Ik irriteer me aan mensen

Van mensen in de supermarkt dingen horen over de opvoeding vind ik geen feedback. En ik hoef zeker niet van zomaar iedereen die ik niet ken feedback te ontvangen, want die kennen je situatie niet. Komt er feedback vanuit de opvang, mensen uit mijn directe omgeving is die zeker welkom. Maar dit is gewoon een andere kijk hebben op dingen en in mijn ogen gewoon het feit dat we soms ook wel eens wat minder met elkaar hoeven te bemoeien. Omdat jij en ik gewoon niet het zelfde zijn.

Misschien hebben we wel geluk of gaat het nog komen, maar ons zoontje heeft tot nu toe nog niet gegild. Hij roept wel woordjes en geluidjes in de supermarkt, maar dat is geen gillen. Dus ik vind luid geluid maken in principe geen probleem, maar gillen vind ik wel een stapje verder. Ik zou dan denk ik ook wel irritatie voelen als een kind de hele tijd echt gilt. Ik zou als mijn zoontje dat doet ook echt wel proberen te corrigeren. Ik vind dus luid wat roepen of zingen geen gillen. Dus als ze zich verveeld zou ik vooral proberen te blijven praten, dingen samen benoemen en misschien zelfs zingen. Ik moet zeggen dat mijn zoontje zich tot nu toe eigenlijk nooit heeft verveeld in de supermarkt. Die kijkt rond, ik klets met hem en speelt soms met dat ding waarmee je een karretje vast zet.

Mijn zoontje heeft ook een periode heel erg gegild. In het begin was het vooral het ontdekken van zijn stem, maar op gegeven moment deed hij het de hele dag door en overal. Eerst werd ik er boos om, maar uiteindelijk heeft het negeren het opgelost. Mijn zoontje praat nog niet, zegt nog 0 woordjes (en is heel gefrustreerd dat hij zichzelf niet duidelijk kan maken) en dit was blijkbaar een manier om zijn ongenoegen/blijdschap te uiten. Heb me heel vaak geschaamd in bijv ook de supermarkt als mijn kind weer eens liep te gillen, maar inmiddels weet ik dat het gewoon een fase was waar hij doorheen ging en dat hij allerlei manieren zoekt om zijn emoties te uiten. Lijkt mij onderdeel van de ontwikkeling, en dat jouw kind dat bijvoorbeeld niet deed betekend niet dat het niet normaal is en er soms bij hoort. Denk dat we allemaal wat meer begrip moeten tonen voor de ontwikkelingsfases waar kleine kinderen van nog maar 1,5! doorheen gaan. Daarnaast denk ik dat iedere ouder zijn best doet om zijn kind zo goed mogelijk op te voeden, en dat iemand mij bijvoorbeeld mijn kind niet zag aanspreken op het gillen hoeft niet te betekenen dat ik er niks mee deed. Door het te negeren is mijn zoontje er namelijk juist mee gestopt.

@topicstarter, wellicht al te lezen in mijn vorige post, maar negeren hielp hier dus goed! Enorm frustrerend soms, en heeel moeilijk maar zeker een poging waard! Wel even een paar weken volhouden om te zien of het werkt. 🥰 You got this en niks aantrekken van zulke kinderachtige “volwassenen” in de supermarkt.

Mijn dochter heeft ook een tijdje gegild. Merk het met name als ze bij de opvang is geweest of na een dagje met de andere neefjes en nichtjes. Mijn dochter mag hartstikke uitgelaten zijn. Vrolijk hoi zeggen tegen iedereen of zelfs huilen als ze verdrietig is of gefrustreerd raken als ze niet in de wagen wil. Wel probeer ik haar dan af te leiden want de wandelwagen hoort er soms gewoon bij. Ze helpt mee met scannen en doet de boodschappen in de tas. Het gillen hebben we vrij snel afgeleerd. Wat mij betreft is dat geen vorm van communicatie maar een vorm van onmacht die ze zeker op een andere manier kan uiten.