En toen was ze alweer 1 jaar!

Gefeliciteerd 🥳

Gefeliciteerd! Bijzonder hee.. hier duurt het nog anderhalve maand, maar kan het bijna niet geloven zo snel gaat het

Gefeliciteerd! Ons meisje wordt volgende week zondag 1. Vindt het zo bijzonder, wat is dit jaar snel voorbij gegaan! Ons meisje is met 37 weken geboren en ook met een keizersnede ivm stuitligging. Ik kan me dat moment van op de borst leggen nog zo goed herinneren en nu is ze alweer bijna 1!

Dank je wel! Ja echt hé? Het is voorbij gevlogen! Aan de ene kant voelt het kort geleden en aan de andere kant lang geleden 🙈. Alvast veel plezier volgende week.

Dank je wel! :-)

Dank je wel! :-)

Gefeliciteerd! Bijzonder gevoel ja. Onze dochter is ook te vroeg geboren (35w) en die wordt over precies een maand alweer 1. Tijd is echt voorbij gevlogen

Gefeliciteerd!!!💕☀️ jaar lijkt wel voorbij gevlogen Wat een leuk truitje, waar is die van 🙈💕

Dank je wel! Ja echt hé? Ook vroeg zeg 35 weken :-(

Dank je wel. Het is eigenlijk een tuniekje, zie je op de foto niet goed. Is van Z8.

Tuniekje is er nog, via z8.nl sale girls

Die van ons is 18 november geboren. En precies met 34+2 geboren. Dus kan het me helemaal voorstellen

Gefeliciteerd!! Ons meisje is 4 november jarig en wordt dan ook 1 😱 hoe bizar snel dit jaar gegaan is!

Ja dan heb je misschien ook geen fijne tijd toen gehad. Hoewel dat met 34 weken ook erg kan verschillen. Eerst leek het allemaal erg voorspoedig te gaan. Ons dochtertje kreeg na een paar dagen last van veel brady's en werd daarvoor behandeld. Het duurde ook even voordat ze naar huis mocht.

Ik had een spoedkeizersnede ivm zwangerschapsvergiftiging. Bleek een te kleine Placenta te hebben. De groei stopte en had in het vruchtwater gepoept. Was achteraf een hele zware zwangerschap met insuline spuiten ivm suiker en met 26 weken al bloedingen, opnames in het ziekenhuis en abrupt stoppen met werken. De abrupte stop van de zwangerschap heeft bij mij na 5 maanden er enorm ingehakt. Maar mijn zoon deed het altijd goed. Geboren was hij 1740 gram. Heeft een week in de couveuse gelegen. Ook 2 dagen onder de blauwe lamp. Na totaal 4 weken mocht hij met sonde mee naar huis. Na 2 weken thuis mocht deze er ook uit. Maar indd wel enorm zwaar fysiek Na een keizersnede zelf Na 2 dagen naar huis te mogen. En daarna 2x per dag op en neer naar het ziekenhuis om bij je kind te zijn. En dan vervolgens elke keet weer thuis komen en je geen moeder voelen want je kind is er niet. Iedereen probeerd lief te doen. Maar niemand die echt snapt waar je in zit. Vooral nu kan ik nog wel eens huilen om de niet afgemaakte zwangerschap. Niet voelen hoe groot mijn buik was geworden. Niet hoe weeën voelen, enz. En mensen maar zeggen dat ik blij mag zijn met de kleine. En tuurlijk ben ik daar blij mee en super trots op mijn vechtertje. Maar ik wilde ook kunnen genieten van een mooie kraamtijd en een afgemaakte zwangerschap op een roze wolk.

Ik krijg heb de tranen in mijn ogen staan meis. Precies dat! Die pijn, dat is precies wat ik bedoel. Alsof ik het zelf geschreven heb. Je bent niet alleen (zo voelde het voor mij destijds, want indd niemand begrijpt het echt)... En dan de enorme dankbaarheid nu... Ik heb tot de dag van vandaag last van van mijn 1e zwangerschap. En onze oudste is nu 4 jaar. Gelukkig gaat het slijten en ik heb heel therapie gehad! Ik heb in een lang fertiliteitstraject gezeten. Was super onzeker nadat ik ook 2 miskramen had gehad. Ik wilde zo graag genieten maar dat lukte niet. De zwangerschap ging goed tot week 24. De groei van ons zoontje stagneerde. Mijn bloeddruk was te hoog, ik bleek ook nog suiker te hebben. Het kon opnamewaardig worden zei de gynaecoloog. Op een nacht, ik was toen zo'n 28 weken zwanger, stond de politie voor de deur. Mijn schoonvader werd gereanimeerd en werd naar het ziekenhuis gebracht. Wij met spoed naar het ziekenhuis. Daar aangekomen was mijn schoonvader overleden. Onze schoonvader was ook ons aan het helpen met de verbouwing. Het hele huis stond nog op de kop. Het was verschrikkelijk...we hadden zo'n verdriet dat hij zo plots uit ons leven was weggerukt. Deze heftige gebeurtenis zette alles in een stroomversnelling. Een dag later voelde ik de baby niet bewegen. Ik voor controle naar het ziekenhuis, moest ik daar blijven. De placenta functioneerde niet goed en ik had zwangerschapsvergiftiging. Het was een hel, we hadden een uitvaart te regelen. In de tussentijd moest ik rustig blijven en kreeg ik longrijpers. Weken gingen voorbij, ik zou met 34 weken een inleiding krijgen omdat de placenta op was. En de vraag was of ik het nog ging redden. Precies met 33 weken ging het mis. Ik lag al die tijd nog in het ziekenhuis. Het lijntje op de ctg bleef recht lopen. De artsen kwamen, net als in een film, de kamer in, dit is niet goed. Je gaat NU bevallen, bel NU je man. Ik kon het niet eens beseffen. Ik werd direct naar de OK gebracht voor een spoedkeizersnede. Het was kantjeboord. Ons lieve mannetje was maar 1385 gram. Hij werd meteen weggehaald en naar de neonatologie gebracht. Weken ziekenhuis volgden. Geen babyshower gehad, geen tijd om het kamertje te kunnen inrichten, geen leuke kraamtijd, maar op en neer naar het ziekenhuis met een pijnlijke wond. Zo'n leeg gevoel, het voelde als falen. Ik wilde het meemaken tot het eind. Omdat ons zoontje zo licht was, hebben we begeleiding gekregen vanuit het TOP programma. Er kwam vaak iemand bij ons thuis over de vloer. Om mee te kijken, hoe hij zich ontwikkelde. Ik heb na mijn verlof nog maanden thuis gezeten. De bevalling speelde als een filmpje in mijn hoofd opnieuw af. Ik bleek PTSS te hebben. Nog steeds heb ik moeite met goed kunnen concentreren en ook dingen te onthouden. Uiteindelijk ben ik er bovenop gekomen. En na een paar jaar durfde ik een nieuwe zwangerschap aan... nou dat ging dus totaal niet. Ik had ernstige bloedingen, kreeg weer suiker. Ik was zo angstig dat ik aan de oxazepam zat omdat ik niet meer kon slapen. Gelukkig groeide onze dochter wel goed. Ik was zo opgelucht dat ik na 28 weken nog gewoon thuis was. Niet in het ziekenhuis. Ik kreeg medicatie om een zwangerschapsvergiftiging te verkleinen. Ik heb het gelukkig nu niet weer gehad. Nu kreeg ik hele erge jeuk na 32 weken. Bleek ik zwangerschapscholestase te hebben. Je bedenkt het niet... ik had zo'n erge vorm, bij 40 eenheden galzouten heb je een ernstige variant, ik zat op ruim 165... de baby zou hoe dan ook met 36 weken gehaald worden. Je hebt anders kans dat je baby overlijd in de buik. Ook was ze erg groot voor de termijn door mijn suiker. Dus het plan was sowieso een keizersnede met 38 weken. Maar met 34 weken braken dus plotseling mijn vliezen. Diezelfde dag nog gehaald met rustige spoed zei de gynaecoloog. Ze leek het nog niet benauwd te hebben. Die ervaring met rust was erg fijn. Mijn enige troost is dat ik ons dochtertje even na de bevalling heb kunnen zien. Ik was zo zo verschrikkelijk verdrietig. Ik wist wat ons te wachten stond. En ik was zo bang voor alles wat komen zou gaan. Maar gek genoeg trok ik het nu beter dan de vorige keer. Misschien juist omdat ik het ziekenhuis kende. Zelfs het personeel daar kende ons nog... dat vond ik bijzonder, het was immers 3.5 jaar geleden. Het was weer op en neer naar het ziekenhuis. De babyshower had ik nu net op tijd gehad... diezelfde avond lag ik in het ziekenhuis door die cholestase. Ik was net 1 dag thuis met thuismonitoring toen mijn vliezen braken. Ik had zo onwijs gehoopt dat ik nu een fijne kraamtijd zou krijgen. Had er zo enorm naar uitgekeken. Maar het had niet zo mogen zijn. En ik ben daar super verdrietig van. Misschien worden anderen wel gek van mij. Ik heb het daar regelmatig over. Het waren zware zwangerschappen. En ook: ik had zo graag een 3e gewild. Maar ik durf het niet meer aan. Het was zo heftig, dat ik vooral denk: wees dankbaar voor wat je hebt. Na 8 jaar strijden voor mijn kinderwens wil ik rust. Het is goed gekomen. Maar ik denk dat ik altijd "jaloers" zal blijven op vrouwen die het wel mochten uitzingen. Die wel een fijne kraamtijd mochten hebben. Ik probeer het los te laten, maar dat is niet makkelijk. Ik huil er ook nog steeds om, en dat mag hé? Het lucht alleen maar op. We moeten elkaar maar steunen ❤. Want ik snap heel goed dat dit er enorm in hakt!

Jeetje heftig hoor. Mijn eerste is nu bijna 1 en durf bijna niet na te denken over een tweede. Bang inderdaad dat het weer mis gaat lopen. Bang om weer het traject in te gaan van ziekenhuis in en ziekenhuis uit. Nu met een kleintje erbij zou dat alleen maar heftiger zijn. En dan zie ik om me heen al die zwangerschappen die wel kunnen genieten en niet de angst hebben. Ik heb geen vertrouwen meer in mijn eigen lichaam dat het goed is voor een nieuw kindje. Dat maakt het lastig. En die gevoelens (ondanks je dankbaarheid voor wat je hebt) gaat niet weg maar moet indd slijten. Fijn om dit dan zo even te kunnen delen!

Nou ik had precies hetzelfde. Omdat de eerste zolang duurde zeiden mijn vriendinnen: geen anticonceptie gebruiken zodra hij 1 jaar is. Wie weet! Maar ik werd zo zenuwachtig van het idee. Ik was er gewoonweg niet aan toe. Er zit nu wat meer jaartjes tussen. Het is niet anders, blij dat het ons nog gegund was überhaupt. Weet in ieder geval, dat je bij een volgende zwangerschap goede begeleiding kan krijgen vanuit het ziekenhuis. Dat heet de POP poli. Zij hebben mij er doorheen gesleept. Wie weet heb je er wat aan. Voor nu lekker genieten van je kleintje! ❤ sterkte in ieder geval.

Wij gaan hier de avond voor ze jarig is alle 2 een kaartje voor haar schrijven. Hoe het afgelopen jaar is geweest en wat we hebben beleeft. Dit willen we doen tot ze 18 is. En haar dan de kaartjes geven 🤗🤩🥰 zag dit idee voorbij komen om elk jaar te doen. Leek me zo leuk!

Oeww wat een tof idee!