Ik vind mijn eigen kind niet meer leuk

Ik vind je gekozen onderwerp echt verschrikkelijk om te lezen .. Niet alleen je zoontje maar ook jij hebt hulp nodig om hier mee om te gaan.. Succes!

Oef.. dat is niet goed. Ik vind het wel heftig hoe je jet beschrijft. Wat je omschrijft als tics is volgens mij heel normaal gedrag dat hoort bij deze leeftijd. Op deze leeftijd blijven ze ook niet allemaal even rustig spelen met je. Dat kunnen ze simpelweg nog niet (over het algemeen, er zullen vast kindjes zijn die dat wel kunnen.) Om toch met de jongste ook leuk te 'spelen' ga ik elke dag sowieso na het eten (maar eigenlijk als ik vrij ben wel vaker op de dag) gewoon op de grond liggen. Dan ben ik een levend klimrek, de grootste lol heb ik dan met beide kinderen. Misschien kun je dat proberen? Ik denk dat je wel hulp moet zoeken hiervoor. Ik denk dat je niet helemaal een goed beeld hebt van hoe kinderen zich ontwikkelen en wat ze wel of niet horen te doen...

Aanvullend.. tanden knarsen doen ze omdat ze ineens beseffen dat ze tanden hebben en dat ze ermee kunnen knarsen. Met de ogen draaien, ik weet niet precies wat jij daarmee bedoelt maar die van ons draait de hele dag met de ogen, het hoofd en het gaat alle kanten op. Dat deed onze oudste ook op die leeftijd en doet ze nu ook allemaal niet meer zoveel.

Ik vind het ook heel erg om dit te schijven. Het is bijna onmogelijk om contact met hem te maken. Hij reageert nauwelijks . Ik heb ook t idee dat hij autistisch is en we wachten op de afspraak bij de audiologisch centrum. Met ogen draaien bedoel ik echt alleen t draaien van de hoofd. Dan kijkt hij je eng aan. Doet t als hij langs de muur loopt, langs een paal of boom maar ook zomaar. Ik heb dit nog nooit een kind zien doen. Op de grond liggen lukt me al maanden niet meer ivm zwangerschap. Maar mijn vraag was meer hoe ik er mee om kan gaan. Ik had er eerst niet zo veel moeite mee maar t wordt echt alleen maar erger.

Bedoel ogen ipv hoofd

Denk niet dat je hier zonder hulp uit gaat komen. Zou zsm hulp zoeken bij je huisarts/praktijkondersteuner oid. Desnoods bij je verloskundige of het CB je zorgen uiten. Je hebt straks een newborn en nog veel minder tijd voor je peuter en dan is het wel belangrijk dat de tijd die je hebt je ook echt liefde en aandacht kan geven. En als je hier geen plezier in hebt gaat het heel zwaar worden ben ik bang. Wat gaan ze doen bij het audiologisch centrum?

Mijn advies is ook om hulp erbij te zoeken (huisarts/cb). Enerzijds lees ik dat je moeilijk contact met hem krijgt en bijzondere gedragingen ziet. Het is goed om een professional te laten meekijken, zodat je zorgen serieus genomen worden. Misschien helpt dat ook in het 'leuk vinden' van je kind ;) Ik kan me voorstellen dat zwangerschapshormonen momenteel niet helpend zijn 😅 voel je niet te schuldig over een tv dagje, dat is even wat het is 😉 wel goed om te onderzoeken wat jullie beide kunnen en leuk vinden! Je doet je best mama ❤

Ik heb t bij CB al aangegeven en ben door hun doorverwezen. Ze gaan eerst zijn oortjes nakijken en zijn spraak. Ik weet ook niet wat de verdere stappen zijn. Ze zijn er iig wel van op de hoogte. Ik zal t aangeven bij mijn vk thanks 😘

Dankjewel ❤️❤️❤️

Wat vervelend. Het ouderschap is soms ook behoorlijk pittig en niet altij leuk (in ieder geval niet bij ons). Ik zou niet weten hoe onze dochter te combineren met een 2e kindje (komt er ook niet oa daarom). Ze heeft spanningsboog van een pissebed. Zeiden ze bij cb, leuke leeftijd om boekjes te lezen 🤣, na pagina's is ze er klaar mee. Goed dat je medische dingen uitsluit en je zorgen uitzoekt zoals mogelijk autisme. Hopelijk lukt het op jullie eigen manier wel contact te maken/spelen.

Ik ben nu ook 8 maanden zwanger en als ik dit 8 maanden terug had geweten was ik er zeker niet aan begonnen. Wordt steeds moeilijker 🤣. Moet zeggen dat ik me vandaag beter voel en wel weer liefde voor me kind voel maar blijft lastig

Ik moet eerlijk toegeven, sommige dagen kan ik haar ook achter het behang plakken…. De peuter puberteit is hier recent gestart, ik dacht echt dat ze de 2,5 gepasseerd was zonder miserie, en toen starte die opeens… ik heb recent ontslag genomen om iets anders te doen zodat ik thuis meer aan mijn bijberoep en mijn partner zijn zaak kan werken En sinds die beslissing te hebben genomen is de onthaalmoeder al ziek. Ik zit al een week thuis, waar werken aan het gebeuren zijn, met een kind in de peuter puberteit, en er is nog zeker een week te gaan. M’n to dos blijven opstapelen, we zijn aan het proberen voor een 2de,… maar zie het soms ook niet. Ik heb dat gevoel van graag zien en interactie zoeken nog wel, maar ik kan me inbeelden dat je het soms gewoon verliest. Ben al een aantal keer de ruimte uit gewandeld omdat het te hoog zat. De tv opgezet om even een uurtje te hebben om niet door te draaien,… Ik denk dat het echt iedereen wel eens overkomt, als dat een troost kan zijn.

Hoe gaat het met jullie. Hier nog steeds erg zwaar met de peuterpuberteit en dat icm gebroken nachten omdat ze nog steeds erg slecht slaapt. Ze is heel eigenwijs en lastig de balans te vinden tussen 'nee' (wat gedonder geeft en weer een uur krijsen) en soms wel zin geven. Terwijl ze andere keren super goed luistert. Lijkt alsof het voor sommige zaken voor haar in haar hoofd ook echt niet klopt als het anders gaat. Vind lastig daar dan balans in te vinden om met haar mee te gaan of voet bij stuk te houden. We herkennen het zelf ook van onszelf, ook heel gestructureerd en soms 'bijzondere' trekjes. Gisteren even cb gebeld. Volgende week huisbezoek als dochter op opvang is. Dan even rustig samen praten en kijken of zij nog tips hebbem voor ons. En misschien ook gewoon bevestiging van dat dit erbij (kan) horen en we het goed doen. Wordt soms zo onzeker van die buien.