Meteen zwanger terwijl zus al 4 jaar probeert om zwanger te worden

Ik zit in een soort gelijke situatie.. Lees graag de reacties mee

Ik zou haar gewoon even de ruimte geven, zo te zien moet ze het verwerken. Dit zou andersom ook kunnen gebeuren en denk niet dat jullie band hierdoor kappot kan gaan. Want zij zal ook niet zo makkelijk jou uit haar leven kunnen verwijderen omdat jij snel zwanger bent geraakt? Van de ene kant moet ze het ook accepteren en blij voor je zijn. Geef haar gewoon tijd en dan zie je wel wat er gebeurd. Zoals ik het zeg uiteindelijk moet ze ook blij voor jou/jullie zijn

Ik heb geen ervaring met een vergelijkbare situatie met een zus maar wel met een vriendin. Echter is het contact verder wel goed… Voel je vooral niet schuldig. Niemand weet op voorhand of een zwangerschap wel of niet lukt. Ga het gesprek met haar aan en geef haar ook vooral de ruimte voor emoties en de tijd die ze nodig heeft. Zij snappen ook heus dat jij geen invloed hebt op haar (toekomstige) zwangerschap(swens).

Jij moet nu gewoon genieten van je zwangerschap hè! En althans alles wat eromheen gebeurd moet iedereen hiervan genieten, uiteindelijk is jou kind ergens ook haar kind vind ik.

Wat een vervelende situatie en ik begrijp bij beide jullie verdriet. Ik heb in hetzelfde schuitje gezeten als jou zus. Bij mij lukte het ook jaren lang niet om kinderen te krijgen en toen wij eindelijk een traject konden gaan doen werd alles uitgesteld door corona. Dus uiteindelijk 8 jaar erover gedaan om zwanger te mogen worden van de eerste. Ik vond het ook altijd heel moeilijk om mensen in de omgeving te zien die zwanger waren. Ookal was ik wel oprecht blij voor ze, had ik er zelf veel verdriet van omdat het bij mij niet wilde lukken. Ik snap dat je er voor je zus wilt zijn en dat je het rot vind dat de band nu even zo is. Maar het beste wat je kan doen is je zus de tijd geven om het te verwerken. Bij de een duurt dat wat langer als bij de ander. En ik snap het ook wel als jou zus het er nu extra moeilijk mee heeft, omdat het zo dichtbij is. Dan is dat ook lastiger om daar afstand van te nemen voor haar. Wat een vriendin bijvoorbeeld makkelijker zou zijn. Ik denk dat het vast wel goed komt tussen jullie als jullie band altijd zo goed is geweest. Maar het is gewoon even moeilijk voor haar en heeft daar waarschijnlijk gewoon wat tijd voor nodig. Ze komt vanzelf wel weer als ze daar klaar voor is. Hoe moeilijk dat ook is voor jou, omdat je er voor haar wilt zijn. Maar ik denk dat je haar alleen maar wegjaagd door er steeds achteraan te gaan. Als je begrijpt wat ik bedoel

Wat moeilijk, deze situatie. Ik heb hetzelfde meegemaakt met mijn beste vriendin. Onze vriendschap heeft het helaas niet overleefd. Geef haar tijd, misschien heeft ze het moeilijker met zwangeren dan straks met een baby. Vraag haar wat jij kan doen voor haar om het minder pijnlijk te maken. Er is geen wondermiddel, het is gewoon kut voor haar. Tuurlijk gunt ze het je, maar dat het nog lange tijd zal steken is normaal. Blijf geduldig en begripvol. Wie weet smelt ze straks bij dat kindje. Misschien kan je haar meter maken?

Wat een lastige situatie zit jij in zeg.. ik heb zelf niet in zo’n situatie gezeten, maar wel een andere waarvan ik je wel mijn ervaringen kan vertellen. Ik heb in december een bbz gehad en een paar dagen na mijn operatie te horen gekregen dat mijn schoonzus zwanger was. Als het bij mij goed was gegaan hadden we bijna precies gelijk gelopen, dus dit was mega confronterend. Terwijl ik aan het rouwen was zag ik bij haar alles wat ik zelf had ‘moeten’ meemaken, van echo’s tot buik, tot trotse oma etc. Dit was, en is nog steeds, mega confronterend. Ook heb ik ondertussen de diagnose pcos gekregen, had ik nauwelijks/geen eigen eisprong en ben ik daardoor met hulp (en de nodige afspraken) van het ziekenhuis zwanger geworden (helaas ook nu weer complicaties waardoor ik te horen heb gekregen dat de kans op een miskraam heel groot is). Ik voelde me heel schuldig naar hen toe dat het me zo raakte en zij voelde zich natuurlijk ook vervelend naar mij toe. Voor mij heeft het heel erg geholpen om even afstand te nemen en inderdaad niet bij bepaalde dingen rondom de zwangerschap aanwezig te zijn. Zij gaven mij ook die ruimte en de momenten dat we elkaar wel zagen hebben we goed gepraat over wat we er allebei bij voelden. Het kindje is ondertussen geboren en ik heb er heel erg tegenop gekeken om langs te gaan (ook vanwege de onzekerheid in mijn huidige zwangerschap), maar het is me gelukkig heel erg meegevallen. De situatie van jouw zus is natuurlijk heel anders, maar weet dat het tijd kan kosten voor haar om aan het idee te wennen. Probeer haar die tijd te gunnen en aan haar te vragen hoe ze zich voelt. Ze zal nog steeds evenveel van je houden als voor je zwangerschap, maar het heeft tijd nodig om dit een plekje te geven. Misschien wel de hele zwangerschap, misschien zelfs nog tot daarna, maar probeer met elkaar te bespreken hoe je je voelt. Want jij voelt hier ook vanalles bij en het is belangrijk dat jij dat ook (bij haar of bij iemand anders) kwijt kan.

Wat een lastige situatie. Misschien kan je je gedachten en gevoelens op papier zetten, in een brief/kaartje aan haar. Dat je bijvoorbeeld uitspreekt dat je begrijpt dat dit moeilijk is voor haar en dat je haar de tijd en ruimte wilt geven om dit te verwerken. Maar ook dat je hoopt dat jullie over een tijdje weer dichter bij elkaar mogen komen en samen vreugde en verdriet kunnen delen, dat het er allebei mag zijn. Uiteraard in je eigen woorden, maar als ik je bericht zo lees komt dat wel goed. Het kan haar misschien helpen om jouw “toestemming” te hebben om verdrietig te zijn (zij voelt zich waarschijnlijk ook schuldig naar jou toe). En misschien kan zij jou vervolgens “toestemming” geven om blij te zijn (want al kan ze nu zelf niet blij zijn, diep in haar hart gunt ze het jou vast van harte). Dat ontslaat jou misschien weer wat van je schuldgevoel. Veel succes 😘

Wij hebben aan de andere kant gezeten. Allerlei vrienden/familie zwanger, wij meermaals miskraam/stilgeboorte. Wij hebben veel ruimte gekregen, dit was erg nodig. Ook om boos te zijn over de situatie, we mochten dit ook met ze bespreken. We hebben het een tijdje moeten verwerken samen. Daarna kwam alles echt goed. Mijn advies zou zijn haar echt ruimte geven, maar niet loslaten. Het is gewoon echt heel pittig, je gunt het de ander zo om een kindje te krijgen, maar tegelijkertijd gun je het jezelf altijd 1% meer. Het doet pijn, je wil zelf ook zo graag.

Ik vind het erg balen voor je. Zelf heb ik een goede vriendin die ook al een aantal jaar zwanger probeert te worden en gaan ze nu verder in traject in het buitenland. Op het moment dat ik het haar vertelde vond ze het moeilijk, maar na een tijdje draaide ze bij. Ze is erg meegaand in mijn zwangerschap en zegt zelf ook; Hoe moeilijk ze het ook vindt, ze misgunt het een ander niet en weet dat hun situatie los staat van anderen hun situaties. Dat vind ik heel erg lief van haar en echt heel sterk. Dit is ook de reden dat ik er altijd voor haar ga zijn als het haar beurt mag zijn (hopelijk dit jaar)!!

Wat een vervelende situatie voor jullie beiden. Ik denk alleen dat je helaas niet meer kan doen dan dat je nu al doet. Je probeert er voor haar te zijn en je voelt ontzettend met haar mee. Zij heeft blijkbaar even behoefte aan wat ruimte.. geef die aan haar. Ik denk dat ze het even moet laten bezinken.. en als dat niet zo is dan is er niks wat jij kan doen om dat te veranderen. Het ligt een beetje in haar handen.. jij hebt gedaan wat je kunt. Heel veel succes en ik hoop dat je band met je zus snel weer als van ouds is!

Ik heb met mijn beste vriendinnen in hetzelfde schuitje gezeten, bij mij ging het moeilijk. Later toen ik zwanger was, struggelde mijn zusje juist. Mijn advies is: geef haar de ruimte, zeg haar dat je aan haar denkt en vraag haar af en toe eens hoe het gaat. En als ze op enig moment toch meer interesse krijgt in je zwangerschap, denk goed na over wat je deelt over ongemakken. Ik kon mijn vriendinnen wel schieten als ze begonnen over misselijkheid en moeilijk kinderopvang krijgen. Dan dacht ik alleen maar: je krijgt ten minste een kind. Veel onbegrip. Natuurlijk, ongemakken zijn voor jou ook echt en fijn om erover te praten, maar kijk of je daar iemand anders voor kan vinden. Ik zou haar misschien ook direct vragen wat zij prettig vindt, wil ze bv wel geïnformeerd worden over bv mijlpalen (goede echo, nipt), of alleen als ze ernaar vraagt? Zomaar wat tips, misschien helpt het jullie.

Ik heb deze situatie met mijn vorige zwangerschap meegemaakt met mijn allerbeste vriendin. Zij nam direct nadat ik het haar had verteld afstand en gaf aan het even niet aan te kunnen. Ik heb haar alleen juist niet met rust gelaten maar ben na een paar dagen ‘s avonds naar haar toe gegaan om samen met haar te huilen om haar verdriet, dat er ook gewoon mag zijn. Maar juist aangegeven dat we dit allebei niet zonder elkaar hoefden te gaan doen en alles moesten blijven zeggen tegen elkaar. Dit heeft de lucht zo geklaard dat het sindsdien weer helemaal goed zat. Ondanks sommige moeilijke momenten voor haar, want die mochten er gewoon blijven zijn, kon ze daarna ook blij zijn voor mij.

Geen tips maar zit bijna in dezelfde situatie. M’n zusje probeert al lange tijd zwanger te worden maar t word of een miskraam of t lukt helemaal niet. Nu ben ik heel snel zwanger geworden van mijn tweede en durf t oprecht niet te vertellen. Wil haar geen pijn doen maar zou het toch een keer moeten doen. Zit al vanaf mijn positieve test met een rot gevoel richting haar. Vind t heel moeilijk 😞

Ik snap dat je dat moeilijk vind, maar het uitstellen om aan je zus te vertellen omdat je bang bent haar te kwetsen, kan juist ook heel pijn doen. Zo kwam ik erachter dat ik zwanger was van mijn 2e, 1 week nadat mijn vriendin hier kwam vertellen dat ze een miskraam had gehad. Ik was ook heel bang om het haar te vertellen, maar heb het toch op een subtiele manier gedaan en er ook bij gezegd dat ik snap dat het moeilijk is voor haar, maar dat ik haar ook niet buiten wil sluiten. En dat vond ze juist heel fijn dat ik het zo gedaan had. Het had haar anders wel pijn gedaan als ik haar het als laatste zou vertellen bijvoorbeeld om haar geen pijn te doen.

hey, misschien ongevraagd advies, maar ik kende iemand bij wie het ook vaak in een miskraam eindige. Ze is in Belgie in Leuven verder onderzocht, omdat ze hier eigenlijk niks voor haar konden doen volgens hun was alles ok, maar het bleek dat zij iets met een immuun ziekte had. Dus iedere keer als ze zwanger werd, stootte haar lichaam het af. Ze kreeg hier medicatie voor en in middels al een gezond kindje.