Baby laten vasthouden

Ik kan hier dus nooit zo het probleem van zien.. mijn kinderen zitten bij iedereen al van jongs af aan. Ik vind het belangrijk dat ze, en vooral met oma's, ook een veilige band opbouwen

Ik herken je (deels) wel hoor! Ik vind/vond het ook vreselijk om mijn dochtertje aan iedereen te geven, tijdens de kraamvisite periode. Bij mijn eigen moeder/oma heb ik dit niet. Maar verder dan mijn eigen moeder zal ik ook niemand zomaar laten oppassen op mijn kind. Ook vroeg ik altijd aan de kraamvisite om hun handen te wassen en gaf haar eigenlijk tegen wil en dank. Ik krijg ook wel opmerkingen naar mijn hoofd van bezorgd moedertje en dat ze te eenkennig is. Ik probeer dit gewoon te negeren en los te laten, denk dat mensen altijd wel iets vinden en zeggen over het moederschap, iedereen doet het op z’n eigen manier wat jij als moeder denkt dat het beste is !

Hier zijn mensen dus helemaal niet opdringerig en moet ik mijn kind bijna naar hun toe werpen om er even vanaf te zijn! Ik vind het belangrijk dat mijn kids een goede band ontwikkelen met de mensen die belangrijk voor mij zijn. Ik volg hierin de grenzen van mijn kinderen. Ik geef kind aan oma, vind de kleine dat geen probleem, dan vind ik dat ook geen probleem. Die kleintjes voelen dondersgoed aan bij wie en wanneer ze bij iemand willen zijn. Misschien dat je meer de behoefte van je kind kan volgen? Wij hebben het hier niet over een vage kennis of de buren, maar mensen die ook dicht bij staan. Ik ben juist af en toe blij als ik mijn handen vrij heb! En helaas duurt dat hier nooit lang. Meneer is heel eenkennig.

Je moet ze ook een beetje begrijpen. De een is je eigen moeder en de ander je oma. Jij vind het natuurlijk leuk dat je eigen kindje er is, maar jou moeder vind t natuurlijk ook heel leuk dat haar kindje een kindje heeft. Ooit op een dag zal je het misschien ook niet leuk vinden dat jou eigen baby later niet wilt dat je zijn/haar baby pakt. Nu denk je dat je dat waarschijnlijk zal respecteren maar denk aan je gevoel van nu, meeste mensen zeggen dat de band met je kleinkinderen heeel anders is dan je eigen.

Ik vind het helemaal niet erg dat mijn moeder onze zoon vast houdt en ik zou het heel erg fijn en speciaal gevonden hebben als mijn oma er nog geweest was en ze hem vast kon houden.. ik snap het beschermende wel maar bij directe familie, en zeker opa’s en oma’s, vind ik het juist belangrijk en fijn dat onze kinderen een goede band met ze opbouwen :)! Misschien kan je inderdaad uitgaan van je kindje, vindt ze het leuk/gezellig/fijn dan lekker laten zitten. Zie je dat ze het niet prettig vindt, dan weer bij jou

Is er een reden dat het voor jou nog steeds niet fijn voelt en wat voelt precies niet fijn? Ben je bijv. bang dat je dochter het leuk zal vinden? Zelf ben ik daar niet zo erg zo erg moeilijk in. Familie en goede vrienden mogen onze dochter gewoon vast houden. Collega’s die op kraamvisite waren, heb ik dat ook laten doen. In mijn ogen is dat juist goed voor het kindje zodat ze niet eenkennig worden, maar dat ben ik!

Ik kan je hier heel erg goed in begrijpen, ik heb het namelijk ook maar dan met mijn schoon familie. M’n schoonmoeder, oma dus en haar moeder m’n zoontje z’n overgroot oma, die doen allebei dingen die ik niet fijn vind. Mn vriend vind me overdreven maar ik vind dat ik best wel losjes ben en ik laat m’n zoontje elke x op familie dingen voor meerdere familie leden vast houden, alleen krijg ik heel de dag m’n zoontje niet terug en vinden ze het oké om hem gewoon telkens door te geven van tante naar nichtje naar neefje naar oom en dan weer naar oma.. en dan het ergste is dus dat als die huilt e hem willen sussen en hem niet terug geven uit zich zelf en dat ik dan telkens moet opstaan en als een overbezorgde moeder m’n zoontje uit hun handen bijna moet trekken. Ook geven m’n schoonmoeder en haar moeder m’n zoontje kusjes vlak bij zn mond of k zag zelfs eergisteren dat m’n schoonmoeder het half op z’n mond deed. K heb een hele grote mond maar vind dit super moeilijk om te zeggen. Toch ga ik de moed verzamelen om het toch te doen want het zijn bepaalde grenzen die ze overgaan bij me. Hoe ik jou verhaal lees denk ik dat je misg eerlijk moet zijn ook over je gevoel en je het idd een klein beetje los moet laten. Volg idd je eigen dochtertje hoe ze zich voelt bij ze je wilt denk ook niet dat ze heel eenkennig word maar geef wel je grenzen aan vooral bij je oma ook. Anders gaat dit alleen maar erger worden en ga je met steeds meer tegen zin ernaar toe. Zeg tegen ze dat je het prima vind om langs te komen maar dat je er moeite mee heb om telkens maar gelijk je dochtertje bij hun op schoot te zien en dat het vaak ook heel lang duurt en je daar Moeite mee heb. Dus ze hoeven niet elke x je dochtertje vast te houden. Misg is het een idee om juist de deur uitt r gaan met ze bijv te gaan lunchen ergens ofzo of naar de winkels gaan, dan ligt ze in de kinderwagen en hoeven ze dr ook niet vast te houden. Of evt een draagzak dragen dan lig ze dicht bij jou en heb gemerkt dat mensen het dan niet vragen of ze je kind vast mogen houden. Snap echt je gevoel dat je je kind telkens gelijk af moet geven. Geef het aan dat je er moeite mee heb ik heb dat oook gedaan. Ik geef borst voeding en elke x na de voeding kon ik me kind weer aan iemand geven en zo ging dat heel de tijd en toen heb ik daar wat van gezegd en ik pak gewoon met scheit me kind terug vooral als ik zie dat hij het niet meer naar z’n zin heb of zeg gewoon kom Maar weer even bij mama. Uiteindelijk is het jou kindje en is het jou gevoel alleen moet je je moeder vooral er ook in begrijpen dus denk cat communiceren het beste is, veel succes mama 🥰

Goed gezegd! Ik vind het inderdaad ook niet normaal dat kinderen van de ene hand naar de andere gaan en zeker niet de gehele tijd. Ik hanteer als regel dat het helemaal niet erg is als de kleine per dag 1x in (voor hem/haar) vreemde handen terecht komt. Maar verder moet het vooral vertrouwd en eigen zijn.

Ik herken je gevoel heel erg! Mijn vriend heeft een hele moeilijke relatie met zijn ouders en ze doen ook echt onaardig tegen elkaar, vader en moeder onderling, hele bittere en gefrustreerde mensen. Ik vind het dan ook écht moeilijk om te zien dat ze mijn zoontje vasthebben. Vooral mijn schoonmoeder. Ze was zelf echt een hele onveilige, boze en onvoorspelbare moeder. Haar buien drukken een ongelofelijke stempel op de sfeer en iedereen loopt op eierschalen merk ik. Ze uit zichzelf vaak snibbig, kattig, sarcastisch , negatief, en is ook echt niet leuk tegen mijn vriend en niet echt geïnteresseerd in ons. Maar raad eens ; natuurlijk hysterisch met onze zoon. Echter niet op een fijne manier. Ze praat heel hard tegen hem, moet lachen als hij moet huilen of zegt dan als ‘grap’ ; oh don’t you shout at me! (Ze zijn Engels). Ik kan nog wel duizend voorbeelden noemen maar trek dat zo slecht. Onze baby voelt het vaak ook aan en moet huilen als ze hem vastheeft. Ik neem hem dan weer terug en dan is ze gepikeerd maar dat laat ik dan maar even zo. Ik ga hem niet keihard laten huilen. Lang verhaal kort ; ik snap je, het is lastig loslaten (bij sommige mensen). Gun jezelf wat tijd. Ze hebben nog de rest van hun leven om elkaar te kennen.

Herkenbaar. Ook over je oma. Ik heb dit met m'n schoonmoeder die drukt m'n zoontje ook zo op haar borst (terwijl hij het liefste lekker rond wil kijken) en dan wil ze het liefste met hem gaan rondlopen en wiegen. Terwijl hij al super zwaar en sterk is en zij 80. Gelukkig grijpt mijn partner dan ook in. Heb mijn zoontje afgelopen weekend uit haar armen gepakt. Na een paar keer aangeven dat ik hem in de kinderwagen wilde leggen omdat ik zag dat hij moe was, wilde ze hen gewoon niet teruggeven. En toen lag hij, en zei ze; zie je, hij is niet moe. Arg, super super irritant! Maar ja, van de andere kant, ze is al 80 en het is waarschijnlijk het laatste baby'tje wat ze nog zal vasthouden. Het is ook niet per se zo dat niemand hem vast mag houden maar ik heb hem gewoon liever zelf vast. Echt zo'n oergevoel...met mijn dochter had ik dit gevoel zeker wel todat ze 1 jaar was.

Dus misschien als tip, hoe ik het doe; Anderen mogen mijn zoontje vasthouden maar als ik hem terugwil gaat hij terug en dat doe ik op gevoel.

Ik vind het juist zo geweldig dat ze een lieve opa en oma heeft die graag met haar knuffelen. Ik geniet daar erg van! Ik kom uit een hele grote familie en heb een grote schoonfamilie. Ben ze dus vaak kwijt als ik ergens ben. Maar als ik een bakkie doe bij m'n ouders, zet ik ze zelf op schoot bij 1 van m'n ouders. Vind dat zo mooi!

Ik herken het, maar ik probeer haar wel te laten vasthouden door anderen omdat dit ook goed voor haar is (al is ze mega eenkennig nu). Ik kijk heel goed wat ze zelf aangeeft. Ik heb dat oergevoel ook echt heel erg sterk. Maar ik vertrouw mijn ouders wel volledig als ze oppassen bijvoorbeeld. Ik snap je moeder en oma ook wel als ik heel eerlijk ben. Die bedoelen dit ook vast niet verkeerd. Iedereen is gewoon dol op baby’s en willen ermee knuffelen.

Als ik zie hoe onwijs mn ouders stralen als ze alleen al een glimp van de wandelwagen zien dan kan ik me echt niet voorstellen dat hun haar niet mogen vasthouden, ze zijn zo onwijs dol op haar en zei op hun, dus hier juist heel makkelijk met vast houden in de hele familie/vrienden kring (maar ieder zn gevoel natuurlijk)

Het lijkt er op dat dit bijna een beetje dwangmatig wordt voor je. Dat lijkt me heel lastig voor je, want op wat voor moment denk je dat je wel comfortabel bent met anderen rond je kind? Vooral met de mensen die jij het meest vertrouwd kan je oefenen met het uit handen geven, zoals vele hier ook zeggen. Als mijn moeder met mijn kleine is, zie ik haar helemaal opfleuren alsof ze weer 28 was met kleine mij😂 Maar nu hij zo groot is, vind ik het zo leuk als onze vrienden lekker met hem knuffelen en hij geniet er zo van naar mij te kijken van een afstand. Probeer het wat los te laten en gewoon lekker samen te genieten van hoe mooi je kind is.

Ik herken dit niet. Mijn ouders hebben hard gewerkt en ik gun hun alle vrijheid om te genieten van hun oude dag. Mijn schoonouders zijn chronisch ziek. Ik had graag gewild dat ze op onze kindjes zouden passen maar dat gaat niet. Ze gaan per oktober allebei 4 dagen naar de kinderopvang. Mijn ouders en schoonouders hebben onze baby maar 1x gezien.

Ik heb dit precies het zelfde gehad bij mijn zoontje (nu 3 jaar) en het heeft zeker geduurd tot hij 1 jaar was. Hij is zelf super sociaal en nu bij onze dochter ben ik er stukken makkelijker in geworden. Mijn advies is luister na je gevoel, vind je het niet prettig doe het gewoon niet het komt echt goed

Ik snap wat je zegt, maar het heeft denk ik ook echt met de relatie te maken en de ‘geschiedenis’ die je hebt met bijvoorbeeld familie leden. Al lijkt dit contact wel goed te zijn bij de op