Zijn er dames die dit ook doormaken?
Er is een hoop aan voorafgegaan. Mijn vader die nog geen 2 maanden geleden zelfmoord heeft gepleegd, ik die er onverwachts achter komt dat ik zwanger ben, gediagnosticeerd met een aandoening waarbij ik heel moeilijk tot amper zwanger kan raken. Daarnaast heel veel stress gehad thuis en daardoor abrupt thuis ontvlucht (ik woon nu samen met mijn vriend).
Nu ervaar ik al vanaf het begin het gevoel van intens verdriet, enorme hopeloosheid en leegte. Ik ben zo moe, de dagen lijken niet voorbij te gaan, ik wil mijn bed niet uitkomen, ik ontwijk vrienden en familie, ik krijg het huishouden niet meer voor elkaar en kort gezegd ik wil niet meer. Ik ben alleen maar boos en gefrustreerd wat mijn relatie op het spel zet, mijn gedachtes zeggen dat ik bij mijn partner weg moet terwijl hij alles maar dan ook alles voor mij doet en er voor mij is. Ik wil zijn liefde niet voelen. Alle dingen die ik voorheen leuk vond betekenen nu niks meer.
Mijn enige geluksmomentjes zijn de momenten van de echo’s waarbij ik het kleintje helemaal gezond zie. Die momenten duren niet lang of mijn gedachtes nemen weer de overhand. Ik moet deze zwangerschap beëindigen, ik wil rust, ik wil stilte en ik wil helemaal niks. Ik ben de hele dag aan het vechten tegen deze gedachtes omdat mijn hart dit niet wilt.
Ik mis mijn oude leven, het feesten, het plezier hebben, het zorgeloos voelen en voornamelijk mij ergens thuis voelen.
Ik ben nog maar 20 maar door mijn aandoening aan mijn baarmoeder zal dit een van mijn weinige kansen zijn dat ik mama mag worden. Wij zijn zo zielsgelukkig met dit kindje en ik wil mijn beste ik zijn voor de kleine maar alles lijkt tegen te werken. Er wordt nu gesproken over anti depressiva tijdens de zwangerschap maar wat voor een moeder moet ik mij dan voelen?
Dit soort onderwerpen wordt vaak liever niet over gesproken maar ik wil het toch graag aankaarten ook zodat andere die hiermee worstelen weten dat het oke is om over te praten.
(Mijn verloskundige weet dit en zit er boven op)