Twijfel over een tweede kindje, herkenbaar?

Ik vind het ook echt heel eng. Maar de wens is zo groot dat we er wel voor gaan. Als we dan seks hebben tijdens mijn vruchtbare dagen ben ik soms wel erg zenuwachtig en onzeker weer 😅 maar als ik ongesteld word weer erg verdrietig. Ik ben vooral bang dat we onze nu zo fijne situatie verpesten. Het is zo goed nu met z’n drietjes. Maar mijn vriend zegt heel terecht dat je je leven niet moet laten leiden door angst en hier niet je keuzes volledig op moet baseren. Dat helpt mij :) positief blijven. En realistisch: ja, het gaat zwaar worden. Maar als ik aan de toekomst denk dan zie ik echt twee kindjes voor me.

Hier ook een fijne situatie met z’n 3en waar ik erg van geniet. Mijn man heeft een aantal jaren geleden hersenletsel opgelopen en nog steeds last van prikkelverwerking. Met 1 kind is goed te doen. En voor een 2e moeten we weer naar aan de icsi behandelingen. Toch lijkt ons een 2e ook leuk. En een heel groot leeftijd willen we ook niet dus het is een lastige keuze

Ik had de babytijd van onze eerste als heel zwaar ervaren en ook de zwangerschap niet veel van genoten. Toch weet ik dat die periodes maar kort zijn en dat je daarna een leven lang kan genieten van je kind. Uiteindelijk dus gegaan voor een tweede en nu 8 weken geleden bevallen… van een tweeling 😅. Soms denk ik echt, waarom wilden we dit, we hadden het zo goed en zo fijn. Maar ik denk dat het over een jaar of over twee jaar allemaal weer heel anders is en ik dan echt kan genieten van mijn grote gezin!

Hier ook een twijfel. Ik werk 4 dagen en mijn man gaat vanaf volgend jaar weer fulltime aan het werk, dat is sowieso met één kind al pittig. Maar ook heb ik de gedachte van: nu kan ik in mijn vrije tijd al mijn aandacht aan één kind geven, met twee moet ik die uiteraard verdelen. Komt 1 van de kinderen dan niks te kort? Ik zie wel wat de toekomst brengt. Misschien wordt de wens sterker of blijft mijn gevoel hetzelfde. Ik geniet onwijs van mijn zoon en op dit moment voel ik mij compleet en onwijs gelukkig. 🥰

Ook deze twijfel gehad. En mezelf daarin de tijd gegeven. Ik had voor mezelf: zolang er twijfel is nog niet doen, en voel vanzelf aan wat de juiste keuze daarin is. Nu een jaar verder heb ik wel de babykriebels en weet ik dat ik toch wel open zou staan voor een tweede.

Gisteren nog weer het gesprek hierover gevoerd omdat we nog niet de keuze kunnen maken voor ja of nee. Onze dochter is inmiddels 2 jaar en ik word dit jaar 38. Dus veel speling hebben we niet meer. We zijn toch best gehecht aan onze vrijheid, sociale leven. Is hier nog ruimte voor met een 2e? Nu is het soms al puzzelen, schipperen etc. Daarnaast heb ik een partner die tussen de 50-75 uur per week werkt. Dus automatisch komt er meer op mijn schouders terecht. Daarnaast werk ik zelf ook nog 24 uur per week. En om niet te vergeten, de periode na de bevalling heb ik als zeer zwaar ervaren gedurende een jaar. Tekenen van depressiviteit waren wel aanwezig. Hoe zal dat met een 2e gaan. We zitten nu net weer op een moment dat alles lekker loopt. En we hebben zo’n makkelijk meisje nu. Stel je voor dat de 2e niet zo makkelijk zijn/haar draai kan vinden. Wij zijn veel te veel verwend met dit makkelijke lieve meisje. Maargoed, daarnaast hebben we wel allebei een goed gevoel bij een 2e kindje. Ik vind het haast een onmogelijke keuze om nu te maken!

Heel herkenbaar, ik snap je gevoel helemaal.

Jeetje dat is nog is schrikken. Ipv een tweede gelijk een gezin van drie. Hopelijk kan je idd over een jaar denken en genieten van het grote gezin maar inderdaad een hele aanpassing in je leven

Ja ik denk inderdaad ook dat ik er nu nog niet klaar voor ben. Jij veel geluk en succes in je zwangerschap, hopelijk deze keer wel een roze wolk!

Mijn man en ik hebben bij de eerste al besloten het bij 1 te laten om allerlei voordelen Je bent wat flexibeler, mobieler, meer vrijheid, financiën, ruimte enz dus wij maken alle fasen van ons kindje heel bewust mee omdat het meteen de laatste is En ik vind ook: er zijn al zoveel kinderen in Nederland die al bestaan en snakken naar een fijn veilig plekje voor een weekend of langere tijd bij iemand thuis ipv onstabiele thuissituatie / jeugdinstelling , dat ik daar eerder voor zou willen gaan (pleegzorg op termijn, als onze dochter ouder is) dan voor nog 1 per se van mezelf Dat het leuk zou zijn voor broertje of zusje is ook niet altijd waar. Sommigen kunnen echt niet met elkaar overweg of gaan later aan de andere kant van de wereld wonen enz En enigst kind zijn is ook niet per se zielig : er is altijd ruimte voor vriendjes mee zonder rekening te hoeven houden met broertje of zusje plannen Heel soms denk ik gut hoe was het ook alweer om zwanger te zijn, maar dat is voor mij geen reden om bovenstaande dan maar aan de kant te gooien Ook niet omdat we een gezond blij meisje hebben, je weet niet of een 2e ook gezond gaat zijn en wat dat doet met het gezin Goed is goed genoeg in ons geval :)

@ ts je schrijft iedereen kan het , maar daar ben ik het niet helemaal mee eens . Er zijn ook mensen die voor gezinsuitbreiding gaan en dat niet per se goed aan kunnen of gelukkiger van worden. De andere kant: de pittige periode dat ze erg afhankelijk zijn duurt niet eeuwig

Eerste geboren in mei 2021 bij 30 weken met pe en hellp. 2de oktober 2022 bij 38.6! Geen zwangerschaps vergiftiging. Mentaal 2de zwangerschap super kut ervaren maar nu happy mama van 2 kids. Zoooo blij het toch te hebben doorstaan en overleefd

Bij twijfel zeker niet doen. Maar dat is mijn persoonlijke mening. Ik vind 2 kinderen veel zwaarder dan 1 kind. En niet alleen qua moeheid, maar 2 kinderen is gewoon een mega verschil met het hebben van 1 kind.

Ik ben alleenstaande mama van 21 jaar en 2 kindjes oudste van mei 2021 en een kleintjes van dec 2022 ik zou zelf niks anders willen de oudste is zo onwijs lief voor de zusje en de kleinste is gek op der grootste zus ik vind wel dat wanneer je twijfelt je het niet moet doen en elke bevalling en zwangerschap is anders het hoeft niet allemaal zwaar en k*t tezijn/gaan maar luister naar je hart en wat je partner vind en zoek samen wat het beste is voor jullie

Ik herken dit enorm! Wij zijn met een verloskundig coach gaan praten en zij heeft als outsider het een en ander los gemaakt en kritische vragen gesteld. Dat heeft ons echt geholpen! Ik heb ook mentale klachten gehad na de bevalling en heb beginnende zwangerschapsvergiftiging gehad, maar uiteindelijk…. Ja, dat was mega kut en klote en zwaar en ik gun het niemand; maar ik weet nu wel dat ik er uit kwam en dat het goed komt! Dus ik heb me niet laten belemmeren door de angst voor de angst… de liefde voor nog een kindje was groter. Want inmiddels hebben we (weliswaar een dun lijntje) positieve zwangerschapstest vast gehad en ben ik hier dolblij mee! Wil overigens niet zeggen dat ik denk dat ik nooit spijt ga krijgen, ook dat is een normaal gevoel denk ik. Want ook dat gevoel gaat weg na klote nachten, een kut periode etc. Kortom; ik herken je verhaal heel erg en ik heb uiteindelijk samen met mijn man een knoop kunnen doorhakken. Gun ik jou ook!

Hier ook! Nou ja. Wij hebben de wens zo ie zo. Maar de timing. Wanneer willen we het? Ik zie er ook als een berg tegen op om weer zwanger te zijn. Ik ben ruim 5 maanden aan het maken spugen geweest bij onze eerste. Bekkeninstabiliteit en voelde mij verre van comfortabel tijdens mijn zwangerschap. Hoe gaat dat bij een volgende zwangerschap? Maar ook… Nu nog met een studie bezig tot juli 24. Wil deze periode zo ie zo niet zwanger zijn eigenlijk. Net met een nieuwe functie gestart, ambities waargemaakt. Eigenlijk psychisch geen ruimte voor gezien wat er allemaal gevraagd wordt nu. Maar wel een steeds groot verlangen, en een tikkende klok. Want vind het ook niet leuk als er 4+ jaar aan leeftijdsverschil tussen komt te zitten . En je weet niet of het je gegeven is. *onze meid is nu 2,5 jaar Dusssss heel ingewikkeld is het wel🥹

Ik herken helemaal wat je zegt. Op dit moment zit ik in dezelfde fase. Gaan we er nog een keer voor of toch niet? Wat is jullie keuze geworden?

Ik zit nog in precies dezelfde strijd hahah! Alhoewel ik wel steeds meer er voor wil gaan, alleen mijn man niet echt, die twijfelt. En ik wil liefst geen winter ( december januari) baby dus ik denk dat ik maar nog even wacht haha!

Ik weet dat dit een topic is van 7 maanden geleden. Maar het is alsof ik dit zelf had kunnen schrijven. Benieuwd hoe je nu over een tweede kindje denkt?

Wij zijn er inmiddels uit. M'n man was eerder die zei, ja nog eentje erbij wil ik wel. Ik wist het nog niet. Nu wel. Ook ik wil wel graag nog eentje. Wel lastig wanneer dan. We willen eerst in mei nog ff op vakantie met z'n 3en. En ik wil eigenlijk niet te lang wachten, max 5 jaar ertussen. Liever 4. Maar jongste wordt bijna 3 dus dan zou alles wel heel snel moeten gaan. Ach, wij zien het wel. We weten beide dat we het willen en zijn er ook wel klaar voor. Eerst maar lekker op vakantie en dan kijken we weer verder. Ik heb voor mezelf bedacht dat ik wel binnen 3 jaar wil, anders vind ik mezelf lichamelijk echt te oud. En we hebben ook besloten, als het niet op de natuurlijke manier lukt, dan niet. Het is ook zo goed. Maar het zou nog een aanvulling zijn. En anders ook goed.