3 Reacties

9 maanden geleden

Dat is verlatingsangst ben ik bang. Dat is inderdaad heel pittig. Wat wij doen is haar in haar bedje troosten. Handje over haar rug of buik, wrijven, zodat ze weet dat we er zijn. Als ze dan een beetje tot rust is gekomen halen we de hand weg maar blijven we nog wel bij haar bed staan, want ze kijkt meteen weer op. Uiteindelijk is ze dan genoeg gekalmeerd dat ze in slaap valt. Maar ook dan zijn we soms nog een uur bezig voor ze slaapt. Je zou dat kunnen proberen, zonder te veel contact. Ik kijk haar ook niet aan als ik daar sta. Het is pittig maar bedenk maar zo: ze willen heeeel graag bij ons zijn en zijn gewoon heel bang dat we niet terugkomen. Het komt echt goed, uiteindelijk!

9 maanden geleden

Inderdaad verlatingsangst waarschijnlijk (vergeet de sprongetjes). Wat Elvira zegt en bij ons was de key om naast zijn bedje te zitten en door de spijlen heen te troosten. Mijn zoon deed ook zijn armen omhoog om hem op te pakken maar werd niet stil. Zodra je naast zijn bed zit denkt hij niet meer dat je hem oppakt en wordt hij wel rustig. Ik heb ook 's nachts naast zijn bedje geslapen een paar nachten. Zo sliep iedereen het best en het is maar tijdelijk. Ze willen even de nabijheid hebben.

9 maanden geleden

Heeft iemand enig idee hoe lang die verlatingsangst aan kan houden? Wij hebben al 3 weken slechte nachten. Ben moooeeee! 😅