Een beetje burned out...

Wat vervelend zeg! Ik denk dat de eerste stap is om toch minder te gaan werken, ook al is er te weinig personeel. Jij kan dat niet oplossen en ze hebben er ook niks aan als je straks volledig ziek uitvalt

Is een andere opvang niet wat voor je? Negativiteit op je werkplek verpest natuurlijk je werkplezier. En misschien ouderschapsverlof? Of zelfs minder werken. Wat betreft je man kan je met hem je verwachtingen bespreken? Zodat je daarin wat meer op een lijn zit. Jezelf niet vergelijken met andere! Je weet niet wat er achter gesloten deuren afspeelt. Werken en een gezin, je mag jezelf al veel lof geven. Denk aan jezelf en je eigen grenzen. ♥️

Ach meis toch. Een deel is wel herkenbaar. Helaas , ik werk ook in de kinderopvang. En een tijd lang ook bijna elke week extra gewerkt... ook dit is mij op gaan breken. En mijn plekje is wel leuk.. Op dit moment is er veel vraag naar kdv juffen. Kijk om je heen en zeg dat je 28? 26? 24? Uur wil werken. Geef je grens aan. Niet jou probleem dat er te weinig mensen zijn.. Succes meis.🍀

Hoi ik herken je verhaal in alles doe zelf ook alles alleen altijd 24/7 en werk als gastouder 5 dagen maar echt eerlijk als je het niet trekt volhoud met je werk geef het aan kijk of er minder gewerkt kan worden en als je het daar niet na je zin heb ergens anders en is vraag genoeg voor. Wat je man en jou betreft bespreek het hoe jij erin staat en dat de kleine er goed op reageert en ineens alles anders dat die dat niet moet doen Succes

Ik werk ook in de kinderopvang en merk ook dat de druk hoger wordt en het personeel schaars. Maar juist door de grote vraag maar personeel is het makkelijker om aan een andere baan te komen. Sfeer op het werk is al de helft van je werkplezier! Ik snap dat het moeilijk is om het vaste los te laten, maar zou het toch overwegen!

Heel herkenbaar. Ik werk 40 uur ook nog eens vanuit thuis, de zorg ligt volledig bij mij ook onder werktijd. Ik heb momenteel te maken met een burn out, terwijl ik een half jaar geleden maar al te graag een 2de kindje wou en de wereld helemaal aan kon, lijkt het nu een stuk zwaarder te wegen allemaal en is het helemaal niet zo roze kleurig. Ook bij ons is er een verschil qua omgang en verantwoordelijkheden richting onze kleine man. Ik hou ook zielsveel van mijn man en mijn kind en zou niet zonder ze kunnen. Maar ik mis gewoon de tijd waar ik even geen "moeder" hoeft te zijn, die constant moet aanstaan en verantwoordelijkheid moet dragen. Ik denk dat het heel normaal is, ons leven is natuurlijk heel anders nu, ik denk dat het een kwestie is van meer loslaten, meer voor onszelf kiezen ipv alle balletjes hoog willen houden en meer verantwoordelijkheden overdragen aan onze partner.. al weet ik zelf maar al te goed "dit is makkelijker gezegd dan gedaan".. Om een lang verhaal kort te maken: je bent niet alleen, je bent niet abnormaal ik denk zelfs dat het heel normaal is in jouw omstandigheden. Ben trots op jezelf, vergelijk jezelf niet met anders, gun jezelf meer rust en laat los. Alles komt vanzelf op je pad wanneer de tijd er rijp voor is!❤️