Laatste kindje?

Voelt heel herkenbaar, hier zou het fiancieel zeker wel kunnen, qua ruimte niet. Verder wil ik gewoon echt geen 3e keer zwanger zijn, wat er aan deze zwangerschap vooraf ging en hoe de zwangerschap is verlopen…. Daar kan ik een boek over schrijven. Mijn eerste zwangerschap was al een hell, maar deze spant echt de kroon. Hierdoor durf en wil ik het gewoon niet meer maar het gevoel van nog een baby ooit is er nog wel, ik kan er niet aan wennen dat dit de laatste is.

Ik herken het gevoel het gevoel wel. Afgelopen week mijn 2e KS gehad en op de ok riep ik: dit ga ik niet nog een keer doen. Maar terwijl ik herstel kom ik er meer van terug. Ik geniet ook vol op van de 2 kindjes en weet dat dit lichamelijk het beste is. Heb tijdens beide zwangerschappen vanaf 20 weken bijna niet kunnen lopen ivm bekkeninstabiliteit. Daarbij is het qua ruimte thuis en financiën goed als we het bij 2 houden. Ik vraag mij echter alleen af of ik bij 3 wel dat compleet gevoel zou hebben of dat ik dan ook nog steeds een soort wat als gedachte houd. Qua wegtrekken dus (nog) geen ervaring. Maar heb wel met manlief afgesproken dat tot de jongste 1,5 jaar is en we beide niet het compleet gevoel hebben maken we geen definitieve beslissingen. Bij mijn kindjes zit er 23 maanden tussen, maar mochten we voor nummer 3 gaan dan wil ik er iets meer tijd tussen voor het lichamelijke aspect. Tijdens de keizersnee heb ik wel gevraagd of de gynaecoloog beperkingen zag voor een 3e zwangerschap en KS. Van te voren hadden we overlegd dat als het antwoord daarop ja is dan zijn we sws klaar. Medische veiligheid staat voor op. Dus kan mij voorstellen dat je met de high risk zwangerschappen eerder de keuze maakt om toch te stoppen na 2

Ik heb het nu al, en mijn 2e kindje moet nog geboren worden 😆 Ik denk ook wel dat het nu nog hormonen zijn, maar ook gewoon het idee dat je nooit meer die positieve test in handen hebt, nooit meer die spanning van het geheim houden op het begin, je kindje zien groeien op een echo, je kindje veilig in je buik en het getrappel voelen en natuurlijk het magische moment dat hij/zij op je borst wordt gelegd na de bevalling. Ondanks dat je zwangerschappen high risk zijn heb je waarschijnlijk ook wel veel momenten erg genoten? Het idee dat dat voor het laatst was en niet meer terug komt is wel verdrietig. Ik denk dat dit gevoel uiteindelijk wel minder zal worden. Maar kan ik nu nog niet over meepraten 😅

Volgens mij heel normaal gevoel. Ik ben nog niet bevallen, maar heb dit gevoel nu al ;) Mijn vriend wil het graag bij 2 houden, helemaal nadat we vorig jaar in de zwangerschap een kindje verloren zijn (wat deze zwangerschap mentaal zwaar maakte). Ik denk ergens dat 2 kindjes ook beter bij ons past qua ruimte en tijd (dus denk zelf ook dat dit de laatste is, wat me zwaar valt, helemaal omdat ik daarmee ook definitief nooit een levend zoontje zal krijgen waar ik al mijn hele leven van droom), maar heb me nu voorgenomen dat we eerst maar eens een jaar afwachten hoe het is met 2. Als de wens voor een 3e er dan nog steeds is kunnen we het er dan over hebben en dan zijn de hormonen en overweldiging van zowel het verliezen als het krijgen van nog een kindje wat gezakt. Misschien kun je jezelf ook die tijd geven, door met je man te overleggen of hij definitieve afspraak nog even wil uitstellen? Het geeft mij rust dat ik nog niet definitief hoef te dealen met dat dit de laatste is en me nu kan focussen op de komst van de kleine <3

M’n eerste zwangerschap was tot een week of 20 echt wel genieten vanaf dan begonnen de complicaties en de zorgen. Tot een week of 35 toen had ik zoiets van bijna uitgerekend nu is het wel oké. De 2e was eigenlijk pure paniek vanaf t moment dat ik een positieve test had tot toen ze met 34 weken geboren werd. We hebben heel wat echo’s, dokteren, ziekenhuizen en 100en ctg’s gehad en beide zwangerschappen bij elkaar zo’n 10 weken ziekenhuis opname. Dus echt klote zwangerschappen waar er echt geen plaats was voor genieten. Nu toch maar het gesprek aangegaan met m’n man wat m’n gevoelens betreft voor een 3e. Dat ik een vasectomie toch wel hetzelfde vind als kei hard de deur dichtgooien, ik vind het mama zijn fantastisch, we hebben geweldige kindjes, bevallen was ook géén probleem en zou ik zo nog eens doen. Hebben nu afgesproken dat ik een spiraaltje laat plaatsen en dat we het over een paar jaar als het huis gebouwd is, de kindjes op school zitten het nog eens bekijken en dan de knoop doorhakken. Manlief had namelijk hetzelfde gevoel😊

Ik ben hier ook heel benieuwd naar! Na m'n eerste had ik een postnatale depressie waardoor ik heel lang geen tweede wilde. Tijdens m'n zwangerschap van de tweede werd ons duidelijk dat dit de laatste zou zijn. Nu ze er is, kan ik soms overmand worden door verdriet omdat dit de laatste keer wordt voor alles wat bij zwangerschap en baby hoort. Zeker nu ik van mijn tweede enorm geniet en weet hoe snel alles voorbij gaat. Ik hou mezelf nu maar voor dat dit gevoel inderdaad door de hormonen komt, of mijn hang naar melancholie, en dat het (voor nu) geen reden is om voor een derde te gaan en dat door de roze wolk waar ik nu op zit alle mindere kanten van zwanger worden, zwanger zijn en bevallen naar de achtetgrond verdwijnen. Maar het idee dat ik hierna nooit meer naar een verloskundige ga, geen trapjes meer voel in mijn buik, er hier nooit meer een baby'tje zal wonen, maakt me best verdrietig.

Heel herkenbaar. Na mijn eerste zwangerschap nooit nog een kinderwens gehad. Ruim 6 jaar niet. Toch zwanger geraakt van een tweede en nu zij er is vind ik het geweldig. Ik geniet onwijs en vind het een vreselijk idee dat het hierna voor altijd klaar is 🙈 al wil ik nooooit meer zwanger zijn.

Beide zwangerschappen waren voor ons een verrassing. Na de komst van de eerste was het heel pittig en had ik zoiets van 1 is genoeg. Toen het wat makkelijker ging begon ik meer open te staan voor een tweede. Door onvoorzichtigheid met de pil zwanger geraakt van nr 2. Halverwege de zwangerschap hebben we toen besloten, door het gesprek met de gynaecoloog of ik een zou gaan voor een VBAC of weer een keizersnede dat ik zou gaan voor een keizersnede (die stond al vast toen ik bevallen was van de eerste) en dan me gelijk zou laten steriliseren. Twee is voor ons voldoende, en we waren bang dat nr 2 net zo veel energie ging kosten als nr 1. Dan zou nog een derde helemaal niet gaan. En om te voorkomen dat door onvoorzichtigheid of toch op een gegeven moment de wens/kriebel er weer is, ik weer zwanger zou worden hiervoor gekozen. Ik moet zeggen, nr 2 is 100% meer relaxed dan nr 1, maar heb geen moment spijt dat het er niet meer van kan komen. Mn partner is ook 25 haar ouder dan ik, en ik ben al 38.

Wat superfijn om te horen (en dat je man ook hetzelfde gevoel had), nu hebben jullie voldoende tijd om een knoop door te hakken wanneer dat ook goed voelt <3

Herkenbaar! Mijn man is heel stellig dat twee genoeg is en ik heb dit ook altijd geroepen maar nu het zover is kan ik wel janken. Ik weet niet zo goed waar dat in zit, maar het idee van nooit meer zwanger zijn, nooit meer die schopjes, nooit meer dat magische gevoel als de baby net geboren is maakt me echt verdrietig. De weg naar onze eerste was lang en moeilijk en ik ben zó dankbaar dat wij ook nog een tweede kindje hebben mogen krijgen, iets wat ik echt nooit verwacht had... Maar twee is veel praktischer, financieel beter te doen en ik ben ook de jongste niet meer, dus ik denk dat ik het maar moet accepteren dat dit ook goed is.

Op 8 mei is mijn 3e geboren. Na de eerste wist ik al direct ik wil er 2, waarschijnlijk 3. Dat gevoel is nooit meer weggegaan. Nu geniet ik intens van mijn 3e maar de gedachte dat dit de laatste is vind ik vreselijk. Het voelt wel echt als een kadootje en het is zo'n heerlijk vrolijke baby. Ik heb er nu 3 onder de 4 jaar en tot nu toe gaat het prima qua drukte. Ik heb tijdens de zwangerschap echter wel eens gedacht: wat als het fout gaat> wat doe ik mijn kinderen aan. Maar ik heb mij getroost met de gedachte dat er vooral ook heel veel goed gaat. Voor jou is dat met een high risk natuurlijk wel anders. Ik sluit een 4e dan ook niet uit, mijn man daarentegen > voor hem absoluut niet😅. Ik zou het even afwachten en kijken wat je gevoel doet en of het blijft😊. In ieder geval heel herkenbaar.

Ik heb het ook heel erg, riep ook meteen na de bevalling dat ik volgende keer echt pijnstilling wil, en mijn man meteen huh welke volgende keer? 🤣🤣 Ik wacht het af, wie weet denk ik er over een halfjaar heel anders over.

Hi allemaal, ik ben gisteren op nacontrole geweest bij de gynaecoloog en daarmee is officieel mijn kraamperiode afgesloten na 6 weken. Ik merk dat ik daar best verdrietig door word, dat ik een periode in mijn leven afsluit (die van zwanger zijn, bevallen en de kraamtijd) die niet meer terug gaat komen omdat wij geen wens hebben voor een derde. Ik ben heel erg gelukkig met mijn 2 gezonde kinderen, maar het afsluiten van deze periode doet me bij vlagen verdriet. Alsof ik niet meer bij een heel leuk en fijn clubje hoor. Is dit herkenbaar voor anderen, nu de baby's ouder worden, de kraamtijd wordt afgesloten en er geen wens is voor een volgend kindje?

Ik voelde na de eerste direct heel duidelijk: er is echt een sterke wens voor een tweede. Al haar 'eerste keren' voelden voor mij dus ook echt niet als (mogelijke) 'laatste keren'. Na onze tweede zei mijn hoofd dat het goed was zo. Maar mijn hart huilde bij elke mijlpaal en ik kreeg het niet over mijn hart om de maxi cosi en de box weg te doen. Het voelde nog niet compleet, ondanks dat ik eigenlijk alles had wat ik zou willen (2 kinderen, ook nog eens een jongen en meisje. Kortom: ik had 'alles' al). Mijn man had hetzelfde gevoel en we zijn toch voor en derde gegaan. Nu met de derde erbij voelt het echt compleet. Na de bevalling was er gelijk het gevoel: wow, we hebben het weer gedaan. Wat een mooie afsluiting van een tijdperk. Nu voelt het ook goed. We genieten extra bewust van alle stapjes die onze dochter zet en stiekem kijken we er ook al naar uit dat de zolder langzaam steeds leger kan gaan worden omdat er steeds meer babyspullen vandaan gehaald kunnen worden (en niet meer terug hoeven). Hopelijk heb je iets aan mijn verhaal, ook al hebben wij dus wel de keus gemaakt voor een derde.

Na de eerste wist ik meteen dat ik er nog een wilde. Nu hebben we er twee en is dat gevoel weg: wij zijn helemaal klaar, gezin is compleet.

Heel herkenbaar! Wij hebben altijd 2 kindjes gewild en zijn nu ouders van een zoon van 2 jaar en een dochter van 8 weken 💙💗. Met ons hart en verstand willen we ook écht geen derde en zijn we compleet. Ik vind zwanger zijn heerlijk, maar de newbornfase vreselijk (bij de eerste ook). Ook vind ik het best pittig en kan ik ook erg genieten van mijn werk en ‘vrije tijd’. Ik weet en voel dus ook dat het goed is zo! Toch voel ik me niet perse compleet (als dat gevoel ook echt bestaat) en voelt het ook gek dat ik nooit meer zwanger zal zijn (terwijl nu veel vriendinnen zwanger zijn). Voor nu maar lekker genieten van ons gezin en ga ik er vanuit dat dat complete gevoel steeds meer komt! Vind het wel heeeerlijk om die newbornfase nooit meer over te hoeven doen haha

Hier anders. We hadden er ooit wel meer gewild maar mn zwangerschap was deze keer echt niet fijn, HG en bekkeninstabiliteit. Mn bevalling een hel, foetale nood tijdens persen en spoedkeizersnede onder algehele narcose. En als kers op de taart voor de tweede x een huilbaby door maag en darmklachten etc. Ik roep nu telkens voor mij nooit weer en ik weet dat ik dat nu ook oprecht meen. Mn man baalt ervan die zegt dat ik misschien wel tesnel de deuren dichtgooi maar nee echt ik kan niet meer ben nu al op door alles ik wil weer kunnen gaan genieten ..

Wij hebben ons vierde kindje mogen verwelkomen en ja ik voel echt dat we compleet zijn. Voor mn man ook dus die gaat zich laten helpen. Ons klavertje vier vol geluk is vol en dit mannetje is zo lieverd. Zwangerschap was wel de pittigste die ik heb gehad en bevalling ook het heftigste. Alsof mn lichaam ook duidelijk wilde maken dat het echt mn laatste keer ging worden

Nu m'n 2e kindje gekregen en we zijn als gezin compleet. Mijn man wil er echt maar twee, en ikzelf heb ook altijd 2 gezegd. Ik verlang niet echt naar een 3e kindje, en is vanwege medische redenen ook niet haalbaar op een goede manier. En ondanks dat ik er compleet achter sta vind ik het toch heel moeilijk deze periode af te sluiten. Je gaat een nieuw hoofdstuk in en sluit deze af, en dat voelt voor mij soms echt als een rouwproces. Moet ook echt huilen als ik spullen wegdoe of mn 2e zoontje kleertjes niet meer past en ik weet dat ik nooit meer een eigen kindje die kleertjes aan zal doen. Heb het er best moeilijk mee soms, ookal sta ik wel oprecht achter de keuze om het bij 2 te laten. Gek he, die mix van gevoelens. 😅

Persoonlijk zou ik geen definitieve beslissing nemen zolang je niet het gevoel hebt er echt helemaal klaar mee te zijn. Paar jaar geleden heb ik ook geïnformeerd naar een sterilisatie... had toen 2 kinderen en volgens mij ging er geen meer bijkomen. Ik lig nu met mijn 3de op de schoot 🥰. Natuurlijk kon het hier op vlak van plaats en financieel wel dus dat maakte de beslissing mss gemakkelijker. Neem je tijd...