Postnatale depressie

Heel fijn om te lezen!! Dan heb je een fijne dag gehad gelukkig, en hopelijk een relaxt weekend tegemoet🥰

Wat verdrietig😢

Hoi, hoe gaat het met de andere depressieve dames? Hier stapje voor stapje beter. Morgen met arbo arts bespreken hoe langzaam aan met werk te starten. Wel is mijn weerbaarheid nog erg laag en ben ik dus snel van de leg. Vanmiddag opeens ook weer. Onze overburen hebben een baby'tje gekregen (super leuk natuurlijk een leeftijdsgenootje in de straat) en kwam onze kraamverzorgster daar. Dit haalde bij mij weer op dat toen we na de 2 drukke weken uit ziekenhuis thuis kwamen een fijne ochtend met haar hadden (hadden recht op 3 x een ochtend). En daarna een hele akelige kraamzorg en daarom 3e ochtend weer een nieuwe. Erg fijn dat onze buurvrouw de fijne treft! Maar komt ook bij mij het verdriet weer boven dat het zo kut ging bij ons, dat ik nu weer tranen in mn ogen heb. Weet dat het mag af en toe hier verdriet om hebben maar blijf het confronterend vinden dat dit soms zo "opeens" opkomt.

Oja, tip, er is een wel aardige podcast gemaakt over mentale problemen na de bevalling "zwarte muisjes". Zaten voorbij wel herkenbare dingen tussen (waar ik dan ook weer om moest janken 😭, maar dat is gewoon af en toe even nodig 😊). https://www.heyhetisoke.nl/psychische-aandoeningen/depressies/zwarte-muisjes

Goed! We zijn er nog niet maar de grootste berg heb ik voor mijn gevoel wel gehad. Dat ineens dingen opkomen herken ik wel, dat heb ik nog steeds maar meestal niet zo heftig dat het alles overheerst... Ben er ook nog niet helemaal klaar. Ik merk dat ik dingen loslaten moeilijk vind zoals meerdere dames met mij zoals ik al las 😉. Omdat ik nu pas echt kan genieten van ons meisje, en me ook niet druk maak ( en niks bij houd) of ze wel of niet dat ene slaapje of die 30 cc meer of minder heeft gedronken. Maar ze dus ook gelijk zo hard gaat nu vind ik het lastig het gevoel te hebben dingen gemist te hebben/ niet genoeg genoten te hebben of ik ben bang dat ik dingen ga missen en daardoor vind ik bijvoorbeeld borstvoeding los laten moeilijk. Ik dwing mezelf een beetje omdat er echt geen stop op zit en het echt vanaf het begin af aan ten koste van mij gaat en dat moet ooit wel stoppen 😅. Daarnaast ben ik trots en ook wel verdrietig over wat we weer hebben moeten overwinnen. Ze hebben mijn zelfvertrouwen zo aangetast vanaf de paar dagen voor de bevalling en de week erna. En daarna hebben ze het ons maar laten uitzoeken... Daar zit nog boosheid. Het grootste probleem was hier uiteindelijk dat ik er achter kwam dat ik mijn bevalling heb proberen tegen te houden tot aan de persdrang aan toe en me schuldig voelde dat dat niet gelukt was omdat we mede daar door het ziekenhuis zijn in gedraaid in mijn beleving. (en mijn stomme bv) En op de achtergrond zat de angst dat Hanna niet goed genoeg at en we daardoor nog een keertje het ziekenhuis zouden indraaien. Dat speelde beide een grotere rol dan dat ik dacht. Hanna moest ziek worden (griepje) , zodat ik besefte, ach zo ziet ze er ziek uit, dit komt wel goed. Misschien heeft nog iemand wat aan m'n verhaal zo niet ben ik het toch effe kwijt 💚🧡

Hier ook stapje voor stapje beter! Therapie helpt goed gelukkig en kan mn angst en paniekaanvallen steeds beter onder controle houden, kan de kleine nu al 4/5 uur bij de oppas laten waar ik haar nog geen eens 5min aan mn vent kon geven🙈 en vorige week voor het eerst weer paar uurtjes gewerkt en man wat voelde dat fijn om weer even onder de "grote mensen" te zijn😅

Fijn om te horen dat jullie ook de betere kant op gaan. Ook met kleine stapjes komen we er!

Hoi mama's! Wat fijn om te lezen dat het beter gaat met jullie. Hier gelukkig ook! Ik ben begonnen met reïntegratie. We hebben een intake bij de opvang en dan kan onze kleine gaan wennen. Vind het echt heel spannend. Soms voel ik me nog heel schuldig omdat ik de newborn tijd soms met een waas ben doorgekomen. Zoals vanochtend heb ik dan even flink zitten janken. Ik herken dus heel goed wat jullie zeggen. Verdriet wat soms ineens komt of je kindje alleen gaan laten. Of leren loslaten. Het slapen gaat alleen nog niet helemaal lekker bij mij. Nog steeds veel alert en wakker. Dan meteen ook weer grote zorgen maken over buik slapen. Maar als mijn man dan die zorgen deelt ben ik echt blij met hem, want sta er gelukkig niet alleen voor. Hebben we in onze emotie aerosleep gekocht 😂 heb zelf in marketing gewerkt dus ik weet heel goed de trucjes. Echt erg haha. Erg blij dat ik hier lief en leed heb kunnen delen. ♥️

Die ga ik even luisteren!

Geeft toch niks als het jullie een fijner gevoel geeft lekker doen.

Precies, nachtrust voor pappa en mamma is ook wat waard! Ik merk ook dat ik nu af en toe emotioneel word als mensen (vrienden, familie, collegas) vragen hoe het met me gaat. Opeens is "goed" een zo ontzettend mooi woord na meer dan 7 maanden en zoveel meer dan een standaard antwoord.

Dat geeft niks! Als dat voor jullie werkt is dat toch dikke prima! Zo heb ik toen ze een paar weken was een nanny care matje voor onder het matras gekocht omdat ik hele nachten wakker was en alleen maar keek of ze nog wel ademde🙈 geeft me nog steeds een gerust gesteld gevoel dus ligt er nog steeds in🤣

Ja klopt! Ga het is uitproberen als we het binnen hebben. Of je echt beter kan ademen. 😂

Ah ja zeker! Je moet dat een beetje een plek geven dat het ook weer de goede kant op kan gaan

Hahaha die wilde ik ook halen maar m'n man vond dat een stapje te ver. Werkt het 👀

Ja werkt heel goed! Ik slaap een stuk beter en als ik wakker wordt kijk ik alleen of het lampje knippert en slaap weer verder🙈 ben m wel eens vergeten uit te zetten als ik de kleine uit bed haalde en dan gaat het alarm na 20sec af dus het werkt wel echt als de beweging of ademhaling stopt😂

Dank voor het delen weer wat puzzelstukjes op hun plek 🧡💚

Bleh, even mijn ei kwijt. Net ruzie met mn moeder aan de telefoon. Ze was maar aan het klagen hoe zwaar het was niet op vakantie of uit eten. Aangegeven dst mij dat luxe problemen lijken, zwangerschap, bevalling en kraamtijd met coronamaatregelen dat is pas rot. Gaf ze aan dat dit voor haar wel zwaar was en beetje depresief werd. Aangegeven dat ik weet dat depressie erg zwaar is en dat het dan slim is om contact op te nemende huisarts of psycholoog. En dan ben ik weer gemeen met mn opmerkingen. Ja, ik weer dat ze het anders bedoelde maar kan soms het in mijn ogen "gezeur om niets" even niet hebben. Vind het ook lastig dat ik het net haar niet over mijn postnatale depressie kan hebben. Als ik zeg dat het een dag goed gaat denkt zij dat het dus helemaal over is, zo werk dat dus niet ... Laatst ook benoemd dat ik het lastig vind dat ik het met jaar er niet goed over kan hebben maar dan is ze weer gekwetst. Maarja, als ik het niet zeg dat krop ik het op en kwetst ze mij door de depressie soort van te negeren.

Sorry, weer lang verhaal. Maar het is nacht en mijn hoofd zit vol. Man slaapt na al 2 spook nachten te hebben gehad (zal straks vast ook wakker worden van geproest van onze dochter). Sinds afgelopen gesprek met psycholoog ben ik onrustig (denk dat dit ook meespeelde in mn reactie naar mijn moeder). Heb obv indicatie nog 1 uur recht op therapie. Ze heeft aangegeven dat er eventueel nog vervolgopties zijn, zat nu in de basis en dat andere was voor langduriger zorg. Tijdens intake hebben we in een sneltreinvaart alles tot dan toe doorgelopen met het idee "daar gaan we later dieper op in". Doordat er elke keer weer nieuwe ellende was is dat er vrijwel niet van gekomen. Enerzijds denk ik dat het een soort van rouwproces is dat met tijd beter wordt, afsluiten dat dit zo gelopen is en nooit meer terugkomt. Anderzijds wordt het me als ik aan dat allemaal denk steeds veel te veel en weet ik niet hoe dit te moeten gaan verwerken. Dus weet rationeel wel dat eigenlijk verwijzing nodig is, maar valt me weer erg zwaar terwijl het net beter leek te gaan. Misschien gek maar ook opheffen coronamaatregelen valt mij zwaar. In mijn hoofd zit heel erg dat wij dan als de vakantiegangers corona mee terugnemen wij weer met gebakken peren zitten en keuze moeten maken wie van ons met onze dochter mee naar spoedeisende hulp mag terwijl ander in spanning buiten moet wachten. Dat in mij ogen gezeur om vakanties en uit eten enzo terwijl de zwangerschap en kraamtijd enzo hier mede zo zwaar is geworden. Zelfs mijn therapeut heb ik nog nooit in het echt gezien maar alleen via beeldbellen. En zo kan ik in negatieve gedachten blijven hangen. Hopelijk werkt het nu van me af te hebben geschreven en zo nog wat te slapen

Ik herken heel erg wat je schrijft ik denk dat je moeder niet beseft dat jij nog niet klaar bent voor het verhaal/ gezeur/ problemen van een ander. En het is helemaal niet gek dat daar nog geen ruimte voor is in jou situatie. Ik had dat ook heel sterk met m'n schoonmoeder, daar ging het ook alleen maar over haar en dr huis en ik had er nog een volwassene bij in het gezin waar ik voor moest zorgen, niet fijn als je met jezelf nog overhoop ligt. Ik vond het zelf heel moeilijk om mijn diagnose uit te spreken omdat het dat zo definitief werd, is het bij jou misschien ook zo iets dat je die verwijzing zo lastig vind? En dat stuk van het ziekenhuis herken ik ook. In ons geval niet realistisch, maar ik heb er echt 7 mnd de tijd voor nodig gehad en een zieke Hanna om te beseffen dat we echt niet zomaar het ziekenhuis indraaien is ons geval. Je doet het verder zo goed als ik het zo lees maar gun jezelf wat tijd! Dikke virtuele knuffel