Ben ik de enige...

Je bent zeker geen rare dat aller eerst. Ik herken me niet in jou verhaal ik kan me niet inhouden als ik in een baby winkel loop. Zou het jou helpen als je een lijstje maakt van wat jullie willen kopen..... langzaam aan beginnen je hebt idd nog tijd zat. Wat is het gevoel van schaamte en met name waarom?

Hey hoi.. helemaal niet raar, heel herkenbaar. Wij zijn ook na 3.5 jaar zwanger geraakt uiteindelijk via eiceldonatie. Hadden niet verwacht dat we ooit nog een kindje zouden krijgen, dit was onze laatste hoop. Gelukkig mogen we dit meemaken, jaren droomde ik van babyshoppen en nu denk ik ach het kan nog wel.. Ik merk dat ik nog heel terughoudend ben, bang om het weer te verliezen, het is nog onwerkelijk.. en iedereen vraagt of ik wel blij ben. Hartstikke blij maar ook bang..denk dat ik pas echt gelukkig kan zijn als het kindje er is.. Maar elke echo geeft weer hoop en elke keer kan ik het weer iets meer loslaten, ik hoop dat dat voor jou ook zo is en dat je er toch nog van kunt genieten! Xxx

Mijn verhaal is wel een beetje anders, maar ik herken het gevoel wel! Ik droom al sinds ik 14 ben over zwanger zijn, baby's krijgen, schattige spulletjes maken (ik houd erg van naaien dus dat leek me fantastisch) en al die dingen. Keek zo uit naar dromend over je buik aaien en heel blij worden van het idee dat je mama wordt... En nu ben ik dan zwanger en ik vind het doodeng. Niks geen blije dromen over babytjes, maar angst voor postnatale depressies, slapeloze nachten, niet weten hoe je je baby stil krijgt... Kan ik dit wel?!? Ik bedoel, ik ben hartstikke blij dat ik een kindje mag krijgen, maar t is nogal wat! Dus het gezellig spulletjes kopen en dingen maken vind ik ook nog een beetje confronterend denk ik, ik geniet er iig niet zo van als ik verwacht had. Ik ga er maar vanuit dat het vanzelf beter wordt, ben nu 13 weken en het is al ietsje beter dan het geweest is. Dus ik denk dat ik gewoon moet wennen aan het idee dat mijn droom nu realiteit wordt, met alle daarbij horende niet-bepaald-zevende-hemel-realiteiten.

Wat ik wel heb, is dat het zo 'echt' wordt als je dingen gaat kopen. Misschien zit vind je het nog zo onwerkelijk dat je onzeker wordt als je spulletjes wil kopen? Want dan is het ineens heel 'echt' en misschien wel spannend. Ik had bij de eerste ook dat ik het totaal niet kon overzien, heb toen lijstjes gemaak (lijstje voor kleertjes, lijstje voor badspulletjes, lijstje voor kamertje etc). Dat hielp mij wel. Gun het jezelf! Je hebt er lang genoeg voor moeten wachten, lekker genieten! X

Ik denk inderdaad dat een lijstje me gaat helpen en dat ik voor een eerste aankoop gewoon 1 product in gedachten moet hebben. In zo'n babywinkel zie je zoveel wat je nodig hebt dat het daardoor ook een beetje onoverzichtelijk wordt. Ik denk dat die schaamte voorkomt uit dat ik me nog steeds niet zwanger voel en het allemaal zo onwerkelijk is na 3,5 jaar. Als ik dan een stel een kinderwagen zie proberen dan voelt dat nog een beetje raar en zie ik dat nog niet voor me. Mijn man zegt ook dat als ik één ding gekocht heb bij mij de druk er ook af is en ik los zal gaan... Denk dat ik ook gewoon geen foute beslissing wil maken ofzo, maar goed voor dat advies zijn natuurlijk de winkel medewerkers😅. Ik zie ook veel vrouwen met al een behoorlijke buik lopen, en nou is die van mij ook redelijk gegroeid maar van mijn buikje zou je nog kunnen denken dat ik iets te veel gegeten heb 😅.

Misschien, omdat de kinderwens zo groot was/is en je zolang hebt moeten wachten, dat je het nog steeds niet durft te geloven, en als je spullen koopt het alleen maar erger lijkt als het je toch afgepakt zou worden? Geef het tijd. ☺ Geen haast, het komt vanzelf. Geef jezelf de tijd om het vertrouwen te krijgen, dan komt de lol en het shoppen vanzelf. 😘

Hier ook keihard van mn roze wolkje afgeduwd.. 12 weken echo was alles goed en toen kwam de uitslag van de nipt.. ben je na 12 weken verzwijgen eindelijk blij dat je het kan vertellen.. moet je 3 dagen later vertellen dat er binnenkort een vruchtwaterpunctie op je wacht omdat de uitslag niet goed was. Inmiddels de vruchtwaterpunctie achter de rug en wachtende op de uitslag.. ruim 16 weken zwanger nu.. ik word al dik maar ik probeer het alleen maar te verbergen.. ik ga wel naar babywinkels maar durf niet te kijken of te kopen omdat het nog zo onzeker is... als ik naar binnen stap ben ik al bang dat iemand me ziet.. had zo gehoopt eindelijk te kunnen genieten maar helaas Ben je eindelijk zwanger... leef je al weken met stress.. barstende koppijn en angst

Ik herken me hier zo in!! Ik ben inmiddels ruim 14 weken zwanger en heb al 2x een goede echo gehad (wel 2 weken na elkaar) maar ik heb ook al een miskraam gehad. De angst dat het alsnog misgaat is toch nog groter dan het echte genieten!! Als ik in een babywinkel loop voel ik me heel ongemakkelijk. Vaak ook omdat de meeste vrouwen of al tonnetje rond zijn, of met een kleine pasgeboren baby lopen. Bij mij begint mijn buikje nu te komen en daar ben ik wel echt super trots op, omdat het toch wat meer écht begint te worden. En een teken dat het (in principe) goed gaat met onze kleine spruit, dat we samen groeien. Ik dagdroom wel steeds vaker van een kleine baby bij ons. Maar de weg ernaartoe, inclusief spullen kopen, vind ik doodeng.

Zodra je de babyzaken binnen loopt zal t wel veranderen. Doe het stap voor stap. Wat is voor jou op dit.moment belangerijk?

Ik had dat ook heel erg, maar hoe vaker je naar die winkels toe gaat hoe meer je daar op je gemak komt en als je eenmaal de eerste paar aankopen hebt gedaan krijg je vast de smaak te pakken!

Ik herken het gevoel en heb dit nog steeds, na 5 jaar is het bij ons gelukt met ICSI. Ik ben ook 14 weken. Ik doe het stap voor stap en soms heb ik echt aan mezelf genoeg. Het is een proces, jarenlang gedacht dat het niet meer zou gebeuren dus het moet groeien; letterlijk en figuurlijk 😉. Ik heb een Nijntje knuffeltje gekocht vorige week, dat is het eerste artikel wat we zelf hebben gekocht. En nu nog even geen behoefte aan meer te kopen, kijk weer uit naar vrijdag hartje luisteren. Weer een soort bevestiging! Doe het lekker op je eigen tempo! 😘

Ook al heb ik niet een dergelijk traject gehad ik ben al 3 keer met lege handen zo'n winkel uitgelopen. Babypark... my god! Te overweldigend, teveel keus en teveel spullen. Where to begin!! Ik zei tegen mn vriend: ik ben een slechte moeder... hij moest erom lachen. Wij beginnen van groot naar klein. De kamer en de wagen zijn inmiddels gekocht. Hierna ga ik met een uitzetlijst en hulp van vriendinnen (wat heb je wel en absoluut niet nodig) heel gericht zo'n winkel in want anders lukt het mij ook niet. 😅

Nee hoor, je bent echt niet de enige! Zwanger van nummer 3 na 6 jaar, ook de eerste twee zwangerschappen zo beleefd en nu weer. Ik denk dat het het omturnen is van iets waar je niet (meer) op durft te hopen naar iets wat werkelijkheid gaat worden. Het komt echt wel goed. Er is een stuk rouw over de moeite die het gekost heeft en dat staat naast de vreugde van het zwanger zijn nu. Dat heeft echt ruimte nodig. En neem die!

Ja hoor een herkenbaar gevoel. Bij mij land het pas een beetje rond de 20 weken en kan ik pas genieten (dan voel je die kleine echt schoppen). Ik ben ook heel de tijd onzeker dat het niet echt is of spontaan mis zou gaan. Hiervoor 3 miskramen gehad. Laat je emoties er maar gewoon uit en praat erover met je man. De hormonen helpen de emotionele rollercoaster op gang.

Ik voel me in die winkels erg overweldigd waardoor ik het gevoel heb niks te weten en een slechte moeder ben kortom paniek😳 dus ik herken je verhaal wel.

Wat vreselijk 😔 ik hoop ontzettend dat jullie alsnog een goede uitslag mogen krijgen uit de punctie 🙏🏻💕

Hier ook zwanger na ICSI en ik herken me enigszins wel in je verhaal. Ik merk dat het hele traject het ‘romantische’ heeft weggenomen bij mij. Elke week wordt het minder. Probeer wel te genieten en misschien helpt het om online op bijvoorbeeld pinterest te kijken voor inspiratie. Zo’n babyzaak is voor mij ook echt too much wat op me af komt.

Lief dankjewel x

Helemaal niet de enige, hier ook zo. Dec 2016 miskraam gehad met 12 weken. En nadien niks. Zoveel verdriet, worstelingen en uiteindelijk ook medisch traject. Nu ruim 15 weken zwanger en het begint een beetje te komen dat ik er wat losser in sta. Denk dat het pas echt een beetje komt als ik de kleine ga voelen van binnen. Ik heb ondersteuning gehad van de medisch psycholoog en ze gaf aan dat het heel normaal is dat je je niet verguld, over the moon, fantastisch blij voelt dat je dan eindelijk zwanger bent. Je hebt al die jaren geleefd met teleurstellingen en tegenslagen. En daar ga je je op een gegeven moment ook op instellen ter zelfbescherming. Als je dan ineens niet de inmiddels op ingestelde ongesteldheid krijgt, gebeurd er iets anders dan verwacht. En dan sta je ook nog eens hoog strak van de hormonen die je hebt moeten spuiten. Rond deze periode van 2e trimester ben je zogenaamd in de "veilige zone", dus zou je blij moeten zijn. Maar al die tijd heb je geleefd op teleurstellingen. En dan zakken nu ook nog eens je hormonen dusdanig af (worden meer lokaal in de placenta geregeld). Niet alleen minder/geen zwangerschapskwaaltjes, maar ook in je hersenen een hormonendip. Vraag niet teveel van jezelf, neem de tijd, maak een lijstje wat je echt denkt dat je in de eerste 2 maanden noodzakelijk nodig hebt, en ga pas beetje bij beetje winkelen als het oké begint te voelen. Neem je tijd en hartstikke knap dat je ook gewoon weer bent gegaan toen het niet goed voelde. Wat mij heeft geholpen is om eerst op marktplaats te gaan neuzen. Wat is er in de omgeving in de rubriek baby en kind. Is veilig thuis op de bank. In plaats van een grote winkel met het "wat geweldig gefeliciteerd dat je zwanger bent, je moet stralen en genieten"-cliché uitstraling in alles waar je maar kijkt. 🍀

Zo te horen heb je 3,5 pittige jaren achter de rug, met behandelingen, teleurstellingen en frustraties. Dat heeft een effect op je. Je bent al zo lang aan het hopen en hebt zo lang in die modus gezeten dat t misschien gewoon wat meer tijd nodig heeft voordat je die knop kan omzetten nu het eindelijk zo ver is. Ik herken t wel, hoewel ik mijn situatie totaal niet met die van jou wil vergelijken. Ik had ook al heel lang een kinderwens en rammelende eierstokken, maar mn vriend was er (om mi ook goede redenen) nog niet aan toe. Toen we er eindelijk echt voor gingen was t binnen een half jaar raak. Ik had verwacht dat ik volledig op een roze wolk zou zitten, maar das nog niet echt t geval. Moet nog steeds wennen aan t idee en denk dat ik dus echt nog moet schakelen. Ik hoop dat t straks steeds meer komt doordat mn buik gaat komen en dat ik de baby ga voelen. Mijn advies zou zijn... geef jezelf de tijd. Je hebt nog tijd zat. Ik merk bijv dat met elk vinkje (intake, familie vertellen, eerste echo, kraamzorg regelen etc etc) een stapje richting die roze wolk wordt gestapt.