Prenetale depressie

Ja helaas zit ik in hetzelfde schuitje. Compleet ander verhaal dan dat van jou dat dan wel maar ik voel wat je voelt. Ik ben zwanger van de vierde, ongepland en ik mag het misschien niet hardop zeggen maar eigenlijk ook wel ongewenst. Abortus is niet gelukt in de zin van dat ik het gewoon niet kan, het is toch mijn kind. Maar blij met de zwangerschap, nee helemaal niet. Ik vind het mooi dat jij nog iets moois/positiefs kan halen uit de echo’s want zelfs dat heb ik niet. Ik ben doorverwezen naar de POPpoli en ik hoop dat dit voor mij iets gaat brengen. Sterkte voor jou! En als je eens wil sparren( zonder dat we elkaar negatief de grond in drukken) oké heb een slechte soort van humor, stuur dan even een vriendschapsverzoek:)

Bij mij ook een andere context maar vergelijkbare gevoelens. En allereerst: wat een pittige situatie is dit voor je. Realiseer je dat het heel veel is voor je en dat je gedachten en gevoelens heel begrijpelijk zijn. Veroordeel jezelf niet omdat je je nu niet jezelf voelt. Voor mij klink je als een hele moedige en krachtige dame, al voelt het misschien niet zo. Mijn advies zou zijn om alle professionele hulp gewoon te accepteren. Een eerste stap lijkt me op korte termijn psychologische hulp. Dit kan via de huisarts of POP-poli worden geregeld. Een combinatie met medicatie zoals antidepressiva zou heel verstandig kunnen zijn. Ik snap de schroom voor medicijngebruik tijdens zwangerschap, maar ik zou hierin vertrouwen op de professionals. Probeer nu te focussen op zelfzorg en de hulp die jij nodig hebt. Hoe sneller dat geregeld is, hoe sneller jij je ook weer beter kunt gaan voelen. En dat is dan weer een hele fijne basis om verder te bouwen aan de relatie met je vriend (want die klinkt in principe liefdevol en gezond?) en het netwerk om je heen. Moedig dat je dit topic bent gestart en ik gun het je echt van harte dat je het gevoel van rust, veiligheid en liefde weer mag terugvinden. ❤️

Wat dapper dat je het hier deelt! Daar hebben anderen vast ook wat aan. Het voelt misschien alsof je de enige bent met dit soort gevoelens, maar weet dat veel zwangere vrouwen hier last van hebben (de hormonen doen rare dingen en dat hebben we niet allemaal onder controle). Als psycholoog heb ik meerdere vrouwen gezien die aan de anti depressiva gingen tijdens de zwangerschap en veel van hen ervaren echt een enorme verbetering. Het klinkt onnatuurlijk om juist nu medicatie te gebruiken, maar ze kunnen het gevecht in je hoofd een stuk makkelijker maken. Weet dat dat je geen slechte moeder maakt, maar dat je door zelf nu hulp te zoeken juist het beste doet voor jezelf en je kindje. Ik wens je sterkte en hoop dat je snel je verhaal kunt delen met een professional in de buurt. Houd je ons op de hoogte als dat goed voelt voor jou?

Goedemorgen 🤎 Ik heb hier in mijn eerste trimester ook flink last van gehad. Zelfs gedachten dat ik mezelf van de weg wilde rijden en geschreeuwd ‘dit moet nu stoppen’ en dan bedoelde ik niet mijn zwangerschap, maar de heftigheid van de emoties waar ik in zat. Kindje is ook erg welkom, maar idd de emoties en gevoelens, hormonen, omstandigheden die te heftig waren. Wat mij enorm heeft geholpen is homeopathie. Ik wilde absoluut geen medicijnen en ben naar een homeopaat gegaan. Ze hebben een super lange intake met je, waarbij het praten soms al fijn is en geven je een middel die bij jou past (en vergis je niet hoe effectief dit kan zijn). Dit is niet te vergelijken met één homeopatisch middel die je zelf kan kopen in de drogist. Ik woon zelf in Spanje dus kan je even niemand in Nederland adviseren maar er zijn ongetwijfeld veel goede homeopaten ook! Heel veel sterkte en nog een kleine toevoeging: ik ben nu 13 weken en voel sinds een paar dagen dat het verschuift van 80% vd tijd depri en 20% ‘ok voelen’ naar 50-50… wellicht een combi van veranderende hormonen/ homeopathie