Twijfel over een tweede kindje, herkenbaar?

Al je klachten herken ik niet en k had ook geen twijfels bij een 2e. Maar heb dit wel bij een 3e. Het is bij ons de vraag of het wel lukt en als dit niet het geval is, ben ik er denk ik wel oke mee. Maar wij gaan er wel voor. Ik heb mijzelf afgevraagd of ik denk dat ik er spijt van zal krijgen als we het niet eens zouden proberen. Hier kon ik volmondig ja op antwoorden. En mijn man ook. Dus nu gaan we er toch voor. We vonden de 2e erbij wel heel erg pittig. Dus tussen de 2e en 3e zit straks wel mee minimaal 3 jaar. En daar ben ik wel blij mee

Ik heb precies t zelfde. Ik ben dan niet zo zeer bang van de zwangerschap terwijl ik ook last had van bekkeninstabiliteit etc.Mij gaat t meer om kan ik een 2e kind wel aan? Ik vind het zwaar genoeg met 1 kind en daarnaast 3 dagen werken huishouden etc. Maar aan de andere kant wil ik een broertje of een zusje voor mn zoontje. Of dit keer een meisje zou ik ook leuk vinden. Maar Ik weet gewoon dat mijn man en ik een 2e kind gewoon niet aankunnen. Dus waarom zou ik het ons zelf moeilijk maken denk ik dan. Voor mij is het belangerijk dat ik 1 kind met geduld, liefdevol en zonder te schreeuwen of te stressen opvoed dan dat ik 2 kids heb en een stressvolle moeder ga zijn. Mn verstand zegt nee maar mm hart zegt ja. Dus ik lees mee

Hier precies hetzelfde. Eerste zwangerschap na een IVF traject in totaal na 12 poging was onze kleine man er. Hele zwangerschap zelf heb ik moeten overgeven en heel veel last van maagzuur gehad. Uiteindelijk oververmoeid de bevalling in gegaan. Maar uiteindelijk een prachtige zoon gekregen. Ik had na m’n eerste zwangerschap nog drie embryo’s over, inmiddels nog 1 omdat twee terugplaatsingen weer zijn mislukt. Begin nu steeds meer te twijfelen of ik het echt nog wel wil. Voor mij niet zozeer vanwege de zwangerschap, maar meer of ons leven samen er ook echt leuker op wordt. Nu kan ik mijn kleine man alle aandacht geven die ik wil en komt hij niets tekort. Financieel is het nu ook nog prima te doen (kinderopvang, kleding en dergelijke is toch best prijzig). Vakanties zijn ook prima te doen met 1 kind, oppas regelen ook. Hoor van veel meiden om me heen dat een tweede echt heel veel zwaarder is. Nog minder tijd voor jezelf en echt alles draait om de kids. Zo voelt het nu soms al een beetje met al dat geplan om zijn slaapjes heen, maar kan me voorstellen dat je met twee helemaal een dagtaak hebt. Zeker als ze een keer hun dag niet hebben. Ik dacht eerst nog: dat zal voornamelijk de eerste jaren zo zijn, maar nadat ik er over na heb gedacht verwacht ik dat dus niet. Dan wil de ene straks naar voetbal en de andere naar een andere sport. Toch ben ik bang dat ik spijt ga krijgen als ik deze embryo in de vriezer laat liggen en m’n kans straks voorbij is. Want twee kinderen kunnen ook heel leuk samen spelen en kunnen altijd op elkaar terugvallen. Mijn man komt zelf uit een hele kleine familie en vind het soms best lastig omdat hij niemand meer heeft. Zelf heb ik nog twee zusjes en hebben het altijd leuk gehad. Tuurlijk hadden we ook veel ruzie en hebben we elkaar het leven zuur gemaakt als puber. Maar zeker nu we allemaal ons eigen leven hebben zijn we hechter geworden en weet ik dat er altijd iemand voor me is als ik het moeilijk heb. Dit zou ik mijn zoontje ook gunnen. Kortom: zelfde dilemma.

Zo herkenbaar. Zwangerschap niet, dat vond ik heerlijk. Maar mijn zoontje is mega makkelijk, dus het is vooral, krijgen we geen spijt? Ons leven is nu zo makkelijk met hem, en wat als de tweede een draak is? Ik zou zo graag nog een keer zwanger willen zijn, willen moederen met een newborn, maar aan de andere kant denk ik, nee…. Doe mijn zoontje een te kort aan tijd, onszelf moeilijker maken met 2 kids.. maar dan denk ik weer, dat is tijdelijk! Ze worden groter en is het weg gaan ook weer makkelijker. Ik word er ook niet goed van. Daarbij hoeft het voor mijn man niet perse, dus dat is ook wel een ding

Ik herken je klachten. Heb hier ook ontzettend last van gehad. Toen ik eenmaal zwanger was van ons tweede kindje was ik wel ontzettend blij. Maar dacht natuurlijk ook van ja hoe ga ik dit doen met de bekkeninstabiliteit etc. Uiteindelijk is het gewoon goed gekomen, en heeft mijn zoontje er een zusje bij van inmiddels 8 maanden. De eerste weken vond ik zwaar en dacht ik waar ben ik aan begonnen. Nu ze wat ouder is is ons gezin gewoon compleet. Grote broer is gek op zijn zusje, ze zitten gezellig samen in een duowagen en ook mag ze meespelen met mijn zoontjes speelgoed als ze samen op de grond spelen. Het brengt juist iets onwijs moois, ook dat ze elkaar lekker kunnen vermaken. De klachten tijdens de zwangerschap ben je ook snel weer vergeten als je de kleine hebt. Alleen het echte baby baby tot 3 maanden vind ik zelf persoonlijk niets aan. Toen mijn meisje begon met lachen en ik een beetje interactie met haar had begon ik het leuk te vinden. Succes met je keuze, het is zeker een mooie aanvulling op je gezin. Zwaar is het zeker, zwanger zijn en het verzorgen van je dreumes erbij. Maar je krijgt er zo ontzettend moois voor terug.

Exact dit. Ergens leuk om nog een kleine te krijgen. Hij vindt t zo gezellig om dingen samen te doen. Wss dan ook met broertje of zusje. En de focus ligt dan minder op alleen hem. Wat soms ook wel relaxed kan zijn. Maar ook hier last van mentale klachten gehad. Denk wel 1,5 jaar lang. Dat wil ik never nooit meer. En dan denk ik ook, slecht voor t milieu. En wie zegt dat ze leuk met elkaar om kunnen gaan. Misschien is het wel continu strijd en hebben ze later alleen maar nijd naar elkaar. Daar zou ik ook verdrietig van zijn. Dus ja. Waarom dan nog eentje. Ik ga nu kijken hoe het is om vaker neefjes en nichtjes nachtjes bij ons te hebben, niet omdat de papa's en mama's oppas nodig hebben, maar om meer kinderen in huis te hebben. Zodat hij meer samen kan spelen. Zou dat al voldoende zijn? Dan is een 2e om die reden al niet nodig zeg maar.

Hier ook hetzelfde dilemma. Niet zozeer door de zwangerschap maar wij hebben een hele bingokaart gehad tijdens de bevalling en kraamtijd. Ik merk wel dat ik dat stukje heb laten rusten. Ik weet dat het weer zo kan zijn en dat het dan weer vreselijk zwaar is. Natuurlijk hoop ik dan ook een keer mee te mogen maken hoe het ook kan zijn. Maar daarnaast hier ook ontzettend veel twijfel over een 2e kindje met ons leven nu. Onze zoon nemen we makkelijk overal naar toe zowel financieel als qua persoon. Met een 2e zal dit niet zo makkelijk meer gaan. We hebben geen groot opvangnet maar nu voor 1 oppas vinden is nog te doen dus zo kunnen we ook nog af en toe met z’n 2en iets ondernemen. Ik denk echt dat dit met een 2e niet meer zo gaat zijn. Oma’s en opa’s zien 2 bijv. of niet zitten of hebben er geen plek voor (wonen klein). Daarnaast kun je nu af en toe een van de 2 makkelijker even een momentje gunnen, met 2 heb je denk ik allebei de handen vol. Wij zijn verder ook maar 1 dag in de week als gezin samen. Vind ik ook pittig als we nog een 2e kindje zouden willen. Ergens wil ik het wel en ergens ook duidelijk niet. Dus hier ook in tweestrijd. We weten in ieder geval wel door bovenstaande punten dat we nog wachten en besproken als ons zoontje nog wat ouder en zelfstandiger is (zo tussen de 3 en 4 jaar) de knoop zullen doorhakken. Wij staan er vooralsnog gelukkig wel beiden zo in.

Jahoor.. Hier precies hetzelfde. Zwangerschap met hoge bloeddruk, bekkeninstabiliteit, zwangerschapssuiker en uiteindelijk prematuur geboren. Helaas ook mn vader overleden bij 6 weken zwangerschap. Behoorlijke pittige tijd waardoor ik nu angst heb voor een tweede.

Bij mij is het meer het mentale stuk waar ik bang voor ben. Ik kan nu een leuke en geduldige moeder zijn maar ben bang dat ik dat niet meer kan zijn met een tweede. Voor mij voelt het goed zo maar mijn man wil graag nog een tweede. Dat zorgt bij mij vooral voor tweestrijd

Ik heb hetzelfde en heel heerlijk; een 2e kindje omdat je huidige kind dan een broertje of zusje heeft, dat is echt geen leuke reden voor het nieuwe kind om geboren te worden. Gewenst zijn voor het 1e kind. Een 2e moet er komen omdat je partner en jij nog een x ouders willen worden van het 2e kind. Dat het dan een broertje of zusje is voor het huidige kind, is bijzaak.

Nou dat klinkt zeker heftig. Denk dat we die keuze pas moeten maken als we er echt volledig achter staan

Alsof je mijn gevoel opschrijft, ik herken het 100 % 😉

Ik ‘wist’ altijd wel dat ik meer kinderen wilde, maar toen ik weer zwanger was, kwamen opeens de twijfels (lekker op tijd). Mijn eerste dochter was een pittige baby en het is de laatste tijd echt heel veel makkelijker en leuker met haar. De dag voor ik ging bevallen van mijn tweede dochter heb ik nog mega gehuild omdat ik niet wist of ik het allemaal wel kon met twee en of het wel leuk zou zijn. Achteraf complete onzin. Ze is nu 5 weken oud en het gaat super met haar en haar grote zus en we voelen ons nu compleet. Ik denk dat dat gevoel van compleet zijn uiteindelijk doorslaggevend zou moeten zijn voor de keuze. Ik voelde me niet zo na mijn eerste, maar nu dus wel. Maar ik weet natuurlijk niet of iedereen dat op dezelfde manier ervaart. Ik kan alleen wel zeggen dat ik het persoonlijk heel leuk vind met 2, maar dat de maatschappij ook wel lijkt te verwachten dat je het niet bij 1 houdt, terwijl dat natuurlijk net zo prima is! Veel succes met jullie keuze!

Gevoel compleet is idd wel belangrijk maar je moet ook wel realistisch zijn. Als je het financieel nu al moeilijk hebt of je 1e kindje heeft veel zorg nodig, dan mag je best veel waarde toekennen aan de ratio en de realiteit ipv gevoel niet compleet. Een ongewenst kinderloos stel voelt zich ook niet compleet zeg maar. Uiteindelijk moet je er gewoon achter staan op alle vlakken. Qua gevoel maar ook qua of je het aan kan en of je vertrouwen hebt bijv tav hoe de wereld zich momenteel ontwikkeld en of je je kinderen wel de toekomst kunt geven die je ze wil geven. Het is ook voor iedereen anders maar ik vind dus dat compleet voelen niet perse doorslaggevend moet zijn maar meer het overall gevoel van dat je er vertrouwen in hebt samen dat het de juiste keuze is. Dat had ik bij mn 1e wel en heb ik nu voor een 2e niet ondanks ik niet perse een compleet gevoel heb.

Wat vervelend dat je zo twijfels had dag van de bevallen zelf nog. Fijn dat jullie, jullie nu compleet voelen! De maatschappij verwacht het inderdaad altijd. Opmerkingen zoals: zo wanneer komt de tweede...? Ach maar daar kan ik mij wel bij neerleggen. Ik vind 1 net zo waardevol als een groot gezin. Ik denk dat ik pas de keuze kan maken als ik er volledig achter sta, blijkbaar sta ik dat nu (nog) niet.

Daar heb je zeker gelijk in! De ‘ basisvoorwaarden’ moeten uiteraard goed zijn. Het was meer voor mij dat het gevoel en de mogelijkheden er waren, maar dat ik ook de twijfel herken.

Ik wilde dit jaar ook opnieuw zwanger worden, maar we hebben nu zoveel dingen lopen (opleidingen mogelijk nieuw werk) dat we nu nog niet ervoor gaan daarnaast is de kleine man in de verlatingsangstfase en dan heeft hij nu ons beide nog daarvoor!😉

Hoi, Ergens herken ik jouw twijfels wel. Alleen dan over andere onderwerpen. Onze dochter is tot 10 weken een huilbaby geweest wat super zwaar was. Ik heb nooit een roze wolk gekend omdat ik zo onzeker was. Inmiddels ben ik 15 weken zwanger van de 2e en spelen die gedachtes heel af en toe nog wel eens. Toch merkte ik dat ik het voor lief zou nemen omdat ik zó graag een 2e wilde. Wellicht ben jij toch nog niet helemaal toe aan een 2e kindje. Misschien kijk je er over een half jaar of jaar weer net anders tegenaan?

De gedachten aan tandjes, nachtvoedingen, krampjes, slaapregressies, sprongetjes etc alleen al doet m´n haar rechtop staan 😅 Wij hebben reeds op voorhand gezegd dat eentje wellicht voldoende ging zijn voor ons en hoewel ik het idee soms wel krijg (idd maatschappelijke druk!) denk ik "nee, het is nu leuk, we blijven hierbij en tellen onze zegeningen"

Het idee van een tweede vind ik ook heel eng, om 1000 verschillende redenen.(dat we minder flexibel zijn met weekendjes weg, oppas, uit logeren brengen, slapeloze nachten, ruzies vd kids, ga maar door haha) Maar vh weekend hadden we 4 kids in huis en het was zooooo gezellig, dat het aan alle kanten kriebelt 🤣 wel graag met fast forward een jaartje of 2-3🙈😅 ik vind het echt een super lastige keuze pff