Postnatale depressie

Postnatale depressie kan iedereen overkomen. Of het nou bij eerste of latere kinderen is. En ook bij de meest soepele zwangerschap en bevalling kan je het krijgen. Omstandighedwn spelen wel mee maar is ook gewoon vette pech! Vervelend dat er zo veel mee zitten maar ook fijn om ' alleen' te zijn. Dit hoort er ook bij en ik geloof er ook in dat dit voor evennis en beter wordt alleen heb ik daar wel hulp voor nodig. Ik was erg blij met het intakegesprek. Erg intensief en was daarna erg moe. Maar het is een prettige psychologe waarbij ik me goed voel (ben zo'n 10 jaar geleden wel eens bij een hele vervelende geweest, dat schiet ook niet op voor behandeling).

Ik heb de diagnose postnatale depressie gekregen. Al denk ik nu ik m’n intake gehad heb bij de psycholoog. Dat dingen van vroeger de oorzaak is, en de zwangerschap en de traumatische bevalling de druppel zijn geweest 😩

O wat rot is t nu he:(. Maar t zal echt beter worden. Dat we weer meer lichtpuntjes gaan zien. Gelukkig kun je nog wel genieten. Ik word alweer een beetje blij van de natuur, wandelen: zag gister een eekhoorntje:). Misschien helpt t jou of anderen ook. Bewegen is erg belangrijk bij sombere gevoelens. T klinkt alsof jij erg gespannen bent, dat herken ik ook wel. Geen moment van echte ontspanning meer ervaren. Kan ook de burnout zijn die ons weer parten speelt😒 Spannend van de nieuwe baan. Dat zou mij nu echt niet lukken. Ik heb vandaag mijn werkgever ingelicht dat ik me niet goed genoeg voel om straks volledig te werken. Voel me er schuldig over maar ti’s niet anders. Mijn hoofd is superwazig. Heb t gevoel dat ik twee nachten niet geslapen heb en flink gedronken heb. Was t maar waar Haha!😜😂

Gelukkig ga je dat doen en letten ze ook een beetje op je. Belangrijk. Want mensen in de zorg doen vaak alles en/of graag iets voor een ander en vergeten soms op hun eigen grenzen te letten😉. Succes!

Mijn moederschapsrust is ook over gegaan in ziekteverlof ivm postnatale depressie... Ik had op mijn 17e al een zware depressie en heb ook PTSS. Wij zoontje is 13 weken en we lagen al 5 weken in het ziekenhuis... ik hield me al die tijd sterk, maar de laatste week ziekenhuis ben ik ineen gestort, sindsdien kan ik mezelf niet meer opladen... Ik wil alleen maar huilen, voel me schuldig en egoïstisch, ben bang dat ik dingen niet goed doe, bang voor de toekomst,... Ik zie mijn zoontje zo graag, hij is mijn alles... voor hem doe ik verder, en ik heb gelukkig een heel begripvolle en lieve vriend...

Wat akelig dat je je zo voelt, fijn dat je vriend je kan steunen! Mij heeft het erg geholpen om hulp te zoeken (via huisarts naar psycholoog doorverwezen). Nu kleine stapjes weer naar boven klimmen. Dit hoef je niet alleen te doen!

Ik ben ook doorverwezen naar de psycholoog/praktijkondersteuner. Ik geniet enorm van mijn zoontje en ben dolgelukkig met mijn mooie gezinnetje. Maar toch ben ik van binnen niet altijd even gelukkig. Huilbuien, sombere momenten, snel afgeleid (ook op mn werk, wat ik normaal nooit heb) en niet weten wat ik echt voel en bedoel. De huisarts begreep me en gaf aan dat het me misschien kan helpen om te praten. Eerder ook hulp gehad van een psycholoog, heeft me toen ook goed geholpen. Hopelijk voel ik me snel weer ‘de oude’ in mijn nieuwe leven.

Dat hoop ik ook voor je fijn dat je hulp hebt gevonden!

Ik ben ook doorverwezen naar de pop poli. Ik hoop dat ik snel terecht kan .val op het moment alleen maar dieper in een gat. Ik geef mijn zoontje wel aandacht maar ook alleen maar omdat ik denk dat ik moet en niet omdat ik wil. Voel mij eenzaam , somber en verlies snel mijn geduld.. ik hoop dat iedereen snel hulp krijgt die niet lekker in hun vel zitten..

Hallo lieve mama’s, Moeten jullie ook allemaal lang wachten op de intake en de hulp? Het is hier 6 weken wachten voor de intake en dan nog 3 weken. Ik ben bang dat ik er tegen die tijd misschien niet zo veel meer aan heb of dat het nu steeds minder gaat.

Heb je contact met je huisarts? Mijn huisarts heeft gebeld dat er spoed achter zit. Misschien kan hij/zij bellen dat het haast heeft.

Anders even de huisarts bellen dat het echt te lang duurt en je dat niet trekt. Dan kan die er misschien vaart achter zetten

Wat vervelend. De psychologe waar ik in eerste instantie naar was doorverwezen zat ook vol. Zij gaf aan dat als je contact opneemt met de verzekering het soms sneller kan (dan moeten ze aan bepaalde richtlijnen voor wachttijden voldoen). Bij mij kwam de psychologe zelf met een andere naam van een collega in het dorp die wel nog plek had. Mogelijk weet de huisarts, of psycholoog iemand met kortere wachttijden? Hou je taai in de tussentijd en doe rustig aan!

Hier ook half januari voor door verwijzing heen geweest en kan 8 maart pas voor intake, maar heb vanuit mn werk wel tot die tijd om de week gesprekje met de spanningstherapeut van het werk

Bij ons is de hulp al opgestart na ons avontuur in het ziekenhuis.... Edmr heeft wel een paar weken geduurt voor ik aan de beurt was

Je doet wat je kan maar helaas herkenbaar dit had rond week 4 heel sterk. Sterkte

Dankjewel! Ja met week 4 zat ik al niet lekker in mijn vel. Vertelde mijn huisarts toen dat ik bang was om postnataal te zijn..wat ik te horen kreeg..neee joh , bij lange na niet. En nu is het waarschijnlijk te laat.

Wat stom....

In mijn directe omgeving heeft iemand net een baby'tje gekregen. Super leuk dat we deels gelijktijdig zwangernwaren en onze kindjes ongeveer even oud zijn. Ik merk dat ik hier heel heftig emotioneel op reageer (niet naar haar ofzo maar bij mezelf) als ik zie hoe het ook kan gaan. Wel vooraf even verlof, een laatste maand met mooie zwangere buik, lekker thuis opstarten na geboorte. Ik gun dit iedereen van harte maar voelt bij mij als een gemis / jaloers op hoe het ook kan zijn. Overal hangen bij ons zulke andere herinneringen aan. Bijv dat zij hielprik zo zielig vond, onze meid kreeg 2x per dag hielprikken (nog los van infuusjes etc). Maar ook bij mijn eigen operatie reageerde ik heel heftig, toen ik plakkertjes kreeg voor de monitoring van hartslag etc en toen bij overbuurvrouw infuus lekte en herplaatst moest worden. Tussendoor gaat t ook wel goed maar vind erg lastig dat emoties zo alle kanten op vliegen (tot in paniek raken toe).

Ik herken het gevoel van jaloezie zo erg. 4 collega's van mij zijn nu zwanger en hebben nergens last van. Gaan voor een badbevalling thuis. Ik hoop natuurlijk 't allerbeste voor iedereen maar ben zo jaloers dat bij mij alles met zoveel pech is verlopen. Ik zag laatst in een serie een bevalling en zag dat de vrouw het kindje zelf aanpakte en ik begon keihard te huilen. Ik had het zo graag ook gewild 😢 het zit duidelijk nog heel diep.