Driftbuien

Herken veel bij mijn dochter, vooral dat stukje met dingen geven. Mijn dochter wil duidelijk alles zelf doen, en zodra ik dan iets voor haar doe is dat niet goed en reageert ze daar vaak gefrustreerd of huilend op. Vaak als ze zo reageert dan pak ik het gewoon weer af (wat het ook maar is) en dan zeg ik duidelijk tegen haar dat ze er geen drama om moet maken anders pak ik het gewoon af. Vaak na het afpakken komt ze dan wel weer en is het ineens goed. Ook dit doe ik gewoon met haar speelgoed en leg ik het later weer terug. Vaak werkt dat hier wel en zijn de huilbuien of frustraties wat minder lang. En heeft ze echt even een driftbui dan helpt hier vaak er even bij weg lopen en niet in het zicht zijn, ik merk dat dan de buien veel sneller voorbij zijn dan dat ik er op ga reageren. Juist door hier te reageren maak ik het voor mijn gevoel veel erger. En is ze uit haar driftbui ga ik altijd even naar haar toe en benoem altijd waarom ik iets af pak, of we knuffelen en stoeien even. Snap het intense er van en voor mijn gevoel was ik daar ook altijd veel mee bezig, altijd het leuk willen houden zonder dat er drama van kwam. Inmiddels kan ik dat nu loslaten door dat deze techniek het beste werkt.

Herkenbaar. Ik merk dat het minder is sinds ik mijn zoontje op een plek zet in huis waar hij even veilig kan afkoelen of hem troost. Ik vertel tegen hem dat het oké is als hij boos is, dat het vervelend is voor hem, dat het niet oké is om te krabben/gooien met dingen of te knijpen. En dat we alles weer even opnieuw proberen als hij wat rustiger is. Als hij boos is en hij gooit of knijpt of krabt, zorg ik ervoor dat hij even nergens bij kan. Sinds ik dit doe zijn zijn driftbuien echt aanzienlijk minder. De hersenen van een dreumes zijn nog niet zo ontwikkeld om met deze grote emoties om te gaan. Voor hun is de reden waar ze boos om worden heel logisch, voor ons niet. Ik wil daarom mijn zoontje leren hoe je op een goede manier met emoties omgaat en hoe je grenzen aangeeft. Ik wil hem daarom, hoe onlogisch dat soms voor ons is, wel serieus nemen met zijn emoties.

Ja, dit doe ik ook. Ga hij hem op de grond zitten, hij mag bij me op schoot zitten of ik blijf juist van hem af, als hij dat aangeeft. Ik bevestig zijn gevoel en dat hij daar best om mag huilen en het vervelend vinden, maar dat dat niet betekent dat hij zijn zin krijgt (als het zoiets is). Als het me niet uitmaakt zeg ik dat hij er niet boos om hoeft te worden omdat zijn manier ook mag. Soms heb ik geen idee waarom hij boos is en benoem ik dat ook gewoon eerlijk, dat ik niet weet wat er is, maar dat boos zijn niet erg is en dat ik er sowieso voor hem ben (maar niet slaan/krabben/gooien). De driftbuien zijn op deze manier niet perse snel over, het moet er ook gewoon even uit soms, maar hij heeft ze wel minder vaak naar mijn idee.

Herkenbaar. Bij ons is ook alles drama. Kleren uit doen drama, in de auto drama, iets willen wat niet mag drama. Alles is drama! Hij gilt het ook echt eruit waardoor ik soms niet weet wat ik ermee moet. Niks helpt en dan ga ik over op negeren van zijn gedrag en probeer ik hem af te leiden met iets positiefs. Het kost echt veel energie, vooral nu ik 25 weken zwanger ben😅 het is overigens niet alleen thuis, maar ook buiten met winkelen, kdv, ect.. dat maakt mij dus ook erg onzeker omdat je van die rare blikken krijgt!

Hier ook geweest! Een aantal dingen heb ik kunnen verminderen door het anders aan te pakken. Ik merk dat mijn zoontje echt zeggenschap en uitleg nodig heeft. Ik laat hem veel kiezen tussen 2 dingen (wil je x of y?) en dan wijst hij aan wat hij wil. Hij mag zelf zijn eten eten, ook als het niet handig is haha, en inmiddels laat hij het wel toe als ik help. Tandenpoetsen is ook oke sinds we hem ook een borstel geven en hij mag meehelpen. Ik leg ook vaak (kort) uit waarom, zo snapt hij eigendommen inmiddels goed (dat is van mama) en accepteert dat nu ook als ik daarom iets afneem zonder driftbui. Hetzelfde voor als een knuffel of speeltje even weg moet (we gaan eten/slapen), ik leg uit dat het hier op hem wacht tot hij terug is. Dat weet hij nu en dan is het goed (wel je woord houden dan, haha). Ik kondig een vertrek aan, leg uit waar we heen gaan en sta even stil bij het afscheid, ook dat is sindsdien bijna altijd zonder tranen (soms moeten we iets vaker herhalen of langer zwaaien haha). En soms heeft hij wel nog een driftbui natuurlijk. En behalve dat hij dan niet zijn zin krijgt ga ik er rustig naast zitten (zonder het onnodig groot te maken), geef ik woorden aan zijn gevoel en let ik op dat hij in al zijn drama niet zijn hoofd 100x stoot haha. Afleiding werkt hier ook niet bij mij, en bij mijn vriend wel… Mijn advies; keuzes geven en uitleggen heeft hier wonderen gedaan. Al blijven buien ook gewoon een fase haha. Geef hem een keuze, laat hem helpen, doe beurtelings dingen, leg uit wat er gebeurt of waarom. En ja, ook ik ben soms gewoon streng of héél duidelijk, ik vind echt niet alles goed 😉. Vaak zijn voor hem dingen belangrijk die voor ons klein lijken. Door hem bij verschillende dingen te betrekken voelt hij zich misschien minder machteloos? Hopelijk kun je er iets mee… En zie het maar als een compliment dat het bij jou erger is, schijnbaar ben je zo vertrouwd dat hij bij jou lekker zijn grenzen opzoekt 😉