Postnatale depressie

Wat vervelend voor je en sterkte ermee. Ik heb er een gehad na de geboorte van mijn eerste zoon. Niet dat ik hem niet wilde maar liep met veel angsten en verdriet. Bang om het niet goed te doen. Zat enorm met mezelf in de knoop. Heeft tijd nodig gehad. Na ong 9 maanden pas hersteld. Heeft met je hormonen te maken. En je komt er echt uit! Het gaat voorbij. Je bent sterk genoeg hiervoor. Altijd in je achterhoofd houden dat je eruit komt en dat dit gevoel tijdelijk is. Vooral erover blijven praten ook met je partner. Dit gaat goed komen hoe lastig het nu ook voelt. Ik weet niet of je al moeder bent of het pas geworden bent maar dat heeft ook tijd nodig, moeder ben je niet 123.. iedereen groeit daarin op zijn eigen tempo. Ik ben nu meer moeder dan bij mijn eerste. Dat had niet te maken met mijn kinderen zelf maar meer het leren omgaan met de verantwoordelijkheid. Er komt enorm veel op je af. Laat het op je afkomen en blijf er wel in vertouwen dat het goed komt. Ik weet hoe zwaar het is. Wel een tip probeer niet aan de medicatie te gaan. Daar kom je echt niet makkelijk vanaf.

Wat goed dat je aan de bel getrokken hebt en nu hulp hebt! Alleen van de operatie die je gehad hebt zou je al ziek thuis zitten, dus doe ook zeker lichamelijk rustig aan! Het heeft mij echt 6 weken gekost voor ik weer een beetje op de been was en dat was met een lichaam wat niet net 9 maanden een kind gedragen had en een bevallig doorstaan. Weet dat mijn zus thuis zat met een depressie na een miskraam en daar was de belangrijkste tip van de psycholoog, ga ook leuke dingen doen! Voel je niet schuldig dat je ziek thuis bent van je werk en dat je dus thuis moet zitten, je moet herstellen en dat doe je ook door er af en toe juist even tussenuit te gaan.

Jee wat verdrietig voor je zeg. En dit terwijl je al geen makkelijke tijd achter de rug hebt. Ik kan me voorstellen dat je deze vragen hebt. Ik lees graag even mee omdat ik deze vragen ook heb. Veel sterkte! Op dit onderwerp aanhakend, als t mag: Ik heb nog geen diagnose maar worstel erg met mijn gevoelens. Ben al twee keer buiten mezelf geraakt(erg geïrriteerd/boos), voel me uitgeput, somber en vind alles maar uitzichtloos (mede door Corona). Ik kan aldoor wel huilen. Heb al een doorverwijzing naar de ggz maar kan over een aantal weken pas terecht. Ik weet niet hoe ik die tijd door moet komen. De huisarts is vandaag niet bereikbaar, ik ga morgen bellen. Ik kan wel genieten van mijn dochter, zorg goed voor haar en ben ook niet angstig. Ik heb eerder een burnout gehad. Dus tsja, wat is t: overspannen, burnout, postnatale depressie of oververmoeid?

Hallo lieve mama, Ik zelf ben 2 dagen na de geboorte van onze dochter ingestort. Ik ben bekend met een depressie in het verleden dus de kans zat er bij mij al in dat het mis kon gaan. Door eerdere afgebroken zwangerschappen ben ik in deze laatste zwangerschap 9 maanden bang geweest wat er in 1 keer uit kwam. Het advies wat ik je kan geven is, praten. Heel veel praten. Geef aan hoe je je voelt bij iedereen die het maar horen wilt. Schrijf je gevoel op hoe je je nu voelt. Ook bij de slechte dagen ook met goeie dagen. Stel je zelf open naar de psycholoog en gooi alles wat je dwars zit eruit. Helaas wordt het moeder worden altijd mooi omschreven en hoor je je trots te voelen. Dit is absoluut niet het geval. Een baby is moeilijk, zwaar, lichamelijk als mentaal. 24/7 gespitst zijn op elk geluidje. Afvragen of je het wel goed doet, wat er aan de hand kan zijn als de baby huilt. Laat je kleintje gewoon naar de kdv gaan zodat jij even tijd voor je zelf hebt. Dit is niet raar slecht of verkeerd. Je hebt toe gegeven dat het niet gaat en potverdikkie daar mag je enorm trots op zijn! Dat is stap 1 en het aller moeilijkst en die heb jij al overwonnen. Werken aan je zelf iets niet je kindje aan de kant zetten. Je bent juist bezig om de moeder te worden die je wilt zijn!!! Ik ben in iedergeval bere trots op je dat je dit hier al zo bekend durft te maken en dat je de grootste stappen al hebt ondernomen!! Je komt er wel en ik geloof in je!

Ik heb zelf ook idee dat het beetje tussen depressie en burn out hangt. Door alles is mijn emmertje erg vol en loopt die bij kleine dingen nu al over. En daarbij idd ook nog corona gebeuren. Hierdoor vond ik het ook lastig om hulp te zoeken "want iedereen heeft het nu zwaar". Maar voelt nu wel goed dat ik dat gedaan heb. Medicijnen wil ik niet aan. Na operatie wel een aantal nachten slaappillen gehad omdat het echt niet ging om mijn hoofd rustig te krijgen en ik door de spanning ook meer pijnhad aan aan de wonden van de kijkoperatie, maar ben daarna 5 nachten mee gestopt. Kan nog steeds veel piekeren (vooral 's avonds en snachts) maar slik liever geen pillen. Ik probeer ook beetje regelmaat te hebben. Moet opnieuw zoeken hoe als ze vanaf volgende week deels naar opvang gaat.

Ik kan 8 maart pas voor intake terecht maar zit wel al "ziek" thuis en ga voor die tijd ook echt niet werken. Werkgever geeft gelukkig aan dat ik de tijd moet en mag nemen. Mijn grootste probleem is dat ik paniekaanvallen krijg als ik langer als een half uur bii de kleine weg ben en dat niks of niemand bij ons in de buurt wil hebben.

Goh wat rot dat je je zo voelt en zeker moedig om het te delen. Het is niet niks allemaal hè. Ik herken gedeeltes van je verhaal zelf ook en twijfel al weken of ik aan de bel moet trekken. Toevallig vanochtend de huisarts gebeld en die belt me strakjes op om te kijken wat we moeten gaan doen. Ik ben ook bekend met een burn out/depressie en ik merk dezelfde klachten nu ook. We hebben ook een ziekenhuisopname achter de rug en weinig tijd om dingen te verwerken. Met alle zorgen, continue voeden en niet slapen bijna is mijn geduld soms ook op, huil ik om alles en veel spanning in mijn lichaam. Ik werk gelukkig niet meer, na mijn burn out mee gestopt. Maar kijk rustig aan wat gaat. Je voelt het wel of het lukt of niet. En laat je zeker niet opjagen. Ik hoop dat je snel wat vooruitgang merkt met hulp van de psycholoog. Je bent een stoere, lieve mama en het is heel goed dat je hulp hebt gevraagd!

Goed dat je bent gaan praten. Ik heb enorme liefde naar mijn kindjes en heb geen depressie. Maar mijn emmer is wel heel snel vol. Ik raak snel overprikkeld. 6 weken na de bevalling moest ik weer aan het werk ivm ziek personeel. (Eigen bedrijf). Ik ben erg geluidsgevoelig en contstant zenuwachtig en zodra ik stress heb of ervaar lijkt het alsof ik dichtklap en voel ik me een soort verdoofd. Heel irritant. Ik heb contact opgenomen met mijn hypnotherapeut. De hormonen helpen allemaal niet mee. Neem je tijd om te herstellen!

Goed dat je hulp hebt gezocht. Luister goed naar wat je psycholoog aan geeft. Hoe beter je de instructies opvolgt hoe sneller je weer op de been bent 😘. Ik heb ook met een depressie gelopen na m'n eerste bevalling en het is helemaal goed gekomen. Nu na de tweede nergens "last" van.

Wat vervelend dat je dan pas terrecht kan. De psycholoog waar ik in 1e instantie naar doorverwezen was zat ook vol. Gelukkig kende zijn een collega die toevalig ook nog gespecialiseerd is in zaken rondom zwangerschap en kraamtijd die gelukkig wel eerder tijd had. Doe rustig aan tot die tijd! Hier is het loslaten (ook door noodzaak) niet zo'n probleem. Maar juist daardoor weer schuldgevoel. Eerst 1 toen we een nachtje naar huis gingen toen zij nog in het ziekenhuis lag. Achteraf gezien had ik dat juist eerder moeten doen dan pas na 2 weken, zij was in goede handen en ik moest echt een nacht bijtanken. En later ivm veel galblaasaanvallen en nu rondom de operatie en mijn herstel. Ik vind het erg lastig dat ik haar niet kon / kan verzorgen. Terwijl ik rationeel weet dat de 1e twee weken in ziekenhuis gewoon noodzakelijk waren en wij haar maar heel weinig mochten vasthouden/verzorgen en met mijn aanvallen en operatie is ook helemaal overmacht. Maar emotioneel voelt dat toch anders. Morgen komt ze weer thuis van logeren bij opa en oma, dat word weer veel knuffelen morgenavond als ze op het aankleedkussen ligt (met opletten dat ze nog niet tegen de wonden op mn buik aanschopt). Hoop haar over 2 weken weer te kunnen tillen! Ondertussen toch overgeven aan de lieve zorg van pappa met ook de opa's en oma's omdat hij wel veel (zorg)verlof heeft maar zij werk staat ook niet stil.

Heeft je huisarts een praktijkondersteuner ggz? Daar kan je vaak sneller terrecht. Ik loop zelf ook bij zo iemand. De gesprekken helpen mij wel enorm. Emmer is ook vol, tandvlees op. Ik vind op me werk juist afleiding maar 't lukt allemaal wel maar net kwa energie level en gemoedstoestand.

Schuldgevoel is hier waarschijnlijk de oorzaak geweest van het probleem, bij mijn keizersnede ben ik 3x weggezakt waardoor ik niet echt bewust mee heb gekregen dat ze geboren werd. Heeft ook 2 weken geduurd voor ze als mijn baby voelde waar ik me heel schuldig over voel. Vanaf het moment dat het wel als mijn kindje voelde is dat zo ver doorgeslagen dat dat nu problemen oplevert. En idd rationeel weet je het allemaal wel maar emotioneel voelt het heel anders. Zo weet ik dat mijn partner een super papa is eb mijn moeder ook prima voor haar kan zorgen, maar toch zodra ze begint te huilen trek ik haar uit hun armen weg en laat ik haar niet bij ze achter. (Bij mijn partner gaat wel iets beter nu na veel oefenen en huilen🙈) Ik kan alleen maar zeggen super goed dat je er over praat! En zorg eerst dat je zowel fysiek als vooral ook mentaal alles verwerkt hebt voor je weer aan werken gaat denken. Er zijn belangrijkere dingen als werk, vooral je gezin en je gezondheid.

Ik heb niet de diagnose maar hang er tegenaan of heb het... Om te voorkomen dat ik een burnout krijg ben ik langzaam aan het integreren op het werk. Ik voel me altijd schuldig naar mijn dochter, in weet niet waarom maar dat is wat het meeste knaagt. Ik heb wel opvang maar breng haar er maar halve dagen heen voorlopig, het voelt niet goed om haar er heen te brengen als ik gewoon thuis ben dus ik heb vandaag besloten het niet te doen. Ik krijg edmr practische thuisbegeleiding en heb een psycholoog. Gevoel van mat voelen herken ik heel erg en moet ook vaak huilen. Maar gek genieg weet ik dat het goed komt.

Genoeg*

Het hielp mij in het begin wel om wel elke dag een klein doel te hebben al is het maar een een foto maken of een stukje schrijven of een boodschap doen.

Dankjewel voor je reactie🤗 Ja die is er wel en daar ben ik tijdens mijn zwangerschap heen geweest voor gesprekken(toen was ik al gesloopt). Het heeft me toen niet echt geholpen maar je hebt wel een punt. Mijn buurvrouw belde gisteren en vroeg hoe het ging en ik brak. Ze kwam gelijk en na heel veel praten voel ik me al zoveel beter. Dus praten helpt toch wel! Kan jij niet wat minder werken zodat je t beter volhoudt? Je werkt in de zorg toch? Dat is ook intensief! Als je straks uitvalt door een burnout ben jij en je werkgever veel verder van huis(ik spreek uit ervaring). Goed op jezelf passen meid❤️ we moeten al zo snel na de bevalling al weer zoveel. Ik twijfel nog of ik mijn werkgever in zal lichten en of ik aan de antidepressiva zal. T gaat zo wisselend bij mij. Hopelijk gaat t nu beter. Zet m op Denise en ook andere mamma’s met deze troubles en pak je rust🍀

Wat vervelend! Ik heb dinsdag een gesprek met de praktijk ondersteuner want ik heb denk ik ook een postnatale depressie.. ik ben huilerig en somber ..alles is teveel en heb last van angst. Alles is eng.. en het is mijn 2e kindje dus je zou verwachten dat ik het makkelijker vind.

Hier exact hetzelfde. Afspraak met ggz praktijk ondersteuner staat... 2 maart. Maar met wie ik ook praat. Gevoel dat het uitzichtloos is. Ik geniet wel van dochter inderdaad, en van andere leuke dingen. Maar ben een soort tikkende tijdbom. Als er iets mis gaat of iets getriggert wordt dan ontplof ik... Inderdaad ook burn out gehad. Oververmoeid. Onzeker. Wel gesolliciteerd en vanaf 15 maart nieuwe baan... gaat me of helpen of nog verder tegenwerken...

Klopt ik werk in het ziekenhuis als verpleegkundige en werk momenteel 24u ipv 32 ivm ouderschapsverlof en ik pas goed op mezelf beloofd 😘 ik heb mijn teamleidster direct ingelicht dat ik nog veel klachten ervaar en ze hebben alle begrip. Toen hij laatst verkouden was sliep hij amper en ik dus ook niet toen hebben ze me zorgverlof gegeven dus ze denken wel echt mee gelukkig 🤗

Ik vind heel moeilijk om erover te praten maar zie toch hier meer mama’s die hun verhaal delen. Ik schaam me echt kapot maar het hoge woord is eruit en toch hulp gezocht. Ik wacht nu op de intake. Ik geniet enorm van mijn zoon maar ik voel me soms enorm somber en ben zo opgejaagd. Ik kan soms zo uitvallen tegen mijn man. En hij steunt me zo goed. Had een belafspraak met de dokter en toen ze vroeg of ik dacht dat ik een postnatale depressie had moest ik ontzettend huilen, ik kreeg meteen een paniekaanval. Dit was voor haar eigenlijk al het antwoord. Tijdens mijn zwangerschap zijn er een paar heftige dingen gebeurd omtrent werk en familie. Ook heb ik een stilgeboorte meegemaakt in mijn omgeving toen ik zwanger was. Ik ben hier zo van geschrokken dat ik continue bang ben dat mijn zoon dood gaat. Dit is natuurlijk hartstikke ongezond en ik moet dit leren loslaten. De dokter vroeg of ik oxazepam wilde. Maar ik vind dit te eng omdat ik veel alleen ben met onze zoon. Ik heb alle verhalen gelezen hier, ik vind het super knap van jullie dat jullie hulp zoeken. Erover praten en open zijn. Hierdoor voel ik me niet alleen.