Goedemorgen allemaal,
Ik moet echt flink van me af schrijven. Mijn vriend en ik zijn er begin september achter gekomen dat we een kindje verwachten. Afgelopen maandag de eerste echo gehad. Mooi ‘vlekje’ gezien met kloppend hartje. Ik ben er alleen zelf nog steeds niet lyrisch over. Dit heeft meerdere redenen denk ik.
Mijn vriend en ik zijn nu 2,5 jaar samen waarvan we er anderhalf jaar samenwonen. Altijd lang leven de lol en niks gespaard. We hielden allebei wel van een blow en m’n vriend waagde ook nog weleens een gokje. Sinds ik erachter ben gekomen dat ik zwanger ben, ben ik overal mee gestopt: blowen, roken, drinken. Mijn vriend niet, al is hij sinds dinsdag gestopt met het roken van sigaretten.
We hebben meermaals woorden al dan niet ruzie gehad de afgelopen weken, vooral gezien onze financiële situatie. Hij heeft nooit geleerd vanuit huis om te sparen, kijkt nooit verder dan vandaag. Hem is altijd de hand boven het hoofd gehouden. Ik kon ook altijd lekker geld uitgeven maar ben wel verantwoordelijk gebleven.
Nu zouden we afgelopen salarisronde echt een nieuwe weg inslaan, focus op ons nieuwe leven. Echter heb ik hem vorige week moeten confronteren met zijn uitgaven die sky high waren waardoor we samen niets leuks meer kunnen doen. Dit zorgde voor een lange brief van mijn kant en daaropvolgend een fikse ruzie waarbij ik afgelopen zondag op het punt stond de handdoek in de ring te gooien voor wat betreft onze relatie en zelfs zwangerschap. Want op deze manier wil ik hier niet eens aan beginnen. Er werd mij beterschap beloofd, rest van de maand niet meer uitgaan, lunch meenemen vanuit huis, gok accounts geblokkeerd.
Dat alles zorgde ervoor dat ik gematigd positief de echo in ging, al voelt het nog steeds niet als een veilige en stabiele omgeving. Want: ik ben er vannacht achtergekomen, nadat hij toch weer naar de kroeg is gegaan, dat hij ook weer een gokje heeft gewaagd. Dus er is tegen me gelogen. Nu valt mij dat zo vreselijk zwaar omdat ik een verleden heb met een ex die schulden had en ik krijg hier oprecht paniek van en sta weer op het punt met alles te kappen. Vooral ook omdat ik degene was die hier vannacht een grote bek over kreeg.
Ik heb al nachten slecht geslapen, ik krijg niet het gevoel dat we hier samen echt voor gaan en blijf maar verdrietig. Ik zie het zo niet meer zitten allemaal.