het eerst je kind bij de opvang achterlaat. Blij te horen dat jullie kids inmiddels hun plekken daar hebben gevonden en dat jullie er alle vertrouwen in hebben. Heeft ook gewoon tijd nodig natuurlijk! Als je (financieel) de mogelijkheid hebt om betaalde oppas in te schakelen, waarom niet. Jij en je partner vormen de basis voor jullie gezin dus zeker niet onbelangrijk om daar tijd en aandacht in te besteden waar het kan! Ja, precies zoals je zegt over de mensen om ons heen die evt bereid zijn ons te helpen straks dat we er ook beroep op doen. Ik denk ook wel dat het uiteindelijk goedkomt 😊

Hier ook geen village.. wij hebben 2 kindjes en de derde onderweg. Ongeveer eens per half jaar proberen we beide kinderen een nachtje ergens te laten logeren voor quality time. Voor de rest doen we het eigelijk voornamelijk alleen. Een van de kinderen gaat wel eens naar moeder of schoonmoeder maar niet tegelijk… En het is echt wel te doen! Ik zou me niet druk maken.. ik vond het zelfs moeilijk om m’n kinderen weg te brengen in het begin. Jullie wennen er gauw aan en al snel weet je niet beter 🫶🏻

Mijn stiefmama en mama passen op dit moment elk 1 dag op in de week. Met mijn schoonfamilie hebben wij geen contact meer. Mijn stiefmama en mama wonen nu niet bepaald dicht bij de deur. Dat ze oppassen is meer voor onze zoon en de latere band met deze mensen dan voor ons gemak want ik moet daardoor heel wat meer rondrijden. Ik had het ook wel ok gevonden als hij fulltime naar de crèche was geweest want zo kan het natuurlijk ook. Verder vraag ik aan niemand tips, alles gaat hier op het gevoel en ik lees af en toe wel wat nuttige info op dit forum :) Buiten de vaste oppasdag kunnen wij niet vragen voor eens op te passen zodat mijn man en ik onder ons tweetjes iets kunnen doen. Sinds de geboorte van onze zoon zijn wij niet meer alleen geweest en ook dat vind ik prima. We zijn een gezinnetje van 3, het is fijn dat we vaste oppasdagen hebben maar verder leunen wij op niemand. Maak gebruik van je zus als ze een handje toe wil steken. Dat gaat heel waardevol zijn straks! Je (schoon)ouders hoeven echt geen vaste oppasmomenten te hebben om te kunnen zeggen dat je een village hebt. Onze village zijn voornamelijk de mensen van de crèche en de eerste maanden onze vroedvrouw en dat is ook helemaal ok!