Herkenbaar?

Heel herkenbaar! Hier helpt het wel om als ons dochtertje in bed ligt, echt wel iets voor mezelf te doen. En in de krokusvakantie neem ik eens 1 dagje verlof en gaat zij zoals anders naar de creche. Ik kijk er echt naar uit ook al mis ik haar wel op zo een dagen.

Heeeeel herkenbaar! Ik heb (denk ik) een vrij makkelijk kind, maar ik vind het moederschap ook heel zwaar. Precies om de redenen die jij noemt. Dat je nooit eens kan denken "nou nu even niet want ik heb geen zin". Je moet altijd aan staan. Om 18u gaat mijn zoon naar bed en dan heb ik de hele avond om bij te komen en op te laden voor de volgende dag. Ik denk/hoop dat het wel wat makkelijker wordt als hij zelfstandiger is en zelf kan lopen bijvoorbeeld. Ik moet hem nu echt nog best veel bezig houden de hele dag.

Oooh ja dat! Dat zodra ze op bed ligt, denkt: oké, en nu rust... en dan het spannend vinden of ze wel doorslaapt 🤦🏼‍♀️ je moet het dan echt van de avond en nacht hebben om op te laden En idd: zodra ze mobieler worden, wordt het ook wat makkelijker om dingen te ondernemen. Ik wandel al 29483 keer dezelfde route, probeer steeds maar iets anders erin te doen Haha

Jouw verhaal had net zo goed, mijn verhaal kunnen zijn! Heel herkenbaar dus! Voor mij voelt het zwaar door de gebroken nachten, de vermoeidheid en altijd maar aan staan. Ook door lichamelijk klachten heb ik mega veel rust nodig, maar rust nemen is niet altijd makkelijk. Mijn stemming is niet altijd goed en soms emotioneel. Ik merk wel naarmate mijn zoontje iets ouder word (nu 9 maanden) kan ik ook iets meer loslaten en probeer ook meer voor mezelf te "zorgen" meer rust en tijd voor mezelf inplannen. Ik merk dat ik er toch blijer van word als ik wel die tijd en rust neem.

Ja hoor! Ik dacht ook altijd 'lekker de hele dag met zo'n kleine, is toch leuk!' en dat is het ook wel maar pff je staat altijd aan inderdaad. Vooral de dagen dat hij vroeg wakker is (en ik nog moe ben) tel ik steeds af tot hij weer in bed ligt en ik even kan bijkomen.. en dat voelt dan wel een beetje slecht, alsof ik liever heb dat hij niet bij mij is. Maar als hij dan weer beneden is en lacht ben ik ook weer heel blij. Het is soms zo dubbel! Momenteel is het vooral intensief omdat hij overal heen kruipt en zich optrekt en gaat staan. Ik kan hem geen minuut alleen laten, terwijl ik eerst vanaf de bank hem nog wel even in de gaten kon houden. Inmiddels kijk ik er wel naar uit weer meer naar buiten te kunnen en dat hij kan lopen, heb het idee dat hij het binnen onderhand wel gezien heeft..

Hier ook heel herkenbaar; ik lees het in de andere reacties ook, het altijd ‘aan’ staan. Zoonlief slaapt meestal maar 1x een uur en 1 of 2x een half uurtje overdag. En ‘s nachts komt hij ook nog 1-2 keer. En dan ook nog nu thuiswerken én een rondkruipende en zich overal aan optrekkende baby, ik vind het heel zwaar! Ik ben heel blij dat de opvang weer open gaat, hoe gek ik ook ben op mijn mannetje. Hang in there!!

Ik herken het enorm wat je zegt, het is ook niet altijd even makkelijk. Als moeder moet je constant aan staan en ik ben lichamelijk niet gezond wegens een schildklier afwijking en tevens opnieuw ( verassing, maar welkom) zwanger. Mijn zoon heeft een tijd extrême last van darmpjes gehad en heeft een kleine ingreep gehad, sindsdien kan ik me kont niet keren of hij huilt. Dit ook in de avond, ik ben verplicht om met hem naar bed te gaan... Anders is het krijsen en gerust zo 2, 3, 4 uur lang tot ik bij hem lig. Ik heb ochtenden waarbij ik hem bij me houd zodat ik verder kan slapen, hij valt uiteindelijk wel in slaap... maar kan me zo schuldig voelen. Laatst kon ik echt niet meer en heeft hij bij oma geslapen, hij is amper een dag van mijn zijde geweest en dus lastig. Echter ook echt heeerlijk om bij te komen en dan voel je pas hoe vermoeid je bent 😔

Zo herkenbaar! En ook doordat alles dicht is kun je niet even lekker iets leuks doen of naar een cafeetje en genieten van je moment van jezelf zonder aan te staan....

Ik herken dit ook heel goed. 2 meisjes van 8 maanden en 2,5 jaar. En het zijn over het algemeen makkelijke kindjes en ik hou echt ontzettend van ze. Maar het is soms een bedrukkend gevoel in mijn hoofd dat je altijd verantwoordelijk bent en niet heel even tijd hebt voor jezelf of zo!

‘Fijn’ om te lezen mama’s dat er meer zijn die dit gevoel hebben! Het inderdaad altijd aan staan, het verantwoordelijkheidsgevoel, het kwetsbare van je kindje, het voorlopig niet meer uitslapen, geen verschil meer tussen de dagen doordeweeks of in het weekend: elke dag begint even vroeg. Het soms niet weten hoe ze te vermaken, geen echte me-time meer, enz. :) (Oei, ff klagen Haha)

Ik ben een mama die 11 jaar in een fertiliteitstraject heeft gezeten en ook ik heb die gevoelens ooit hoor. Daar hoef je je echt niet schuldig over te voelen! Ik blijf zo vaak nog even liggen als mijn zoontje zijn fles van 7u heeft gehad. Gelukkig valt hij dan vaak ook nog in slaap 😅 Maar vind het idd ooit best zwaar, maar bij mij helpt het dan idd vaak om te denken aan van hoe ver we zijn gekomen..

Gelukkig kan ik met mijn werktijden flexibel omgaan, dat scheelt natuurlijk ook veel. En ben blij dat ik thuis kan werken, zodat ik zoveel mogelijk van zijn ontwikkeling mee mag maken 🥰

Jaaa precies dit!! Ik kan nooit zo goed concreet beschrijven wat ik nou zo zwaar vind, maar jij verwoord het perfect!

Dat geen verschil meer tussen doordeweeks en weekend is zo herkenbaar en waar ik ook weleens mee zit. corona speelt dan ook een rol, aangezien je ook niet echt meer wat leuks kan gaan waardoor uitkijken naar weekend nog minder wordt

Zo herkenbaar!