Problemen in de relatie

Ik weet niet of je het al hebt gedaan, maar zou echt effe met je vriend aan tafel zitten en vertellen hoe jij erover nadenkt. En effe opnoemen wat je graag anders ziet. Het zal niet leuk zijn misschien zal het ook wel hard aankomen bij je vriend, maar probeer hoe dan ook kalm te blijven en probeer erop te wijzen dat als het zo doorgaat jij niet gelukkig bent en zo niet verder wil gaan. Bij mij heeft dit echt geholpen. Hoe dan ook een kind alleen opvoeden is van geen enkel kant makkelijk. Dus nu juist een goed stap zetten dan dat je er later spijt van zal krijgen.

Ik heb al 2x een gesprek gehad over hoe het nu gaat. Hij heeft momenteel vooral een irritante houding en is snel prikkelbaar. Hij heeft corona gehad en zit nu nog steeds met de nasleep daarvan. Echter kan ik niet derest van mijn leven op een beter leven met hem wachten tot hij niet meer prikkelbaar is, dit duurt tenslotte al 4 maanden. En daarvoor was het zijn rug. Ik hou heel veel van hem. Maar ik kan toch wel echt zeggen dat ik ongelukkig ben..😔

Same.. 🙈 al moet ik eerlijk zijn.. ik blijf liever bij hem en ik ben ongelukkig dan dat ik mijn zoontje moet missen, amper kan rondkomen en gelukkig kan zijn. Misschien ooit.. als ik zelf werk dat ik ervan af kom

De tijd waarin we leven is al heel anders door corona. Daarbij zijn jullie ouders geworden wat ook veel impact heeft. Iedere relatie kent wel ups en downs en sommige downs duren wat langer.. Jullie hebben nu wel echt iets om voor te vechten nu dat jullie een gezin zijn. Probeer te kijken naar de mooie momenten met elkaar. Zoveel veranderingen, stress en onrust doet iets met een relatie. Het bewust zijn daarvan kan misschien ook helpen. Sterkte!

Mijn ex heeft me verlaten toen de baby 7 weken oud was. Heb het hier heel erg moeilijk mee maar alles alleen doen vind ik makkelijker dan accepteren dat ik alleen ben. En voor de eventuele nachten dat de baby weg is moet je sowieso een ouderschapsplan schrijven (contract wie wanneer de baby heeft)

Begrijpelijk, maar een hele slechte instelling. Jouw kindje voelt jouw ongeluk ook aan en dat zal zijn ontwikkeling ook beïnvloeden. Daarom kies ik ervoor te stoppen.

En hoe doen jullie dat? 50/50 of anders?

Ik ben heel geduldig met de huidige down. Maar ik merk gewoon dat hij zich beter voor gedaan heeft dan hij is en nu zijn ware aard naar boven komt. Zelf mijn familie ziet dat ik niet gelukkig ben en dat houd in dat mijn kindje dat dus ook merkt en dat wil ik niet.

Wat ontzettend heftig! Ik wil je heel veel sterkte wensen met de situatie. Ik zit niet in een soortgelijke situatie, maar mijn ouders zijn wel uit elkaar gegaan toen ik 9 maanden was. Ik kan mij er dus niks meer van herinneren. Vroeger vond ik het wel jammer dat ik mijn ouders nooit samen (gelukkig) heb gezien. Maar nu zijn ze allebei al heel lang gelukkig met een ander en dat is mij misschien nog wel veel meer waard.

Bij dit advies sluit ik mij zeker aan. Daarnaast zou ik echt eerst relatietherapie nemen. Zo weet je precies hoe en wat. Heb je er echt alles aan gedaan om het te laten slagen. Deze keus is niet niks. Veranderd de toekomst van jouw zoontje. Wees daar heel bewust van. Maak de stappen om er 100% zeker van te zijn wat de juiste beslissing is.

Jouw kindje is ook niet gelukkig als jij ongelukkig bent hoor. Kindjes voelen alles aan.

Ik ben van mening dat relatietherapie de stap is die je neemt als je zelf niet weet dat het eigenlijk klaar is maar alles daar wel op wijst.. ik heb voor deze relatie een relatie van 10 jaar beëindigd omdat ik al heel lang door ging om de verkeerde redenen. Dat wil ik nu gewoon niet meer doen. Ja mijn zoontje zou een reden zijn om bij hem te blijven, alles wat ik altijd wou voor mijn kids was een gelukkig gezin. Maar ik gun mijn zoontje een gelukkige moeder en dat ben ik nu absoluut niet😢.

Wij zijn 3 maand na de geboorte uit elkaar gegaan. Hier slaapt ze 1 nacht per week bij haar papa. De rust van dat ene nachtje kan voor u ook deugd doen. Het is in het begin moeilijk... maar het is voor hun ook goed. Beter uit elkaar gaan en gelukkig zo zijn dan ongelukkig samen blijven. Ze voelen dat ook aan... meer dan je denkt...

Lastig om een goed advies te geven omdat ik je natuurlijk niet persoonlijk ken.. maar zou het zo kunnen zijn dat er misschien een reden is dat je niet zelf niet in staat bent om een relatie vast te houden? Ik bedoel daarmee.. Misschien wil je vluchten als te dichtbij komt.. ga je zelf je relatie saboteren? Het is niet altijd zo zwart wit.. Misschien zit het geluk niet in jezelf waardoor je dat eerst terug moet vinden? Hoe mooi zou het zijn als je dat met elkaar kunt doen. Dat zou jullie band versterken denk ik..

Volgens mij heb je de keuze al gemaakt om er een punt achter te zetten, klopt dat? Ik zit zelf niet in een soortgelijke situatie, maar even meedenkend zou ik gaan googlen op wat gebruikelijk is qua omgangsregeling bij een jonge baby. Even bellen met juridisch loket om te horen wat je rechten en plichten zijn in Jullie situatie. Heb jij alleen gezag? En ik zou met de gemeente bellen welke hulp zij kunnen bieden qua coaching, ondersteuning in huisvesting evt? En familie en vrienden vragen om hulp. Zomaar wat ideeën.

Je zoontje verdiend zeker een gelukkig moeder en bovenal jijzelf moet ook gelukkig zijn natuurlijk. Daarnaast zal relatietherapie denk voor jou wellicht veel helder maken. Kies je zelf voor de verkeerde relaties? Of heb je helaas dikke pech? Zeker nu je een kindje hebt geeft relatietherapie wellicht het idee er echt alles aan gedaan te hebben en zal je niet meer denken ‘wat als’.

Hoe gaat het nu met je? Heb he al gepraat met je partner?

We hebben gepraat, geven allebei aan nog heel veel van elkaar te houden en niet zomaar op tegeven. Dus hebben besproken waar we tegen aan lopen en kijken het nog even aan. Hij vindt het vooral vervelend voor mij dat het dusdanig erg is dat ik een einde aan wou maken aan de relatie. Maar liep vandaag alweer ergens tegen aan🤦🏼‍♀️ dus vanavond nog maar even zitten. Helaas nu digitaal les tot 21:30.

Wat fijn dat jullie hebben kunnen praten! Hopelijk komen jullie er gewoon samen uit. Ik wil je gevoel totaal niet bagatelliseren natuurlijk, maar hou er ook rekening mee dat je nog steeds last kan hebben van hormonen. Het eerste jaar is altijd het zwaarst. Succes ❤️

Lieve dames, ik kwam dit topic weer tegen en vroeg me af hoe het met jullie gaat. Heeft de tijd meer rust kunnen brengen in de relaties, nu onze kindjes wat ouder zijn?