Postnatale depressie

Herkenbaar hoor, ik merk gewoon dat ik op zo'n moment even dus oprecht niet weet wat ik moet doen. Terwijl ik daarvoor gelijk de oplossing zag, alsof je niet meer logisch kan nadenken. Ik had het hier met de laptop die kapot was, ik in paniek, toen mijn partner gebeld en toen ging het wel weer... Overigens Hanna huilt ook wel eens in de auto en dat is echt het meest verschrikkelijke omdat ik er niet bij kan en moet autorijden en ze bij elk stoplicht opnieuw afgaat.... Dan zijn het er ineens heel veel en dan duurt wachten dan lang.....

Dankjewel voor je lieve berichtje. Ga vandaag lekker niks doen en knuffelen (als hij 't wil😅) 😘😘

Dankjewel voor je lieve berichtje❤️ me emmer is indd vol. Ik heb aangegeven komende weken een 1 dag minder te willen werken en ga vragen of hij een nachtje gaat logeren zodat ik even kan bijkomen😘 ik moet as donderdag weer naar de poh dus dan hoop ik ook weer wat handvatten te krijgen om positief door te gaan.

Dankjewel voor je lieve berichtje😘 112 bellen lijkt me ook pittig maar ergens snap ik het wel. Want je voelt je zo radeloos en knettergek door dat gehuil. Alles flitst door je hoofd, waar ben ik aan begonnen, ik kan dit niet aan, iemand moet hem overnemen. Partner was gister aan 't werk en mijn zoontje heeft had duidelijk zijn dag niet. Dan alleen zijn laat de emmer die een beetje leger was ineens weer heel snel vollopen. Ik heb nu een redelijke nacht gehad. 1 x eruit maar wel 6 u klaarwakker😅 en voel meteen dat me emmer weer ietsje leger is. 😘😘😘 Ik krijg ook van alle kanten hulp nu omdat ik het heb aangegeven en ze heel graag helpen maar ik niemand toe liet. Donderdag komt me moeder en partner is gelukkig thuis vandaag.

Heel wijze besluiten allemaal, soms is het ook goed om tegen de grens aan te lopen om te weten waar hij ookal weet lag... Maar super dapper dat je ook wat met die informatie doet en probeert niet in het zelfde cirkeltje te blijven hangen... Succes met knuffelen en niks doen vandaag

Gaat het naar mijn idee weer beter met me heb ik weer kortsluiting. Belt ziekenhuis dat er morgenochtend plekje vrij is gekomen voor dochter (specialist ko anders pas in mei), super fijn natuurlijk. Maar mijn hoofd zit nu meteen helemaal in de stres stand. Tegen eind van de middag komt ook kinderfysio. Voor mijn hoofd is dit veel te druk, hoe dit te plannen, dan wel of niet dochter tussendoor naar opvang of thuishoren etc 🤯😥.

Hey das best logisch hoor, denk dat het al moeilijk is zonder alles wat jij hebt meegemaakt. Ik heb er ook last van ik bel dan even met mijn vent en dan heb ik alles meestal weer op een rijtje. Hoe is het gegaan?

Ohh dat herken ik hoor. Maar die kleintjes kunnen meer aan kwa drukte dan we denken. Althans dat merk ik heel erg. Mijn poh zegt altijd je moet t niet van te voren invullen maar over je heen laten komen dan zal je zien dat het vaak meevalt. Misschien heb je daar iets aan😘

Onze meid kan volgens mij alles aan 💪🏼. Ik zelf ben nu nog wat labieler, maar dat komt met de tijd ook wel goed. Net bij kdv bij ophalen aangegeven dat het weer gekke dsg wordt. Was voor hen geen probleem als we haar tussendoor dan komen brengen. Die paar uurtjes geven ons dan eventjes rust. Ook fysio berichtje gestuurd of dit misschien iets later kan.

Fijn dat ze meedenken op het kdv

Herkent iemand dit dat je zo moe bent dat je te moe bent om te bedenken dat je hulp moet vragen... Ik wil zo graag werken en dat alles normaal is... En elke week denk ik deze week gaat het me lukken om 5uur te werken en elke week zie ik dat weer somber in op donderdag en elke keer voelt echt echt als falen. Ik loop gewoon duizelig over staat dat is echt niet ok maar ik wil zo graag....

Heb je al is bloed laten prikken? Ik herken je klachten en mijn vit d was veelste laag.

Nee ga ik morgen voor bellen

Wat vervelend voor je joh, klinkt als ik eerlijk ben eigenlijk alsof 5u misschien toch nog teveel is. Ik begrijp dat je opgeven moment wil dat het 'ziek zijn' een soort van voorbij is en dat de stijgende lijn gaat doorzetten. Maar die lijn loopt niet altijd recht. Soms weer even op de rem moeten staan hoort er echt bij. Je lichaam geeft in ieder geval aan dat je meer rust nodig hebt. Goed dat je bloed laat prikken, maar luister ondertussen wel naar je lijf. Ik hoop dat je je snel beter voelt

Ja ik herken het helaas wat je zegt. Ik zit nog thuis en moet wegens omstandigheden langzaamaan op zoek naar ander werk. Hoewel ik daar enerzijds zo onwijs veel zin in heb, het weer aan de slag te kunnen, moet ik er anderzijds absoluut nog niet aan denken om aan het werk te moeten nu. Ik denk, als ik naar mijzelf kijk, dat mijn hoofd nog echt te vol zit en alles, dus inclusief de leuke dingen, kosten gewoon zooo enorm veel energie nu. Maar ik wil ook zooo graag dat alles weer normaal is. Jeetje dames, ik probeer het zo nu en dan een beetje bij te houden met lezen, maar wat een nare situaties allemaal. 2020mama ik snap dat je kortsluiting krijgt. Wel fijn dat jullie nu al terecht kunnen en niet tot mei hoeven te wachten! Denise wat onwijs pittig! Hij zal vast voelen dat je net even wat minder kan hebben, dat is hier ook! Desondanks zal de kleine echt niet minder van jou dan van papa houden, al is dat op zo'n moment moeilijk in te zien. Lukt het om met de kleine mee te gaan slapen in de middag? Ik neem onze meid tegenwoordig mee voor een middagtukkie in ons bed. Ze huilt in het begin, want slapen? Hell no! Maar op den duur wint haar vermoeidheid het en valt ze in slaap. Uiteindelijk slaapt ze zo tussen de 1,5 a 3 uur, terwijl ze normaliter maar een half uur slaapt. Zo kan jij ook even wat uurtjes pakken🙂

Zeker herkenbaar. In mijn geval ben ik nog niet aan het werk. Maar soms kan een keuze zoals "wat eten we vanavond" al te veel zijn voor mijn hoofd en zeg ik dat mn vriend moet beslissen. Ik denk steeds dat het beter gaat en bij wijze van spreken over 2 weken weer aan de slag kan (dan wel rustig opbouwen). Maar zowel arbo arts, psycholoog en ook mijn werkgever geven aan dat los te laten. Juist omdat je dan voor jezelf deadlines stelt die mogelijk niet realistisch zijn en dit als "falen" kan voelen. Ik probeer dit los te laten maar oh wat is dat moeilijk. Blijf het confronterend vinden als de arbo arts dan een afspraak maakt voor over een maand.

Ik herken het met ijzer te kort. En je faalt niet!

Ik heb jullie verhalen ook een beetje bijgelezen en hoop toch dat alles beetje bij beetje beter met jullie gaat. Soms een beetje een stille lezer. ❤️

Hoi, hier ook zo’n verhaal. Ik ben uiteindelijk niet tot de postnatale depressie gegaan maar ik heb het ook afgelopen maanden zeker zwaar gehad. Enorm zware bevalling, operatieve nageboorte en dan 1,5 dag na de bevalling de ziekte van bell gekregen. Dit is een verlamming in het aangezicht en kan je krijgen ten gevolge van een trauma. In mijn geval de enorm zware bevalling. Hier ben ik nog steeds van aan het herstellen en dit kan nog maanden duren. Dan na 3 weken in het ziekenhuis beland met een galcrisis en ondertussen ook daaraan geopereerd. Het enige wat me rechthield was het feit dat mijn dochtertje een wolk en droom van een baby is. Verder vaak en veel proberen erover te praten. Dat helpt altijd. Veel succes en weet dat je niet alleen bent met deze situatie en gevoelens.

Ik heb al een paar dagen deze topic niet gelezen, maar nu ik alles terug lees, wil ik even zeggen dat iedereen hier zo lief is voor elkaar ☺️. Dat is niet bij elk topic wat ik lees hoor😉 Het is allemaal niet niks om moeder te worden. En dan vaak nog met een pittige bevalling of een lastige start. En anders wat miertje al zo mooi en lief heeft gezegd ( wat ze altijd doet!): de een heeft dit, de ander dat en degenen bij wie het zo van een leien dakje lijkt te gaan die krijgt ook nog wel wat op zijn bordje. Wat me altijd opvalt is dat ouders die oudere kinderen hebben deze periode vaak ‘vergeten’ zijn. Dan zeggen ze dat hun kindje zo goed sliep of zo makkelijk was, terwijl dat ook niet zo was. Blijkbaar gaan we dit toch ook vergeten ooit... dan hebben we ook allemaal makkelijke baby’s gehad😂 Maar ik ben heel blij dat we hier elkaar kunnen begrijpen en steunen, want wie heeft dat niet nodig? Heel veel situaties zijn zo herkenbaar. De vermoeidheid, het gevoel van falen, geen keuzes kunnen maken, alles vergeten, huilend je baby verzorgen en denken waarom wilde ik dit ook alweer. Maar we doen ons stinkende best de hele dag en nacht... en dat voelen onze kindjes heus wel. En als ze later zelf kindjes hebben, waarderen ze het helemaal🤪. Dankjewel iedereen voor de steun en aanmoediging. Jullie zijn lief☺️